บทที่ 508 อันตรายมาเยือน
“ชูหรัน ทำไมต้องทำแบบนี้…” ลู่เฉินค่อยๆจับมือเฉินจือหราน ไม่รู้จะพูดยังไงต่อไปดี
“ไม่ต้องสนใจฉัน ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ฉันก็โอเคดีนะ” เฉินจือหรานยิ้ม ไม่ได้ปฏิเสธให้ลู่เฉินจับมือเธอ
ทันใดนั้น ลู่เฉินหมุนตัว เห็นหลินอี้จุนยืนมองพวกเขาอยู่ไม่ไกล
หลินอี้จุนไม่ได้พูดอะไร หมุนตัวเดินจากไปเลย
เฉินจือหรานเองก็เห็นหลินอี้จุน รีบดึงมือออกจากมือลู่เฉินออกมาซ่อนไว้
“ฉันไปอธิบายให้หลินอี้จุนฟังดีกว่า” เฉินจือหรานพูดอย่างร้อนใจ
“ไม่ต้องหรอก ผมจะบอกเธอเอง” ลู่เฉินส่ายหัว ยิ้มเศร้าที่มุมปาก
“ทำยังงั้นได้ไง? ถ้าพี่อี้จุนทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ จะกระทบต่อชื่อเสียงคุณนะ” เฉินจือหรานพูดพลางขมวดคิ้วแน่น
“ไม่เป็นไร เขาไม่ทำอย่างนั้นหรอก ไม่มีผลกระทบอะไรทั้งนั้น” ลู่เฉินยังคงส่ายหัว ตอนจะออกไปตามหลินอี้จุน ก็เห็นไฟหน้าจอเปิดขึ้น
ติงต้าเฉิงส่งข้อความหาเขา เขาแค่เห็นข้อความแวบเดียว ก็สีหน้าเปลี่ยนทันที จากนั้นเลยเปลี่ยนแพลน
“คุณจะไปตามพี่อี้จุนไม่ใช่หรือไง จะไปที่ฝ่ายเทคโนโลยีทำไมน่ะ?” พอเห็นทิศที่ลู่เฉินเดินไปมันไม่ถูก เฉินจือหรานถามอย่างไม่เข้าใจ
“มีเรื่องที่สำคัญมากกว่าต้องจัดการ!” น้ำเสียงลู่เฉินดูตึงเครียด
เฉินจือหรานขมวดคิ้ว เลยได้แต่วิ่งตามหลินอี้จุนไป
“พี่อี้จุน รอก่อน” เฉินจือหรานรีบวิ่งไปหาหลินอี้จุน
หลินอี้จุนหมุนตัวกลับมามองเฉินจือหราน เธอไม่ได้แสดงท่าทีไม่พอใจอะไรออกมา
ตรงกันข้าม สีหน้าเธอดูสงบนิ่ง แถมยังยิ้มบางให้กับเฉินจือหรานอีก
แต่ยิ่งเธอเป็นแบบนี้ เฉินจือหรานยิ่งไม่สบายใจ
“พี่อี้จุน ฉันกับลู่เฉินไม่ได้เป็นอย่างที่พี่คิด เรื่องวันนี้มันแค่การเข้าใจผิด…” เฉินจือหรานรีบอธิบาย
หลินอี้จุนส่ายหน้า ยิ้มพลางว่า “ฉันรู้”
เฉินจือหรานเห็นรอยยิ้มหลินอี้จุนไม่เหมือนเสแสร้ง ก็ค่อยโล่งอกหน่อย
เธอกลัวหลินอี้จุนจะเข้าใจผิดอะไร และทำเรื่องให้มันใหญ่
เธอน่ะไม่เป็นไร
หลายปีมานี้อยู่ข้างกายลู่เฉิน ไม่ได้แต่งงาน เธอรู้ว่า นอกจากครอบครัวเธอแล้ว แทบทุกคนต่างสงสัยว่าว่าเธอเป็นอะไรกับลู่เฉินกันแน่
เธอชินกับความเข้าใจผิดแบบนี้มานานแล้ว
ตอนนี้ลู่เฉินเป็นประมุขสูงสุดของประเทศใหม่ ถ้าชื่อเสียงเสียหาย ต้องกระทบต่อความน่าเชื่อถือของประชาชนที่มีต่อเขาแน่
ดังนั้นเฉินจือหรานเลยจำเป็นต้องมาอธิบายกับหลินอี้จุนให้ชัดเจน
“จริงสิ เดิมทีลู่เฉินคิดจะมาหาพี่นะ แต่เมื่อกี้จู่ๆเขาก็ได้รับข้อความหนึ่ง เลยไปฝ่ายเทคโนโลยีเลย ฉันเห็นสีหน้าเขาไม่ดีนัก น่าจะมีเรื่องรีบร้อนอะไรต้องจัดการเนี่ยแหละฎ เฉินจือหรานพูดแทนให้ลู่เฉินอีก
“ชูหรัน เธอเห็นไหม ที่จริงเธอเป็นห่วงเขามาตลอดเลยจริงไหม?” หลินอี้จุนพูดยิ้มๆขึ้น
“หา?” เฉินจือหรานมึนงง ไม่รู้ว่าหลินอี้จุนหมายความว่ายังไง
“เธอไม่ต้องกดดันอะไรหรอก ที่จริงพวกเราต่างดูออก ก่อนจะออกมาจากโลก ในใจเธอก็มีลู่เฉินอยู่แล้วใช่ไหม?” หลินอี้จุนพูด
เฉินจือหรานอยากปฏิเสธ แต่ไม่รู้ทำไม เธอได้แต่พยักหน้าเงียบๆ
ตอนคุณพบว่า คนที่คุณหวั่นไหวเดินเข้าสู่หัวใจคุณ ตอนคุณพบว่าเขาเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ การที่คุณอยากลืมเขาให้ได้นั้นเป็นเรื่องที่ยากลำบากมาก
นี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่สิบปีมานี้เธอไม่คิดที่จะแต่งงาน
“ชูหรัน หลายปีมานี้ลำบากเธอแล้ว กลับไปฉันจะคุยกับลู่เฉินเอง บอกเขาให้ฐานะหนึ่งกับเธอ” หลินอี้จุนเห็นรอบด้านไม่มีคน จู่ๆก็พูดขึ้น
“หา?” เฉินจือหรานใจกระตุกวูบ มองหลินอี้จุนอึ้งๆ สายตาสับสน
เธอรู้สึกว่าหลินอี้จุนกำลังลองใจเธอ แต่เธอก็เห็นว่ารอยยิ้มบนหน้าหลินอี้จุนดูจริงใจ ไม่มีความรู้สึกอย่างอื่นเลย
“พี่อี้จุน ฉัน…ระหว่างฉันกับลู่เฉินไม่มีอะไรจริงๆ เรื่องวันนี้เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดเท่านั้น!” เฉินจือหรานส่ายหัวพลางว่า
หลินอี้จุนมองรอบข้างอีกครั้ง ก่อนกระซิบว่า: “ชูหรัน บอกเธอตามตรงละกัน ฉันไม่สามารถมีลูกได้อีกแล้ว” น้ำเสียงเธอดูขมขื่น พอนึกถึงคำพูดของแม่เธอก่อนหน้านี้แล้ว จู่ๆเธอก็รู้สึกว่ามันมีเหตุผลมาก
คนหัวเซี่ยมากมายต่างมีประเพณีหวังให้ลูกชายมาสืบทอดตระกูล เธออยู่กับลู่เฉินมานานหลายปี มีแค่ลูกสาวหนึ่งคน ถึงลู่เฉินจะไม่ได้พูดอะไร แต่เธอรู้ดีว่า ครอบครัวของลู่เฉินหวังให้พวกเขามีลูกชายอีกสักคน
แต่ไม่ว่าจะเป็นตอนอยู่บนโลก หรือตอนอยู่บนพร็อกซิมาคนครึ่งม้า ลู่เฉินก็เป็นคุณชายตระกูลสูง จะมาหยุดสายตระกูลที่ลู่เฉินได้ยังไง?
ที่จริงช่วงนี้เธอคิดตกแล้ว เลยคิดจะเกลี้ยกล่อมลู่เฉินแต่งเมียเพิ่ม เพื่อสืบทอดทายาทให้ตระกูลลู่
อีกอย่างเรื่องของเฉินจือหรานเธอก็เห็นมาตลอด พูดตามตรง หลายปีมานี้ เฉินจือหรานรักษาระยะห่างกับลู่เฉินมาโดยตลอด
เธอรู้สึกว่าประเด็นสำคัญไม่ได้อยู่ที่ลู่เฉินจิตใจมั่นคงแค่ไหน แต่เป็นเพราะเฉินจือหรานทำตัวดีต่างหาก
สำหรับเฉินจือหราน นอกจากเห็นใจแล้ว เธอยังออกจะเลื่อมใสอีกด้วย
“ทำกิ๊ฟท์ก็ได้นี่ ตอนนี้เทคโนโลยีของพวกเราพัฒนาไปได้ไกลขนาดนี้ แทบจะสำเร็จร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วนะ” เฉินจือหรานพูด
ลู่เฉินกับหลินอี้จุนหลายปีมานี้ไม่มีลูกคนที่สอง ทุกคนพอเดาถึงสาเหตุกันได้ ดังนั้นเฉินจือหรานเลยไม่ได้ตกใจอะไร
“ความรู้สึกนั่นไม่เหมือนกับลูกของตัวเอง ดังนั้นฉันเลยไม่อยากทำอย่างนั้น”
หลินอี้จุนส่ายหัว พูดอย่างจริงจังว่า “เธออยู่ข้างกายลู่เฉินคอยดูแลเขามาหลายปี ผู้ช่วยอย่างเธอคนนี้ก็ควรจะได้รับการตอบแทนที่เหมาะสม เธอวางใจได้ เรื่องนี้ฉันจะไปปรึกษากับพ่อเธอ ให้เขากดดันลู่เฉินซะหน่อย”
“พี่อี้จุน พวกเราไม่มีอะไรกันจริงๆนะ…” เฉินจือหรานร้อนใจมาก แต่หลินอี้จุนกลับไม่ให้โอกาสเธอแก้ตัวเลย และก็พูดพึมพำขึ้นมาเองอีก
….
ตอนนี้ลู่เฉินมาถึงฝ่ายเทคโนโลยี เห็นแต่พวกติงต้าเฉิงล้อมรอบหน้าจอยืนวิเคราะห์ข้อมูลกัน
“ประมุข”
“ประมุข”
พวกนักวิทยาศาสตร์ที่เห็นลู่เฉินมาพากันทักทายเขารัวๆ
ลู่เฉินพยักหน้าให้กับพวกเขา และเดินไปหากลุ่มนักวิทยาศาสตร์ที่มีติงต้าเฉิงอยู่
นักวิทยาศาสตร์กลุ่มนี้ต่างเป็นหัวหน้าของกลุ่มเทคโนโลยีแขนงต่างๆ
ขนาดหัวหน้ากลุ่มเทคโนโลยีทหารยังมาเลย เขาเป็นนักวิทยาศาสตร์และแม่ทัพน้อยคนหนึ่ง
“ตกลงเรื่องอะไร?” ลู่เฉินเดินเข้าไปถาม
“ประมุข! พวกเราพบว่า พบว่า…
คนที่พูดคือนักวิทยาศาสตร์การทหาร ลู่เฉินยังไม่ทันเข้าใกล้ เขาก็พูดขึ้นมาเสียงดัง
แต่ลู่เฉินก็รีบเข้าไปหา และยับยั้งไม่ให้เขาพูดต่อ และรีบบอกให้ติงต้าเฉิงบอกคนอื่นออกไปก่อน
เขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีนัก นี่เป็นเรื่องใหญ่ ใหญ่จนไม่สามารถให้คนรู้มากเกินไป
“ทำไมหรอ? เกิดอะไรขึ้น? ไม่ต้องรน บอกผมเบาๆ พวกคุณลืมกฎเรื่องรักษาความลับแล้วหรือไง?”
แม่ทัพน้อยคนนี้สีหน้าขาวซีดจนน่าตกใจ เขาแทบจะพึมพำออกมาว่า “จู่ๆก็มีเศษดาวนิวตรอนโผล่เข้ามานอกดาวเคราะห์ อีกสามปีจะเข้ามากระแทกระบบดาวฤกษ์!”
“ผลการวิเคราะห์ของคอมพิวเตอร์ส่วนกลาง มันจะกระแทกเข้ามาในระบบดาวฤกษ์เลย!”
“ถึงเวลานั้น ทั่วทั้งพร็อกซิมาคนครึ่งม้าจะโดนทำลาย!”
