บทที่ 493 ลำบากใจ
เวลาผ่านไป เที่ยงวัน
ร้านอาหารจายซิง
หลิ่วหรูยู่นั่งอยู่ที่โต๊ะติดกระจกคนเดียว เสมือนกับว่ากำลังรอใครบางคน
เธอเป็นคนหน้าตาสะสวยอยู่แล้ว บอกกับชุดสายเดียวค่อนข้างสบายที่เธอสวมใส่ ที่คู่กับกระโปรงที่ทันสมัย ทำให้เธอดูเซ็กซี่และน่าดึงดูดจนเกิดต้านทาน
เหล่าคนเข้าออกในร้านไม่น้อย ต่างก็จับจ้องไปที่เธอ หนุ่มโสดหลายคนที่มีความกล้าเดินเข้าไปขอเบอร์ติดต่อเธอหลายคน แต่ก็ถูกหลิ่วหรูยู่ปฏิเสธ
เธอนั่งรอคนเดียวอยู่หลายนาที หากแต่ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา
ชายหนุ่มอยู่ในชุดสูทรองเท้าหนัง ที่เงาวับ เส้นผมถูกจัดเซตไปข้างหลัง หน้าตาหล่อเหลาเอาการ
ไม่ใช่ใครอื่น เขาคือฉินหยุนเฟย
วันนี้เขานัดหลิ่วหรูยู่ออกมาทานอาหาร
ฮ่าฮ่า ไอ้หน้าละอ่อนลู่เสี้ยงหยาง ตอนนี้กลายเป็นขยะไร้ค่าไปแล้ว เรื่องดีขนาดนี้จะไม่บอกกล่าวให้หลิ่วหรูยู่ได้รับรู้ได้อย่างไร
หวังว่าหลิ่วหรูยู่จะตายใจเมื่อได้รับรู้ข่าวนี้ ดับความคิดที่มีต่อลู่เสี้ยงหยางซะให้สิ้นซาก
ไม่นาน ฉินหยุนเฟยนั่งลงที่ตรงข้ามหลิ่วหรูยู่ พร้อมถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ
หลิ่วหรูยู่ไม่สนใจเขา เพียงแค่เอ่ยตอบไปอย่างขอไปที ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น
เมื่อเห็นทีท่าของหลิ่วหรูยู่ ฉินหยุนเฟยรู้สึกโกรธขึ้นมา แต่ก็ยังคงเก็บอาการดั่งเก่า พลันเรียกพนักงานบริการเพื่อสั่งอาหารอย่างสุภาพบุรุษ เมื่ออาหารถูกเสิร์ฟจนครบ ฉินหยุนเฟยและหลิ่วหรูยู่จึงเริ่มรับประทาน
ระหว่างทานอาหาร ฉินหยินเฟยไม่สามารถทนได้อีกต่อไป จึงเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ “หรูยู่ ที่ฉันนัดเธอออกมาในวันนี้ เพราะฉันมีเรื่องบอกเธอ”
“เรื่องอะไร?” หลิ่วหรูยู่เอ่ยถาม
ฉินหยุนเหยหัวเราออกมา ก่อนเอ่ย “ผมรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างคุณและลู่เสี้ยงหยางค่อนข้างดี”
ไม่พูดถึงลู่เสี้ยงหยางยังดี เมื่อเอ่ยถึงเขา ความคิดถึงในใจหลิ่วหรูยู่ที่มีต่อลู่เสี้ยงหยางนั้นมากขึ้นไปอีก เมื่อเทียบกันแล้ว ก็ยิ่งรังเกียจฉินหยุนเฟยมากขึ้นไปอีก
เธอทำหน้าบึ้งตึงพร้อมเอ่ยถาม “หมายความว่ายังไง?”
ฉินหยุนเฟยฉีกรอยยิ้มกว้างกว่าเก่า “ไม่มีอะไรผมแค่จะบอกคุณ เรื่องที่มีความเกี่ยวข้องกับเขา”
“อืม งั้นเหรอ?” หลิ่วหรูยู่ตั้งหน้าตั้งตารอคอย จับจ้องฉินหยุนเฟยนิ่ง เธอไม่ได้เจอลู่เสี้ยงหยางมานานแล้ว ได้รับรู้ข่าวคราวของเขาบ้าง ก็ถือว่าดีมากแล้ว
เมื่อมองทะลุความคิดของหลิ่วหรูยู่ ฉินหยุนเฟยแอบขำในใจ ก่อนที่จะปริปาก “เมื่อคืนนี้ ลู่เสี้ยงหยางใช้วิธีที่โหดร้ายและไร้มนุษยธรรม ฆ่าข่มขืนนักเรียนในชั้นของเราไป๋หมิ่นหมิ่น วันนี้เช้า เขาถูกทางสถาบันลงโทษ อาจารย์ประจำชั้นลงมือแทงดานเถียนของเขากับมือ ตอนนี้เขาได้กลายเป็นคนที่ไร้ค่าไปแล้ว เหมือนว่าจะยื้อชีวิตอยู่ที่โรงพยาบาล…..”
“อะไรนะ? นายว่ายังไงนะ? ลู่เสี้ยงหยางฆ่าข่มขืนไป๋หมิ่นหมิ่น? ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล? บาดเจ็บ…..” ฉินหยุนเฟยไม่ทันได้จบประโยคดี ปฏิกิริยาของหลิ่วหรูยู่ก็ตื่นตูมขึ้นมาอย่างมาก ความกังวลแสดงออกบนใบหน้าชัดเจน
“ใช่ เรื่องมันเป็นอย่างนั้นแหละ” ฉินหยุนเฟยพยักหน้า ราดน้ำมันเข้ากองไฟหนักกว่าเก่า “ผมเคยบอกคุณก่อนหน้านี้แล้ว ขยะอย่างลู่เสี้ยงหยางมันไม่ใช่คนดี เห็นไหม เขาเผยธาตุแท้ออกมาแล้ว ถึงได้ทำเรื่องนี้โหดร้ายยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น หลิ่วหรูยู่ไม่เชื่อคำพูดเหล่านั้น พลันส่ายหน้าไม่หยุด “ไม่ เป็นไปไม่ได้ ลู่เสี้ยงหยางไม่ใช่คนแบบนั้น แกโกหก”
“ฮ่าฮ่า” ฉินหยุนเฟยระเบิดหัวเราะออกมาอีกครั้ง ปฏิกิริยาของหลิ่วหรูยู่อยู่ในการคาดเดาของเขาอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงควักโทรศัพท์ออกมา เปิดคลิปวิดีโอให้เธอได้เห็น เพื่อที่จะให้เธอตัดใจจากลู่เสี้ยงหยางโดยเด็ดขาด
หลิ่วหรูยู่ใช้ความกล้าหาญอย่างมาก ในการดูคลิปวิดีโอจนจบ ก่อนที่จะคลั่งไป
ลู่เสี้ยงหยางถูกแทงทะลุดานเถียนจริงๆ ต่อจากนี้เขาจะกลายเป็นคนไร้ค่า จะทำยังไงดี เขาจะรับได้ไหม?
แต่สิ่งเหล่านี้เอาไว้ก่อน ตอนนี้สิ่งที่เธอเป็นกังวลมากที่สุด คือลู่เสี้ยงหยางพ้นขีดอันตรายหรือยัง
เมื่อนึกขึ้นได้ เธอลุกขึ้นจากที่นั่ง เตรียมตัวเดินทางไปที่โรงพยาบาล เพื่อดูสถานการณ์ของลู่เสี้ยงหยาง
ฉินหยุนเฟยนั่งนิ่งด้วยความงุนงง ก่อนที่จะกล่าวถาม “หรูยู่ เธอจะทำอะไร?”
หลิ่วหรูยู่เอ่ยอย่างรีบร้อน “ฉันอิ่มแล้ว นายทานไปคนเดียวเลย ใช่สิ ฉันมีเรื่องสำคัญที่ต้องไปทำ ไปก่อนนะ…..”
ยังไม่ทันได้จบประโยคดี หลิ่วหรูยู่ก็แล่นออกไปอย่างรีบร้อน
ให้ตาย!
ฉินหยุนเฟยกำหมัดแน่น ในใจเกิดความเคียดแค้น เขารู้อยู่แล้ว หลิ่วหรูยู่จะไปเยี่ยมลู่เสี้ยงหยางที่โรงพยาบาล
ดูเหมือนว่าเขาจะดูแคลนความรักที่หลิ่วหรูยู่มีต่อลู่เสี้ยงหยางเกินไปหน่อย ทีแรกเขาคิดว่า เมื่อหลิ่วหรูยู่รับรู้ว่าลู่เสี้ยงหยางกลายเป็นขยะไปแล้ว เธอจะปล่อยวางเขาได้
แต่ความเป็นจริงกลับเหนือความคาดหมาย
แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น แล้วยังไงล่ะ หลิ่วหรูยู่หมั้นกับเขาเอาไว้อยู่ก่อนแล้ว เป็นคู่หมั้นของเขาแล้ว ยังไงเธอก็ต้องแต่งงานกับเขา
เพียงดูจากสถานการณ์ตรงหน้าจะช้าไปกว่านี้ไม่ได้เสียแล้ว ไม่เช่นนั้น เป็นไปได้สูงมากว่าเขาอาจจะถูกหักหลังได้
“แม่งเอ๊ย ดูเหมือนว่าฉันต้องรีบคุยเรื่องแต่งงานกับตระกูลหลิ่วซะแล้ว” ฉินหยุนเฟยไตร่ตรองในใจ
…..
หลังจากที่หลิ่วหรูยู่ออกจากร้านอาหารจายซิง เธอติดต่อหาลู่เสี้ยงหยางเพื่อถามที่โรงพยาบาลที่เข้ารักษาตัวทันที ก่อนที่จะมุ่งไปยังเป้าหมายอย่างรีบร้อน
หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง หลิ่วหรูยู่ปรากฏตัวขึ้นที่ห้องพักฟื้นของลู่เสี้ยงหยาง
ตอนนี้ในห้องมีเพียงลู่เสี้ยงหยางคนเดียวเท่านั้น เย่สวนออกไปซื้ออาหาร
เมื่อเห็นสภาพลู่เสี้ยงหยางนอนป่วยอยู่บนเตียง ไร้ชีวิตชีวา หลิ่วหรูยู่รู้สึกแสบตา จนน้ำตาเกือบจะไหลออกมา
ดีที่เธอเก็บกลั้นเอาไว้ได้ ไม่อยากกระทบความรู้สึกของลู่เสี้ยงหยางเพราะเธอ
ลู่เสี้ยงหยางแหงนหน้าขึ้น เมื่อเห็นความกังวลของหลิ่วหรูยู่ที่แสดงออกชัดเจน ก็รู้สึกอิ่มเอมใจมากแล้ว ไม่อยากพูดอะไรที่เศร้าสลดทำลายบรรยากาศ
เขาฝืนยิ้มออกมา ก่อนที่จะปริปาก “ไม่เจอกันนานเลย ช่วงนี้คิดถึงผมบ้างไหม?”
หลิ่วหรูยู่ใบหน้าแดงก่ำ “เปล่าซะหน่อย ฉันจะคิดถึงนายทำไม นายไม่ใช่สามีฉันซะหน่อย”
ลู่เสี้ยวหยางหัวเราะแก้เก้อ ผู้หญิงคนนี้จะให้ดีใจหน่อยไม่ได้หรือไง?
ไม่นาน หลิ่วหรูยู่นั่งลงที่ข้างเตียงผู้ป่วย จ้องมองลู่เสี้ยงหยางพร้อมเอ่ยถามไถ่ “เป็นยังไงบ้าง? ยังเจ็บอยู่ไหม?”
ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า “ทีแรกก็ปวดมากเลย แต่พอเห็นเธอก็หายปวดเลย”
“….” หลิ่งหรูยู่ เธอไร้คำพูด ไม่คิดเลยว่าลู่เสี้ยงหยางสภาพแบบนี้แล้ว ยังจะหยอดเธออย่างหน้าไม่อายได้อีก แต่ อย่าว่าไป หัวใจเธอถูกเขาหยอดจนเต้นโครมคราม จนหน้าแดงไปถึงใบหู
“เหอะ เชื่อก็บ้าแล้ว พูดไปเรื่อย” หลิ่วหรูยู่ทำตาขวางใส่ พร้อมเอ่ยอย่างดุดัน
ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะพลางส่ายหน้า ไม่พูดอะไรอีก
หากแต่ เมื่อกี้เขาเย้าแหย่หลิ่วหรูยู่ ตอนนี้เขารู้สึกดีขึ้นมาก
ต่อจากนั้น หลิ่วหรูยู่นั่งอยู่ที่ข้างเตียงผู้ป่วย คุยเล่นกับเขาสักพักใหญ่
ทั้งคู่ตั้งใจหลบหลีกหัวข้อที่เศร้าหมอง จึงมีความสุขมาก
ต่อมา ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกปวดฉี่ จึงเอ่ยกับหลิ่วหรูยู่ “ประคองผมหน่อย ผมอยากจะปล่อยน้ำที่ห้องส้วม”
“อืมอืม” หลิ่วหรูยู่หยักหน้า ก่อนที่ลุกขึ้นยืน ประคองลู่เสี้ยงหยางลุกออกจากเตียง มุ่งไปที่ห้องน้ำ
เมื่อมาถึงหน้าห้องน้ำ หลิ่วหรูยู่ก็เกิดลำบากใจขึ้นมา สภาพของลู่เสี้ยงหยางในตอนนี้ ไม่มีทางที่เขาจะเข้าไปในห้องน้ำเองได้แน่ เธอต้องประคองเขาเข้าไป แต่การที่จะประคองเขาเข้าไป ก็อาจจะเห็นในสิ่งที่ไม่ควรจะเห็นบ้าง
