ตอนที่ 364 : ทลายทางเข้า! (2)
“ประตูทางเข้าสุดท้ายแล้ว!”
อาร์คใช้งานร่ายรําแห่งความมืดหลบเลี่ยงเผ่านาคูจักและมุ่งหน้าผ่านประตูทางเข้าออกแต่ละเขตไปหลายชั้นที่ต้องหลบเลี้ยงเพราะเขาไม่มีเหตุอะไรให้ต้องต่อสู้กับพวกมัน ถ้าหากต่อสู้ทั้งกลุ่มของอาร์คคงไม่มีทางมาถึงจุดตรวจถัดไปภายในสิบนาทีเป็นแน่ และหากกระทําก็จะเป็นการเรียกไพร่พลนาคูจักให้เข้ามาปิดล้อม พื้นที่ระหว่างประตูทางเข้าออกเขตที่สองและสามนั้นเต็มไปด้วยสิ่งปลูกสร้างและบ้านเรือน ดังนั้นแล้วกลุ่มของอาร์คจึงสามารถลัดผ่านหน้าต่างสิ่งปลูกสร้างไปอีกด้านได้ บัลคุนและตอกแดก็เร่งรีบทะลวงผ่านกลุ่มศัตรูไปขณะแชมบาร่าใช้ท่าเท้าที่ทัดเทียมได้กับร่ายรําแห่งความมืด แต่ทางด้านลาริเอตเต้นั้นการหลบหลีกยังไม่อาจรอดพ้นหูตาของเผ่านาคูจักไปได้แบบนี้ไม่ได้
‘แบบนี้ไม่ได้’
อาร์คเดาะลิ้นก่อนจะอุ้มลาริเอ็ตเต้ไว้
“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ แต่นี่เป็นทางเดียว…”
“อา ไม่เป็นไรค่ะ”
“ลาริเอ็ตเต้นิม ช่วงนี้ก็ใช้การทําสมาธิเพื่อพักฟื้นพลังมานาไปในตัวเลยแล้วกันนะครับ”
“ได้ค่ะ”
ลาริเอ็ตเต้รับคําเสียงอ่อนก่อนพยักหน้าด้วยสีหน้าแดงก่ำ
“บ้าจริง ช้าอีกแล้ว!”
บัลคุนและตอกแดต่างบ่นกันออกมาขณะจ้องมองอาร์คด้วยดวงตาริษยา อย่างไรแล้วแท้จริงไม่มีอะไรให้น่าอิจฉาสักนิด เกมนี้มีระบบรับรู้ถึงน้ําหนักยามต้องแบกหามใครสักคน ดังนั้นแล้วมันจึงเป็นเรื่องยากขึ้นอีกเมื่อต้องใช้งานร่ายรำแห่งความมืดเพื่อให้อัตราสําเร็จเพิ่มขึ้นโดยไม่ล้มเหลว เพราะหากพวกเขาสูญเสียตัวรักษาไป แบบนั้นแล้วหน่วยรบพิเศษย่อมต้องโดนกําจัดแน่นอน 100% ต่อให้เป็นภาระมากกว่านี้อาร์คก็ไม่มีทางปล่อยลาริเอ็ตเต้ทิ้งไว้แน่
“มีสมาธิกันหน่อย ได้เวลาทะลวงประตูทางเข้าสุดเขตสุดท้ายแล้ว!”
แชมบาร่าเป็นคนแรกที่ไปถึงประตูก่อนจึงตะโกนเสียงดัง ระหว่างกําจัดเผ่านาคูจักไปด้วย อาเกรอนเป็นเมืองขนาดใหญ่สร้างขึ้นล้อมรอบต้นไม้โลก เมื่อผ่านประตูกั้นเขตสุดท้ายนี้ไปพวกเขาก็จะไปถึงหน้าต้นไม้โลกแล้ว และที่แห่งนั้นไม่มีสถานที่หลบซ่อนสายตาเผ่านาคูจักระหว่างประตูและต้นไม้โลก เพราะต้นไม้โลกคือสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นแล้วเผ่าบารันจึงไม่ก่อสร้างสิ่งอื่นใดใกล้บริเวณโคนต้น
“หากพวกเราเข้าไปแล้วตรงหน้าก็คือต้นไม้โลก!”
ระหว่างรากของต้นไม้โลก มันมีช่องว่างปรากฏคล้ายให้คนผ่านเข้าไปได้ ชัดเจนเลยว่าร่างของยูซูเรียย่อมต้องซ่อนไว้ภายในนั้น อาร์ควิ่งออกนําคณะของตน มุ่งไปยังช่องว่างดังกล่าว ตอนที่จักตูขวางเส้นทางเอาไว้ให้ ประตูกั้นเขตมีความกว้างให้พอดีคนสามคนสกัดกั้นเอาไว้ แต่ด้านทางเข้าสู่ต้นไม้โลกนี้มีขนาดเล็กยิ่งกว่า เพียงแค่บัลคุน และตอกแดก็เพียงพอที่จะสกัดกั้นเผ่านาคูจักเอาไว้แล้ว
“พวกมันมุ่งหน้าไปยังต้นไม้โลก!”
“จับและฆ่าพวกมัน!”
บัลคุนและตอกแดหันกลับมาก่อนจ้องมองเผ่านาคูจักที่เร่งร้อนพุ่งเข้ามาที่ทางเข้า
“ถึงคราวพวกเราแล้ว”
“หึหึหึ ถ้าหากเพื่อความยุติธรรมแล้ว พวกเราก็ไม่หวั่นเกรงความตาย!”
“ไปเลยอาร์ค ห้วงเวลาแห่งสไลม์หมายเลขหนึ่ง!”
ด้วยเหตุนี้ ทั้งบัลคุนและตอกแดจึงใช้ร่างขัดขวางเส้นทาง การรุกคืบของศัตรูไว้ เพราะการเสียสละนี้จึงทําให้อาร์ค แชมบาร่า และลาริเอ็ตเต้สามารถเข้าถึงต้นไม้โลกได้
“ต้องรีบกันหน่อยแล้ว”
อาร์คเริ่มออกวิ่งทันที่ตั้งแต่เข้ามาภายในต้นไม้โลก แม้ว่าเขาจะไม่แสดงออก แต่เขานั้นทราบซึ้งถึงสิ่งที่กลุ่มทัณฑ์บน กระทําเป็นอย่างยิ่งนี่คือเกม เพราะงั้นแล้วพวกเขาจึงไม่มีทางตายจริง มันไม่ใช่อะไรที่ควรยกย่อง แต่งานครั้งนี้กลับไม่ง่ายเพียงแค่ความตายเพราะพวกเขาต้องแบกรับความเจ็บปวดยิ่งกว่าความจริงถึงสิบนาทีด้วยกัน
“อย่าทําให้พวกเราผิดหวังล่ะ”
“ผมรู้น่า”
อาร์คตอบกลับพลางหัวเราะ จากนั้นเขาจึงไม่คิดหันกลับไปมองอีก พวกเขาต้องฟื้นคืนชีพต้นไม้โลกให้ได้ภายในอีกสิบนาทีถัดจากนี้ หากไม่เช่นนั้นแล้วความเสียสละของกลุ่มทัณฑ์บนจะกลายเป็นสูญเปล่าด้วยความเร่งรีบ ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงใจกลางของต้นไม้โลก
“นี่สินะต้นไม้โลก!”
ลาริเอ็ตเต้มองรอบด้านด้วยดวงตาเบิกกว้าง ใจกลางของต้นไม้โลกที่ตายไปแล้วปรากฏเป็นรากเน่าเปื่อยห้อยอยู่เต็มเพดาน แสงจากจันทร์เต็มดวงได้เล็ดรอดผ่านรูขนาดเล็กส่องให้เห็นทั้งเถาวัลย์ ต้นมอส และพืชพรรณประหลาดที่สามารถเรืองแสง ใจกลางนั้นยิ่งเด่นชัดเพราะแสงจันทร์ที่สาดส่องมาอย่างเต็มที่
“ลาริเอ็ตเต้นิม ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วครับ”
“คะ?”
ลาริเอ็ตเต้สับสนเพราะคําพูดของอาร์ค แต่แล้วเธอพลันนึกขึ้นมาได้จนหน้าแดงก่อนจะลงจากท่วงท่าที่อาร์คอุ้มไว้ ลาริเอ็ตเต็โดนอาร์คอุ้มไว้ด้วยแขนทั้งสองในท่าเจ้าสาวจนกระทั่งถึงตอนนี้ พอสัมภาระ(?)ถูกวางลงจึงทําให้อาร์คเดินตัวเบาเข้าไปยังดอกไม้ที่ใจกลาง หากคล้ายกับดอกไม้ที่อยู่ใจกลางของอิกดราซิล ก็ต้องมีนิวเคลียสคงอยู่ภายใน
“นิวเคลียสของยูซูเรียอยู่ภายในนี้สินะ? คือ?”
ใบหน้าของอาร์คเผยความสนใจก่อนยกดอกไม้ดังกล่าวขึ้น และก็เหมือนที่คาดไว้ ภายในดอกไม้มีช่องว่างอยู่จริง แต่ส่วนสําคัญอย่างนิวเคลียสกลับไม่อยู่
“เกิดอะไรขึ้นกัน? เผ่านาคจักเคลื่อนย้ายมันไปที่นั่นงั้นเหรอ?”
หากเป็นเช่นนั้นปัญหาก็จะใหญ่เกินคาดคิดแล้ว แต่แล้วฉับพลันกําแพงก็เริ่มสั่นขณะเสียงแมกไม้เลื้อยปรากฏให้ได้ยิน อาร์คถอยกลับไปก่อนจะเห็นว่ากําแพงด้านหนึ่งกําลังเคลื่อนไหว เสียงของกําแพงไม้ที่เคลื่อนไหวนั้นคล้ายโดนขวานผ่าอยู่ก็ไม่ปาน เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นวนอยู่หลายครั้งจนปรากฏร่างขนาดมหึมาขึ้น เป็นยักษ์ซึ่งปกคลุมด้วยแมกไม้ คล้ายกับโกเลมพฤกษาที่เขาเคยเห็นในโลกใต้พิภพ! ดวงตาสีดําขลับนั้นคล้ายยางไม้ที่คงอยู่มาเป็นเวลานาน ตอนนี้มันกําลังเกิดการเคลื่อนไหว
“มนุษย์มาที่นี่ได้อย่างไร? เจ้าคือผู้ร่วมงานของ “เขา” คนนั้น?”
“ท่านคือใคร? ท่านคือยูซูเรียหรือเปล่า?”
“ยูซูเรีย?”
ยักษ์แมกไม้โพล่งคําออกมาก่อนจะเสื้อหมัดขึ้น
“เจ้าคือผู้ที่คิดมาชิงยูซูเรียไป! คนต่างถิ่นถึงกับหาญกล้ากระทําเรื่องเช่นนี้”
ตึง ตึง ตึง!
หมัดของอีกฝ่ายปะทะกับพื้นจนทั้งห้องแห่งนี้สั่นสะเทือนหน้าต่างข้อความสีแดงปรากฏตรงหน้าอาร์คโดยทันที
บอสมอนสเตอร์ ประมุขแห่งนาคูจัก “วิลกุริมา” ปรากฏตัว
“บัดซบ รู้อยู่แล้ว รู้อยู่แล้วแหละน่าว่ามันไม่ง่าย!”
อาร์คก่นด่าขณะตรวจสอบหน้าต่างข้อมูลไปด้วย เหตุการณ์ตั้งแต่ต้นคล้ายอาร์คโดนโชคร้ายรุมเร้า ตอนแรกก็โดนทิ่มตาเพราะเด็กง่เง่า ตอนนี้กลับโดนบอสมอนสเตอร์ขวางทางเอาไว้อีก แถมยังเป็นประมุขเผ่านาคูจักเลเวล 600! เขาไม่ทราบเลยว่ามอนสเตอร์ไม้เช่นนี้กลายเป็นประมุขเผ่านาคูจักไปได้อย่างไร แต่ปัญหาที่เกิดขึ้นตรงหน้าก็ทําให้เขาไม่สามารถไปคิดเรื่องไร้สาระได้
เหลือเวลาอีกราวแปดนาที เราจะล้มบอสตัวนี้ทันเวลาไหมนะ??
กล่าวตามตรงเขาไม่คิดว่าจะเป็นไปได้ ถ้าหากอยู่โดยลําพังน่ะนะ
“แต่เราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว!
อาร์คมีแชมบาร่าผู้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นคู่หูของเขาท้าชิงชนะเลิศการแข่งขันที่อีวิลซิลริออนอารีน่า อีกทั้งยังมีลาริเอ็ตเต้ที่เก่งทั้งด้านรักษาและสนับสนุน นอกจากนี้ผู้เล่นสามคนที่รวมตัวกันอยู่ตรงนี้คืออาชีพแห่งผู้กล้าทั้งสามคน แม้ว่าจะเป็นไปไม่ได้หากต้องหลบหนีเผ่านาคูจักนับพันชีวิต แต่หากเป็นบอสมอนสเตอร์หนึ่งตัวปะทะกับสามคนก็นับว่ามีค่าพอให้ลองดู ไม่สิหากนับรวมเดดริคกับราซาคเข้าไปด้ วยไม่ใช่ว่าเป็นห้าปะทะหนึ่งหรือไร? นับว่าโอกาสที่จะล้มบอสได้มีไม่น้อยเลยทีเดียว
“ปัญหาคือเวลาที่จํากัดแค่แปดนาที”
“เจ้านายอันตราย!”
ขณะนั้นเสียงของเดดริคกระทบเข้าโสดประสาทวิลกริม่า เคลื่อนกายเข้าถึงตัวอาร์คที่เอาแต่คิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ เขาถึงกับแตกตื่นเพราะยักษ์ตรงหน้าที่สูงถึงสิบเมตรใกล้ถึงตัวแล้ว อาร์คเร่งร้อนใช้งานร่ายรําแห่งความมืดหลบเลี่ยงหมัดของวิลูกริมาโดยทันที หมัดนั้นพอปะทะเข้ากับพื้นก็ทําทั้งห้องที่สั่นสะเทือนอีกครั้งหนึ่ง
“การโจมตีรุนแรงมาก แต่การเคลื่อนไหวค่อนข้างช้า ไม่ว่าจะทรงพลังแค่ไหนพวกเราย่อมจัดการมันได้ ไม่ใช่เรื่องยากเท่าไหร่
นั่นคือสิ่งที่อาร์คคิด
ตึก ตึก ตึก ตึก!
แต่แล้วเถาวัลย์กลับปรากฏขึ้นจากพื้นดินที่วิลกุริม่าเพิ่งต่อยใส่เมื่อครู่ ขณะเดียวกัน ท่อนไม้อันแหลมคมสามต้นก็โผล่พรวดตรงที่อาร์คหยั่งเท้าอยู่ตอนนี้ มันคือการโจมตีอันเหนือความคาดคิด! อาร์คต้องกลิ้งตัวอย่างรวดเร็ว เพื่อหลบเลี่ยงการโจมตี แต่นี่ก็เพียงแค่โหมโรงเท่านั้น ท่อนไม้เหล่านั้นได้แปรเปลี่ยนองศาก่อนที่จะพุ่งตัวออกไม่ต่างกับงูท่อนไม้ นอกจากนี้ทุกครั้งที่เขาพยายามเคลื่อนไหวหลบหลีกจะพบว่ามีกิ่งไม้สานกันเป็นตาข่ายพยายามดักจับเอาไว้ แต่แล้วมันกลับมีลูกเล่นเยอะกว่าที่คาด กิ่งไม้นั้นสามารถทิ่มแทงออกมาได้
ท่านได้รับความเสียหายคริติคอล 700 หน่วย!
“นี่มัน..?
อาร์คยังคงไม่เข้าใจเรื่องราวว่าเกิดอะไรขึ้น และเขาก็ไม่มีเวลาให้คิดมากนักด้วย
“หึหึหึ ข้าจะฉีกกระชากเจ้าเป็นชิ้นแล้วจับเจ้ามาทําปุ๋ย!”
จับทําปุ๋ย หมายถึงจะเอาร่างของเขาไปเป็นอาหารสินะ หลังได้ยินคําเช่นนั้นก็ค่อยทราบว่าสมแล้วที่เป็นมอนสเตอร์ไม้ อย่างไรแล้วอาร์คตอนนี้ไม่มีเวลาให้โต้เถียง เขาทําได้เพียงหลบเลี่ยงกิ่งไม้ที่จะเข้ารัดพันรอบตัวไปมา แต่แล้วการหลบเลี่ยงนั้นยิ่งมายิ่งยากลําบาก ทุกครั้งที่วิลกุริม่าต่อยเข้าใส่พื้นท่อนไม้ที่แหลมคมก็จะแทรกตัวออกจากดินขึ้นมา
“บ้าบออะไรกันเนี่ย?”
แชมบาร่าเหวี่ยงดาบไปมาเพื่อตัดท่อนไม้ที่โผล่พรวดขึ้น แต่คล้ายจะแย่เสียยิ่งกว่าการหลบหลีก เมื่อท่อนไม้โดนตัดมันคล้ายเกิดการแบ่งภาคขึ้นจนเกิดเป็นท่อนไม้ที่มากยิ่งขึ้น เช่นนั้นแล้วแชมบาร่าที่พบเจอสิ่งเหนือความคาดคิดก็อดไม่ได้ที่จะโดนการโจมตีคริติคอลจากท่อนไม้พวกนั้น
“นี่เราโดนต้นไม้พวกนี้โจมตี!”
ทางด้านลาริเอ็ตเต้ตอนนี้ก็ไม่ต่างกัน ท่อนไม้พวกนั้นสามารถแปรเปลี่ยนทิศทางได้พร้อมกับเคลื่อนเข้าจับยึดโล่ของเธอไว้
“อื้อ!”
พวกมันไม่เคยพลาด! เมื่อใดที่วิลกริมาโจมตีออก ท่อนไม้จะปรากฏขึ้นและไม่มีทางหายไปจนกว่าจะโจมตีเป้าหมาย อีกทั้งหากพยายามทําลายมันสามารถแบ่งตัวได้ มันจะหายไปก็ต่อเมื่อได้โจมตีคริติคอลใส่เป้าหมายแล้ว
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?”
