บทที่ 526 มนุษย์จงเจริญ！
วินาทีนี้ ผู้คนทั่วทั้งยานอวกาศซี-หวั้งต่างรู้เรื่องที่มนุษย์จะโดนฆ่าล้างพันธุ์แล้ว
แต่ในสถานการณ์แบบนี้กลับไม่มีใครแตกตื่นเลย
ทุกคนมีแต่ความสิ้นหวังในใจ และเคยชินกับมัน
เห็นได้ชัดว่า ตั้งแต่จากโลกมา ทุกคนต่างรู้ดีว่าวันนี้จะต้องมาถึง
ยังไงซะต้องโดนฆ่าล้างบางอยู่แล้ว ทุกคนเลยทำใจไว้นานแล้ว
เข้ามาเลย จะได้หมดเวรหมดกรรมซักที
การเดินทางที่แสนโดดเดี่ยวหลายปีมานี้ มนุษย์เองก็รู้สึกเบื่อมานานแล้ว
ในเมื่อไม่มีความหวัง งั้นจะแตกตื่นไปทำไมล่ะ?
รอความตายอยู่เงียบๆก็พอแล้ว
เพียงแต่ว่ามองเห็นเครื่องบินรบอวกาศลำนั้นที่เร็วจนเป็นลำแสง
ดวงตาของมนุษย์ทุกคนก็รื้นขึ้นมา
ผู้ชายบนเครื่องบินรบลำนั้น พาพวกเขาหนีออกจากโลกในเวลาที่สิ้นหวัง
ทำให้พวกเขามีชีวิตรอดมาได้สิบกว่าปี
สิบกว่าปีมานี้ถึงจะโดดเดียว ถึงจะเหงา
แต่ก็ทำให้มนุษย์ได้ค้นพบความลึกลับและความกว้างใหญ่ของอวกาศ
ทำให้มนุษย์ได้เข้าใจเกี่ยวกับมนุษย์ต่างดาวมากยิ่งขึ้น
และตอนนี้ ในที่สุดพวกเขาก็ไม่ได้ตายด้วยน้ำมือของพวกเดียวกันเอง
แต่จะตายในเงื้อมมือของศัตรูมนุษย์ต่างดาว
สำหรับพวกเขาแล้วมันดีมากแล้ว
“พ่อ ทำใมพ่อไม่พาหนูไปด้วย!” ลู่ฉีฉีสองมือกำแน่น แสดงท่าทางผิดหวังมาก
เธอยึดถือพ่อเธอเป็นแบบอย่างมาตั้งแต่เด็ก พอโตมาก็ได้เป็นนักวิทยาศาสตร์มือเยี่ยมสมใจ
ในตอนที่มนุษย์ต้องเผชิญหน้าจากการโดนฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ เธอก็คาดหวังที่จะได้ตายข้างพ่อของเธอ
“มันมาแล้ว!”
พอเห็นหยดน้ำที่เข้าใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ ตู้เฟยพูดขึ้นเสียงขรึม
ตอนนี้พวกเขาทั้งสองรู้สึกถึงบรรยากาศอันน่าสยดสยองกำลังคืบคลานเข้ามา
ความแข็งแกร่งของบรรยากาศนี้ถือว่าเหนือความคาดหมายของพวกเขามาก
ถ้าพูดตามความรู้สึกของนักยุทธภพ เรียกได้ว่าเป็นระดับเทพเลยทีเดียว
ไม่ใช่อะไรที่มนุษย์จะต้านทานได้เลย
“อืม” ลู่เฉินอืมรับคำ เปลี่ยนความเร็วของเครื่องบินรบถึงขีดสุด พุ่งทะยานหาหยดน้ำ
ทั้งคู่มองตัวเลขที่ขึ้นบนหน้าจอ เครื่องบินรบอยู่ห่างจากหยดน้ำแค่หนึ่งพันเมตร
นั่นก็หมายความว่า วินาทีต่อไปพวกเขาจะปะทะกัน จากนั้นก็ระเบิดบึ้ม
และก็จะได้พบกับความตาย
ไม่ว่าจะเป็นลู่เฉิน หรือตู้เฟย ต่างก็ไม่กลัวกันเลย
เพียงแต่ว่า ตอนพวกเขาหันหลังกลับไปมองดูที่ยานอวกาศซี-หวั้งพร้อมกัน พวกเขาต่างรู้สึกโหยหาและเสียใจอย่างสุดขีด
แต่ว่า ในจังหวะที่หยดน้ำทะลุเข้ามาในเครื่องบินรบอวกาศ
ทั้งลู่เฉินและตู้เฟยต่างทำใจโดนระเบิดบึ้มแล้ว
ไข่มุกที่คอลู่เฉินพลันปรากฏเป็นแสงสว่างบาดตา
แสงนั่นโอบอุ้มหยดน้ำเอาไว้
หยดน้ำที่ประหนึ่งเทพนั่น กลับโดนแสงสว่างของไข่มุกโอบล้อมเอาไว้
หน้าต่อตาลู่เฉินกับตู้เฟยที่มองอย่างตะลึง
ผ่านไปหนึ่งนาทีเต็มๆ ลู่เฉินกับตู้เฟยถึงได้สติกลับมา
ทั้งสองมองหน้ากันไปมา ในสายตาทั้งคู่นอกจากความตื่นตะลึงแล้ว ยังมีความดีใจที่รอดตายด้วย
“นี่มันเป็นไข่มุกอะไรเนี่ย?” ตู้เฟยมองไข่มุกที่หน้าอกลู่เฉิน ทำหน้าตกตะลึงไม่อยากเชื่อเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้
ฉากเมื่อกี้เหมือนกับฝันไป ดูไม่เป็นความจริงเลย
หยดน้ำที่เจ๋งเหมือนเทพ กลับโดนไข่มุกเม็ดเล็กนี้ดูดเข้าไปแล้ว
พูดออกไปใครจะเชื่อเนี่ย
แต่มันก็เป็นเรื่องจริงนี่นา
“ผมก็ไม่รู้ว่ามันเป็นไข่มุกอะไร?”
ลู่เฉินส่ายหัว ยื่นมือหยิบไข่มุกลงมา ก่อนพินิจพิจารณามัน
ไข่มุกเม็ดนี้เขาได้รับมาจากมือคนตระกูลหลันตอนอยู่บนโลก
จากนั้นพวกเขาก็ได้เรียนรู้เทคโนโลยีในนั้น และยังได้นำมาพัฒนาเทคโนโลยีของมนุษย์อีกเยอะแยะมากมาย
ในตอนที่มนุษย์กำลังจะสิ้นหลัง ก็ได้นำมาพัฒนาเป็นยานอวกาศซี-หวั้งในตอนนี้
ตอนนั้นที่อยู่ระบบสุริยะ ตระกูลหลันได้ให้ไข่มุกแปลกนี้มา เป็นไปได้ว่าจะมาจากนอกทางช้างเผือก
แต่มันก็เป็นแค่การคาดเดา แถมคนตระกูลหลันยังคาดเดาอย่างไม่มีสมอง ลู่เฉินเองก็หาหลักฐานอะไรไม่ได้เลย
“ขอบคุณมากที่ช่วยพวกเรามนุษย์ไว้” ลู่เฉินพูดขอบคุณกับไข่มุกจากใจจริง
วันนี้ถ้าไม่ได้ไข่มุกเม็ดนี้ มนุษย์ต้องเสร็จแน่ๆ
…
บนยานอวกาศซี-หวั้ง
“พวกนายเห็นไหม พอหยดน้ำนั่นเข้าไปในเครื่องบินรบของผู้นำ ก็ไม่ได้ทะลุออกมาอีก!”
มีนักวิทยาศาสตร์คนหนึ่งที่ยืนจ้องมอนิเตอร์พูดขึ้นเสียงดังไม่หยุด
คนอื่นหันไปมองหน้าจอตามๆกัน และเห็นแค่เครื่องบินรบของผู้นำหันกลับมา
“พ่อ พ่อคะ พวกพ่อยังโอเคไหม?” ลู่ฉีฉีร้องอย่างตื่นเต้น
ทุกคนหันมามองลู่ฉีฉีเป็นตาเดียว
ลู่ฉีฉีติดต่อคอลหาลู่เฉินทันที
ในวีดีโอคอล สีหน้าลู่เฉินและตู้เฟยเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เห็นได้ชัดว่าดีใจมาก
“ฉีฉี พ่อไม่เป็นไร พวกเรามนุษย์ก็ไม่เป็นไรแล้วนะ!” ในวีดีโอคอล ลู่เฉินพูดอย่างตื่นเต้น
“พ่อคะ หยดน้ำนั่นมันยังไงกันแน่?” ฉีฉีถาม
“กลับไปแล้วจะเล่าให้ฟังนะ จริงสิ ให้พวกเซ่เว่ยเหาสั่งการลงไป หยดน้ำโดนพวกเราทำให้หายไปแล้ว มนุษย์เรารอดแล้ว!” ลู่เฉินพูด
“หยดน้ำโดนผู้นำทำลายไปแล้ว!”
“มนุษย์เรารอดแล้ว!”
“ผู้นำจงเจริญ!”
“มนุษย์จงเจริญ!”
พวกนักวิทยาศาสตร์ทั้งหมดพอได้ยินคำพูดของลู่เฉิน ก็ตะโกนโห่ร้องดีใจในศูนย์วิจัยทันที
ครั้งนี้พวกเขารับรู้ได้ถึงความตายมาอยู่ตรงหน้าแล้วจริงๆ
โดยเฉพาะนักวิทยาศาสตร์อย่างพวกเขา รู้จักหยดน้ำนั่นดีกว่าคนทั่วไปมากนัก
พวกเขารู้ดีว่าหยดน้ำนั่นประหลาดแค่ไหน
วินาทีนี้ ทุกคนต่างรู้สึกว่า รอดตายมาได้แล้วอยากลงไปนอนกลิ้งยังไงพิกล
ในเวลาเดียวกัน ฝ่ายทหารได้รับข่าวจากตู้เฟยเหมือนกัน
ทั่วทั้งกองทัพโห่ร้องขึ้นมาด้วยความดีใจ
“ผู้นำจงเจริญ!”
“มนุษย์จงเจริญ!”
ต่อมาทั่วทั้งยานอวกาศซี-หวั้งเฮโดยทั่วกัน
ไปทางไหนก็ได้ยินเสียงคนโห่ร้องผู้นำจงเจริญ มนุษย์จงเจริญ
พวกมีอายุหน่อย ที่ตามลู่เฉินออกมาจากโลกด้วยกัน ยิ่งตื้นตันจนร้องไห้ออกมาเลย
ทุกคนกอดคอกัน ได้ยินเสียงร้องไห้ระงมมาจากทุกที่
มนุษย์มาถึงวันนี้ได้ไม่ง่ายเลย!
ผ่านขวากหนามมามากมาย วันนี้ก็รอดตายไปอีกครั้ง
การเดินทางในอวกาศมันยากมากจริงๆ!
“สวรรค์ เมื่อไหร่ท่านจะให้พวกเรามนุษย์ได้เจอที่พักพิงซะที!”
ในเวลาเดียวกัน ชนเผ่าแคระบนยานอวกาศอีกสองลำก็พากันถอนหายใจโล่งอก และใช้วิธีของพวกเขาแสดงความขอบคุณลู่เฉิน
ในหัวใจพวกเขา ลู่เฉินเป็นเหมือนกับพระเจ้าเลย
ส่วนพวกเขา ในฐานะคนรับใช้ของพระเจ้า ก็รู้สึกภูมิใจและโชคดีมาก
