ผู้รักษาสุดแกร่ง – บทที่ 391 ฉันขอลงโทษตัวเองสามแก้ว

ฉินจุนยิ้มจาง ๆ “เฉินตี้หาวใช่มั้ย โอเค”

หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็เดินออกไป

ผ่านไปสิบนาที ฉินจุนก็กลับมาพร้อมกับเหล้าขาวหนิวหลานซานสองขวด

เมื่อเห็นฉินจุนถือเหล้าสองขวดนี้ เซี่ยหัวเฉียงก็ขมวดคิ้ว

“ไม่ได้บอกให้นายซื้ออู่เหลียงเย่มาเหรอ! นายซื้ออันนี้มาทำไม?”

ฉินจุนวางเบียร์สองขวดไว้บนโต๊ะ “ฉันคิดว่านี่เป็นสิ่งที่ดี”

เซี่ยหัวเฉียงแทบอาเจียนเป็นเลือด “นายนี่มันไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ ฉันให้โอกาสนายกับคนใหญ่คนโตนายไม่รู้จักรักษา นายนี่มัน …”

ขณะที่เซี่ยหัวเฉียงกำลังพูดอยู่ ประตูห้องส่วนตัวก็ถูกผลักเปิดออก และเฉินตี้หาวก็เดินเข้ามาพร้อมกับบอดี้การ์ดสองคน พร้อมกับผ้าพันแผลที่มือซ้าย ดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บจะยังไม่หาย

“คุณเฉิน!”

เซี่ยหัวเฉียงลุกขึ้นยืนด้วยความเคารพในทันที และสละที่นั่งหลักอย่างรวดเร็ว และปล่อยให้เฉินตี้หาวนั่งลง

เฉินตี้หาวไม่สุภาพ และนั่งที่เบาะที่นั่งหลัก

“นายน้อยเซี่ยมาหาฉันมีธุระอะไร?”

เซี่ยหัวเฉียงกล่าว “เหอะ ๆ จะไม่แนะนำให้รู้จักกับเพื่อน ๆ หน่อยเหรอครับ ก็มาดื่มเหล้ากับคุณไงล่ะ!”

เฉินตี้หาวเยาะเย้ย “ดื่มกับฉัน? นายมีคุณสมบัตินี้เหรอ? ให้พ่อนายมาก็ได้แล้ว”

เฉินตี้หาวเป็นคนแบบไหน ชายหนุ่มจากตระกูลเซี่ยย่อมไม่มีคุณสมบัติที่จะมีความเท่าเทียมกับเขา ถ้าไม่ใช่เพราะหน้าพ่อของเขา เฉินตี้หาวก็จะไม่ใส่ใจพวกเขาทั้งหมด

เซี่ยหัวเฉียงดูเขินอาย “เหอะ ๆ สิ่งที่ประธานเฉินพูดก็คือ งั้นให้ผมดื่มยินดีกับคุณแทนพ่อสักหน่อยนะครับ!”

เซี่ยหัวเฉียงเหลือบมองที่เหล้าบนโต๊ะ จู่ ๆ ก็พูดไม่ออก

“ขอโทษนะครับ คุณเฉิน เพื่อนไร้เดียงสาของผมไม่ได้ซื้ออู่เหลียงเย่มา อย่างนี้แล้วกัน เดี๋ยวผมให้พนักงานเสิร์ฟซื้ออย่างอื่น …”

ทันทีที่เฉินตี้หาวเงยหน้าขึ้น เมื่อเขามองดูเหล้า เขาก็เห็นฉินจุนอยู่ฝั่งตรงข้าม สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในทันใด!

เฉินตี้หาวลุกขึ้นยืนทันที

คุณฉิน!?

ฉินจุนโบกมือให้เขาเล็กน้อย กวักมือเรียกเขาไม่ให้ตื่นเต้น

เฉินตี้หาวสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วนั่งลงอย่างรวดเร็ว

คุณฉินอยู่บนโต๊ะเหล้านี้ด้วยเหรอ?

ก่อนที่ความแข็งแกร่งของฉินจุนจะยับยั้งเฉินตี้หาวได้อย่างสมบูรณ์ เพื่อที่จะเอาชีวิตรอด เฉินตี้หาวตัดสินใจมอบตัวกับฉินจุน และฉินจุนทำเครื่องหมายบนคิ้วของเขาไว้แล้ว ตราบใดที่เฉินตี้หาวทรยศต่อเขา ภายในครึ่งปี เขาจะเสียชีวิตอย่างแน่นอน

ด้วยอำนาจที่แข็งแกร่ง เฉินตี้หาวไม่กล้าที่จะยอมแพ้ ตอนนี้เมื่อเขาเห็นฉินจุน เขาอดไม่ได้ที่จะสั่นเล็กน้อย เมื่อนึกถึงวิธีการของฉินจุนในวันนั้น

เซี่ยหัวเฉียงยืนขึ้น ชี้ไปที่ฉินจุนและกล่าวว่า “ยังไม่รีบไปซื้ออู่เหลียงเย่อีก!”

เมื่อเฉินตี้หาวได้ยิน นี่มันอะไรกัน? การขอให้คุณฉินซื้อเหล้าให้เขา นั่นเป็นการแสวงหาความตายไม่ใช่เหรอ?

“ไม่ต้องหรอก ช่วงนี้ฉันชอบดื่มหนิวหลานซาน ดื่มอันนี้แหละ”

เฉินตี้หาวรีบหยิบเหล้าขาว และเปิดออกด้วยความตื่นตระหนก

เซี่ยหัวเฉียงชะงักไปครู่หนึ่ง เกิดอะไรขึ้นกับเฉินตี้หาว อย่าพูดถึงหนิวหลานซานในวันธรรมดาเลย แม้แต่อู่เหลียงเย่ก็ถือว่าแทบไม่สะดุดตาเลย วันนี้ชอบดื่มหนิวหลานซานแบบนี้จริง ๆ เหรอ?

“ฮ่า ๆ คุณเฉิน ผมจะเทมันให้คุณเอง”

เมื่อเทเหล้าเต็มแล้ว เซี่ยหัวเฉียงเห็นว่าฉินจุนไม่แยแส และไร้อารมณ์

“เฮ้ ทำไมนายไม่รีบไปอวยพรประธานเฉินล่ะ?”

เฉินตี้หาวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาบ้าไปแล้ว เขากล้าให้คุณฉินมาดื่มยินดีให้เขาเหรอ?

“ไม่เป็นไร ๆ วันนี้ฉันมาช้า ฉันจะลงโทษตัวเองด้วยกันดื่มสามแก้ว”

หลังจากพูดจบ เฉินตี้หาวก็หยิบแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม

เทเหล้า ดื่มหมด

เทอีกครั้ง และทำอีกครั้ง

หลังจากดื่มเหล้าติดต่อกันสามแก้วแล้ว เฉินตี้หาวก็วางแก้วเหล้าลงอย่างระมัดระวัง

ท่าทีของเฉินตี้หาว ทำให้เซี่ยหัวเฉียงปลื้มใจมาก

“คุณเฉิน คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร คุณจะลงโทษตัวเองได้ยังไงกัน ผมจะทำเป็นเพื่อนคุณ!”

เซี่ยหัวเฉียงทำหนังศีรษะของเขาแข็ง ๆ และดื่มสามแก้วติดต่อกัน รู้สึกแสบร้อนในท้องของเขา

“เหอะ ๆ คุณเฉินเป็นนักดื่มที่เก่งมาก”

ก่อนที่เฉินตี้หาวจะพูดอย่างเย่อหยิ่ง แต่หลังจากเห็นฉินจุน ทั้งคนก็ลงมาอย่างตรงไปตรงมา นั่งอยู่ที่นั่นโดยไม่พูดอะไรสักคำ และให้เกียรติ

“คุณเฉิน ผมไม่มีเวลาขอบคุณสำหรับบัตรแพลตตินั่มที่คุณให้มาก่อนหน้านี้เลยครับ”

หลังจากพูดจบ เซี่ยหัวเฉียงก็หยิบการ์ดทองคำอันแวววาวออกมา และเล่นในมือด้วยใบหน้าที่พอใจ

ดวงตาของหวังหยุนเป็นประกาย และเธอก็รีบถาม

“มันเป็นบัตรแพลตตินั่มภายใต้อาณาจักรตี้หาวรึเปล่าคะ?”

เซี่ยหัวเฉียงกล่าวว่า “ใช่ มันเป็นบัตรแพลตตินั่มของอาณาจักรตี้หาว อสังหาริมทรัพย์ทั้งหมดของตี้หาว สามารถลดราคาได้ 50% แต่ละมีการบริโภคหนึ่งล้านถึงจะมีคุณสมบัติในการยื่นเรื่องทำบัตรได้ ซึ่งคุณเฉินเป็นมอบให้ผม ผมเป็นคนธรรมดารับไว้ไม่ได้หรอกครับ”

หวังหยุนดูอิจฉา “ลด 50% เหรอ? บัตรแพลตตินั่มใบนี้ทรงพลังเกินไป แต่ปีนี้การบริโภคหนึ่งล้านก็สูงมากเช่นกัน คนธรรมดาคงได้แค่ฝัน”

ขณะพูด หวังหยุนก็มองดูฉินจุนเช่นกัน ผู้ที่อยู่ที่นี่ ซึ่งพูดถึงคนธรรมดา ย่อมรู้ดีว่าจะพูดถึงใคร

ไม่มีชื่อหรือนามสกุล แต่เห็นได้ชัดว่าเกี่ยวกับฉินจุน

เฉินตี้หาวพยักหน้า “ไม่มีอะไรหรอก แค่บัตรแพลตตินั่มหนึ่งใบเท่านั้นเอง”

เซี่ยหัวเฉียงมองไปที่ฉินจุน ด้วยท่าทางภาคภูมิใจและกล่าวว่า

“นายเห็นมั้ย? บัตรประเภทนี้อยู่เหนือคนทั่วไป และนายอาจจะไม่สามารถใช้บัตรนี้ได้ตลอดชีวิตที่เหลือของนาย”

“น่าเสียดาย ที่บัตรแพลตตินั่มใบนี้เป็นระบบชื่อจริง และฉันต้องไปที่นั่นเพื่อใช้มัน ไม่เช่นนั้น หากเป็นการเชิดชูใบหน้าของนาย ฉันก็คงจะให้ยืมอยู่นะ ฮ่า ๆ ๆ …”

สิ่งที่เซี่ยหัวเฉียงพูดนั้นไร้สาระ แม้ว่าฉินจุนอยากจะยืมจริง ๆ เขาก็ไม่ยอมให้ยืมแน่ เหตุผลที่เขาบอกเช่นนั้น มันเป็นเพียงการแสดงความเหนือกว่าของเขา

หลังจากที่เซี่ยหัวเฉียงพูดจบ ใบหน้าของเฉินตี้หาวก็เปลี่ยนไป

ในใจคิดว่านายจะมาวางมาดที่นี่ทำไม วางมาดกับคุณฉิน? รนหาที่ตายเหรอ?”

เฉินตี้หาวหยิบบัตรจากกระเป๋าสตางค์ของเขาอย่างรวดเร็ว คิดอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ได้มอบมันให้ฉินจุน แต่ยื่นมันให้จู้หลินหลิน

“คุณฉิน คุณจู้ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ผมจะมอบบัตรใบนี้ให้คุณสองคน”

หลังจากพูด เฉินตี้หาวก็มอบบัตรสีดำบริสุทธิ์ที่มีคำสีทองเพียงสองคำ ตี้หาว

ด้านล่างมีคำศัพท์หนึ่งแถว ซึ่งสามารถใช้โดยการรูดบัตร

“นี่คือการ์ดสีดำของตี้หาวกรุปของเรา ตราบใดที่คุณถือไพ่สีดำนี้ ทรัพย์สินใด ๆ ที่เป็นของตี้หาวกรุปทั่วประเทศก็ฟรี!”

“นอกจากนี้ บัตรใบนี้ไม่ระบุชื่อ และทุกคนสามารถใช้ได้ ถ้าคุณฉินและคุณจู้มีเพื่อนใช้จ่ายที่ตี้หาวกรุป เพียงแค่ทักทาย และคุณจะไม่มีค่าบริการตลอดการเดินทาง”

“ทั้งสองโปรดรับไว้เถอะครับ!”

หลังจากที่เฉินตี้หาวพูดจบ ทั้งห้องส่วนตัวก็เงียบลง

เซี่ยหัวเฉียงตกตะลึง ยังมีการ์ดดังกล่าวอยู่!?

บัตรแพลตตินั่มของเขาแข็งแกร่งเพียงพอแล้ว และทุกห้างก็ไม่ต้องจ่ายเงิน และเขาต้องใช้เงินหนึ่งล้านต่อปีจึงจะมีสิทธิ์สมัคร

แต่การ์ดสีดำของฉินจุนนั้นฟรี! ไม่ต้องเสียเงินสักแดงเดียว!

อย่างที่พูดไปก่อนหน้านี้ บัตรแพลตตินั่มของเขาต้องลงทะเบียน และไม่มีใครสามารถใช้มันได้ยกเว้นตัวเขาเอง

แต่ด้วยการ์ดของฉินจุน เพียงแค่บอกก็พอ เพราะสามารถเห็นช่องว่างในสถานะได้ทันที

เซี่ยหัวเฉียงจ้องที่ฉินจุนสองคน ที่เต็มไปด้วยท่าทางที่น่าทึ่ง และกัดฟันพูดด้วยรอยยิ้ม

“คุณเฉิน พวกคุณรู้จักพวกเขาด้วยเหรอ?”