บทที่ 1087 สมบูรณ์แบบ
ภายในวังจริยธรรมเข้มงวด ลำดับตำแหน่งความอาวุโสจะเหลื่อมล้ำไม่ได้
เวลานี้ซ่านจินจื๋อนอนเอนอยู่บนเตียงในตำหนักนี้ บีบเชือกสีแดงครึ่งเส้นในมืออยู่อย่างเหม่อลอย ด้านนอกหน้าต่างเต็มไปด้วยเงาคน ส่วนมากล้วนไม่ใช่คนของเสด็จพี่อีกแล้ว กลายเป็นคนของยู่จุน
ขุนนางในราชสำนักต่างก็เจียมตัวไม่กล้าถามหาฮ่องเต้ ส่วนนางสนมในวังหลังต่างก็กำลังหลับฝันอยู่
ความรุ่งโรจน์ที่มีมาตลอดร้อยปี ในที่สุดก็มาถึงความเสื่อมโทรมไม่มีอนาคต ความเจริญรุ่งเรืองกำลังจะพับกระดูกอันน่าภาคภูมิใจของเหล่าผู้ที่ทำเพื่อปกป้องครอบครัวและประเทศ ต้องอับอายขายหน้าเพื่อถ่วงดุลซึ่งกันและกัน
แต่ทั้งหมดนี้ ซ่านจินจื๋อในฐานะที่เป็นท่านอ๋องของราชวงศ์ ไม่กระทำสิ่งใด
ส่วนซ่านเซิ่งหาน กระทำเพื่อความมั่นคงของราชสำนักอยู่ทุกวี่วัน ทำทุกอย่างเพื่อประชาชน กระทำอย่างไม่ต้องการผลตอบแทน
เฉิงซานไล่ขันทีออกไป เดินมาอยู่ด้านหลังม่านยาวนั้นคนเดียว แล้วกระซิบพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ฮองเฮาเนี๊ยงเนี๊ยงสั่งให้คนเอาสุราดีมาให้สองแก้ว บอกว่าเป็นเหล้าที่ส่งมาจากต่างชาติ มีชื่อเรียกว่าไม่เสียใจ”
“รับมา”
ในใจซ่านจินจื๋อรู้ดี เห็นทีฮองเฮาไม่เคยเสียใจกับเรื่องที่เคยเอาเหล้ายาพิษให้กับกู้อ้าวเวย
ถ้วยแก้วเหล้าหยกขาว ปลายนิ้วมือซ่านจินจื๋อกวาดไปที่ขอบถ้วยอย่างไม่รู้ตัว เข็มเงินที่ซ่อนไว้ในแขนเสื้อ ไม่ได้เปลี่ยนสี เขาจึงค่อยยกขึ้นมาชิม แทนที่จะบอกว่าเป็นเหล้าดี บอกว่าเป็นยาขมจะดีกว่า เขาขมวดคิ้ว ยกมือค้างไว้ ในที่สุดก็ดื่มลงไปในท้อง
เฉิงซานยืนอยู่ด้านข้าง กระซิบพูดขึ้นว่า “ช่วงนี้ เหล่านางสนมในวังต่างก็ป่วยนอนติดเตียง”
“โรงหมอหลวงรู้ไหมว่าป่วยเป็นอะไร”
“ไม่ทราบ แต่ฮ่องเต้ได้อาศัยเหตุการณ์นี้เรียกชินเทียนเจียน มาตรวจดูอยู่หลายครั้ง”เฉิงซานส่ายหัว แววตากลับเปล่งประกายอย่างชัดเจน เหมือนล่วงรู้สาเหตุในเรื่องนี้แต่แรกแล้ว
การแสดงออกเมื่อกี้ของยู่จุน เห็นได้ชัดว่าอยากที่จะฆ่านางสนมในวังหลังให้ตายทั้งหมด เกรงว่าเรื่องป่วยในครั้งนี้จะต้องเกี่ยวข้องกับนาง ส่วนเรื่องชินเทียนเจียน เกรงว่าเสด็จพี่ยังหาตัวยู่จือกับยู่หงไม่เจอ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้ว่ายู่จุนกำลังทำอะไร เพียงแค่ไม่ถามไม่ป้องกัน ปล่อยให้นางทำตามอำเภอใจ
“ที่อยู่อาศัยของจักรพรรดิ ตอนนี้ได้กลายเป็นที่ใครจะทำอะไรก็ได้ตามอำเภอใจ”
เขาอดที่จะขำไม่ได้ รู้สึกน่าขำเป็นที่สุด
“ท่านอ๋องไม่ต้องโกรธ ฮ่องเต้แค่ถูกยู่จุนครอบงำจิตใจ”เฉิงซานถอยไปหนึ่งก้าว
หากไม่ใช่เป็นเพราะเขาอยู่รับใช้ซ่านจินจื๋อมานานหลายปี เกรงว่าเมื่อความอาฆาตนี้ปรากฏขึ้น เขาก็คงไม่กล้าเข้าใกล้
ได้ยินเช่นนี้แล้ว ซ่านจินจื๋อค่อยเก็บอาการอาฆาต บีบถ้วยหยกขาวนี้จนบุบสลาย ปล่อยให้เหล้าในแก้วไหลลงพื้น พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชาว่า “ตงฟางซวนเอ๋อนอนแล้วหรือ?”
“ยังไม่นอน เมื่อกี้ยังอาละวาดพวกนางกำนัล แต่ยังได้เรียกองครักษ์มากมายเฝ้าอยู่หน้าประตู”
เฉิงซานอึ้ง แต่ซ่านจินจื๋อกลับรู้ว่าตงฟางซวนเอ๋อทำแบบนี้เพราะอะไร เป็นเพราะภายในวังยังมีคนขององค์ชายสามหรือคนตำบลเหยสุ่ยอยู่ไม่น้อย ถึงแม้ตงฟางซวนเอ๋อจะเป็นคุณหนูอายุน้อยคนหนึ่ง แต่ก็รู้ว่าตนทำภารกิจไม่สำเร็จและยังถูกจับได้จะต้องได้รับผลอย่างไร
ในพระราชวังนี้ กลายเป็นสถานที่เต็มไปด้วยนักฆ่าตั้งแต่เมื่อไหร่
ข้างเก้าอี้มังกรนี้ ปล่อยให้เสือสิงห์หมาป่าดุร้ายเข้าใกล้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ซ่านจินจื๋อสั่งให้เฉิงซานไปเรียกตงฟางซวนเอ๋อมา มีโจ๊กกับเครื่องเคียงหลายอย่าง ตงฟางซวนเอ๋อสวมชุดเสื้อผ้าเบาบาง ใบหน้ารูปงามตอนนี้กลับผอมซีดเหลือง ดวงตากลมโตคู่นั้นกะพริบสองครั้ง กำลังดื่มโจ๊กไข่กบหิมะ สีหน้าซ่านจินจื๋อเต็มไปด้วยความโกรธ
“ท่านอ๋องตามข้ามาในยามวิกาลเช่นนี้ คงไม่เพียงเพราะต้องการทานโจ๊กกับข้า”
“ก่อนหน้านี้คำพูดที่ข้ากับยู่จุนคุยกันเจ้าได้ยินแล้ว พรุ่งนี้จะเขียนใบหย่าให้กับเจ้า ให้เจ้ากลับไปยังจวนตงฟางของเจ้า”ซ่านจินจื๋อหรี่ตาลงพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย ไม่สนใจหญิงงามที่แลดูเจ็บป่วยแม้เพียงนิด
ภายใต้ค่ำคืนอันเงียบสงบในคืนนี้ ตงฟางซวนเอ๋อยังคงเป็นเหมือนดั่งน้ำเดือดหม้อนั้น แม้ว่าจะมีการปกปิดไว้ก็ตาม แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนท่าทีที่ร้อนแรงและแผดเผาเดิมนั้นได้
ดวงตาคู่งามของตงฟางซวนเอ๋อขยับไหว แล้วก็มองเขาอย่างไม่เข้าใจ และพูดว่า “ในเมื่อเจ้าทรมานข้าอย่างหนักเช่นนี้ ก่อนหน้านี้ยิ่งไม่ยอมให้ข้ายืมมือไทฮาวกระทำเรื่องใดๆ ทำไมตอนนี้ถึงจะยังส่งข้ากลับไป?”
“ตอนนี้ เจ้ายังกล้าใช้คนของเสด็จแม่หรือ?”ในมือซ่านจินจื๋อจับเชือกสีแดงครึ่งเส้นไว้ พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “ในเมื่อเจ้ารู้เรื่องที่ยู่จุนหยูนซีกระทำ เสด็จแม่อยากฆ่าข้ากับเสด็จพี่แล้วสนับสนุนองค์ชายสามขึ้นครองราชย์ แต่ทำไมพวกเจ้าไม่ลองคิดดู ความหวังขององค์ชายสามีมากกว่า หรือความหวังของข้ามีมากกว่า”
“ทำไม? เจ้ายังคิดที่จะยกกู้อ้าวเวยให้กับคนอื่นหรือ?” ความสงสัยของตงฟางซวนเอ๋อในตอนนี้ กลับยิ่งมีมากขึ้น จึงพูดขึ้นว่า “ถึงแม้กู้อ้าวเวยจะเป็นสายเลือดเดียวกับตระกูลยู่ตระกูลหยุน แต่เจ้าก็อย่าลืมว่านางฉลาดขนาดไหน เมื่อใดที่เจ้ายกนางให้ไป ยู่จุนก็จะต้องระมัดระวังป้องกัน แม้กระทั่งหลังจากได้สิ่งของแล้วก็จะฆ่านาง ไม่เช่นนั้นเจ้าคิดว่าหลังจากที่เจ้าได้เป็นฮ่องเต้แล้ว พวกนางจะยอมให้เจ้าได้ครอบครองกู้อ้าวเวยหรือ?”
“ไม่ใช่นาง”
ซ่านจินจื๋อรอให้นางพูดจบอย่างมีความอดทน
“น่าขำ งั้นท่านอ๋องยังมีอะไรต่อรอง?”ตงฟางซวนเอ๋อหัวเราะออกมาในทันใด
“ลูกของข้ากับอ้าวเวย อี้จื๋อ”โยนเชือกสีแดงครึ่งเส้นลงบนโต๊ะ แล้วเอามือไปวางบนนั้นเบาๆ เพื่อปกคลุมไว้ แล้วเขาค่อยมองดูตงฟางซวนเอ๋อ พร้อมพูดว่า “เพราะเขาเพียงแค่ต้องการบุตรที่มีสายเลือดเดียวกัน ตอนนี้อี้จื๋ออายุเพิ่งได้เพียงหนึ่งขวบ ยังไม่มีความทรงจำ ยังเป็นลูกโดยสายเลือดของข้ากับอ้าวเวย หากข้ายกอี้จื๋อให้กับพวกนาง เจ้าคิดว่านางจะยอมยกกู้อ้าวเวยกับตำแหน่งฮ่องเต้ให้ข้าไหม?”
เวลานี้ตงฟางซวนเอ๋อแสดงอาการตกใจอย่างมาก
ใช่ว่านางจะไม่เคยเห็นกู้อ้าวเวย ปกติที่เห็นนางก็จะมีท่าทีเย็นชา แต่เมื่อได้พูดแล้วก็จะเต็มไปด้วยคำพูดเหน็บแนม ส่วนซ่านจินจื๋อก็ไม่เคยแนบชิดสนิทกัน หวนกลับไปคิดแล้ว เอาเวลาตอนไหนไปมีลูกกับผู้หญิงคนนั้นจนอายุได้หนึ่งขวบแล้ว
ถ้วยช้อนในมือตกลงพื้นแตกกระจาย ตงฟางซวนเอ๋อตบโต๊ะแล้วก็ลุกขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ
“เป็นไปไม่ได้ พวกเจ้าจะมีลูกด้วยกันได้อย่างไร พวกเจ้ามีเพียงลูกบุญธรรมหนึ่งคน ชื่อว่าชิงจือ อี้จื๋อคนนี้…”
“แล้วแต่เจ้าจะเชื่อหรือไม่เชื่อ”
ซ่านจินจื๋อมองดูบนพื้นที่เกลื่อนกลาด จึงได้เรียกเฉิงซานเข้ามา พร้อมพูดว่า “พาตัวคุณหนูตงฟางกลับไปส่งที่ห้อง พรุ่งนี้ส่งคุณหนูตงฟางออกจากวัง เอากลับไปส่งคืนจวนตงฟาง ส่วนจะทำยังไงต่อ ก็แล้วแต่นาง”
“นางกำนัล”เฉิงซานเรียกคนเข้ามา
ตงฟางซวนเอ๋อยังอยากที่จะถามอะไรอีก แต่นางกำนัลขันทีหลายคนก็ได้มาพาตัวนางออกไปจากที่ตรงนี้แล้ว
มีครรภ์ที่น้อยเข้ามาเก็บกวาดบนพื้นที่เกลื่อนกลาด แล้วก็อาศัยตอนที่คิดว่าไม่มีใครเห็น แอบเหลือบมองดูซ่านจินจื๋อ จากนั้นแล้วค่อยออกไปจากประตูแล้วก็หายตัวไป
บานประตูถูกปิดลงอย่างแรง แสงเทียนบนโต๊ะวูบวาบสั่นไหว
เฉิงซานขมวดคิ้วแน่น เวลานี้ก็เริ่มไม่เข้าใจ จึงถามขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ท่านไม่เป็นห่วงว่าคุณหนูตงฟางจะไม่กลับไปตามคนมาช่วยหรือ?”
“นางไม่เหมือนฮองเฮาเนี๊ยงเนี๊ยง นางไม่มีความกระหยิ่มใจ เห็นเพียงผลประโยชน์ตรงหน้า จะเริ่มต้นแล้วจบลงได้อย่างไร”
มุมปากซ่านจินจื๋ออมยิ้มอย่างเยาะเย้ย ยกแก้วให้กับแสงจันทร์สว่างไสว ยากที่จะนอนหลับตาลง
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาสูญเสียลูกที่มีกับกู้อ้าวเวย
และต่อให้ไม่มีอี้จื๋อ ระหว่างเขากับกู้อ้าวเวยยังมีลูกอีกสามคนที่มีมิตรภาพลึกซึ้งอย่างยิ่ง
เรื่องมาถึงตอนนี้
เขาต้องการเพียงแค่กู้อ้าวเวยที่สมบูรณ์แบบเท่านั้น
