บทที่ 648 ใช้ไฟล้อมโจมตี
“ให้คนขนทรายและหินมาดับไฟ จากนั้นจัดคนส่งไปขนถังน้ำขึ้นไปบนกำแพงเมือง”
กู้อ้าวเวยขมวดคิ้ว ยังไม่ได้เปิดประตูเพียงแต่รีบใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งสั่งซ่านจินจื๋อ “เจ้าจะเตรียมยาและพวกอุปกรณ์พกพาให้เรียบร้อย และยังมีพวกขวดยาเจ้าก็หาเอาติดตัวมาด้วย ข้าจะออกไปดูก่อน”
เมื่อได้ยินคำสั่งเหล่านี้ ซ่านจินจื๋อก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดถึงแต่เรื่องที่กู้อ้าวเวยต้องการจะทำ แต่ด้วยเป็นไฟป่าที่อยู่นอกเมือง ดูเหมือนว่ากู้อ้าวเวยก็น่าจะไม่ได้ออกไปเช่นกัน สมุนไพรถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยตามคำสั่ง นำขวดยาขวดสุดท้ายใส่ไว้ในอ้อมแขน ไม่แปลกใจที่ได้เห็นยาดองเลือดมังกร และถุงน้ำดีหงส์ที่ยังใช้ไม่หมด”
คิดว่าครั้งหนึ่งก็เคยพบกันเพราะเรื่องนี้ ซ่านจินจื๋อได้แต่ถอนหายใจให้กับชะตากรรมอันเลวร้าย
และกู้อ้าวเวยก็ได้มาถึงนอกประตู ทหารจำนวนมากเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว คนอื่นๆต่างทำตามคำสั่งของกู้อ้าวเวย องครักษ์พาช่างฝีมือมาหลายคน พูดอย่างหนักแน่น “หินจำนวนมากถูกส่งออกไปแล้ว ทางที่จะเข้าไปก็ได้รับการเปิดทางไว้แล้ว แต่ไม่แน่ใจว่าจะถูกกองทัพชุดดำนั้นพบเข้าหรือไม่”
“ล่ายเสวียนคิดว่าน่าจะไม่ผิดพลาด พวกเหล่าช่างฝีมือและพวกเด็กไปพักก่อน จากนั้นรอจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม รีบออกไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เรื่องได้เปลี่ยนไปแล้ว สนใจไปที่การเอาหินและทรายมาถมถนน บางทีก็ต้องเตรียมพร้อม ทุกคนระวังด้วย”
พูดจบ กู้อ้าวเวยก็อธิบายรายละเอียดเล็กน้อยอีกครั้ง ฝูงชนกระจัดกระจายดั่งนกและสัตว์ร้าย
กู้อ้าวเวยหันกลับไปยังลานบ้าน กลับได้แต่เดินไปยังห้องถัดไป และปลดโซ่ให้กับอ้ายจือ มอบดาบยาวให้กับนาง “มีการเปลี่ยนแปลงในเมือง เจ้าต้องอยู่เคียงข้างข้าตลอดเวลา”
“เจ้าไม่ควรปล่อยทหารพันนายของซ่านจินจื๋อออกไป ตอนนี้คงจะถูกอ้ายหยินโจมตีแล้ว” อ้ายจือรีบลุกขึ้นยืน “ถ้าหากว่าอ้ายหยินเดินทัพ ท่านซูก็ควรใช้จังหวะวุ่นวายนี้ลงมือ แต่ในเมืองนี้….”
“แม้ว่าทหารทั้งพันนายของซ่านจินจื๋อจะสามารถปกป้องเมืองได้ แต่ก็ยังแย่งชิงเมืองได้” กู้อ้าวเวยเหลือบมองไปยังอ้ายจือ เดินออกไปพร้อมพูดว่า “เมืองแห่งนี้เป็นเนื้อติดมันชิ้นใหญ่ที่สุด ไม่ว่าจะตกอยู่ในมือใคร ในอนาคตก็อาจจะถูกกระทำได้ทั้งสิ้น ต้องคอยระวัง”
อ้ายจือถูกรั้งไว้ “ข้าไม่คิดแบบนั้น….”
“อย่าไว้ใจคนอื่นในเรื่องศึกสงคราม แม้ว่าจะเป็นข้าก็ตาม ท้ายที่สุดเขาก็ไม่ใช่คนของแคว้นเจียงเยี่ยน” กู้อ้าวเวยรวบเสื้อไว้บนไหล่ เมื่อเห็นทหารในเมืองกำลังวุ่นวาย คนที่เหลือก็กำลังมุ่งหน้าสู่ทิศตะวันตก ได้แต่เพียงเรียกทหารรอบกาย “หลังจากหนึ่งชั่วโมงเรียกทุกคนกลับมาให้หมด ทำให้ทหารที่อยู่บนกำแพงเปียกโชกไปทั่วร่าง ปิดจมูกและปากเอาไว้ ปิดประตูไว้ห้ามออกไปไหน ไม่ต้องให้ความสนใจกับไฟป่ามากเกินไป”
“ท่านคือ…”
“นี่ล้วนเป็นคำสั่งของล่ายเสวียน เจ้าเพียงแค่ไปบอกแม่ทัพเรื่องนี้ พวกเขาจะเข้าใจเอง” กู้อ้าวเวยผลักทหารนั้นหนึ่งครั้ง มือข้างหนึ่งดึงข้อมือของอ้ายจือไว้เดินไปข้างหน้า “ก่อนอื่น เจ้าต้องช่วยข้าเรื่องหนึ่ง”
“อะไรหรือ” อ้ายจือเลิกคิ้ว
“ข้ารู้ว่าวิทยายุทธ์ของเจ้าก็ดีไม่น้อย ช่วยข้าไปดูสถานการณ์ของที่แห่งหนึ่ง ปกป้องเด็กพวกนั้นนี่คือภารกิจของเจ้า” กู้อ้าวเวยเร่งฝีเท้าของนาง
อ้ายจือขมวดคิ้ว “แต่มีข้าคนเดียว”
“แล้วยังไง ในอนาคตเจ้าต้องไปอยู่ในตำแหน่งสูงสุด ทุกคนที่ได้ช่วยไว้ในตอนนี้จะเป็นผู้สนับสนุนเจ้า วีรบุรุษของปวงชนจะต้องมีที่ยืนในอนาคต จึงจำเป็นที่จะต้องรับผิดชอบด้วยตัวเอง” กู้อ้าวเวยพานางไปยังโรงเตี้ยม ค่อยๆผลักนางไปยังทหารรักษาการณ์ที่หน้าประตู แล้วพูดต่อ “ตามพวกเขาไปจัดการภารกิจ สุดท้ายจงจำไว้ คนที่สามารถช่วยชาวแคว้นเจียงเยี่ยนได้ ก็มีเพียงพวกเจ้าคนเจียงเยี่ยนด้วยกันเอง”
อ้ายจือถูกผลักและเซไป กำดาบในมือไว้แน่น เดินไปยังทหารเหล่านั้น
ทหารพวกนี้ ล้วนแต่เป็นชาวแคว้นเจียงเยี่ยนเช่นเดียวกับนาง
กู้อ้าวเวยตรวจการกำแพงเมืองอย่างระมัดระวัง ไฟป่าที่ไกลออกไปยังไม่มีวี่แววจะดับลง ป่าบนภูเขาอันกว้างใหญ่กลายเป็นแผ่นดินที่ไหม้เกรียมด้วยเปลวไฟ แต่หัวใจของกู้อ้าวเวยกลับยังสงบอยู่ พูดกับทหารรักษาการณ์ “ดินปืนไฟเตรียมพร้อมหรือยัง”
“ทุกอย่างพร้อมแล้วครับ” ผู้นำระดับสูงยืนอยู่ข้างกายกู้อ้าวเวย “รากฐานที่ท่านพ่อวางไว้ในตอนนั้น ดูแล้วคงจะต้องถูกทำลายในมือเรา ในใจนี้ สุดท้ายก็อาลัยนัก”
“คนหลายหันรุ่นก็ย่อมเป็นที่พึ่งพิงของลูกหลาน สิ่งที่อยู่ใต้เท้าเจ้า มันไม่มีอะไรมากไปกว่ากองหิน” ดวงตาของกู้อ้าวเวยสะท้อนให้เห็นเปลวไฟที่ลุกโชน ควันสีเทาดำบดบังการมองเห็นเกือบทั้งหมด นกและสัตว์ร้ายบิดออกไปจากภูเขา สิ่งมีชีวิตบางส่วนจะต้องจากไปกับภัยพิบัตินี้
กู้อ้าวเวยไม่อยากจะคิดเลยว่าใครกันที่คิดวิธีการที่น่ารังเกียจแบบนี้ ได้แต่สงบนิ่งไว้เท่านั้น “แต่การโจมตีของพวกเขา ก็เป็นผลดีกับพวกเจ้า ไม่ใช่หรือ”
“ก็ใช่” แม่ทัพขมวดคิ้ว ดาบที่เอวไม่เคยได้ชักออกมา “แม้ว่าข้าจะปฏิบัติต่อขุนเขาและสายน้ำของแคว้นเจียงเยี่ยนอย่างไร พวกเขาก็ไม่เคยสนใจ พวกเราจึงไม่ควรที่จะไปสนใจเช่นกัน”
กู้อ้าวเวยไม่เคยเติบโตที่นี่ แต่กลับมองเห็นเปลวไฟนั้นส่องสว่าง
ทหารที่เหลือส่วนใหญ่เกิดที่เมืองแห่งนี้ เติบโตในเมืองนี้ อยู่ภายใต้ป่าเขาและการล่าสัตว์
หลับตาลง กู้อ้าวเวยหันกลับและไม่ยุ่งกับพวกเขาต่อ หลังจากออกจากกำแพงเมืองก็กลับไปยังที่พักเล็ก ๆของฝูงชน ซ่านจินจื๋อได้เตรียมสิ่งของไว้แล้วสองห่อใหญ่ เมื่อเห็นนางจึงได้เข้ามาถาม “เจ้าวางแผนจะทิ้งเมืองไปหรือ”
“มันเป็นเพียงการต่อสู้ครั้งสุดท้าย” กู้อ้าวเวยโบกมืออย่างสบาย อดไม่ได้ที่อยากจะรู้ “ถ้าหากเจ้าเป็นหัวหน้าที่นี่ เจ้าจะทำอย่างไร”
“ข้าไม่สามารถตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนั้นได้” ซ่านจินจื๋อเติมน้ำอุ่นให้ทั้งสองคน ยิ้มอย่างเย็นชา “หากเป็นข้า เมืองนี้คงสูญสลายไปนานแล้ว ค่อยฟื้นฟูในอนาคต ค่อยเอาคืนกลับมาก็ไม่เป็นไร”
“ไม่แปลกใจเลยที่มีคนบอกว่าเจ้าโหดร้าย อารมณ์รุนแรง หากเป็นเช่นนี้ เจ้าจักต้องสูญเสียคนที่คุ้มกันเมืองถึงสองเท่า เจ้าปฏิบัติต่อเพื่อนมนุษย์เหมือนหญ้าจริง ๆ” กู้อ้าวเวยกลอกตาให้เขา ยกชายกระโปรงขึ้นและนั่งลง จิบน้ำอุ่น
ซ่านจินจื๋อส่งเสียงไอเบาๆให้เรื่องนี้ “ข้าไม่ได้มีความกรุณาอย่างผู้หญิง ขอแค่เป็นเพียงประโยชน์สูงสุดของประเทศ จะมีคนต้องตายสักกี่คนก็ไม่สนใจ”
“เจ้าพูดแบบนี้ ข้ารู้รังเกียจเจ้าจริง ๆ” กู้อ้าวเวยก็พูดกลับไปอย่างโผงผางเช่นกัน
“งั้นก็เกลียดไปเลย จะอย่างไรก็ยังมีชีวิตอีกมากมายในมือของข้าที่นับไม่ได้” ซ่านจินจื๋อยื่นมือไปจับมือของกู้อ้าวเวย “แต่มีเพียงเจ้า ที่ข้ากลับไม่คิดจะปล่อยมือ”
เพียงแค่ปล่อยให้เขาจับไป กู้อ้าวเวยนิ่งเงียบอยู่กว่าชั่วโมง ประตูเมืองทั้งสามได้ถูกปิดลงแล้ว
ในตอนนี้ ข่าวจากองครักษ์ด้านนอกประตูก็เข้ามา “อ้ายหยินนำคนแปดพันคนปิดล้อมเมืองไว้ และในเมืองมีทหารเหลืออยู่เพียงสี่พันคน….”
กู้อ้าวเวยและซ่านจินจื๋อหันหน้ามองกันแล้วยิ้ม
ในที่สุดทั้งสองมือก็แยกออกจากกัน ซ่านจินจื๋อยังคงยิ้ม “แปดพันคน….อ้ายหยินดูถูกเจ้ากับล่ายเสวียนเกินไปแล้ว”
“นี่คือคนที่ส่งมา แต่ข้ากลับรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง” กู้อ้าวเวยตบหลังมือของซ่านจินจื๋อ พูดกับภายนอกอย่างเคร่งขรึม “สิบสองคนที่ข้าสั่งไปก่อนหน้านี้ ให้พวกเขารีบออกไปส่งจดหมาย ส่งคนอีกสองพันไปป้องกันศัตรู
