บทที่477 แกห้ามฆ่าข้า
แม้ว่าหลิวชิงไห่จะดึงดาบในมือจนถึงขั้นสุด แต่ดาบก็ยังไม่ขยับ ไม่สามารถทะลุผ่านรมณ์มัจจุราชของลู่เสี้ยงหยางได้เลย
หลิวชิงไห่ขมวดคิ้วเป็นเส้นตรง และเปลี่ยนรูปแบบการต่อสู้อย่างรวดเร็ว
ถือดาบยาวไว้ในมือทั้งสองข้าง เดินไปรอบ ๆตัวลู่เสี้ยงหยาง ดาบยาวในมือฟันออกไปไม่หยุด ฟันทั้งตัวของลู่เสี้ยงหยาง
แกร็กแกร็ก
ทันใดนั้นเสียงฟันดังชัดเจน ยังคงดังมาจากรอบตัวของลู่เสี้ยงหยาง
และพร้อมกับเสียงเหล่านี้ มีกลุ่มประกายไฟกระเซ็นออกมาอย่างหนาแน่น
ลู่เสี้ยงหยางแอบถอนหายใจ แม้ว่ารมณ์มัจจุราชของเขาจะค่อนข้างแข็งแกร่ง แต่มันก็ค่อนข้างเสียพลังงานอย่างน่ากลัวเช่นกัน
เพียงไม่กี่นาที ปราณก็ถูกดึงออกไปประมาณ1ในห้าส่วน
เคร้ง!
ตอนนี้ ดาบอีกเล่มตกลงบนรมณ์มัจจุราช
แม้ว่ารมณ์มัจจุราชจะแข็งแกร่งมาก แต่ขอบเขตระหว่างลู่เสี้ยงหยางกับหลิวชิงไห่ก็เห็นได้อยู่
ตอนนี้ รมณ์มัจจุราชถึงขีดจำกัดแล้ว ต้านไม่ไหวอีกแล้ว แตกกระจายออกมาทันที
เคร้ง!เคร้ง!เคร้ง!
จากนั้น ดาบในมือของหลิวชิงไห่ก็รับไม่ไหวเช่นกัน บนดาบมีรอยร้าวปรากฏขึ้น จากนั้น ก็หักแตกเป็นเสี่ยงๆนับไม่ถ้วนลงบนพื้น
“นี่ นี่มันเป็นไปได้อย่างไร? “หลิวชิงไห่ดูตกใจเล็กน้อย
ดาบในมือของเขา ติดตามเขามานานกว่าสิบปีในสงครามเหนือและใต้ มีมิตรภาพที่ลึกซึ้งกับเขา
แน่นอนว่าวัสดุของดาบเล่มนี้ไม่ธรรมดา มันแหลมคมมากจริงๆ
ไม่คาดคิดว่า ตอนนี้มันแตกโดยตรงเลย
ในวินาทีถัดมา ในตอนที่หลิวชิงไห่ตกใจ ลู่เสี้ยงหยางก็ล้วงเอายาเม็ดหนึ่งออกมา แล้วกลืนลงไป
ยาเม็ดนี้เป็นยาฟื้นจิต ซึ่งเป็นยาที่ได้รับการปรับปรุงใหม่ของยารวมจิต และฤทธิ์ยาของมันมีความทนทานและรุนแรงกว่ายารวมจิต สามารถฟื้นปราณที่เสียไปในร่างกายของลู่เสี้ยงหยางได้ทันที
ตอนนี้ มันมีความแตกต่างในด้านความแข็งแกร่งระหว่างลู่เสี้ยงหยางและหลิวชิงไห่ ในระยะสั้นการต่อสู้กับหลิวชิงไห่สูสีกัน แต่เมื่อพูดถึงการต่อสู้ที่ยืดเยื้อ หลิวชิงไห่มีข้อได้เปรียบ เพราะปราณในร่างกายหลิวชิงไห่ เข้มข้นกว่าปราณในตัวเขา
ในขณะนี้ เมื่อลู่เสี้ยงหยางกลืนยาฟื้นจิตลงไป ปราณที่เสียไปในรมณ์มัจจุราชเมื่อกี้ก็ฟื้นขึ้นมา
ลู่เสี้ยงหยางกลับสู่สภาวะสูงสุดของเขา
หลิวชิงไห่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของลู่เสี้ยงหยางได้แน่นอน ในตอนแรกเขารู้สึกประหลาดใจเล็ก
ลู่เสี้ยงหยางต้องพึ่งพายาเพื่อรักษา ถึงจะต่อสู้กับตัวเองได้
เขาไม่เชื่อว่าลู่เสี้ยงหยางจะมียาเพื่อสู้ต่อได้ตลอด
รอถึงฤทธิ์ยาของลู่เสี้ยงหยางหมดลง ก็ถึงเวลาฆ่าเขาด้วยตัวเอง
เมื่อคิดเช่นนี้ หลิวชิงไห่ก็หัวเราะ ราวกับว่าการฆ่าลู่เสี้ยงหยางมันเป็นเพียงเรื่องในไม่ช้านี้
ฮึบ!
ทันใดนั้น ลู่เสี้ยงหยางก็กำหมัดแน่นและชกออกไป
แม้ว่าหมัดนี้จะเรียบง่าย ปล่อยง่ายเก็บง่าย แต่หมัดเพิ่งผ่านอากาศ ก็มีลมโชยอยู่ในอากาศ
ในเวลาเดียวกัน เสียงของคลื่นกระทบกับโขดหินดังมาจากร่างของลู่เสี้ยงหยาง
แต่ในขณะนี้ ลู่เสี้ยงหยางได้ใช้รมณ์มัจจุราชแล้ว
ตูม!
หมัดของลู่เสี้ยงหยางตกลงบนร่างของหลิวชิงไห่
เรื่องที่ทุกคนไม่คาดคิดเลยว่า หลิวชิงไห่ผู้ทรงพลังยืนไม่อยู่ ถูกต่อยจนลอยออกไป
เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกคนก็ยืนนิ่ง ร่างกายกลายเป็นรูปสลักหินไปนานแล้ว
ลู่เสี้ยงหยางต่อยหลิวชิงไห่ขึ้นไปในอากาศด้วยหมัดเดียว
เหลือเชื่อ นี่มันเหลือเชื่อจริงๆ
แต่ว่าจากที่ลู่เสี้ยงหยางดู เป็นเรื่องปกติ วิชาอมตะนั้นทรงพลังเกินไป
แต่หลังจากที่หลิวชิงไห่ถูกลู่เสี้ยงหยางชกลอยออกไป ก็ลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาแดงมาก จ้องมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง เขาพูดทีละคำว่า:”ไอหนู แกทำให้ข้าโกรธแล้วจริงๆ ต่อไปข้าจะให้แกตายทั้งเป็น”
ทันทีที่เสียงนั้นจบลง เขาก็พุ่งตรงไปที่ลู่เสี้ยงหยาง
ทุกย่างก้าวบนพื้น ทั้งห้องโถงดูเหมือนจะสั่นสะเทือนเบา ๆ เช่นเดียวกับสัตว์ร้ายโบราณ ที่วิ่งเข้าหาลู่เสี้ยงหยาง
ระดับสูงหลายคนของตระกูลหลิว มีความตื่นเต้น ผู้นำของพวกเขาเอาจริงแล้ว ดังนั้นการแสดงของลู่เสี้ยงหยางคงจะจบลง
สีหน้าของหานจิ่วโจวมืดมน เขาหวังว่า ลู่เสี้ยงหยางกับหลิวชิงไห่จะต่อสู้กันจนตายไปข้างหนึ่ง หรือตายไปพร้อมกันก็จะดีที่สุด ถึงตอนนั้น ตระกูลหานของพวกเขาจะได้ประโยชน์จากมัน
ในไม่ช้า หลิวชิงไห่ก็ไปที่ด้านข้างของลู่เสี้ยงหยางแล้ว และทั้งสองก็เริ่มการต่อสู้อย่างดุเดือดอีกครั้ง
มีดใบหลิวที่เพิ่งฆ่าเถ่ซานไปได้ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งในมือของหลิวชิงไห่
มีดใบหลิวแกว่งไปมาในมือของเขา และแทงไปยังจุดสำคัญของลู่เสี้ยงหยาง
ลู่เสี้ยงหยางยังคงหลบหลีก และในเวลาเดียวหมัดทั้งสองข้างเหมือนคลื่นพายุฝน พุ่งไปที่หลิวชิงไห่
ในช่วงเวลาหนึ่ง ทั้งสองฝ่ายไม่มีใครยอมใคร ไม่มีใครเอาเปรียบใคร
30นาทีผ่านไป ลู่เสี้ยงหยางจงใจเผยข้อบกพร่อง
หลิวชิงไห่ตาประกายทันที จับมีดใบหลิวแทงไปที่หน้าอกของลู่เสี้ยงหยาง
เห็นว่ากำลังจะแทงโดนหน้าอกแล้ว ลู่เสี้ยงหยางถึงเอียงข้างอย่างกะทันหันเพื่อหลบมีดใบหลิว
และใช้ประโยชน์จากโอกาสในการหลบนี้ หมัดของลู่เสี้ยงหยางชกเข้าที่หน้าอกของหลิวชิงไห่
หลิวชิงไห่ถูกชกจนลอยออกไปอีกครั้ง หลังจากล้มลงกับพื้น ก็อาเจียนออกมาเป็นเลือด
สำหรับหลิวชิงไห่ นี่เป็นเพียงบาดแผลเล็กน้อย เขาไม่สนใจเลย กลิ้งกระโดดขึ้นจากพื้นอีกครั้งและพุ่งเข้าหาลู่เสี้ยงหยางต่อ
จากนั้น การต่อสู้ระหว่างลู่เสี้ยงหยางกับหลิวชิงไห่ยังคงดำเนินต่อไป
ในระหว่างนี้ ลู่เสี้ยงหยางกินยาฟื้นจิตเรื่อยๆ ได้แต่พึ่งฤทธิ์ของยาเท่านั้น ที่ลู่เสี้ยงหยางจะรักษาสถานะสูงสุดของเขาได้ และด้วยวิธีนี้เขาจะสามารถต่อสู้กับหลิวชิงไห่ต่อไปได้
และในระหว่างนี้ หลิวชิงไห่ก็ไม่รู้ว่าเขาถูกลู่เสี้ยงหยางชกออกไปกี่ครั้ง
แม้ว่าทุกครั้ง แผลที่ลู่เสี้ยงหยางทำให้หลิวชิงไห่ได้รับมันเป็นแผลเล็กน้อย แต่การบาดเจ็บเล็กน้อย อาจกลายเป็นบาดเจ็บสาหัสได้
ยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งลู่เสี้ยงหยางจะชกไปที่จุดเดียวกันของหลิวชิงไห่ ก็คือหน้าอก
ดังนั้น เมื่อลู่เสี้ยงหยางชกหมัดสุดท้ายออกไป หลิวชิงไห่ก็อาเจียนเป็นเลือด ใบหน้าของเขาซีดมาก ลมหายใจของเขาต่ำ และเขารู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังจะระเบิด
ทันใดนั้น ทุกคนก็เห็นว่ามีรอยกำปั้นปรากฏบนหน้าอกของหลิวชิงไห่ และสามารถมองเห็นซี่โครงได้อย่างชัดเจน และแม้แต่หัวใจที่อยู่ใต้ซี่โครงก็ยังมองเห็นได้จางๆ
ฟู่!
ทุกคนหายใจเข้าลึกๆ ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าลู่เสี้ยงหยางจะเป็นเหมือนยมทูต สุดท้ายแม้แต่หลิวชิงไห่ก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ ในทางตรงกันข้ามเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส
คุณพระช่วย
ลู่เสี้ยงหยางเทพพิฆาตนี้ โผล่ออกมาจากไหนกันแน่? ทันต้องน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?
ลู่เสี้ยงหยางเพิกเฉยต่อการแสดงออกของผู้คน และไม่ได้หยุดหลังจากที่เขาทำให้หลิวชิงไห่บาดเจ็บ และเดินไปหาหลิวชิงไห่
ตอนนี้หลิวชิงไห่กำลังพิงเสาอยู่ ร่างกายของเขาเปื้อนสีแดงไปด้วยเลือด และฝืนหายใจ และพูดกับลู่เสี้ยงหยางว่า:”แกห้ามฆ่าข้า ไม่งั้น ข้าสัญญาว่า แกจะเสียใจ”
ลู่เสี้ยงหยางยิ้มและพูดว่า:”ผมเป็นคนที่ไม่เคยผิดสัญญาผมบอกว่าวันนี้เป็นวันตายของคุณ”
“ดี ดี ดีมาก ถ้าเป็นอย่างนั้น แกก็ไปตายซะ” ทันใดนั้น หลิวชิงไห่ก็หัวเราะอย่างผิดปกติ พร้อมกับสีหน้าที่โหดร้ายและกระหายเลือด
ก่อนที่เขาจะพูดจบ มีลูกปัดอยู่ในมือของเขา บีบเล็กน้อยลูกปัดก็ระเบิดและกลายเป็นก้อนเลือด
