ตอนที่ 442 : ฝึกโหด
อาร์คในตอนนี้กําลังพยายามสะกดข่มความต้องการใช้ทักษะของตัวเองเอาไว้ หากเขาใช้ออกไปมันก็จะไม่ใช่การฝึกฝนอีกต่อไป
“สวนกลับฉับพลันเป็นทักษะ เพราะงั้นเราจะใช้ไม่ได้ไม่ว่าอยากจะใช้ขนาดไหนก็ตาม!?
อาร์คเริ่มโน้มเอนตัวไปทางด้านหน้าขณะพยายามหลบเลี่ยงกรงเล็บไปด้วย ขาของเขาเริ่มเกิดรอยขีดข่วนเพราะการเตะซอมบี้เชื้อรา ซอมบี้เชื่อราถึงกับเสียศูนย์ไปจนร่างเอนเอียง อาร์คเลือกกระโจนร่างเข้าใส่พร้อมหวดลูกเตะใส่กรามของซอมบี้เชื้อราเข้าอย่างจัง
คา!
ซอมบี้เชื้อราร่างกระเด็นล้มกลิ้งกับพื้นไปหลายเมตร
“เป็นไงล่ะ? นี่แหละวิชาเทควันโดของเกาหลี!”
อาร์คอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาอย่างภูมิอกภูมิใจ แน่นอนว่าผู้คนส่วนใหญ่แม้จะโดนโจมตีหนักหนาขนาดไหนก็ไม่มีทางล้มกลิ้งกระเด็นขนาดซอมบี้ตัวนี้แน่ เพราะที่นี่คือเกม แม้มันจะอ้างอิงหลักการของโลกความเป็นจริง แต่ก็คือเกม การโจมตีของเขามีพื้นฐานมาจากค่าสถานะพละกําลัง 725 หน่วย ค่าสถานะนี้ส่งผลโดยตรงกับซอมบี้เชื้อรา เมื่อโดนเตะเข้าไปครั้งหนึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับโดนกระทิงวิ่งพุ่งเข้าชน เพราะนี่คือแกนกลางของเกมอย่างนิวเวิลด์ แม้อาร์คจะไม่ได้ไปยิมในช่วงที่ผ่านมานี้ แต่เขาก็ไม่ลืมออกกําลังกายทุกเช้า หากทักษะเทควันโดพื้นฐานล่ะก็เขายังมีความมั่นใจอยู่ไม่น้อย แต่นั่นคือในความเป็นจริง ในนิวเวิลด์สไตล์ การต่อสู้ของเขาจะปรับเปลี่ยนไปให้สมกับที่เป็นเกม และตอนนี้เขาก็กําลังใช้เทควันโดในเกม!
“ต้องตั้งใจให้มากกว่านี้ ต้องคอยรักษาท่าร่างเอาไว้ให้ดี”
อาร์คเริ่มเพ่งสมาธิกับการฝึกฝนโดยมีคู่ต่อสู้คือซอมบี้เชื้อรา หลายครั้งที่เขาหลบหลีกการโจมตีของซอมบี้แล้วใช้ลูกเตะหมุนตัว จากนั้นมันจะตามมาด้วยการหวดดาบเข้าใส่ท้องของพวกมัน! ขณะโดนล้อม เขาจะก้าวเท้าถอยแล้วเริ่มทําการเตะพุ่งไปด้านหน้า หลายอย่างเป็นเทคนิคทางเทควันโด ในตอนแรกเขาก็มีความกังวลอยู่บ้าง แต่พอร่างกายเริ่มเข้าที่เข้าทาง เขาก็สามารถรับมือกับซอมบี้เชื้อราทั้งสามตัวได้ กระทั่งว่าไม่มีทักษะให้ใช้ เขาก็ยังมีการต่อสู้โดยพื้นฐานจากดาบที่ช่วยได้ไม่น้อย ซอมบี้เชื้อราพวกนี้นับเป็นมอนสเตอร์ขนาดกลาง เพราะงั้นแล้วจึงมีโอกาส 5% ที่ทักษะการต่อสู้ด้วยดาบและมือขั้นสูงจะส่งผลให้เกิดอาการผิดปกติ! หากเขาโจมตีโดยสลับลูกเตะกับใช้ดาบไปเรื่อย มีโอกาสสูงมากที่พวกมันจะติดอาการผิดปกติ
“รับไป!”
ศึก คา!
ซอมบี้เชื้อราตัวสุดท้ายโดนเตะเข้าใส่สีข้างอย่างรุนแรงพร้อมจบการต่อสู้ อาร์คไม่ใช้ทักษะเรียกใช้งานแม้แต่น้อยขณะรับมือกับซอมบี้เชื้อราทั้งสาม บุคซิลก็อดที่จะพูดเสียงเบาไม่ได้เมื่อได้รับชมเรื่องราวที่เกิดขึ้น
“วะ-วิเศษไปเลยครับ นี่มันยอดเยี่ยม อาร์คนิมไม่ใช่คนเล่นสกปรกเป็นอย่างเดียวจริงด้วย!”
“อะไรนะ? เล่นสกปรก?”
“เอ่อ แค่ก… เอ่อ… อากาศร้อนผมเลยพูดผิดไปหน่อย ที่จริงแล้วมันเป็นการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมมากเลยครับ”
“ไม่จริงหรอก แค่นี้ไม่ได้น่าประทับใจอะไรขนาดนั้นแน่”
ราคาร์ดถูดวงตาที่ปูดบวมไปมาทั้งยังบ่น บุคซิลเพิ่งรู้จักอาร์คไม่นาน เพราะแบบนั้นก็เลยไม่เคยเห็นเทคนิคเทควันโดหรือว่ามวยปล้ํา ทว่าราคาร์ดนั้นประสบพบเจอกับตัวเองมาแล้วตั้งแต่แรก เพียงเท่านี้ไม่นับว่าน่าประทับใจอะไร อาร์คก็ไม่คิดว่าแค่นี้จะพอเช่นเดียวกัน
“ราคาร์ด คราวนี้ไปล่อพวกมันมาอีกห้าตัว”
“ขอรับ? นั่นไม่เกินไปเหรอขอรับ?”
“เงียบแล้วทําตามที่สั่งเถอะน่า”
อาร์คเริ่มฝึกฝนโดยมีซอมบี้เชื้อราที่เคลื่อนไหวได้ค่อนข้างช้าเป็นคู่ต่อสู้ จากนั้นเขาก็ค่อยเพิ่มจํานวนพวกมันขึ้นทีละน้อย หลังทําเช่นนี้เกือบทั้งวัน ในที่สุดอาร์คก็สามารถรับมือกับซอมบี้เชื้อราสิบตัวได้โดยไม่ต้องพึ่งทักษะเรียกใช้งาน แน่นอนว่านี้ไม่ใช่ความสามารถทางการต่อสู้ที่เขาได้รับมาในวันนี้ เขาก็แค่เรียกสติตัวเองฟื้นคืน ความคิดอ่านแนวทางการต่อสู้โดยใช้เทควันโดกลับมาก็เท่านั้น เพราะเขาออกกําลังกายสม่ําเสมอจึงไม่ต้องใช้เวลาเรียกคืนนานจนเกินไป หากอาร์คยังทําแบบนี้ต่อไปเรื่อย เขาอาจสามารถรับมือกับซอมบี้เชื้อราทั้งสิ้นยี่สิบตัวได้ โดยอาศัยเพียงแค่ความสามารถทางการต่อสู้ของตัวเอง
“ความรู้สึกเก่าๆเริ่มกลับมาแล้ว”
อาร์คยิ้มอย่างพอใจไม่น้อย
“ถึงคราวพวกนายแล้ว”
“ว่าอะไรนะขอรับ?”
“พวกนายก็ต้องฝึกด้วย ราคาร์ด นายเอาแต่ใช้ทักษะยั่วยุล่อมอนสเตอร์เสมอ แล้วรู้ไหมตอนที่เข้าถ้ําไปครั้งแรกมันเกิดอะไรขึ้นกัน? ราซาคก็ด้วย ราซาคไม่ได้สร้างความผิดพลาดใหญ่หลวงอะไร แต่ก็ไม่ได้ทําได้ดีอะไรขนาดนั้น หลักฐานพวกนี้ชี้ชัดว่าพวกนายขาดการฝึกซ้อม! ตอนนี้ได้เวลากลับไปใช้วิธีการดั้งเดิมกันแล้ว ฉันเองก็ด้วย”
“ข้าไม่อยากมีประสบการณ์เหมือนอดีตอีกแล้วนะขอรับ ตอนนี้ แค่กลยุทธ์ที่พวกเรามีไม่พอหรือขอรับ?”
“อยากตาบวมอีกข้างไหมล่ะ?”
“ชิ ข้ารู้อยู่แล้ว รู้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้!”
ราคาร์คเผยน้ําเสียงหมองหม่นพึมพําออกมา อาร์คมองไปทางบุคซิลและแบกิวที่อยู่ตรงหัวมุมแล้วกล่าวขึ้นเช่นกัน
“พวกนายสองคนก็ด้วย!”
“ครับ? พวกเราทําไมต้องฝึกด้วยล่ะ?”
“จนถึงตอนนี้ไม่เป็นอะไร แต่ถ้าหลังจากนี้พวกเราเข้าพื้นที่เลเวลสูง ลําพังแค่แบกิวไม่เพียงพอที่จะคุ้มหัวนายหรอกนะ แบกิวต้องฝึกฝนเพื่อให้เลเวลเพิ่มขึ้นและแข็งแกร่งมากขึ้น บุคซิล นายก็ด้วย ไม่ใช่ว่าตอนถ่ายวิดีโอไปด้วยมันอาจเกิดปัญหาขึ้นได้หรือยังไง? นายต้องเรียนรู้วิธีการว่าต้องทํายังไงหากดวงตาของนายโดนโจมตี เอาพวกมันออกมา!”
“เอ่อ ระ รอเดี๋ยวสิครับ! อีก!”
อาร์คเคาะเข้าที่หลังศีรษะบุคซิลจนดวงตากระเด็นออกมา อาร์คโยนพวกมันก่อนจะเตะเข้าใส่
“รู้สึกอะไรบ้าง”
“โอ๊ย ทําอะไรกันครับเนี่ย…!”
บุคซิลเริ่มนั่งลงกับพื้นทั้งส่งเสียงครวญคราง แต่อาร์คก็ไม่เมตตากล่าวออกมาอย่างเฉียบคม
“พอเป็นแบบนี้แล้วนายจะถ่ายวิดีโอต่อไปยังไง? ถ้านายยังอยากถ่ายวิดีโอไปด้วยขณะสอดแนมพื้นที่หาวัตถุดิบไปด้วย นายก็ต้องฝึกฝนการรับมือให้ดีกว่านี้”
“แต่ว่ามัน…”
“ฉันไม่ต้องการคําปฏิเสธ!”
อาร์คเงื้อหมัดขึ้นเป็นการข่มขู่ แต่แล้ว
ซื่อ ซื่อ ซื่อ ! ซื่อ ซื่อ ซื่อ?
ราดันก็มองอาร์คอย่างคาดหวัง “ป๊ะป๋า แล้วผมล่ะ?” จากดวงตานั้นคล้ายถามออกมาเช่นนี้
“นายทําได้ดีแล้ว เจ้าลูกรักของพ่อ”
“นี่มันสองมาตรฐานนะขอรับ!”
“เงียบแล้วเริ่มฝึกกันได้แล้ว!”
ด้วยเหตุนี้ ทั้งคณะของอาร์คจึงเริ่มการฝึกโหดทั้งสิ้นอยู่สามวัน
“ราคาร์ดใช้แผน C ล่อพวกซอมบี้สามตัวมาโดยไม่ต้องใช้ทักษะยั่วยุ!”
“เฮ้ย ไอ้พวก -ตื๊ด- เข้ามาเลย เข้ามาสิวะ เข้ามา!”
ราซาคก็จ้องมองพวกมันทั้งคล้ายพยายามก่นด่าพวกมันเช่นกัน แม้ซอมบี้จะไม่น่าเข้าใจ แต่โดยสัญชาตญาณกลับสั่งให้พวกมันโกรธเกรี้ยวแล้วตามติดไป อาร์คมองทั้งราซาคและแบกิว พร้อมพยักหน้าให้
“ราซาคสกัดกั้นซอมบี้เชื้อราสองตัวด้วยโล่ แบกิวเข้าไปใกล้แล้วโจมตีใส่พวกมัน ราชาคจะคอยหยุดการโจมตีด้วยโล่ให้เอง บุก!”
กรัก กรัก กรั่ก!
“รับทราบ!”
ราซาคและแบกิวต่างเคลื่อนที่ไปยังตําแหน่งตามที่อาร์คสั่ง แม้พวกมันจะผิดหลายครั้งไปบ้างในตอนแรก แต่ตอนนี้หลังผ่านความพยายามหลายครั้ง โอกาสที่กลยุทธ์สําเร็จก็มีมากถึง 80% เลยทีเดียว นี่คือผลลัพธ์ของการฝึกโหดตลอดทั้งสามวันที่ผ่านมา ตอนนี้ อาร์คไม่จําเป็นต้องคอยจําจี้ไซกับทุกการเคลื่อนไหวอีกต่อไปแล้ว สมุนอัญเชิญของเขาสามารถฟังแล้วคิดเองได้ และแบกิวที่ร่วมฝึกไปด้วยนั้นก็ได้รับเลเวลเพิ่มมาทั้งสิ้น 4 เลเวล และก็ไม่ใช่แค่พวกมันที่เกิดความเปลี่ยนแปลง ระหว่างที่ราซาคและแบกิวเข้าจัดการขวางทางซอมบี้เชื้อราทั้งสองตัวเอาไว้ อาร์คจะลอตัวที่เหลืออีกหนึ่งไปยังดวงตาของบุคซิล
“บุคซิล เอาคริสตัลความทรงจํามา!”
“ครับ!”
บุคซิลทําการปลดคริสตัลความทรงจําจากดวงตาทั้งสอง จากนั้นจึงเริ่มทําการเล่นบทภาพยนตร์ละครโศกจากตัวคริสตัล บุคซิลไม่ได้พักช่วงนี้เพราะต้องพยายามอย่างหนักในการสร้างภาพระหว่างต่อสู้เป็นการด่วน หลังการฝึกอดทนต่อความเจ็บปวด เขาก็ต้องฝึกมาคอยฝึกถ่ายทําราซาคที่ต่อสู้โดยต้องทําภาพหลายมุมมอง
“ดี ผ่าน”
“ขะ-ขอบคุณครับ!”
บุคซิลถอนหายใจรับคําอย่างโล่งอก อาร์คทําการเรียกรวมพลบุคซิลและสมุนอัญเชิญก่อนจะเริ่มพูดกล่าว
“ตอนนี้การฝึกฝนจบลงแล้ว อย่างแรกเลย ฉันขอแสดงความนับถือต่อความ “อาสาสมัคร” ที่เข้าร่วมการฝึกฝนในครั้งนี้ เดี๋ยวนะ? ทําไมทําสีหน้าแบบนั้นกันล่ะ? มีอะไรไม่พอใจก็พูดออกมา”
“ไม่มี!”
“งั้นก็ดี ตอนนี้ได้เวลาไปแสดงผลลัพธ์ของการฝึกฝนกับพวกซอมบี้ภายในถ้ํากันแล้ว! ราซาค ราคาร์ด นับจากนี้ พวกนายคอยจับตามองภายในดันเจี้ยนให้ดี บุคซิลและแบกิวจะไปรวบรวมอาหารที่จําเป็น ถ้าหากเป็นไปได้ด้วยดี ดันเจี้ยนนี้น่าจะสําเร็จง่ายเป็นปลอกกล้วยเหมือนโดนกองทัพบุกจนเหี้ยนเตียน พวกนายฝึกฝนกันหนักมากแล้ว เพราะงั้นไม่ต้องห่วงเรื่องที่จะเกิดขึ้นภายในถ้ํา ระหว่างทําการรวบรวมวัตถุดิบ อย่าลืมถ่ายทําวิดีโอด้วยล่ะบุคซิล แบกิวก็คอยระวังเผื่อมีซอมบี้หลุดพ้นหูตาด้วย เข้าใจกันแล้วใช่ไหม?”
“รับทราบ!”
ด้วยการฝึกโหด พวกเขาล้วนตอบรับเป็นเสียงเดียวกันประหนึ่งกองร้อยทหารรับคําสั่ง เขาไม่ทราบว่าปฏิบัติการนี้ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ได้เวลาแสดงผลลัพธ์ของการฝึกฝนแล้ว อะไรก็ดี บุคซิลและแบกิวจะคอยอยู่ด้านหลังรวบรวมวัตถุดิบ ขณะที่ อาร์ค ราซาค และราคาร์ดจะเป็นแนวหน้าบุกเข้าทําการสํารวจดันเจี้ยน และตอนนี้สมุนอัญเชิญของเขาก็เผยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ขณะมองเข้าไปภายในถ้ําอย่างเปี่ยมล้นเลยทีเดียว
