บทที่ 968 เก็บกวาดไม่ได้
พวกเครื่องสำอางวางอยู่เต็มโต๊ะ
กู้อ้าวเวยที่ยังไม่รู้ว่าความฝันนั้นคืออะไร ก็สั่งคนให้ไปสั่งอาหารกลางวันสองที่ที่จินติ่งเก๋อ พอได้สติ ก็เห็นฉีหรัวพาข้ารับใช้และคนติดตามอุ้มเครื่องสำอางถุงใหญ่ถุงเล็กพุ่งเข้ามา ยัดไปให้จางเหยียงซานครึ่งหนึ่ง และเอาอีกครึ่งโยนไปตรงหน้ากู้อ้าวเวย
“ของพวกนี้ตอนที่ตรวจสอบในคลังก็เจอสิ่งผิดปกติ เจ้าช่วยข้าดูหน่อยสิ” ฉีหรัวโกรธจนหน้าดำหน้าแดง
กู้อ้าวเวยรีบวางถ้วยตะเกียบที่ยังไม่ได้แตะลง รีบมาถึงโต๊ะด้านหน้า เปิดกล่องผงหอมบนนั้นหนึ่งกล่อง จนไอคอกแคะกะทันหันทันที ต่อมาก็ขมวดคิ้วปิดฝาลง: “กลิ่นของลูกเอ่อตันแดง บวกกับของพวกนี้ให้คนใช้ไม่เป็นอะไรหรอก แต่ถ้าใช้ไปช่วงหนึ่งก็จะเกิดอาการหลอน ใช้นานเข้าก็จะเป็นพิษ”
ข้ารับใช้และคนติดตามด้านหลังของฉีหรัวสูดหายใจเข้าลึกๆ
กู้อ้าวเวยกลับเลิกคิ้วขึ้นพูดว่า: “เจ้าเห็นได้อย่างไร?”
“ซ่านเชียนหยวนให้ข้าอย่าถึงสนใจเรื่องงานแต่ง ให้ไปตรวจสอบที่สำนักเยียนหยู่เก๋อก่อนว่ามีคำทำอะไรหรือเปล่า” ฉีหรัวขมวดคิ้วแน่นเป็นปม บีบมืออย่างไม่เป็นสุข: “เพราะยังไงงานแต่งข้ากับอ๋องจงผิงก็ประกาศไปทั่วแล้ว พวกคุณหนูร่ำรวยก็มาสานสัมพันธ์ที่สำนักเยียนหยู่เก๋ออยู่ตลอด และของที่ขายออกไปก็ได้เยอะขึ้น……ตอนนี้ คิดดูแล้ว โชคดีที่ช่วงนั้นไม่ได้ออกของใหม่ๆ ไม่งั้นข้าคงไม่กลิ่นของเก่านี่มีกลิ่นตุๆ”
“เจ้าดมออกได้เหรอ?” กู้อ้าวเวยพูดอย่างตกใจ
พูดถึงตรงนี้ ฉีหรัวอึ้งเล็กน้อย ต่อมาก็หัวเราะ: “ก่อนหน้านี้ตอนจัดเรียงงานเขียนของเจ้า ซ่านเชียนหยวนเห็นแผนหมอนยาเจ้า ก็หยิบขึ้นมาดู คงเทียบกับของเจ้าไม่ได้ หมอนยานี่ทำไปแล้วสามเดือนก็ถึงจะทำเสร็จ เช่นนี้แล้ว ก็ดูคล้ายเล็กน้อย”
กู้อ้าวเวยมองดูนางอย่างลึกซึ้ง ต่อมาก็ถอนหายใจพูดว่า: “เฮ้อ ถ้าเจ้าจะเอาหมอนยาครั้งหน้าข้าทำที่เหมาะให้ก็ได้ หมอนยานั่นแม้จะทำให้เจ้ารู้ชนิดพิษ แต่ยามีพิษอยู่บ้างๆ ใช้ไปนานๆ เกรงว่าต่อไปเจ้าจะห่างจากหมอนยาไม่ได้”
ครั้งนี้ถึงตาฉีหรัวที่ถอนหายใจ แต่กู้อ้าวเวยกลับเปิดกล่องอันอื่นออก ดมกลิ่นอย่างละเอียดดู สายตาเย็นชาลง: “เอาของมากมายใส่ผสมกับลูกเอ่อตันแดงทำเป็นเครื่องสำอางยากที่จะมองออก แต่ถ้าใส่เข้าไปในของกินก็ยิ่งยากที่จะแยกออกเหมือนกัน”
“ฮ่องเต้อยากจะฆ่าคุณหนูในเมืองเทียนเหยียนทุกคนเหรอ?” ฉีหรัวขมวดคิ้ว
“เกรงว่ากำลังเลี้ยงอะไรอยู่” กู้อ้าวเวยพูดถึงตรงนี้ ก็ได้คำเตือนจากจางเหยียงซานในวันนี้
ก็เหมือนกับก่อนหน้านี้ฮ่องเต้ขังพี่น้องไว้เพื่อมาทำเป็นตัวนำยา
ตอนนี้ซ่านจินจื๋อถ้าเป็นตัวนำยาของฮ่องเต้ งั้นที่ขาดก็คือยา และวิธีการเลี้ยงลูกเอ่อตันแดงที่พวกเขาเจอก็คือการใช้เนื้อคนมาทำ แต่กลับกัน ถ้าลูกเอ่อตันแดงเข้าสู่ร่างกาย ต่อไปก็แค่ต้องเอาเนื้อคนมาทำเป็นตัวนำยา ก็อาจจะได้
เรื่องราวดูเกินเลยไปมาก
“เฉิงซาน สั่งคนไปร้านขนมและร้านชา ซื้อของทุกอย่างมาอย่างละหนึ่ง และซื้อเข็มเงินหนึ่งพันแท่ง ข้าไม่เชื่อว่าข้าจะหาอำนาจเบื้องหลังไม่เจอ!”
เฉิงซานมองดูนางอย่างไม่เห็นด้วย: “ถ้าเป็นเช่นนี้ งั้นสายตาของทุกคนจะมองมาทางนี้ได้”
“ไม่หรอก” ฉีหรัวยิ้มและพูดกับข้ารับใช้ชายหญิงด้านนอก: “ไปบอกฉีหลิน ช่วงนี้สำนักเยียนหยู่เก๋อค้าขายของได้ดี ไปกินอาหารในทุกๆร้านสักมื้อดีๆ บนถนนมีเด็กเล็กมากมาย ต้องการขนมไม่น้อย”
กู้อ้าวเวยหันกลับไปกระพริบตาปริบๆ และอีกด้าน ก็ได้ยินเสียงฉีหรัว: “ข้าจะแต่งงานแล้ว ก็ต้องเลือกดีๆว่าร้านไหนขนมและอาหารอร่อยกว่ากัน กระจายข่าวออกไป ไม่นาน เดี๋ยวร้านต่างๆก็จะเสนออาหารมาเอง”
พอเป็นเช่นนี้แล้ว ก็มีเหตุมีผล ก็จะไม่มีคนสนใจเรื่องนี้มาก
กู้อ้าวเวยแอบยกนิ้วโป้งให้นาง อีกด้านก็พูดว่า: “พิษนี้ออกตัวช้า ก็ไม่ต้องรีบมาก เป็นการดีที่อุดหนุนทุกคนด้วย”
“ถ้าคนที่อยู่เบื้องหลังรู้เรื่องนี้นานแล้ว ตั้งใจเอาที่ไม่มีพิษมาล่ะ?” จางเหยียงซานถือเครื่องสำอางอีกครั้งหนึ่งเข้ามา
ฉีหรัวกับกู้อ้าวเวยมองดูเขาอย่างโมโห เฉิงซานที่อยู่ข้างๆกลับเข้าใจทันที: “ในเมื่อตรงหน้าทำไม่ได้ แต่ลับหลังก็ย่อมได้”
“และคนในร้านอาจจะมีคนไม่รู้เรื่องนี้ ไม่แน่ครึ่งทางตัวเองอาจจะเห็นเรื่องนี้ก็ได้ พูดมาแบบนี้แล้ว ก็คงต้องดูว่าร้านไหนที่ส่งมาช้า ค่อยให้คนไปตรวจสอบอย่างละเอียดที่หลังบ้านก็พอ” ฉีหรัวพูดย้ำ
กู้อ้าวเวยครุ่นคิด ถ้าเลือกอย่างละเอียดต่อไป ก็คงจะประหยัดคนและสิ่งของมากขึ้น
แต่เข็มเงินหนึ่งพันเล่มนี้ดูเหมือนจะน้อยไป มองไปทางจางเหยียงซาน: “เจ้าต้องมาช่วยข้า พิษนี้ไม่เยอะ เข็มเงินเตรียมไว้แล้วเกรงว่าจะต้องเพิ่มยาอีกสองตัว”
“งั้นเรื่องภัยพิบัติจากฟ้า……ก็คือความฝันของเจ้างั้นเหรอ?” จางเหยียงซานขมวดคิ้ว
“เป็นแค่ความฝันเท่านั้น หรือว่านั่นจะเป็นชาติก่อนของข้ากับซ่านจินจื๋องั้นเหรอ?” กู้อ้าวเวยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ หันกลับไปล้างมือและเดินไปทางโต๊ะอาหาร นั่งลง: “อาจจะบอกได้ว่าข้าแค่บังเอิญเจอเรื่องนี้เท่านั้น แต่ที่สำคัญคือเจ้า เหยียงซาน”
ฉีหรัวฟังแล้วก็ไม่เข้าใจอย่างหนัก และจางเหยียงซานก็ขมวดคิ้ว: “เขารักประชาดั่งลูกหลาน จะบ้าคลั่งแบบนี้ได้ยังไง?”
“ที่ที่เขาทำร้ายมีอยู่สองที่เท่านั้น” กู้อ้าวเวยหยิบถ้วยขึ้นมา คีบเนื้อเข้าปากตัวเอง และพูดว่า: “เมืองเทียนเหยียนกับด่านลั่วสุ่ย ไม่มีที่อื่นแล้ว”
“พูดแบบนี้แล้ว เป้าหมายเขาชัดเจนมาก แต่เมืองเทียนเหยียนเป็นคนทำให้หยูนซีตาย แต่เกี่ยวกับเรื่องในด่านลั่วสุ่ยยังไง?” ฉีหรัวพูดต่อ นั่งอยู่หน้าโต๊ะ รอข้ารับใช้มาเพิ่มถ้วยตะเกียบให้นาง
“ด่านลั่วสุ่ยก็คือสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ถ้าอยากจะพิสูจน์ว่ามันเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ไหมก็ส่ง ‘ตัวนำยา’ ไปพิสูจน์ที่บนเขาภูเขาเทียนดูสิ” กู้อ้าวเวยพูดถึงตรงนี้ ก็มองไปที่เฉิงซาน: “เรื่องนี้ก็บอกกับซ่านจินจื๋อก่อนเถอะ”
เฉิงซานโน้มตัวลง: “ข้าน้อยจะสั่งคนไปขอรับ”
กู้อ้าวเวยที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหารก็พยักหน้า ต่อมาก็ยกมือขึ้นนวดหางตา: “และหญ้าเย้นนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไรไป ทำเอาตาข้าเจ็บไปหมด”
“ข้าดูสิ” จางเหยียงซานเดินมาข้างหน้า นางวางถ้วยลง
ถ้าตัวเองมองตาตัวเองไม่ออก นางก็ไม่ต้องให้จางเหยียงซานช่วยตัวเองดูหรอก
จางเหยียงซานกลับมองเห็นเส้นสีขาวนั้นหายไปแล้ว แต่ดวงตาด้านในกลับดูใหญ่ขึ้น ดวงตาสีส้มอ่อนก็ดูใสขึ้น สีในดวงตาก็ยิ่งเข้มมากขึ้น: “ดวงตาเจ้าก่อนหน้านี้เคยเปลี่ยนบ้างไหม?”
“ข้าจะรู้ได้ยังไง?ข้าไม่เห็นหรอกนะ” กู้อ้าวเวยถามออกไป
“รู้สึกเปลี่ยนไปแล้ว” ฉีหรัวก็มองนางอย่างไม่เข้าใจ มืออีกข้างก็จับหน้าผากนางไว้ด้วยความปลอบใจ: “ถ้าตอนนั้นข้ารู้จักกับเจ้า วันนี้คงจะเรียกเจ้าว่าตัวแปลก ดวงตาลูกท้อเจ้าทำไมยิ่งดูก็ยิ่งคล้ายปีศาจล่ะ ทั้งตัวเจ้าก็ดูงดงามขึ้นมาด้วย”
“ข้าหน้าตาดีกว่า พวกเจ้ากลับมีข้อสงสัยงั้นเหรอ?” กู้อ้าวเวยยิ้มเบาๆ
