บทที่ 792 เหวี่ยงแหไปทุกที่
แทนที่จะเชื่อว่าคนที่ฆ่าแม่ของเขาจะไว้ชีวิตพี่ชายที่ไม่เคยพบหน้า
ไม่สู้เชื่อซูพ่านเอ๋อและเมี่ยวหารที่เตรียมพร้อมไว้แล้วแต่แรก มาลุ้นยาถอนพิษกับทางกู่เซิง และตำแหน่งที่เขาจะได้รับ อีกด้านก็มาอาศัยกู้เฉิงเพื่อความปลอดภัยหลังจากออกมาจากอ๋องจิ้ง
ในการต่อสู้นี้ไม่มีใครจงรักภักดีต่อใครจริงหรอก
นี่เป็นเรื่องที่กู้อ้าวเวยกังวล แสดงว่าคนอื่นอยู่ภายนอกการควบคุม และตอนที่เผชิญหน้ากับศัตรูนั้น นางไม่มีทัพเสริมเลย แต่นางเตรียมพร้อมเริ่มใหม่
คิดเช่นนั้น นางมาถึงข้างประตูแล้วขอพบกับซ่านต้วนเฟิงส่วนตัว พร้อมถามว่า “ตอนนี้กู้เฉิงอยู่ที่ไหน?”
“ใต้เท้าคนนั้นไม่อยู่ในจวน เพราะออกไปสืบข่าว”
“เช่นนั้นก็พาข้าไปพบซ่านต้วนเฟิง ข้ามีเรื่องจะคุยกับเขา” กู้อ้าวเวยเริ่มใจ กู้เฉิงไม่อยู่ ก็แสดงว่า ตอนนี้ข้างกายของซ่านต้วนเฟิงไม่มีคนฉลาดอย่เลย นางก็จะทำอะไรได้มากขึ้น
พวกทหารก็อยู่ข้างกายนาง แล้วพาไปหาซ่านต้วนเฟิงอย่าระมัดระวัง
ซ่านต้วนเฟิงมีสาวงามนั่งอยู่ในอ้อมกอด กึ่งถอดเสื้อผ้า หัวไหล่ขาวๆ เผยให้เห็น กู้อ้าวเวยก็เดินเข้ามา พร้อมกับทหารที่มารายงาน
เข้ามาเจอของดีพอดี ซ่านต้วนเฟิงก็มองกู้อ้าวเวยอย่างโมโห “เรื่องอะไร?”
“พอกู้เฉิงไม่อยู่ เจ้าก็เสพสุขเชียวนะ” กู้อ้าวเวยเอาผมทัดหู แล้วเดินมาข้างๆ เขา เอามือมาลูบผ่านหัวไหล่สาวงามนั่น แล้วแม่สาวคนนั้นก็ร้องตกใจด้วยเสียงออดอ้อน พร้อมกับซุกเข้าไปในอกของซ่านต้วนเฟิง น้ำตาคลอน่าสงสาร
ซ่านต้วนเฟิงกอดนางไว้แน่น แล้วสายตาก็ยังจ้องกู้อ้าวเวย “เจ้านี่หน้าไม่อายเลยนะ”
“หญิงชายต่างก็เป็นคน ข้าจะถูกเนื้อต้องตัวสาวงามบ้างไม่ได้หรือไง?” กู้อ้าวเวยพูดไป ก็เอามือมาจับมือสาวงามคนนั้น แล้วมองดูหน้าอกขาวๆ พร้อมพูดเสียงต่ำว่า “ที่มาวันนี้ ก็เพราะมีเรื่องจะปรึกษา แม่นางจะออกไปสักครู่ได้หรือไม่?”
สาวสวยนางนั้นก็ดึงหน้า แล้วก็มองซ่านต้วนเฟิง อ้อนจนซ่านต้วนเฟิงแทบจะอดใจไม่ได้
“เจ้ามาทำอะไรกันแน่?”
“ถูกคนอื่นควบคุม วันข้างหน้าต่อให้เป็นใหญ่ ก็เหมือนหุ่นเชิด หรือว่า องค์ชายเก้าจะยอมเป็นหุ่นเชิดทั้งชีวิต?” กู้อ้าวเวยพูดไป ลูกน้องก็จับสาวสวยนางนั้นไว้ โดยจับแขนนางไว้แน่น สาวงามนางนั้นก็ล้มลงพื้น ส่งเสียงตกใจ
ซ่านต้วนเฟิงกำลังจะโกรธ แต่กู้อ้าวเวยเอามือมาจับคางเขาไว้ “ขอเพียงถึงตอนนั้นเจ้าจะปล่อยข้าไป เดี๋ยวข้าจะให้คนไปจัดการเขา”
คำว่า เขา นั้นก็คือกู้เฉิง
ซ่านต้วนเฟิงตกใจเบาๆ แล้วก็ยิ้ม “ทำไมข้าต้องเชื่อเจ้า?”
“เพราะเขาฆ่าแม่ของข้า ข้าอยากแก้แค้นเขา ข้าจะให้ยาอมตะที่ผิดๆ ไป ส่วนของเจ้า ขอเพียงเจ้าช่วยข้าหนีออกไปได้ก็พอ” กู้อ้าวเวยพูดไป ก็ปล่อยมือ แล้วลุกขึ้น เหมือนร่างกายครึ่งหนึ่งจะชาไปแล้ว แต่นางก็ยังพูดอย่างใจเย็น “ซ่านจินจื๋อจะไม่ไปจากเมืองเทียนเหยียน ถ้าอยากจัดการเขา ก็อย่าให้ข้าอยู่ให้ข้าอยู่ในสายตาเขา ไม่ใช่หรือ?”
ฟังแล้วเหมือนยิงปืนนัดเดียว ได้นกสองตัว ซ่านต้วนเฟิงคิดว่าที่กู้อ้าวเวยเสนอมาเช่นนี้ ก็เพื่อจะไปด่านลั่วสุ่ย ไปเอายาจากเมี่ยวหาร ทั้งหมด มันก็มีเหตุผลอยู่
“ซ่านจินจื๋อบอกเจ้าหรือ?”
“ศัตรูของเจ้าบอกข้า เจ้ายังมองไม่ออกหรือว่า ที่ทำหลายปี ทำไปเพื่ออะไรกัน?” กู้อ้าวเวยพูด แล้วก็ยกขาข้ามสาวงามที่นอนร้องไห้ที่พื้น แล้วรินน้ำชาให้กับนางและซ่านต้วนเฟิง แล้วมีผงดำๆ หล่นลงไปในถ้วยชาทั้งสอง
ซ่านต้วนเฟิงมองอะไรไม่ออกเลย แต่พูดตอนที่กู้อ้าวเวยกำลังจะยื่นถ้วยช้าให้ว่า “เจ้ามาเพื่อวางยาข้า”
“เจ้าให้ข้าได้สัมผัสกับยาตอนไหน?” กู้อ้าวเวยพูดไป แล้วดื่มชาถ้วยนั้น แล้วยื่นถ้วยเปล่าให้ดู
ซ่านต้วนเฟิงรับถ้วยมาดู แล้วมองนาง “จะจัดการกับซ่านจินจื๋ออย่างไร”
“ขอเพียงเจ้าแยกกับข้า ก็จะทำให้ซ่านจินจื๋อมีจุดอ่อนมากขึ้น บางทีเขาอาจจะตามข้า ถ้าเป็นเช่นนั้น ที่นี่ก็เป็นบ้านเมืองของเจ้า” กู้อ้าวเวยพูดไป ถ้วยเหล้าเปล่า กับถ้วยเหล้าของเขาก็ชนกัน “ยินดีที่ร่วมงาน”
ซ่านต้วนเฟิงดื่มลงไป ตอนกำลังจะพูด ก็เห็นกู้อ้าวเวยเอามือทุบอกอย่างทรมาน อีกมือก็เกร็งจนเอ็นขึ้น เหงื่อออกมาท่วมตัวนาง ไหลมาตามจมูก
บนตัวเหมือนมีเข็มสายฝนตกลงมาใส่ตัว
ยังจะมากินยาพิษเข้าไปอีก จะไม่ทำให้นางตาย แต่ทำให้นางมีอาการแทรกซ้อน
ให้ตายสิ！
กูอ้าวเวายไม่ทันมองสีหน้าของซ่านต้วนเฟิง ตอนที่กลิ่นสนิมพลั่งพลูออกมาจากปากนั้น นางเห็นโลกรอบตัวหมุนติ้ว แล้วก็หงายหลัง แล้วความเจ็บปวดก็หมดไป
“เด็กๆ รีบเข้ามา” ซ่านต้วนเฟิงก็ตกใจ โดยไม่สนใจว่าในถ้วยนั้นคืออะไร
ในจวนวุ่นวายมาก ไม่มีใครจำได้ว่าอูกงกงตายไปแล้ว และไม่มีใครสนใจว่าข้างนอกนั้นมีอะไรเปลี่ยนแปลง ซ่านต้วนเฟิงก็พาคนไปยังจี้ซื่อถาง (ร้านขายยา) เขาต้องการให้ไพ่เด็ดอยากกู้อ้าวเวยฟื้นขึ้นมา โดยไม่รู้พวกเขากำลังตกอยู่ในกับดักชิ้นโต
………
ในขณะเดียวกัน ซ่านจินจื๋อก็มีคนมารับเข้าวัง ยังไม่มีเวลาคุยกับกู้อ้าวเวยเรื่องนี้เลย รู้ว่าทั้งหมดเป็นแผนการ แต่ก็ยอมกังวลคนเดียวเพื่อกู้อ้าวเวย จากนั้นก็วางถ้วยชาลงอย่างไม่มีสติ “ตอนนี้ท่านพี่อยู่ที่ไหน?”
“ตอนนี้ฝ่าบาทกำลังอยู่ที่วังหลังเพื่อถามเรื่องนี้ แล้วก็…….”
กงกงพูดไม่จบ ด้านนอกก็มีวัยรุ่นและขันทีเดินเข้ามา แล้วมาคุกเข่าต่อหน้าหวางกงกง “ยู่เหม่ยเหรินฆ่าตัวตายแล้ว”
ซ่านจินจื๋อขมวดคิ้ว หวางกงกงก็หน้าซีด แล้วก็กระทืบเท้า “ยังไม่รีบตามข้าไปอีก แล้วเอาคนฉลาดๆ มาดูแลที่นี่”
หวางกงกงเป็นคนสนิทฮ่องเต้ ก็เลยต้องจัดการเรื่องนี้ ถ้าให่พวกขันทีโงๆ ทำละก็จะผิดพลาดไปใหญ่ แล้วก็รีบขอโทษซ่านจินจื๋อ แล้วก็รีบวิ่งออกไป
ซ่านจินจื๋อเอามือเคาะมือจับเก้าอี้
เรื่องมันแปลกๆ เขายังไม่เคยพบหน้ายู่เหม่ยเหริน แต่รู้ว่ายู่เหม่ยเหรินเป็นลูกสาวตระกูลซู๋ในสมัยรัชกาลก่อน นิสัยขี้อิจฉา แต่รูปงาม ก็เลยได้เข้าวัง แต่มาฆ่าตัวตายตอนที่ซ่านเชียนหยวนถูกวางยา หรือว่านางไปเห็นอะไรเข้า?
แต่ว่า คนที่ กู้เฉิงให้อยู่ในวัง ไม่ควรจะเป็นฮุยเฟยหรอกหรือ?
หรือว่าฮุยเฟยให้ยู่เหม่ยเหรินเป็นแพะรับกรรมแทน?
