บทที่ 980 ปวดใจ
ใต้เท้าจี้เดินหายไปในสายฝน
กู้อ้าวเวยก็ขยับตัว ให้ตัวเองมาอยู่ตำแหน่งที่มองเห็นเขา แล้วพูดเบาๆ ว่า “ผู้ชายที่ดูแลแม้แต่ลูกเมียตนเองไม่ได้ แล้วจะรู้จักการกตัญญูต่อญาติพี่น้องได้อย่างไร?”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับลูกเมีย” ซ่านจินจื๋อจับหัวคิ้ว แล้วก็นึกถึงคำที่ใต้เท้าจี้พูดเมื่อครู่
“แม้แต่คนที่ร่วมทุกข์กันมายังไม่เสียดาย แล้วจะให้เขารับปากทำอะไรในงานใหญ่ได้หรือ?” กู้อ้าวเวยหัวเราะเยาะ แล้วก็เอาดวงตาๆ โตๆ มามองซ่านจินจื๋อ “ตอนแรกเจ้าเองก็ทรมานข้าแทบแย่เหมือนกันไม่ใช่หรือ ก็ไม่เห็นเจ้าจะอยากได้ตำแหน่งฮ่องเต้อะไรนี่เลย”
“ก็จริง” ซ่านจินจื๋อเห็นด้วย
พูดจบ เขาก็เอารายงานที่ใต้เท้าจี้ส่งมาเปิดอ่านดู “เจ้าคิดว่า ข้าควรนำทหารก่อกบฏไหม?”
“ถ้าเจ้าทำอย่างถูกต้อง ก็ไม่ต้องก่อกบฏ ถ้าเจ้ามาอย่างไม่ถูกต้อง ก็ไม่ต้องก่อกบฏ” กู้อ้าวเวยลุกขึ้นจากเบาะแล้วเดินขึ้นมาข้างหน้า แล้วมานั่งข้างๆ แขนซ่านจินจื๋อ พร้อมกับชะโงกมองดูรายงาน
นางยังไม่ทันได้เห็นตัวหนังสือ รายงานนั้นก็ถูกซ่านจินจื๋อโยนลงไป
กู้อ้าวเวยตกใจ จนต้องเอามือตบหน้าอก พร้อมถามเขาว่า “เขียนว่าอย่างไรบ้าง?”
“ไม่มีอะไร” ซ่านจินจื๋อลุกขึ้นเอารายงานนั้นโยนไปด้านข้าง แล้วเรียกถามเฉิงซานด้านนอก “ในวังมีข่าวของหลิงเอ๋อร์บ้างหรือยัง?”
“ฮ่องเต้บอกว่าวันพรุ่งนี้จะส่งตัวหลิงเอ๋อร์องค์หญิงมาให้ เพียงแต่ตอนนี้อ๋องจงผิงกำลังวุ่นวายอยู่ ใต้เท้าตงฟางไปหาที่ตำหนัก เอาพวกหลานๆ ไปก่อความวุ่นวาย สุดท้ายก็ถูกคุณหนูฉีไล่ออกมา” เฉิงซานเล่าอย่างไม่เต็มปาก
กู้อ้าวเวยก็เอามือบีบจมูกที่เจ็บ
นางไม่รู้ว่าเมื่อคืนฮ่องเต้ก็ถูกบีบให้ลงมือ สถานการณ์แบบนี้มันทำงานยากมาก
“เพียงแต่ ตอนนี้ตระกูลตงฟางไม่ถูกกับคนตระกูลจี้ ก็เป็นผลดีต่อท่านอ๋อง เมื่อครู่ทหารหน้าประตูบอกว่า มีขุนนางมากมายอยากจะขอเข้าพบ ยังส่งของขวัญมาด้วย…….” พอพูดจบ สายตาของเฉิงซานก็มองไปยังกู้อ้าวเวย
กู้อ้าวเวยถูกมองแปลกๆ ซ่านจินจื๋อก็ถาม “ส่งอะไรมา?”
เฉิงซานแกล้งไอ “บอกว่าเอามายินดีที่พระชายาจิ้งกลับมา”
ลืมตาโต กู้อ้าวเวยก็ไม่รู้เช่นกันว่าพวกเขาจะทำกันโจ่งแจ้งแบบนี้ ซ่านจินจื๋อก็หน้านิ่งไป “แล้วทำไมไม่เอาของพวกนั้นส่งไปยังจวนฉู”
“เหมือนว่าจะได้ยินข่าวมาจากในวัง เหมือนว่าฮ่องเต้จะตัดสินใจเรื่องตำแหน่งฮ่องเต้คนต่อไป แต่พวกขุนนางบุ๋นบู๊ก็รู้ว่าในมือท่านมีกำลังทหารมากมาย ก็เลยอยากจะมาสวามิภักดิ์”
ทีนี้ละมากันไวเลย
กู้อ้าวเวยอมยิ้มแล้วลูบหลังเขา “เจ้าไปจัดการเถอะ เดี๋ยวก็ส่งข้ากลับไปยังจวนฉูด้วยก็แล้วกัน”
“เฉิงซาน” ซ่านจินจื๋อเรียกออกมาเบาๆ แล้วก็บอกรายชื่อขุนนางที่จะให้พบ เฉิงซานก็ให้เฉิงยีเฉิงเอ้อติดตามซ่านจินจื๋อไป แล้วตนก็เดินมาทางกู้อ้าวเวย “เดี๋ยวกระหม่อมจะไปส่งคุณหนูกลับเอง”
“เจ้าไม่ไปกับเขาหรือ? แผลในมือของเขายังไม่หายดีเลยนะ” กู้อ้าวเวยก็คิดว่ายาทาและยาสมุนไพรที่เหลือ อยู่ที่ไหน
“ท่านอ๋องดูแลตนเองได้ เดี๋ยวกระหม่อมไปกับท่าน กลัวว่าท่านจะถูกเรียกเข้าวัง ท่านอ๋องกำลังยุ่งกลัวว่าจะไม่มีเวลาปกป้องท่าน” เฉิงซานโน้มตัวเคารพ
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ กู้อ้าวเวยก็ไม่ปฏิสเธ แล้วก็ตามเฉิงซานไปขึ้นรถม้า แล้วเข้าไปยังจวนฉูทางประตูเล็ก
ทางฝั่งห้องยา จางเหยียงซานก็พาเด็กปรุงยาสองคนมาช่วยเปิดหนังสือตำราเก่าๆ กุ่ยเม่ยก็อยู่ในกองหนังสือด้วย พอกู้อ้าวเวยเข้ามา ก็ตรงเข้าไปนั่งที่โต๊ะ พอได้ยินกุ่ยเม่ยถาม “ก่อนหน้านี้ที่เจ้าใช้จุ้ยเวี่ยน อ้ายจือและยู่จือใส่อะไรลงไปเพิ่ม?”
“ทำไมถึงคิดถึงจุดนี้?” กู้อ้าวเวยถามกลับเบาๆ เพื่อจะไม่ให้รบกวนจางเหยียงซาน
“ช่วงนี้เจ้ายังไปเป็นเลือดไหม?” กุ่ยเม่ยโยนหนังสือลงไป
“ดีขึ้นแล้ว” กู้อ้าวเวยพูดอ้ำอึ้ง พอเห็นกุ่ยเม่ยไม่ได้โกรธ ก็เลยพูดต่อว่า “เรื่องในตอนนั้น ข้าลืมมันไปหมดสิ้นแล้ว ยู่จือบอกว่าใส่พิษกู่ลงไปนิดหน่อย ตอนนั้นอยู่ระหว่างทาง ข้าไม่ได้ถาม”
กุ่ยเม่ยมองจางเหยียงซาน จางเหยียงซานก็วางหนังสือลง ก็ทำสีหน้าหมดอาลัยตายอยากมองมายังกู้อ้าวเวย สักพักก็พูดขึ้นว่า “ตอนนี้ติดต่อกับยู่จือและอ้ายจือไม่ได้ แต่วันนี้จวนฉูมีแขกมามากมาย”
“ที่นี่ก็เป็นแค่บ้านเล็กๆ เจ้าสั่งให้หลี่ซินไม่ต้องรับแขกก็ได้” กู้อ้าวเวยก็ตอบไป มือก็ไปจับพวกสมุนไพรบนโต๊ะ หลังจากหยิบขึ้นมาดมแล้วพูดว่า “กลัวว่าช่วงนี้จวนอ๋องจงผิงและสำนักเยียนหยู่เก๋อคงจะยุ่งไม่น้อย พวกเราควรจะทำอะไรสักหน่อยไหม?”
“ทำอะไร?” กุ่ยเม่ยเริ่มสังหรณ์ใจไม่ดี
กู้อ้าวเวยยิ้มมุมปาก แล้วเผยสายตาที่โฉบเฉี่ยวขึ้นมา “ครั้งนี้ก็หาทำอะไรที่มันได้อย่างสักอย่างอย่างไรเล่า”
“หมายความว่าอย่างไร?” จางเหยียงซานรีบลุกขึ้น
“ขายยาไง หาเงินมาช่วยซ่านจินจื๋อก่อกบฏ” กู้อ้าวเวยหัวเราะพร้อมเอามือตีพวกยาสมุนไพร แล้วก็เรียกสาวรับใช้เข้ามา พร้อมสั่งว่า “ช่วงนี้ฝนตกทุกวัน จวนฉูไม่เพียงจะรับเด็กมาเรียนหนังสือ ยังเปิดห้องรักษาโรคอีกสองห้อง ใครป่วยก็เข้ามาได้ เขียนแต่ใบสั่งยา ไม่จ่ายยา”
พวกสาวรับใช้พากันอึ้ง แล้วพูดอย่างสงสัย “แต่ด้านนอกยังมีขุนนางอยู่อีกมากนะ……..”
“ไม่ต้องพบสักคน ข้าจะพบแค่คนที่มาเรียนหนังสือและมาหาหมอเท่านั้น” กู้อ้าวเวยส่ายหัว แล้วก็มองสาวรับใช้พวกนั้นเดินไปบอกหลี่ซินอย่างฉงนใจ
กุ่ยเม่ยและจางเหยียงซานมองหน้ากัน ไม่รู้ว่านางมีแผนการอะไรกันแน่
เฉิงซานก็เอาเรื่องนี้ไปสั่งการลูกน้องต่อ หลังจากซ่านจินจื๋อได้ยินเรื่องนี้แล้ว ก็ส่ายหัว แล้วพูดว่า “เอาแผ่นป้ายในสวนส่งไปให้นาง”
“ป้ายประตูที่เขียนว่าจิตใจคุณธรรมนะหรือ?” เฉิงยีอึ้ง
พอเห็นซ่านจินจื๋อพยักหน้า เฉิงยีก็สั่งคนไปยกแผ่นป้ายนั้น
ซ่านจินจื๋อก็สั่งคนว่าต้องตั้งใจทำเรื่องนี้ กู้อ้าวเวยก็บอกให้คนเอาหนังสือที่เกี่ยวข้องกับจุ้ยเวี่ยนออกมา ให้นางฉีกออกมาแล้วให้หลี่ซิน “เอาหนังสือพวกนี้กลับไปวางไว้ที่บ้านเก่า”
ทุกคนก็สงสัย กุ่ยเม่ยก็เดินขึ้นหน้ามา “เจ้าคิดว่ามีคนจะลงมือทำอะไรกับบ้านเก่าเจ้าหรือ?”
“ถ้าพวกมันคิดได้ ก็แสดงว่ายังมีสมองอยู่บ้าง” นางตั้งใจจะเอาของไร้ประโยชน์พวกนี้วางไว้ในที่ร้านยา บางทีพวกมันจะเห็นข้อมูลที่เกี่ยวกับจุ้ยเวี่ยน เข้าไปหาข้อมูลตอนนี้ ก็ต้องมาลุ้นกันว่าเวลาจะพอไหม?
ในมือของอ้ายจือ ยังมีหลงเหลืออยู่ นางได้ส่งข่าวออกไปแล้ว ให้อ้ายจือหาทางส่งจุ้ยเวี่ยนกลับมา
ในขณะเดียว แผ่นป้ายนั้นก็ถูกห่อผ้าส่งมายังตรงหน้านาง
“ท่านอ๋องให้กระหม่อมส่งมา” คนที่แบกมานั้น เหมือนจะแบกมาอย่างโจ่งแจ้งจากตลาด
กู้อ้าวเวยก็โบกมือบอกสองคนนั้น ให้มาหลบฝน แล้วพูดยิ้มว่า “เขาช่างเข้าใจข้าจริงๆ”
