บทที่ 501 พักร้อน
“เอ๊ะ? เสาร์อาทิตย์นี่? ปฏิบัติการตลอดเลยไม่ใช่เหรอ?”
เมื่อลู่เฉินเซ็นเอกสารเกี่ยวกับการติดตั้งกองกำลังป้องกันและการเปลี่ยนอาวุธ จู่ๆเขาก็ได้ยินคำพูดของตัวแทนวิศวกร สมาชิกรัฐสภา และผู้เชี่ยวชาญด้านปฏิทินหลายคนพูดขึ้นมา เขาเงยหน้าขึ้นทันทีและมองทุกคนอย่างประหลาดใจ
ผู้เชี่ยวชาญด้านปฏิทินคนหนึ่งกล่าวอย่างช่วยไม่ได้ว่า “เมื่อก่อนตอนอยู่บนยานอวกาศซี-หวั้งก็ปฏิบัติงานแบบนี้
แต่ประเด็นก็คือปฏิทินของพร็อกซิมาคนครึ่งม้าBยังไม่ได้ใช้งานได้อย่างสมบูรณ์แบบ
ประการแรกคือเวลามีเกือบ 27 ชั่วโมงต่อวัน นอกจากนั้นจะมีการเปลี่ยนแปลงมากกว่า 410 วันในสี่ฤดูกาลต่อปี
ใช่แล้ว นี่คือห้าฤดูกาลแห่งการเปลี่ยนแปลง ซึ่งในระหว่างนั้นยังมีอีกฤดูหนึ่งที่น้ำทะเลจะอยู่ในช่วงน้ำลด ความสัมพันธ์ของเวลาที่ซับซ้อนเช่นนี้ทำให้วันเสาร์และวันอาทิตย์ในตอนนี้ดูเหมือนจะเปล่าประโยชน์
นอกจากนี้ตอนนี้กัปตันยังยุ่งอยู่กับการก่อสร้าง งานสาธารณะ สำหรับการแจกจ่ายและการก่อสร้างวิลล่าเดี่ยวชุดแรก ทุกคนต้องการที่จะได้รับการคัดเลือก ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะพักผ่อนกันเป็นธรรมดา ทุกคนจึงไม่ได้สังเกตความเปลี่ยนแปลงของเวลานี้
อันที่จริงพวกเขาก็เหนื่อยมากจริงๆ
เพียงแต่ทุกคนไม่ได้ตระหนักถึงมันมาก่อนเท่านั้นเอง”
ลู่เฉินกุมศีรษะและคิดอย่างถี่ถ้วนราวกับว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ
เนื่องจากสถานการณ์การก่อสร้างเมืองหลวงในตอนนี้ยังไม่มั่นคง อีกทั้งความเร็วในการก่อสร้างของหุ่นยนต์วิศวกรรมนั้นเร็วมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะแยกความแตกต่างของแต่ละสถานที่ก่อสร้าง ดังนั้นคนงานชนเผ่าคนแคระและพนักงานที่เป็นมนุษย์ล้วนรับเงินเป็นรายวัน เมื่อใดก็ตามที่ต้องการคนงานก็ไปกรอกแบบฟอร์มได้ที่รัฐบาล จากนั้นทำการระดมคนไปทำงาน
กล่าวได้ว่านอกจากกองทัพและนักวิทยาศาสตร์ด้านสถาปัตยกรรม มนุษย์ทุกคนล้วนมีส่วนร่วมในการสร้างเมืองหลวง
ดังนั้นวันหยุด 1 วันถือเป็นการหักค่าจ้างไป 1 วัน ต้องรู้ว่าการเปิดตอนนี้ล้วนได้ค่าจ้างมากกว่าสามเท่า
นอกจากนี้วิลล่าเดี่ยวชุดแรกกำลังจะถูกสร้างขึ้นเพื่อที่พอถึงเวลานั้นจะสามารถไถ่ซื้อได้พอจำนวนคน คาดว่าทุกคนกำลังทำงานอย่างหนัก
นอกจากนี้พร็อกซิมาคนครึ่งม้าBมีวันที่ยาวนานเกินไป ส่งผลให้ต้องทำงานเกือบสิบชั่วโมงในเวลากลางวัน ดังนั้นคิดว่าทุกคนคงเหนื่อยมากแล้ว นี่ไม่ใช่เรื่องโกหก
ลู่เฉินคิดสักพัก “งั้นตั้งแต่วันพรุ่งนี้จะมีการหยุดพักผ่อนยาวติดต่อกันห้าวัน นับจากนี้ไปห้าวันนี้จะถือเป็นวันหยุดของทุกปี ให้เรียกว่าเทศกาลเจี้ยงหลินแล้วกัน
งานทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับมนุษย์จะถูกระงับไว้ชั่วคราว ยกเว้นกองทัพ ส่วนที่เหลือสามารถเที่ยวและพักผ่อนในเขตปลอดภัยสีเขียวได้ตามต้องการหรือจะไปพูดคุยกับพวกคนแคระก็ได้
แต่ไม่อนุญาตให้ออกจากเมืองหลวง ในขณะเดียวกันต่อไปนี้ให้ทำงานติดต่อกันห้าวัน ทุกวันเสาร์และวันอาทิตย์ให้หยุดพักผ่อนตามปกติ วันพักผ่อนยังคงได้รับค่าจ้างรายวันครึ่งหนึ่งของวันทำงานปกติซึ่งเป็นไปตามมาตรฐานค่าจ้าง”
เลขาเฉินเฉินจือหรานที่อยู่ข้างๆบันทึกข้อมูลทั้งหมดทันที จากนั้นก็รีบถือออกไปข้างนอกห้องกัปตันและพิมพ์ออกมาเป็นเอกสาร
ลู่เฉินลงนามทันทีและส่งคืนให้เฉินเฉินจือหราน จากนั้นก็ส่งมอบให้สถานีโทรทัศน์ซี-หวั้งโดยข่าวจะประกาศแจ้งในเวลา 7 โมงเย็นและบันทึกไว้บนเว็บไซต์อย่างเป็นทางการของ ยานอวกาศซี-หวั้ง การดำเนินติดต่อกันนี้เป็นไปตามมาตรฐานอย่างสมบูรณ์แบบ
คนงานหลายคนต่างรู้สึกพอใจเป็นอย่างมากเพราะจริงๆแล้วพวกเขาก็เป็นกลุ่มคนที่เหนื่อยล้า จึงควรมีเวลาพักผ่อนถึงจะดีที่สุด
และตอนนี้ทุกคนได้พบโลกใหม่ บ้านใหม่ ก็ควรพักผ่อนให้เต็มที่
หลังจากที่กลุ่มคนออกไปลู่เฉินก็ยืดตัวบิดขี้เกียจ
เขาเหลือบมองเอกสารอีกไม่กี่ชุดบนโต๊ะทำงาน จากนั้นก็มองออกไปนอกหน้าต่างผ่านห้องกัปตันที่สามารถมองเห็นท้องทะเลสีคราม
“บางที…การพักผ่อนก็เป็นทางเลือกที่ไม่เลว ฉีฉีอยากไปเห็นทะเลนี่? รับปากไว้ก็ควรทำตามสัญญา”
ลู่เฉินยิ้มเล็กน้อย ภาระที่หนักอึ้งมานานทำให้เขาเป็นเหมือนเครื่องจักรที่รีบเร่ง ถ้าจะบอกว่าพนักงานที่ทำงานหนักที่สุดในยานอวกาศซี-หวั้งนั่นก็คือเขา
ไม่ง่ายเลยที่จะได้พักผ่อนติดต่อกันถึงห้าวัน นอกจากบางเรื่องที่เกี่ยวกับกองทัพตลอดจนการรักษาความปลอดภัยของพลเรือนและการเตรียมการวันหยุด ห้าวันนี้ก็ควรเป็นเวลาที่ทำงานน้อยที่สุด มีความคิดผุดขึ้นมาในหัว หลายปีมานี้ลูกสาวของเขามักจะบ่นอยู่บ่อยๆว่าเขาไม่มีเวลาอยู่กับพวกเขา
พอดีกับที่ลู่เฉินอนุมัติเอกสารสองสามฉบับสุดท้ายและกำลังจะกลับบ้าน จู่ๆเฉินเฉินจือหรานก็เรียกเขา
“ลู่เฉิน ห้าวันนี้คุณมีแผนทำอะไร?” เฉินเฉินจือหรานมองตาลู่เฉิน
เมื่อเห็นดวงตาที่สดใสและขุ่นเคืองของเฉินเฉินจือหราน ลู่เฉินก็หลบสายตาเล็กน้อย
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาแม้ว่าอายุขัยของมนุษย์จะยืดออกไปมากกว่า 150 ปี แต่ระยะเวลา 10 ปีนี้ก็รู้สึกว่าช่างยาวนาน
แต่เฉินเฉินจือหรานก็ยังปฏิเสธการจีบของผู้ชายคนอื่นเช่นเคย
เธอกำลังรอ
รอผู้ชายที่เป็นดั่งต้นไม้ใหญ่ในใจเธอ เขาจะละทิ้งแนวคิดที่เป็นขนบธรรมเนียมบนโลกแล้วจับมือเธอได้หรือไม่
“ฉัน…ยังไม่ได้ตัดสินใจ” ลู่เฉินถอนหายใจ
“แต่ว่าเมื่อก่อนฉีฉีเคยบอกว่าเธออยากเห็นทะเล ฉันน่าจะพาเธอไปเที่ยวทะเลน่ะ” ลู่เฉินพูดเสริม
ฉีฉีเติบโตในเมืองยวี่โจวซึ่งเป็นเมืองที่ติดกับแม่น้ำแยงซีเกียงและแม่น้ำเจียหลิง แต่กลับไม่มีทะเล
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเธอเติบโตเป็นผู้ใหญ่บนยานอวกาศซี-หวั้ง และกลายเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่โดดเด่น
แต่สิ่งที่น่าเสียใจที่สุดในใจของเธอคือเธอไม่เคยเห็นทะเลมาก่อน
วันที่ยานอวกาศซี-หวั้งลงจอดพร็อกซิมาคนครึ่งม้าB ลู่เฉินเห็นฉีฉีมองไปที่ทะเลเบื้องล่างด้วยความหลงใหล
“อ้อ งั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว” เฉินเฉินจือหรานพยักหน้าและหันไป
“ถ้าเธอไม่มีแผนจะไปไหนก็ไปชายหาดกับเราก็ได้”
เมื่อมองไปที่ด้านหลังของเฉินเฉินจือหราน ลู่เฉินก็ตะโกนออกมาโดยไม่รู้ตัว
ร่างของเฉินเฉินจือหรานสั่นสะท้านโดยไม่ได้พูดหรือปฏิเสธ แต่เร่งฝีเท้าและออกจากห้องกัปตัน
