บทที่ 789 ยังมีคนอีก
ตั้งแต่ต้นจนจบ ซ่านต้วนเฟิงสาบานว่าชีวิตนี้ไม่เคยอิจฉาแบบนี้มาก่อน
ซ่านจินจื๋อกู้อ้าวเวยและชิงจือพบหน้ากันแค่ชั่วยามเดียว แต่เด็กน้อยคนนั้นได้ตัดสินใจเลือกเส้นทางของตนเอง แล้วยังร่ำลากับผู้ใหญ่อย่างมีมารยาท
กู้อ้าวเวยเห็นคนรับใช้มาพาชิงจือออกไปก็เบาใจ แล้วลูบอกตนเองพูดว่า “ข้านึกว่าเขาจะร้องไห้”
“ข้าสงสัยว่าเขาเป็นลูกที่เจ้าคลอดออกมา” ซ่านจินจื๋อจับกระโปรงของเขา เพื่อให้ขี้ฝุ่นออกมาจากกระโปรง แล้วพูดว่า “เขาฉลาดมาก”
“แต่ฐานะที่เจ้าให้เขาทำให้เขามั่นใจ นี่ก็คือประโยชน์ของอำนาจ” กู้อ้าวเวยจับกระโปรงตนเอง แล้วก็แกล้งๆ มองหน้า “ถึงแม้ข้าจะสามารถจูบลูกตนเองต่อหน้าคนอื่น แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่เจ้าจะมางไม้ลงมือกับข้า”
“เจ้าบอกเองว่า นี่เป็นประโยชน์ของข้า” ซ่านจินจื๋อยิ้ม แล้วจัดแขนเสื้อให้นาง แล้วก็หันไปมองซ่านต้วนเฟิงทีมีสีหน้าแปลกๆ แล้วก็ทำหน้านิ่ง “เจ้าเห็นพวกข้าทำอะไรแปลกไปไหม?”
“ท่านอาก็กล่าวเกินไป” ซ่านต้วนเฟิงแสร้งยิ้ม แล้วสายตาก็จ้องมองที่มือของกู้อ้าวเวย แล้วพูดว่า “แต่ว่าเห็นท่านอามีความอดทนมากๆ ก็วันนี้ ปีนั้นข้าได้ยินพี่สี่ตอนที่อยู่ในค่ายทหารสองชั่วยามก็นอนไม่ได้”
กู้อ้าวเวยก็มองมือตนเองอย่างสงสัย แล้วก็ไม่อยากไปสนใจบทสนทนาของอาหลาน ได้แต่เดินออกไปด้านนอก พอได้การยอมรับจากชิงจือ นางก็วางใจขึ้นเยอะ
อย่างน้อยก็เดินมาถึงตลาด ยู่หงก็พุ่งมาจากด้านข้าง มายืนข้างๆ นาง แล้วเตือนว่า “ฝ่าบาท อย่าลืมว่าในตัวยังมีพิษกู่อยู่”
“นี่มันก็เป็นแค่เกมที่ทำให้ซ่านต้วนเฟิงวางใจ ละครฉากนี้มันจบนานแล้ว” กู้อ้าวเวยมักจะทำให้คนมองไม่ออก และตอนนั้นใบหน้าก็นิ่งไป “พอจะแยกย้ายกันไป เมื่อแขกกลับออกไปหมด นั้นแหละคือจุดเริ่มต้น”
“ท่านไม่มีเหตุผลมากกว่ายู่จืออีกนะ” ยู่หงเอ่ยปาก แล้วเห็นว่าซ่านจินจื๋อและซ่านต้วนเฟิง ยังไม่เดินออกมา ส่วนกู้อ้าวเวยก็ยังคงนิ่งๆ นางรู้ว่าซ่านจินจื๋อจะได้เรื่องราวของกู้เฉิงออกมาจากปากของซ่านต้วนเฟิง หรือไม่ก็เป็นแผนที่ทำให้พวกมันทะเลาะกัน
เพียงแต่ยู่หงยืนข้างนาง กู้อ้าวเวยก็พูดด้วยว่า “ถ้าวันหนึ่งเจ้าได้พบคนที่รัก เจ้าก็จะรู้ว่าการเริ่มใหม่มันเป็นอย่างไร?”
รออีกไม่กี่วัน การแก้แค้นของนางก็จะสิ้นสุดลง
พอคิดเช่นนี้ นางก็เดินช้าๆ ดวงตาของนาก็ลุกวาวขึ้นอีกครั้ง ทำท่าเงยหน้าขึ้น แล้วก็กลับกลายเป็นท่าทางของหญิงสูงศักดิ์ดังเดิม ตลาดที่มีคนมากมาย ไม่นานก็ถูกซ่านจินจื๋อและซ่านต้วนเฟิงตามมาจนถึงจี้ซื่อถาง (ร้านขายยา) เพื่อจะให้เห้อจิ้นหล่างจับชีพจร
เห้อจิ้นหล่างก็จับดูแล้วก็มองไปยังกู้อ้าวเวย “ยังหายาแก้ของถุงน้ำดีหงส์ (ต้นหญ้า) ไม่ได้หรือ?”
“ใกล้จะหาได้แล้ว” กู้อ้าวเวยเก็บมือตนเอง แล้วก็ซบคนข้างๆ อย่างเหนื่อยๆ แล้วก็เอามือปิดปากหาว
“เช่นนั้นก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่เจ้าต้องปรับยาที่กินทุกวันนี้ ช่วงนี้เจ้าอาจจะไม่ค่อยสบาย” เห้อจิ้นหล่างพูดดังนั้น โดยสายตาไม่มองซ่านจินจื๋อเลย
ซ่านจินจื๋อก็ไม่สนใจ แต่ในใจก็โล่งอก
พอหันหัวไป คนนั้นก็ทำท่าวางมาดไม่สนใจใคร แล้วทำท่าส่ายหัวจะมัดผม เส้นผมปาดชุดที่ใส่ไปมา แล้วยังมีสายตาที่ง่วงนอนที่กู้อ้าวเวยใช้มองเขา “ครั้งนี้เจ้าวางใจแล้วใช่ไหม?”
“อืม” แล้วจิ้มเอวของกู้อ้าวเวย พร้อมกับให้เห้อจิ้นหล่างเขียนเทียบยา พร้อมกับรอคนพวกนั้นจัดยา
ในตอนนั้นเอง ยู่หงที่ควรรอยอู่ที่ประตูก็เดินเข้ามา แล้วน้อมตัวพูดกับซ่านต้วนเฟิงว่า “เหมือนว่าอ๋องจงผิงจะส่งสารเพื่อเข้าวัง เหมือนจะเข้าไปคุยกับฮองเฮาคนใหม่เรื่องการกลับค่ายของท่านแม่”
ยู่หงพูดเสียงเบา แต่ซ่านจินจื๋อก็ได้ยินชัดเจน แล้วก็ค่อยๆ ยักคิ้วขึ้น
“ท่านอา ข้าคิดว่า……” ซ่านต้วนเฟิงหันมา แล้วทำสายตานิ่งใส่ซ่านจินจื๋อ
กู้อ้าวเวยก็รู้ได้ถึงความโกรธของซ่านจินจื๋อ แล้วก็ตั้งสติมามองเขา แล้วก็พูดปลอบว่า “บางทีเขาอาจจะทำเพื่อเสียนเฟย (พระสนม) จริงๆ ก็ได้ ถึงแม้เสียนเฟย (พระสนม) จะอยู่ด้านนอกนานไปเสียหน่อย เจ้าจะกังวลอะไร”
สิ่งที่พูดมา ซ่านจินจื๋อก็แค่กังวลซ่านเชียนหยวน
ซ่านต้วนเฟิงแยกไม่ออกว่าทั้งสองคนนั้นแกล้งทำ หรือรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ ทางสีหน้าก็ไม่ทำให้ซ่านจินจื๋อลำบากใจแล้ว หลังจากที่สั่งการให้ยู่หงไปส่งข่าวให้กู้เฉิงแล้ว เขาก็หันมา แล้วอาศัยตอนที่พวกเขายังไม่รับยามา พูดขึ้นว่า “ที่แท้พวกเจ้าก็ยอมอยู่กับข้าเพื่อกู้เฉิงเท่านั้นเอง”
กู้อ้าวเวยหัวเราะพุ่งออกมา “พวกเราไม่ได้กลัวกู้เฉิง แต่มีคนอื่น”
ตอนนี้ซ่านจินจื๋อไม่เข้าใจว่าความหมายของกู้อ้าวเวยนั้นเป็นความจริง คิดว่านางกำลังหลอกให้ซ่านต้วนเฟิงทำอะไรสักอย่าง ใบหน้าก็ไม่แสดงอะไรออกมา เพียงแต่ทำหน้าครุ่นคิดอย่างเดียว
ซ่านต้วนเฟิงก็แยกแยะไม่ออก ก็เลยไม่อยากถาม
พอได้ยามาจากเห้อจิ้นหล่างแล้ว ซ่านต้วนเฟิงก็ตรวจสอบอีก โดยไม่ให้อะไรแลกเปลี่ยนเลย แล้วก็เอายาไปยื่นให้ยู่หง “เอาไปให้เมี่ยวหารดู”
ยู่หงก็นิ่ง แล้วมองกู้อ้าวเวย “เมี่ยวหารถูกปล่อยตัวแล้ว เดินทางไปยังด่านลั่วสุ่ยแล้ว”
“อะไรนะ！” ซ่านต้วนเฟิงก็จ้องมองทั้งสองคน เหมือนจะรู้ว่า ทั้งหมดนั้นเป็นแผนของพวกนาง
“ข้าแค่หวังว่าตอนที่เมี่ยวหารกำลังทำยาอยู่นั้น จะมีความปลอดภัย และไม่มีใครไปทำอะไรได้ องค์ชายสามอาจจะยังไม่ออกมาจากตรงนั้น พวกเขากำลังสร้างศาลเจ้า” กู้อ้าวเวยพูดนิ่งๆ แล้วก็เอามือมาจับแขนของซ่านจินจื๋อ แล้วพูดกับซ่านต้วนเฟิงว่า “คิดดูสิว่าศัตรูที่แท้จริงของเจ้าคือใคร?”
ซ่านต้วนเฟิงเปลี่ยนสีหน้า ก็ยังคิดว่ากู้อ้าวเวยโกหก
ส่วนซ่านจินจื๋อก็ถามนางตอนที่นางเดินมาข้างหน้า “เจ้ากำลังหลอกเขาหรือ? เขาจะ……..”
“ข้าพูดความจริง ถึงแม้ข้าจะไม่มีหลักฐาน แต่ข้ารู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร” กู้อ้าวเวยนวดหัวตนเอง แล้วในหัวก็คิดถึงฉากแรกที่พบกับซ่านต้วนโฉง
เขารักษารูปร่างของตนเอง โดยไม่ใช่เพราะว่ารู้สึกผิด
เอาเรื่องของตราราชลัญจกรหยกมาบอกซ่านจินจื๋อคนเดียว ดูเหมือนว่าไม่ใช่จะให้เขาดูแล แต่เหมือนจะลองใจบางอย่าง เพราะมีคนกำลังควบคุมเรื่องทั้งหมด นั่นคือศัตรูที่แท้จริงของนาง
