บทที่ 280 ตกกระไดพลอยโจน
การส่งจดหมายให้กุ่ยเม่ย น่าจะเป็นข้อกำหนดของอ๋องจิ้ง จึงไม่ถูกทำลาย ได้รับประกันจากพวกขุนนาง
แต่ถ้าเนื้อหาเกี่ยวกับความลับของหมู่บ้านฉางผิง พวกขุนนางไม่ปล่อยให้ผ่านแน่
“เขาอยากเลี้ยงทหารส่วนตัวอยู่ที่นี่” กู้อ้าวเวยนึกออก ตบมือและพูดว่า “ฉันคิดว่าคนข้างนอกไม่รู้จักหมู่บ้านนี้หรอก และที่คุณถูกเลือกไปที่เทียนเหยียนต้องเพราะว่าเขาเคยพาคนมาสำรวจหมู่บ้านฉางผิงก่อนแล้ว”
“ครับ ท่านอ๋องเคยมาหมู่บ้านฉางผิงจริง…” พูดถึงเรื่องนี้ กุ่ยเม่ยก็ตกใจมาก
สายตาของกู้อ้าวเวยสะท้อนความอันตรายออกมาทันที เธอเปิดม่านรถและมองดูหมู่บ้านฉางผิงที่อยู่ด้านหลัง พร้อมยิ้มอย่างเย็นชาและถามว่า “แต่ก่อน เขามาที่นี่ทำไม”
“เพราะเขาหาพื้นที่ที่สามารถสร้างประโยชน์ได้มาตลอดครับ”
หลายปีที่ผ่านมา เขาคิดมาตลอดว่า ซ่านจินจื๋อเป็นผู้มีบรามีต่อเขา แต่ตอนนี้ เขารู้สึกกลัวมาก และความโกรธเสมือนปลิวไฟในใจที่จะพ่นออกจากปากมา
กัดฟันแน่นๆ กุ่ยเมยโมโหมากจนสั่นสะเทือน
กู้อ้าวเวยตบไหล่เขาเบาๆ และพูดว่า “ตอนนี้เป็นการต่อสู้ระหว่างพวกองค์ชาย อำนาจการทหารไม่ได้อยู่ที่ความสามารถในการควบคุมของเขาแล้ว และองค์ชายท่านอื่นแสดงความสามารถที่มีอยู่ออกมาให้เห็นหมดแล้ว อำนาจการทหารของเขาก็จะถูกฮ่องเต้กระจายไปเรื่อยๆ เพราะฉะนั้น เขาจึงให้เซียวไห่กับทุ้งโจวออกไปคุมอำนาจการทหารไว้ตั้งแต่แรก ส่วนองค์ชายสามกับองค์ชายสอง ได้รับอำนาจการทหารไม่น้อยเพราะเรื่องที่จัดการพวกโจรนั้น ซ่านจินจื๋อต้องไม่อยู่เฉยๆหรอก”
“แต่ทำไมไม่ให้พวกเขาออกไปละ” กุ่ยเม่ยตะโกนขึ้น ดวงตาแดงมาก
คุณแม่คุณยายเสียชีวิตแล้ว เขายังไม่ร้องไห้เลย กลับรู้สึกใจเย็นๆและปกติ
แต่ตอนนี้ พอรู้จักความจริงแล้ว เขารู้สึกโกรธมาก อยากจะเปิดเผยความหลอกลวงของซ่านจินจื๋อในตอนนี้
กู้อ้าวเวยตกใจ ไม่รู้จะทำยังไงและพูดว่า “พวกชาวหมู่บ้านไม่เคยเจอหน้าคนเลย ทำไมคุณจะช่วยพวกเขาคะ”
พูดถึงเรื่องนี้ กุ่ยเม่ยเองตกใจ และมองหน้ากู้อ้าวเวยสักพัก ถามกลับว่า “แล้วท่านทำไมจะช่วยพวกเขาครับ”
“ฉันทำเพื่อช่วยชีวิตของชาวบ้านทั่วโลก” กู้อ้าวเวยยิ้มและพูดต่อ “แม้ว่าฉันมีเทคนิคการแพทย์อย่างยอดเยี่ยม สามารถสู้กับยมบาลได้ แต่ฉันก็ช่วยใครสักคนไม่ได้ ด้วยความสามารถที่มีอยู่ทั้งหมดของฉัน แต่ถ้าฉันมีอำนาจและฐานะอย่างสูง แค่ทำอะไรเล็กน้อย ก็สามารถช่วยชีวิตคนตั้งหลาย คุ้มค่าขนาดนี้ ฉันต้องทำสิ”
กุ่ยเม่ยก้มหน้าลง พูดว่า “ผมทำเพื่อคุณแม่…”
“จริงเหรอคะ” กู้อ้าวเวยยิ้ม มองหน้าเขาและพูดว่า “ไม่ว่าจริงหรือปลอม เรื่องนี้ฉันช่วยแน่ แต่คุณห้ามบอกซ่านจินจื๋อ”
“ผมรับปาก ไม่บอกครับ” กุ่ยเม่ยรับปากเธอทันที
กู้อ้าวเวยยิ้มแต่ไม่พูดอะไร ถึงที่พักที่อยู่เมืองเยว่ซาน กู้อ้าวเวยหน้าซีดและอยู่หลังของกุ่ยเม่ย ทำให้ฉียินป่ายตกใจและกลัวมาก รวมทั้งขุนนางที่อยู่ข้างๆต่างเดินเข้ามาดู
กู้อ้าวเวยแอบบีบไหล่ของกุ่ยเม่ย กุ่ยเม่ยจึงรีบตอบว่า “มีคนมาทำร้ายพระชายา และถูกวางยาพิษ แต่กินยาแก้แล้ว ห้องพักอยู่ไหนครับ”
“คุณกุ่ยเม่ย ให้ผมสั่งคนไป…”
“คนนั้นยังสามารถทำร้ายผมได้ คุณต้องอยู่ข้างๆพระชายาปกป้องท่านตลอด พวกคุณให้คนมาเฝ้าอยู่ที่หน้าห้องอีกมากกว่านี้ และเอาน้ำกับยาเข้ามาด้วย ไปเอายาที่อยู่บนรถม้ามาให้หมด” กุ่ยเม่ยพูดเร็วมาก และรีบเดินตามคนรับใช้เข้าไป
ฉียินป่ายกระสับกระส่าย พูดว่า “อยู่ดีๆ ทำไมเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นครับ”
“ปกติไม่มีใครเข้าในหมู่บ้านฉางผิงนะ สามารถทำร้ายท่านพระชายากับคุณกุ่ยเม่ยได้ คิดว่าต้องเป็นคนโหดร้ายแน่นอน” ผู้ชายที่อยู่ข้างๆพูดมา
สีหน้าของฉียินป่ายเปลี่ยนไป พูดว่า “ให้คนไปเฝ้าดูพวกชาวหมู่บ้านฉางผิงไว้ และไปตรวจสอบเรื่องนี้ด้วย ถ้าให้คนอื่นรู้จักเรื่องหมู่บ้านฉางผิง เกิดเรื่องใหญ่แน่”
สีหน้าของทุกคนไม่ค่อยดี และรีบกลับไปจัดการเรื่องนี้
เข้ามาถึงในห้อง กู้อ้าวเวยตบไหล่กุ่ยเม่ยและยิ้ม พูดว่า “ฉันแค่กดที่แผลบนไหล่ของคุณ คุณรู้เลยเหรอว่า ควรพูดยังไง”
“ที่คุณบอกว่า มีคนทำร้ายเรื่องนี้ เพื่อให้พวกเขาไปตรวจสอบเหรอครับ”
“ไม่ใช่” กู้อ้าวเวยส่ายมือ ลากกุ่ยเม่ยนั่งลงที่ริมเตียง พูดด้วยเสียงต่ำ “เรื่องนี้ โหวเซ่อเป็นคนทำ เข้าใจไหม”
กุ่ยเม่ยยิ่งสงสัย “แต่พี่น้องตระกูลจู…”
“มันต้องเป็นไปตามแบบนี้” กู้อ้าวเวยจับแขนของเขา พูดว่า “ฉันไม่ได้เข้าข้างซ่านจินจื๋ออยู่แล้ว ก่อนคุณแม่ของคุณเสีย ได้ฝากตัวคุณให้กับฉันละ ในอนาคตคุณห้ามหักหลังฉันนะ”
กุ่ยเม่ยคิดสักพัก และพยักหน้า
“ฉันจะให้โหวเซ่อกลับปรากฏขึ้นในยุทธภพ ก่อนหน้านี้ฉันยังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงจึงจะให้โหวเซ่อดังขึ้น แต่ตอนนี้ ไม่ต้องฉันทำอะไรละ” กู้อ้าวเวยพูดเบาๆ มองเห็นจากหน้าต่าง คนรับใช้กำลังจะเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน เลยปล่อยมือกุ่ยเม่ย พูดว่า “มีแต่ให้โหวเซ่อปรากฏขึ้นมาอีก ฉันจึงสามารถวางยาพิษให้กับพวกขุนนางอย่างไม่ต้องกังวล”
กุ่ยเม่ยเข้าใจ แกล้งกำลังช่วยกู้อ้าวเวยห่มผ้าอยู่ และสั่งคนรับใช้เอาของวางไว้ก่อน
รอคนจากไปหมด กู้อ้าวเวยเงยหน้าดูข้างนอก และพูดต่อว่า “ขุนนางทุจริตเยอะแยะมากมาย ถ้ารอถึงเมิ่งซู่พัฒนาขึ้นจนมีความสามารถจัดการพวกเขาได้ อย่าว่าจัดการให้หมดเรียบร้อยเลย รวมทั้งบัลลังก์นี้ ก็ต้องถูกซ่านจินจื๋อเอาไปซะแล้ว”
กุ่ยเม่ยตาโตขึ้น “ท่านไม่อยากให้ท่านอ๋องเป็นฮ่องเต้เหรอครับ”
“ไม่สิคะ คุณคิดว่า ไม่สนใจชีวิตของชาวบ้านอย่างเขาจะเป็นฮ่องเต้ที่ดีได้ไงคะ” กู้อ้าวเวยกรอกตาอย่างไม่สุภาพ เธอเชื่อใจกุ่ยเม่ย เลยพูดมาทั้งหมด “เดี๋ยวฉันทำความเข้าใจกับความสัมพันธ์ระหว่างผู้คนในราชวงศ์ก่อน แล้วค่อยเริ่มจัดการมัน ถ้าไม่มีใครรู้ว่า ฉันเป็นคนทำเองในวันหลัง ย่อมไม่มีคนรู้หรอกว่า โหวเซ่อที่ปรากฏขึ้นมาใหม่นี้อยู่ไหน และเขาก็แค่แพะรับบาปแทนฉัน แค่นี้เอง”
“ส่วนพี่น้องตระกูลจู พวกเขาอยู่ภายใต้การควบคุมของท่านอ๋องอยู่แล้ว แม้ว่าท่านอ๋องจะสงสัยแค่ไหน ก็ไม่มีหลักฐานหรอก แล้วอีกอย่าง สองคนนี้ยอมจำนนไปแล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะมาทำเรื่องพวกนี้อีก” กุ่ยเม่ยพยักหน้า
“ฉลาดค่ะ” กุ่ยเม่ยยิ้มและพยักหน้า “เดี๋ยวคุณไปบอกว่า การเคลื่อนไหวของพวกเขาลึกลับมาก ศพนั้น ถูกเก็บไปหมดแล้ว อย่าพูดถึงสำนักเหลี่ยนอี๋นะ”
กุ่ยเม่ยพยักหน้า และออกจากห้องไปทำตามคำสั่งของกู้อ้าวเวย
ตั้งแต่กู้อ้าวเวยถูกวางยาพิษ แถมแผลบนไหล่ของกุ่ยเม่ยยิ่งดูน่ากลัวมาก ฉียินป่ายจึงเชื่อว่ามีเรื่องนี้จริง เขาตบโต๊ะและลุกขึ้น พูดว่า “คุณกุ่ยเม่ยครับ ข้าต้องตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจน ต้องไม่ให้ใครมาทำร้ายท่านพระชายาอีกแน่นอนครับ”
“ครับ” กุ่ยเม่ยพยักหน้า “เรื่องนี้อย่าเผยแพร่ออกไป ถ้าไม่อยากตาย อย่าให้ไทเฮารู้จักเรื่องนี้แล้วกัน”
“ครับ” พวกขุนนางต่างพยักหน้า
กุ่ยเม่ยจากไป และเมื่อมาถึงลานบ้านข้างหลัง เห็นนกพิราบขาวบินออกไปจากหน้าต่างของห้องกู้อ้าวเวย
