บทที่ 485 คนไม่เอาไหนคนหนึ่ง
กลางดึก เมืองปินเหอ
หลังจากที่เย่สวนกลับมาจากสถาบันหลงเสิน ได้เห็นร่างของลู่เสี้ยงหยางที่กลับมาถึงบ้านแล้ว เธอดีใจอย่างมาก พลันเอ่ยถามสิ่งที่ได้รับจากการไปข้างนอก
เมื่อตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางไปจากปินเหอ สิ่งที่เขาบอกเย่สวน ว่าจะออกไปยังเมืองอื่น เพื่อดูว่ามีกิจการอะไรที่น่าทำไหม
ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าตอบ “ก็พอได้ แต่ผมยังอยากตรวจสอบอีกสักระยะ”
เย่สวนตอบรับ “ไม่ต้องรีบร้อนไป เรื่องแบบนี้จะใจร้อนไม่ได้ ไม่เช่นนั้นอาจจะเสียเปรียบได้”
ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ ไม่พูดอะไรอีก
ในตอนนี้เอง เสียงโทรศัพท์ของเย่สวนดังขึ้น เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็เป็นว่าเป็นเพื่อนสนิทของเธอ โอหยางรั่วสุ่ยติดต่อเธอมา
ช่วงนี้โอหยางรั่วสุ่ยมักจะโทรหาเธออยู่บ่อยครั้ง
เย่สวนกดรับสาย “มีอะไรอีกแล้ว? คิดถึงฉันอย่างนั้นหรือ?”
ปลายสายโอหยางรั่วสุ่ยเอ่ยตอบ “อืม คิดถึงเธอทุกวันเลย ใช่สิ ฉันมีร้านปิ้งย่างร้อนหนึ่งอร่อยมากเลย เธอจะมาไหม”
ว่ากันว่าหญิงสาวไร้ความต้านทานต่ออาหาร เย่สวนเองก็เป็นแบบเดียวกัน
เมื่อได้ยินคำชวนของโอหยางรั่วสุ่ย จึงเอ่ยตอบกลับ “ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
หลังวางสาย เย่สวนหันไปทางลู่เสี้ยงหยาง “โอหยางรั่วสุ่ยนัดเราไปทานปิ้งย่าง นายจะไปไหม?”
ลู่เสี้ยงหยางอยู่ว่างไม่มีเรื่องอะไร จึงตอบตกลง “ได้สิ”
หลังจากนั้นลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนออกจากบ้านพร้อมกัน ระหว่างทาง เย่สวนก็ได้รับโลเคชั่นจากโอหยางรั่วสุ่ย
หลังครึ่งชั่วโมงผ่านไป ลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนก็ได้เจอกับโอหยางรั่วสุ่ยที่ร้านปิ้งย่างร้านหนึ่ง
เมื่อโอหยางรั่วสุ่ยเห็นลู่เสี้ยงหยาง เธอทำหน้าประหลาดใจ ทำไมนายหน้าละอ่อนเกาะผู้หญิงกินนี่มาได้ยังไง
ช่วงนี้เธอสร้างทัศนคติใหม่ให้เย่สวนอยู่เสมอ บอกว่าลู่เสี้ยงหยางไม่คู่ควรกับเธอ ให้เธอรีบหย่าเสีย เช่นนี้ เธอจะได้พบกับคนดีๆ ที่เหมาะสมโดยเร็ว
แต่น่าเสียดาย เย่สวนเหมือนว่าลุ่มหลงลู่เสี้ยงหยางหนัก ไม่ว่าโอหยางรั่วสุ่ยจะพูดยังไง เย่สวนก็ไม่ฟัง ยังคงยืนกรานที่จะอยู่กับลู่เสี้ยงหยางต่อไป
เมื่อนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ โอหยางรั่วสุ่ยจึงไม่คิดที่จะไว้หน้าลู่เสี้ยงหยาง เธอทักทายเพียงแค่เย่สวน ลู่เสี้ยงหยางเปรียบเสมือนอากาศ
แต่คนระดับลู่เสี้ยงหยาง เขาก็ไม่อยากที่จะเอาความหญิงสาวคนหนึ่ง
หลังจากนั้น ทั้งสามสั่งปิ้งย่าง เมื่อปิ้งย่างขึ้นเสิร์ฟ ทั้งสามทานไปพลางคุยไปด้วย
โอหยางรั่วสุ่ยมีเรื่องไม่สบายใจ จึงดื่มเหล้าเข้าไปเล็กน้อย
เมื่อเหล้าลงคอ โอหยางรั่วสุ่ยเริ่มไม่อยู่กับตัว ใบหน้าแดงระเรื่อเล็กน้อย เริ่มเกิดอาการเมาเล็กๆ
ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ เธอพูดความในใจออกมาสิ้น “สวนเอ๋อ เธอรู้ไหม? ฉันหลงรักผู้ชายลึกลับอยู่คนหนึ่ง เธอรู้ไหม ความรู้สึกได้แค่รักเท่านั้น ว่ามันเจ็บขนาดไหน?”
“เฮ้อ” เมื่อได้ยินเรื่องราว เย่สวนถอนหายใจออกมา หลายวันก่อน โอ๋หยางรั่วสุ่ยบอกเรื่องหนึ่งกับเธอ ก่อนหน้านี้เย่หยุนเทานัดโอหยางรั่วสุ่ยออกไปทานอาหาร ระหว่างที่กำลังทานอาหาร เย่หยุนเทามีเรื่องกับคุณชายเศรษฐีคนหนึ่ง ในตอนนั้น เพื่อโอ้อวด เย่หยุนเทาได้ใช้กำลังกับคุณชายคนนี้ หลังจากนั้นคุณชายคนนี้ยกพวกเข้ามา เย่หยุนเทาตกใจจนฉี่ราด เธอถูกทิ้งเอาไว้ที่ร้านเพียงคนเดียว
เหตุการณ์ในตอนนั้นค่อนข้างรุนแรง เธอแทบจะถูกคนพวกนั้นพาไปด้วย ยังดีที่ในตอนนั้น ผู้ชายลึกลับคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น และได้ช่วยเธอเอาไว้ แถมยังส่งเธอไปที่โรงแรม ทำแผลให้เธออีกต่างหาก
หลังจากเหตุการณ์นั้น โอหยางรั่วสุ่ยก็ตกหลุมรักชายปริศนาคนนั้นเข้า
บอกตามตรง ประสบการณ์ในครั้งนี้ สำหรับเย่สวน เหมือนกับภาพยนตร์แต่ไม่คิดเลย ว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับโอหยางรั่วสุ่ย ที่น้ำเน่าไปกว่านั้น โอหยางรั่วสุ่ยไม่รู้ว่าชายคนนี้มีหน้าตาอย่างไร เธอก็พูดออกมา ว่าเธอชอบเขา ง่ายเกินไปหรือเปล่า
เธอส่ายหน้า ก่อนที่เย่สวนจะปลอบใจเธอ
โอหยางรั่วสุ่ยไม่ฟัง เธอหยิบป้ายแขวนเอวออกมาจากกระเป๋า ด้วยสายตาที่อ่อนโยนขึ้นมามาก นิ้วมือเรียวบางลูบไล้ที่ป้ายแขวนเอวอย่างหวงแหน ดูเหมือนว่าป้ายแขวนเอวนี่จะเป็นของชายลึกลับคนนั้น
อืม?
ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วอย่างสงสัย ป้ายแขวนเองที่อยู่ในมือของโอหยางรั่วสุ่ยเป็นของเขาไม่ใช่หรือไง?
เขาเป็นลูกหลายตระกูลลู่ เป็นลูกหลานเศรษฐีอย่างแท้จริง ลูกหลานเศรษฐีมักจะมีป้ายแขวนเอว
หลายวันก่อน ลู่เสี้ยงหยางผ่านร้านอาหารพอดี เห็นว่าโอหยางรั่วสุ่ยถูกรังแก เขาจึงยื่นมือเข้าช่วยเหลือ
หลังจบเหตุการณ์เขาพบว่า ป้ายแขวนเอวของเขาหายไป เขาหาจนทั่ว แต่ก็ไม่พบ ไม่คิดเลยว่าจะตกไปอยู่กับโอหยางรั่วสุ่ย
ในตอนนี้เอง ลู่เสี้ยงหยางถึงได้รับรู้ ดูเหมือนว่าชายลึกลับที่โอหยางรั่วสุ่ยว่า ก็คือเขาเอง
ชั่วพริบตา ลู่เสี้ยงหยางปวดหัว ไม่รู้ว่า หากเย่สวนรู้ขึ้นมา ว่าคนที่เพื่อนสนิทของเธอตกหลุมรักคือสามีของเธอเอง เธอจะมีความรู้สึกยังไง
และในตอนนี้ เย่สวนไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไป จึงเอ่ยกับโอหยางรั่วสุ่ย “ชายลึกลับคนนั้นก็แค่ช่วยเธอแค่ครั้งเดียวไม่ใช่หรือไง? เธอมีความจำเป็นที่จะหัวปักหัวปำอยู่กับเขาไหม? หากเขามีหน้าตาอัปลักษณ์ขึ้นมาล่ะ เธอก็จะแต่งงานกับเขาอย่างนั้นหรือ?”
เมื่อได้ยิน ลู่เสี้ยงหยางสีหน้าดำทะมึน จะอัปลักษณ์ได้ยังไงกัน?
โอหยางรั่วสุ่ยสะบัดมืออย่างไม่แยแส “ต่อให้อัปลักษณ์จริงๆ ฉันก็ชอบเขา คนที่ฉันโอหยางรั่วสุ่ยชอบขึ้นอยู่กับความสามารถ ไม่ใช่รูปลักษณ์ภายนอก”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สายตาของเธอตกอยู่ที่ลู่เสี้ยงหยาง พร้อมเอ่ยอย่างไม่พอใจ “คนที่ทำอะไรไม่เป็นอย่างเขา จะมีประโยชน์อะไร? ดูได้แต่ใช้ไม่ได้ สุดท้ายก็เป็นแค่ผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินอย่างที่คนอื่นว่า?”
“…..” ลู่เสี้ยงหยาง พูดอะไรไม่ออก ให้ตาย ทำไมถึงได้ลงที่เขาได้
“…..” เย่สวน ก็พูดอะไรไม่ออกเช่นเดียวกัน ทำไมเพื่อนสนิทของเธอถึงได้ข้อกังขากับลู่เสี้ยงหยางนัก
ในตอนนี้ ใบหน้าของโอหยางรั่วสุ่ยเต็มไปด้วยความรักและเคารพ พร้อมเอ่ยเสริม “ผู้ชายลึกลับที่ฉันชอบคนนี้ เขาต้องเป็นผู้ชายที่เก่งกาจ ผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินอย่างลู่เสี้ยงหยาง ถือรองเท้าให้เขาก็ไม่คู่ควร”
เมื่อได้ยินประโยคนั้น ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะเยาะ ให้ตาย ชายลึกลับที่เธอหมายปอง ก็คือกูนี่แหละ
เย่สวนไม่อยากให้โอหยางรั่วสุ่ยพูดถึงลู่เสี้ยงหยาง จึงเปลี่ยนหัวข้อทันที “ภารกิจที่เธอมาที่ปินเหอในครั้งนี้ ทำสำเร็จหรือยัง”
เมื่อพูดถึงเรื่อง โอหยางรั่วสุ่ยสลด ด้วยสีหน้าเจ็บปวด “ยังเลย เธอว่าปินเหอใหญ่ขนาดนี้ ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ว่าคุณชายสามของตระกูลลู่อยู่ที่ไหน เมื่อวันพ่อของฉันโทรศัพท์หาฉัน เร่งให้ฉันเร็วหน่อย”
หัวเราะเผยรอยยิ้มเล็กน้อย พร้อมปลอบใจ “อย่าใจร้อนไปเลย หากมีวาสนา เธอกับคุณชายสามของตระกูลลู่ ไม่ช้าก็เร็วต้องได้พบกัน”
เธอพูด ด้วยความเหนื่อยหน่าย เพื่อนสนิทของเธอชีวิตรันทดเสียจริง แถมในอนาคตเธอยังต้องแต่งงานกับผู้ชายคนนี้อีก
ได้ข่าวว่าคุณชายตระกูลใหญ่ไม่มีคนดีอยู่เลย คุณชายสามแห่งตระกูลลู่คนนี้ ก็คงจะไม่ต่างกัน
ในอนาคตหากเพื่อนของเธอได้แต่งงานกับเขา คงจะไม่มีความสุข
