บทที่ 66 ฆ่าตายทั้งเป็น
ทั้งสองกำลังทำท่าคู่รักที่พูดคุยกันตามประสาคู่รัก ทำเอาทุกคนต่างไม่กล้าเข้าใกล้
อาหารภายในห้องก็ทำมาดีมาก กู้อ้าวเวยตามซ่านจินจื๋อไปนั่งลง แม่ทัพเฉิงกลับไม่ได้ตามมา ทั้งสององตากันและกินอาหารกลางวันไปก่อน กู้อ้าวเวยพับแขนเสื้อขึ้นและเข้าไปถามทหาร: “ห้องยาไปทางไหน?”
“พระชายาจิ้งตามกระหม่อมมาเถอะพ่ะย่ะค่ะ”ทหารทำท่าเชิญนาง
กู้อ้าวเวยเดินไปสองก้าว ซ่านจินจื๋อก็ดึงนางไว้และยัดกระดาษไว้ในมือนาง แต่ปากกลับพูดว่า: “อย่าไปนานล่ะ ที่นั้นมีแต่ผู้ชาย”
“รู้แล้วน่า”กู้อ้าวเวยิ้มและบอกเขาเบาๆและเอากระดาษใส่ไว้ในเสื้อตัวเองไปด้วย
ซ่านจินจื่อยักคิ้ว พอนางเดินออกไปเขาก็กลับหลังหันและเดินออกไปด้วย
ตลอดทางในหมู่บ้าน ทหารพวกนั้นเห็นนางต่างก็ทำความเคารพกันใหญ่ มีแต่ทหารด้านข้างที่พูดขึ้นมาอย่างไม่เกรงกลัวอะไรว่า: “พระชายาจิ้งกับท่านอ๋องจิ้งหวานกันจังเลยนะครับ”
“ยังดี ข้าแค่ไม่ชอบที่เขาชอบกักบริเวณข้าไว้”กู้อ้าวเวยทำท่าไม่พอใจ และดึงแบนเสื้อขึ้นไปอีก
ห้องยาของหมู่บ้านอยู่ข้างทะเลสาบในห้องเล็กๆ ยาในห้องนั้นทำให้นางสบายใจมาก แต่แพทย์ทหารในนี้ก็มีน้อยมาก นางขมวดคิ้วเดินเข้าไปหาแพทย์ทหารที่ว่างอยู่และพูดว่า: “ขอท่านช่วยข้าหายาได้หรือไม่?”
“ได้”แพทย์ทหารที่ว่างอยู่ก็ตกใจ กู้อ้าวเวยกลับสังเกตสายตาทหารข้างๆ ในใจก็รู้ทันที จากนั้นนางก็เดินตามแพทย์ทหารคนนั้นไป
ห้องยามียามากมายรวมกันอยู่ แม้ทั้งหมดจะถูกใส่ไว้ในตู้ก็รู้ได้ว่าอยู่ไหนบ้าง ถ้าไม่คุ้นเคยการหายานั้นก็อาจจะเหนื่อยหน่อย
และแพทย์ทหารตรงหน้าก็เริ่มกังวล แค่ยาหกชนิดกลับหานานเช่นนี้ หน้าก็เต็มไปด้วยเหงื่อ
กู้อ้าวเวยก็เดินไปที่ตู้อันหนึ่ง บนตู้กลับก็ไม่มีชื่อยาติดอยู่ นางเปิดออกและเอาออกมาดมดู ยักคิ้วทหารด้านข้างก็รีบปิดตู้นั้นอย่างรวดเร็ว: “ตู้นี้เกินออกมาน่ะพ่ะย่ะค่ะ ถ้ายาเยอะแล้วก็จะไว้ในนี้ กลิ่นก็จะรวมๆปนๆกันหน่อย”
“เช่นนี้นี่เอง”กู้อ้าวเวยแกล้งทำเป็นเชื่อและหันไปรับยาที่แพทย์ทหารเอาให้นางพูดว่า: “ปริมาณยานี้มีปัญหา?”
“มี……มีเหรอพ่ะย่ะค่ะ?”แพทย์ทหารเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก: “น่าจะเป็นเพราะตาข้าไม่ดี”
“เป็นข้ออ้างที่ไม่เลว”กู้อ้าวเวยโยนไปให้เขาและพูดว่า: “เจ้ารู้ไหมว่ายาสองชนิดนี้มีปริมาณเท่าไหร่?”
“แต่นี่คือท่าน……”
“ข้าแค่มาตรวจสอบเจ้าเฉยๆ”กู้อ้าวเวยหันๆไปมองทหารข้างๆพูดว่า: “แพทย์ทหารที่นี้ของพวกเจ้าเป็นพวกหมอปลอมเหรอ?”
“พระชายา ทหารที่นี้ของเราต่างไม่ใช่หมอ ก็ไม่รู้ว่าถูกหรือผิด”ทหารคนนั้นก็เหงื่อแตกเหมือนกัน และในขณะที่กู้อ้าวเวยพูดอยู่ เขาก็สั่งคนให้พาแพทย์ทหารคนนั้นออกไป
แต่ว่าไล่แพทย์ทหารคนนั้นไปจริงหรือไม่ก็ไม่ทราบได้
“ข้าว่ามันไม่ถูก พวกเจ้าก็พาคนออกไปเช่นนี้เลยเหรอ?”กู้อ้าวเวยมองทหารคนนั้นอย่างไม่เข้าใจ
“พระชายาพูดถูกแน่นอน ในห้องยานี้ก็ไม่มีอะไรน่าดู ให้กระหม่อมพาท่านไปห้องตรวจดีกว่า”ทหารคนนั้นรีบพากู้อ้าวเวยเดินไปทางอื่น
กู้อ้าวเวยก็ใช้โอกาสนี้เปิดดูกระดาษ
เวลาสองชั่วยาม
จากนั้นด็โยนกระดาษลงน้ำ นางเดินตามทหารคนนั้นไปห้องตรวจ
ห้องตรวจนี้สะอาดมาก นางนั่งลงไปก็มีคนเข้ามาเลย นางเริ่มไม่พอใจ ก่อนหน้านี้ยังทำท่าเห็นพระชายาแล้วเดินอ้อมไปทางอื่น พอเห็นพระชายานั่งลงก็มีคนมาทันที แสดงได้กระจอกจริงๆ
นางก็ตรวจไปแต่คนที่มาตรวจกลับไม่ได้ป่วยอะไร ก่อนหน้านี้ทหารที่ป่วยก็ไม่เห็นวี่แววแล้ว
รู้ว่าที่นี้คงขุดอะไรออกมาไม่ได้ นางก็คิดว่าห่างจากซ่านจินจื๋อมาสองชั่วยามแล้ว นางก็เลยหาข้ออ้างจะออกไป: “นี่ก็เลยเวลามานานแล้ว ข้าควรไปหาท่านอ๋องแล้วล่ะ”
ทหารคนนั้นก็ตกใจ รีบสั่งให้ทหารที่มารอตรวจให้ออกไป
พระชายาท่านนี้คิดอยากจะทำอะไรก็ทำจริงๆ!
นางเดินไปหาเซียวไห่ที่กำลังพูดกับซ่านจินจื๋ออยู่ นางผลักทหารลุงหนวดคนนั้นออกไป เดินไปข้างๆเขาพูดว่า: “เจ้าไม่มาดูข้าเลย ทหารที่นี้ต่างแข็งแรงกันมาก ข้าเบื่อจังเลย”
ซ่านจินจื๋อดึงนางมาข้างๆ ทำท่าสัญญาณมือกับเซียวไห่ จากนั้นเซียวไห่ก็แกล้งไอและพาทุกคนออกไป
แม่ทัพเฉิงกลับรีบตามมา: “ท่านอ๋อง พวกเราก็ควรจะเข้าประเด็นได้แล้วนะครับ?”
“ควรเข้าประเด็นได้แล้ว เจ้าไปหาที่ดีๆนั่งพูดเถอะ”ซ่านจินจื๋อพยักหน้า พากู้อ้าวเวยเดินตามแม่ทัพเฉิงไปในห้องที่ไม่มีคน
พอเข้ามาในห้อง แม่ทัพเฉิงกลับมองไปที่กู้อ้าวเวยและพูดว่า: “พระชายา……”
“ไม่เป็นไร เวยเอ่อมากับข้าตลอด”ซ่านจินจื๋อยื่นขนมหวานให้นาง
ที่นี่มีแต่กู้อ้าวเวยที่คนจะไม่สงสัยมากที่สุด
ซ่านจินจื๋อรู้ว่าแม่ทัพเฉิงจะไม่อธิบายเรื่องราวที่นี้ต่อหน้าคนเยอะๆ เพราะยังไงถ้าคนรู้มากเท่าไหร่ ความลับที่ซ่อนไว้ก็จะซ่อนไม่อยู่ แต่กลับจำเป็นต้องรายงานซ่านจินจื๋อ เพราะเหตุนี้เขาเลยให้นางมาให้เขาในสองชั่วยาม
พอถึงเวลาแม้กู้อ้าวเวยจะอยู่ แม่ทัพเฉิงก็ต้องพูดออกมา
“เรื่องนี้ก็ยาวอยู่เหมือนกัน ไม่รู้ว่าท่านอ๋องกับพระชายาเคยได้ยินเรื่องเขาปีศาจไหมครับ?”แม่ทัพเฉิงสูดหายใจเข้า ไม่รู้ว่าหยิบกระดาษสีเหลืองออกมา
ทั้งสองมองตากันมองแม่ทัพเฉิงอย่างไม่เข้าใจ
เห็นทั้งสองไม่เข้าใจ แม่ทัพเฉิงก็พูดต่อว่า: “ท่านอ๋องน่าจะรู้ หนึ่งปีก่อน เขาด้านข้างมีพวกโจรอยู่ พวกโจรโหดร้ายมาก ใช้เวลาหนึ่งเดือนกำจัดหมู่บ้านได้หลายหมู่บ้าน พอพวกเราไปเห็นในที่เกิดเหตุก็เห็นมีสัญลักษณ์เขาปีศาจ”
พูดอยู่นั้นเขาก็เปิดประตูพูดกับคนด้านนอก ทหารด้านนอกก็เอากล่องเข้ามา
จากนั้นก็ปิดประตู แม่ทัพเฉิงเปิดกล่องนั้นออกมาเห็นแต่รูปแกะสลักสีดำ มีตาห้าดวงน่ากลัวมาก ขากลับเป็นขาเสือ มือเป็นรูปกิ่งไม้ หัวน่ากลัวมาก
กู้อ้าวเวยกำลังจะสัมผัส แม่ทัพเฉิงกลับรีบห้ามไว้พูดว่า: “อย่าจับเด็ดขาด แพทย์ทหารที่ตายไปก่อนหน้านี้ เขาตายเพราะจับรูปแกะสลักนี้ครับ”
“เพราะมีพิษเหรอ?”กู้อ้าวเวยเอาเข็มออกมา แตะไปที่รูปแกะสลักเบาๆ แต่กลับไม่มียาพิษเลย และไม่มีกลิ่นยาด้วย แต่มีกลิ่นไหม้อยู่
“ไม่ใช่หรอก แพทย์ทหารคนนั้นถูกทหารอื่นฆ่าตายต่างหาก”แม่ทัพเฉิงถอนหายใจ
