บทที่ 565 ขนลุกขนพอง
สายน้ำได้มาจากสวรรค์ มิอาจตั้งชื่อโดยพละการ
ส่วนด่านเจิ้งสุ่ยก็ตั้งอยู่เหนือสายน้ำนี้ขึ้นไป50ลี้ เป็นพื้นที่สำคัญทางการทหารของแคว้นชางหลาน ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน จะต้องมีคนคอยเฝ้าดูแลตลอดเวลาโดยไม่มีเหตุผล
ตามตำนาน ถ้าสายน้ำแห่งนี้มีอะไรผิดปกติ ใต้หล้าก็จะวุ่นวาย ก็เลยตั้งชื่อเจิ้ง
กู้อ้าวเวยยอมให้ซ่านจินจื๋อดึงนางลงจากรถม้า พอเห็นท่าเรือของด่านเจิ้งสุ่ยก็รู้สึกว่าเล็กเหมือนกับสระน้ำธรรมดา เอาหินมาก่อเป็นกำแพง บนกำแพงมีทหารคอยเฝ้า ส่วนประตูกำแพงก็มีคนคอยกั้นไม่ให้รถม้าเข้าไป
พอเห็นซ่านจินจื๋อ หัวหน้ากองทหารหวางก็ออกมาต้อนรับ ข้างหลังก็มีคนที่คุ้นๆหน้าตามมาด้วย “คุณหนู！” จื่อยิ้มและโบกมือให้นาง แล้วสายตาก็มองมือของซ่านจินจื๋อที่กอดเอวนาง
“”ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่?กู้อ้าวเวยรีบเดินออกจากอ้อมกอดของซ่านจินจื๋อ แล้วมองค้อนเขา ที่นี่มีทหารมากมาย ไม่รู้กาลเทศะ
ซ่านจินจื๋อก็เลยหยุดทักทายกับหัวหน้ากองทหารหวาง คนคนนี้ก็นับว่าเป็นผู้อาวุโสของเขาคนหนึ่ง ตระกูลอยู่เมืองเทียนเหยียน แต่เขากลับมาอยู่ที่ห่างไกลเช่นนี้ ตอนที่ซ่านจินจื๋อออกรบตอนยังเยาว์วัยนั้น ก็ได้รับการสั่งสอนจากหัวหน้ากองทหารหวางคนนี้
ส่วนจื่อก็แอบดึงแขนเสื้อนางมากระซิบว่า “ตำบลเหยสุ่ยแห่งนี้ คนธรรมดาหาไม่เจอหรอก แต่ข้าจำเส้นทางน้ำได้ มาครั้งนี้ก็เอาข่าวล่าสุดมาด้วย”
ดูท่าทางที่โดนชื่นชมของเขาสิ กู้อ้าวเวยก็เลยเอามือเคาะที่ผมของนาง “ข่าวอะไร?”
“เซียวไห่หาตัวกู้เฉิงมาช่วยเหลือซูพ่านเอ๋อ แต่เรื่องทำได้อย่างละเอียดมาก พวกเราหาข่าวจากหลายด้านจนกว่าจะรุ้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับกู้เฉิง ถึงแม้ตอนนี้ซูพ่านเอ๋อจะถูกจับอยู่ พวกเจ้าก็ต้องระวังว่านางจะมีอะไรกับกู้เฉิง”
จื่อพูดเบาๆ แต่ซ่านจินจื๋อและหัวหน้ากองทหารหวางกลับได้ยินชัดเจน
กู้อ้าวเวยครุ่นคิด แล้วก็หัวเราะเบาๆ “ก็ไม่เลวนะ ถ้าซูพ่านเอ๋ออยากจะเล่นเกม ข้าก็จะเล่นเป็นเพื่อนนางก็แล้วกัน”
“เจ้าคิดแผนชั่วอะไรได้อีกแล้วใช่ไหม?” จื่อเอียงหัว
“ตอนแรก ไม่ใช่นางหรอกหรือที่รังแกข้า? คราวนี้ก็ต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน ” กู้อ้าวเวยพูดไป สายตาก็แอบมองซ่านจินจื๋อ เขาเองก็ตอบรับ พยักหน้าอยู่ตรงนั้น
“เด็กคนนี้ ถูกผู้หญิงควบคุมเสียแล้ว ” หัวหน้ากองทหารหวางดุเขาเบาๆ แล้วก็โบกมือสั่งลูกน้องไปยกของขึ้นเรือ เตรียมตัวออกเดินทาง
ซ่านจินจื๋อไอเบาๆ แล้วก็วางมาดนิดหน่อย มีแต่หัวหน้ากองทหารหวางที่รู้ว่าเขากำลังหลงผู้หญิง ซ่านจินจื๋อนั้นหน้าหนา ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ยอมเสียหน้า
ซ่านจินจื๋อเข้ามาดึงกู้อ้าวเวยออกไป จื่อก็รีบไปดึงนางไว้ ดึงจนกู้อ้าวเวยสะดุด แล้วก็มองมาทางจื่อ “ทำไมหรือ?”
“ครั้งนี้ข้ายังเอาหญิงงามมาด้วยมากมาย ซื้อตามทางมา ” จื่อกอดแขนของกู้อ้าวเวย ก็เลยเห็นแผลเป็นที่แขนของนาง แล้วก็เห็นซ่านจินจื๋อหน้าบึ้งใส่พูดว่า “อ๋องจิ้งกำลังเป็นหนุ่ม เลือกเข้าจวนไปสักหน่อยก็พอแล้ว จะได้ไม่ต้องมาจอแจกับคุณหนู”
ไม่นึกว่าจื่อจะบอกแบบนี้ กู้อ้าวเวยก็เลยลากนางเดินออกไป
ซ่านจินจื๋อหน้าบี้ง เฉิงซานอยู่ข้างหลังก็เหงื่อตก
ถ้าเป็นช่วงปกติ เขาคงจะโมโหไปแล้ว
แต่จื่อไม่น่าจะเป็นคนที่ไม่รู้กาลเทศะ บางที่ผู้หญิงพวกนั้นอาจจะมีอะไรแปลกๆ
เป็นเช่นนั้นจริงๆ ซ่านจินจื๋อก็อดกลั้นแล้วขึ้นเรือไป
เรือไม่ค่อยใหญ่มาก แต่ก็ใหญ่กว่าภาพวาดที่เคยเห็น ชั้นหนึ่งเป็นห้องนอนของคน ชั้นบนเป็นชั้นแห่งความสนุกสนาน ได้ยินว่าด่านเจิ้งสุ่ยจะไม่หยุดเดินเรือ เรือนี้ก็เพิ่งเปลี่ยนมา ข้างๆก็มีทหารท่าทางเกรงใจ “ขายหน้าท่านองค์หญิงแล้ว”
“ใช้ได้ก็พอแล้ว แต่ข้าสนใจว่าพวกเจ้าเอาผู้หญิงที่มอบให้ซ่านจินจื๋อไปซ่อนไว้ที่ไหน?คงไม่ซ่อนในผ้าห่มหรอกนะ” กู้อ้าวเวยโบกมือแล้วตามจื่อขึ้นเรือไป พวกทหารลืมตาโต เมื่อก่อนได้ยินว่าอ๋องจิ้งตั้งค่ายนอกเมืองเพื่อองค์หญิงคนนี้งั้นหรือ? แล้วทำไมองค์หญิงถึงได้เรียกชื่อจริงของท่านอ๋องอย่างสนิทสนมเช่นนี้ พูดออกมาไม่ค่อยเหมาะสม
ซ่านจินจื๋อที่หูดีมากได้ยินเข้าก็คิดเสียว่าเป็นการแก้แค้น แล้วก็ลืมว่าไปว่ากู้อ้าวเวยมีแรงกดดัน เพราะนางเป็นคนที่ชอบยั่วโมโหคน
จื่อตามขึ้นเรือมา พอมาในห้องก็อยากจะคุยกับกู้อ้าวเวย จื่อค่อยๆเปิดผ้าม่านเข้าไปดู ก็เห็นหญิงสาวสองคนนั่งบนเตียงเอาผ้าห่มมาห่มครึ่งตัว
แม้กู้อ้าวเวยมองไปก็ยังหน้าแดง จนเกือบจะพ่นน้ำชาในปากออกมา ทำตัวไม่ถูก “ท่านอ๋องค่อยๆเสพสุขเถอะ”
พูดไป แล้วก็คว้าตัวจื่อกลับออกมาข้างนอก ไม่ไกลก็มีเสียงหัวเราะของทั้งสองตนส่งออกมา ซ่านจินจื๋อหัวคิ้วกระตุก แล้วก็ปิดประตูดังปังออกจากห้อง
จื่อเห็นเขาออกมา ก็รีบวิ่งหนีไป ส่วนกู้อ้าวเวยก็หันมา “เจ้ามาหาข้าหรือ?”
ซ่านจินจื๋อเดินเข้าไป แล้วลากนางไปยังมุมห้อง “ไม่เคยหยุดเลยนะ”
ถูกลากไปยังเตียงก็ไม่สนใจ กู้อ้าวเวยก็ถอยห่าง “จะให้ข้าไปคิดเรื่องพวกนี้ มันควบคุมไม่ได้”
ซ่านจินจื๋อเข้าไปใกล้ แต่ก็ชินกับอารมณ์ของกู้อ้าวเวยแล้ว “เป็นเจ้าจริงๆ”
“งั้นข้าจัดการเอง?” กู้อ้าวเวยมองเขา
“ข้าจัดการเอง ” ซ่านจินจื๋อจับมือนางไว้ แล้วลูบๆแผลบนหลังมือ
“เจ้าดูแปลกมาก” กู้อ้าวเวยขนลุกขนพองทั้งตัว แล้วก็ดึงมือตนเองกลับ แล้วก็ลำแผลเป็นตนเอง “แผลเป็นมันมีอะไรน่าดู เจ้าอย่ามาจับมือคนอื่นมั่วได้ไหม ข้าว่าเจ้าดูปลอม”
ซ่านจินจื๋อถูกนางแซว นึกถึงตอนที่ยังดีอยู่กับซูพ่านเอ๋อ ก็ยังไม่เคยอยู่ด้วยกันแบบนี้ แม้แต่รอยแผลเป็นยังน่ามอง พอไม่ชวนทะเลาะโวยวาย มันเป็นเสปคของเขาเลย “เมื่อก่อนเห็นเจ้าแก่นๆ ตอนนี้ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย”
พอขนลุกทั้งตัว กู้อ้าวเวยก็เอามือลูบๆแขนตนเอง แล้วถอยหนี “เจ้าเตรียมจะจัดการอย่างไร?”
“ก็ต้องให้พวกนางตายใจ” ซ่านจินจื๋อยิ้มแล้วก็กดนางลงบนเตียง นางก็อายจนโกรธแล้วอยากจะผลักออกมา แต่แลกมาด้วยการจูบหนึ่งฟอด “เรียกสักหน่อย เดี๋ยวก็จะไม่จอแจเจ้าแล้ว”
“ข้าหน้าบาง” กู้อ้าวเวยเสียงสูงเล็กน้อย
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็ไม่ได้…….กับเจ้านานแล้ว”
“ไอ้บ้า ” กู้อ้าวเวยรีบเงยหน้าขึ้น แล้วก็กระแทกหัวเขา เจ็บจนทั้งสองต้องร้อง กู้อ้าวเวยก็รีบลุกออกไปข้างนอก
ซ่านจินจื๋อก็ลูบๆหน้าที่แดงก่ำของตนเอง แล้วเรียกเฉิงซาน “ให้จื่อไปหาผู้หญิงที่น่าเชื่อถือได้เข้ามา
