บทที่ 494 สตอล์กเกอร์ลึกลับ
ในขณะที่หลิ่วหรูยู่ลำบากใจ ปฏิกิริยาของเธอก็ช้าลงไปด้วย
ลู่เสี้ยงหยางจึงรับรู้ได้ทันที พลันหันขวับไปหาเธอ ด้วยความงุนงง ทำไมอยู่ดีๆ เธอถึงได้บิดไปบิดมาซะอย่างนั้น
กำลังที่จะเอ่ยถามเธอว่ามีอะไรหรือเปล่า ลู่เสี้ยงหยางก็ไหวตัวขึ้นมาได้
ฮ่าฮ่า เธอต้องลำบากใจที่ประคองตนเข้าไปในห้องน้ำแน่
แต่ถ้าหากเธอไม่เข้าไปด้วย เขาจะแกล้งเธอได้ยังไง? คิดได้อย่างนั้นเขาจึงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พลันเร่งรัดหลิ่วหรูยู่ “เร็วเข้าสิ ผมจะทนไม่ไหวแล้ว”
เอ่อ!
หลิ่วหรูยู่หน้าดำทะมึน ช่วยไม่ได้ ก็คงต้องกัดฟันสู้ประคองลู่เสี้ยงหยางเข้าไปในห้องน้ำสินะ
นาทีนี้ หลิ่วหรูยู่เขินอาย จนรู้สึกประหม่าไม่เป็นตัวเอง ใบหน้ารูปไข่ที่ขาวนวลแดงก่ำ
ลู่เสี้ยงหยางรีบร้อนจะปล่อยน้ำ เขาเอื้อมมือรูดซิป หากแต่ พบว่ามือของเขาไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อย
เขาลองอยู่หลายทีก็ไม่สามารถรูดลงไปได้ ลู่เสี้ยงหยางได้แต่หันไปหาหลิ่วหรูยู่ “ช่วยผมหน่อยสิ”
“อะไรนะ? ให้ฉันช่วยนายอย่างนั้นหรือ?” เมื่อได้ยินประโยคนั้น หลิ่วหรูยู่ตกใจสะดุ้งโหยง เป็นไปตามสัญชาตญาณ ใบหน้าที่สะสวยแดงถึงสุดขีด
ไม่คิดเลย ว่าลู่เสี้ยงหยางจะไร้ยางอายได้ถึงขนาดนี้ เรื่องแบบนี้ยังมีหน้ามาให้เธอทำแทนอีกเหรอ
“ไอ้บ้า วอนหาเรื่องใช่ไหม?” หลิ่วหรูยู่ถึงตาใส่ลู่เสี้ยงหยาง ใบหน้าแดงก่ำไปจนถึงลำคอ ด้วยความอับอายอย่างถึงที่สุด
ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่ กล่าวอย่างหมดหนทาง “ให้ตาย ผมเป็นผู้ป่วยนะ? ดานเถียนของผมถูกแทงจนทะลุ มีชีวิตอยู่ได้ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว ตอนนี้มือผมไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อย”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น หลิ่วหรูยู่รู้สึกเจ็บปวดใจ เธอเห็นใจลู่เสี้ยงหยางอย่างมาก
วินาทีต่อมาเธอจับจ้องลู่เสี้ยงหยางอย่างจริงจัง เขาไม่เหมือนว่ากำลังโกหกอยู่เลย และก็ไม่เหมือนว่าจะเอาเปรียบเธอด้วย
เธอใจอ่อนทันที
แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น เธอก็ยังคงทำใจอยู่นาน กว่าที่จะเอื้อมมือไปช่วยรูดซิปให้กับลู่เสี้ยงหยาง
“ฮ่าฮ่า รู้สึกดีเป็นบ้า!” ลู่เสี้ยงหยางลอบยิ้ม ปล่อยน้ำอย่างสบายใจ
หลายนาทีต่อมา ลู่เสี้ยงหยางและหลิ่วหรูยู่กลับไปห้องพักฟื้นอีกครั้ง หลิ่วหรูยู่ยังคงนึกภาพเหตุการณ์เมื่อสักครู่ เธออับอายอย่างมาก แม้แต่หน้าของลู่เสี้ยงหยางยังไม่กล้ามอง
ล้อเล่นรึเปล่า เธอไม่เคยมีแฟนด้วยซ้ำ จึงไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายอยู่แล้ว
หลังจากนั้น ต่อให้ลู่เสี้ยงหยางและหลิ่วหรูยู่คุยกับอย่างไร หลิ่วหรูยู่ก็รู้สึกไม่เป็นตัวเอง เธอหลบสายตาอยู่ตลอด ไม่กล้าจ้องหน้าลู่เสี้ยงหยาง
ลู่เสี้ยงหยางนึกขำ เขาจำได้ว่าปกติแล้วหลิ่วหรูยู่เป็นคนพูดจาขวานผ่าซาก ไม่นึกเลยว่าถึงเวลาคับขัน ต้องลงมือจริงๆ ขึ้นมา เธอกลับหงอย แถมยังหงอยมากกว่าปกติเสียอีก
หลังสิบนาทีผ่านไป เย่สวนกลับมาพร้อมกลับอาหารในมือ หลิ่วหรูยู่จึงขอตัวกลับก่อน
ลู่เสี้ยงหยางนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เย่สวนป้อนอาหารให้กับลู่เสี้ยงหยาง
ลู่เสี้ยงหยางกลับรู้สึกว่าการที่ดานเถียนของเขาถูกแทง อันที่จริงก็เป็นเรื่องดี ไม่เช่นนั้น เขาจะได้รับการดูแลเอาใจใส่จากเย่สวนแบบนี้ได้อย่างไร
ดูเหมือนว่าคนโบราณไม่ได้โกหกจริงๆ หากไม่สูญเสีย จะรู้ว่าพรนั้นมีค่าขนาดไหนได้อย่างไร
เมื่อลู่เสี้ยงหยางทานอิ่มแล้ว เย่สวนถึงได้เริ่มทานอาหารของตนเอง
เธอกลัวว่าสามีตัวเองจะรู้สึกแย่ จึงปลอบใจลู่เสี้ยงหยางอยู่อย่างนั้น “ที่รัก ครั้งนี้คุณได้รับบาดเจ็บ อย่ารีบร้อนไป ต่อให้จากนี้คุณไม่สามารถเป็นนักบู๊ได้อีกแล้ว ฉันก็จะตั้งใจฝึกฝน อีกหน่อยฉันจะปกป้องคุณเอง”
“ครับ” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เย่สวนพูดขนาดนี้แล้ว เขายังจะมีเหตุผลอะไรในการทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก คงจะทำให้เธอเสียใจไปด้วย
…..
เวลาผ่านไป สามวันให้หลัง
สามวันนี้ ลู่เสี้ยงหยางใช้ชีวิตในโรงพยาบาล ด้วยความสงบ
สำหรับลู่เสี้ยงหยาง ข่าวดีหนึ่งเดียวคือ หลังผ่านการฟื้นฟูในสามวันทานี้ ร่างกายของเขาดีขึ้นมาก
และแน่นอนว่าทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความดีความชอบของทางโรงพยาบาล แต่เป็นความดีความชอบของตัวเขาเอง
ในสามวันนี้ เขาเองที่รักษาอาการของตัวเขาจนหายดี
วันนี้เที่ยง ลู่เสี้ยงหยางบอกความคิดของเขาให้กับเย่สวนได้รับรู้ เขาอยากออกจากโรงพยาบาลแล้ว
เย่สวนเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางดีขึ้นมาก จึงตกลงคำเรียกร้องของเขา ให้คุณหมอดำเนินเรื่องย้ายออกจากโรงพยาบาล
หลังออกจากโรงพยาบาล ลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนกลับมาที่บ้าน
เพียงครึ่งทาง ลู่เสี้ยงหยางก็หมดเรี่ยวแรงพิงกับพนักเก้าอี้ ลอยถอนหายใจ นักบู๊ที่ถูกทำลายดานเถียน พละกำลังแย่กว่าคนธรรมดาจริงๆ ด้วย ถึงขนาดแย่กว่าคนธรรมดามาก
วิชาแพทย์ของเขา หากเป็นเมื่อก่อน ไม่ว่าจะบาดเจ็บสาหัสมากแค่ไหน เขารักษามาสามวัน ก็สามารถกระโดดโลดเต้นได้แล้ว แต่ตอนนี้ แม้ว่าอาการของเขาจะดีขึ้นมาก แต่นี่ใช้กำลังเพียงแค่ไม่เท่าไหร่ ก็รู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัวแล้ว
“เฮ้อ” ลู่เสี้ยงหยางเสียใจยิ่งกว่าเก่า แม้ว่าเขาจะมีวิชาแพทย์และการกลั่นยาที่ยอดเยี่ยม ก็ไม่สามารถรักษาดานเถียนที่ถูกแทงได้
ก็เหมือนกับมะเร็งในการแพทย์แผนปัจจุบันซึ่งเป็นปัญหาที่ไม่สามารถเอาชนะได้
หลังสี่สิบนาทีผ่านไป ในที่สุดลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนก็กลับถึงบ้านเสียที บังเอิญที่ในบ้านมีแขก หวังเสว่
หวังเสว่บอกกับลู่เสี้ยงหยางว่า “คดีของนายยังไม่จบ ต่อจากนี้ฉันจะสืบคดีความด้วยตัวเอง”
ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางถูกแทงดานเถียน ก็ได้กลายเป็นคนธรรมดาแล้ว ถ้างั้นเมื่อก่อคดีขึ้นก็ต้องเป็นหน้าที่ของทางตำรวจอยู่แล้ว
ลู่เสี้ยงหยางเอ่ย “ผมเป็นผู้บริสุทธิ์ ฆ่าข่มขืนไป๋หมิ่นหมิ่น ผมไม่มีเหตุที่จะทำแบบนั้น”
หวังเสว่กล่าว “หากเช่นนั้น ฉันจะคืนความยุติธรรมให้กับคุณเอง”
ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า ก่อนที่จะเข้าสู่ห้วงแห่งความคิด ครั้งแรกทุกอย่างชัดเจนอยู่แล้วว่ามีคนตั้งใจทำลายเขา แผนการของฝ่ายตรงข้ามง่ายมาก คือการยืมมือของสถาบันหลงเสินกำจัดตน
อันที่จริง หลายปีมานี้ศัตรูของลู่เสี้ยงหยางไม่น้อยเลย เวลาอันสั้น เขาคิดอะไรไม่ออก เป็นใครกันแน่ที่คิดจะสังหารเขา
ฝ่ายตรงข้ามจะต้องมีการเคลื่อนไหวอีกเป็นแน่ ขอเพียงแค่ฝ่ายตรงข้ามเคลื่อนไหว ก็เป็นไปได้ว่าจะทิ้งร่องรอยเอาไว้
ยังไงซะเป้าหมายของฝ่ายตรงข้ามนั้นง่ายมาก ต้องการกำจัดเขาทิ้งเสีย และตอนนี้เขายังมีชีวิตอยู่ ฝ่ายตรงข้ามไม่มีทางนิ่งนอนใจแน่
“ใช่สิ นายมีอะไรจะพูดกับฉันไหม? หรือว่านายมีความคิดอะไรหรือเปล่า?” ประโยคของหวังเสว่ที่เอ่ยถามลู่เสี้ยงหยาง
ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า “ตอนนี้ยังไม่มี”
หวังเสว่ตอบรับ ก่อนที่จะลุกขึ้นจากไป ก่อนไปเธอไม่ลืมที่จะกำชับลู่เสี้ยงหยางให้พักผ่อนให้มาก รักษาตัวดีๆ
หลังจากที่หวังเสว่จากไป จนทานอาหารเสร็จ ลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนออกไปรับลม
ยังไงซะการอยู่บ้านทั้งวัน ก็ไม่ส่งผลดีต่อสุขภาพของลู่เสี้ยงหยาง
เย่สวนรับหน้าที่ขับรถ พาลู่เสี้ยงหยางมุ่งไปที่ซิลเวอร์ซีบีช
ก่อนหน้านี้ลู่เสี้ยงหยางมักจะพาเย่สวนไปที่นั่นอยู่บ่อยครั้ง ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางมีสถานการณ์แบบนี้ ถึงคราวที่เธอจะพาลู่เสี้ยงหยางไปบ้างแล้ว
ซิลเวอร์ซีบีชอยู่ในเขตชานเมือง ระหว่างทางจะผ่านทางเขา
เมื่อขึ้นเขาได้ไม่นาน จู่ๆ ก็มีรถสีดำคันหนึ่งไล่ตามหลัง
ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วอย่างสงสัย แม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นคนธรรมดา แต่การคาดคะเนเหตุการณ์ก็ยังมีอยู่
มีคนสะกดรอยตามเขา!
