บทที่ 501 เรื่องสำคัญชั่วชีวิตของลู่เสี้ยงหยาง
หลังจากที่เซี่ยงหยู่โม่ออกจากร้านอาหาร เย่สวนไม่ได้ออกจากร้านตามไปด้วย เธอคนอยู่กับที่คนเดียวอยู่อย่างนั้น
ภาพทรงจำทั้งหมดที่มีต่อลู่เสี้ยงหยางไหลเวียนเข้ามาในหัว น้ำตาของเธอไหลเอ่อลงมาอย่างหักห้ามไม่ได้ เธอกับลู่เสี้ยงหยางจะไม่มีอนาคตด้วยกันอีกต่อไปแล้ว
เธอฟุ้งซ่านอยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะติดต่อหากงหยู่หนิง
กงหยู่หนิงรับสายในไม่ช้า
เย่สวนปาดน้ำตาของตัวเองทิ้ง พยายามควบคุมอารมณ์ให้เป็นปกติมากที่สุด ก่อนที่จะกล่าวกับปลายสาย “ตอนนี้เธอว่างไหม? ฉันอยากคุยกับเธอสักหน่อย”
กงหยู่หนิงตอบกลับ “เธออยู่ที่ไหน? ฉันจะไปหาเธอเอง”
เธอลังเลใจไปชั่วขณะ เธอและเย่สวนไม่ได้สนิทกัน เย่สวนติดต่อเธอ ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรกันแน่ แต่ต้องมีความเกี่ยวข้องกับลู่เสี้ยงหยางแน่
เย่สวนออกไปสถานที่ตั้งของเธอไปทันที เธออยู่ที่ร้านอาหารจายซิง
หลังยี่สิบนาทีผ่านไป กงหยู่หนิงก็มาถึงร้านอาหารจายซิง นั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามกับเย่สวน
เย่สวนสั่งอาหารใหม่อีกครั้ง ทั้งคู่ทานอาหารพลางหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน
กระทั่งใกล้จบมื้ออาหาร เย่สวนถึงได้เข้าประเด็น จับจ้องกงหยู่หนิงพร้อมกับกล่าว “เธอชอบลู่เสี้ยงหยางใช่ไหม?”
เอ่อ!
คำถามที่มาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้กงหยู่หนิงทำอะไรไม่ถูก ใบหน้าที่สวยสดมีสีแดงระเรื่อ การที่เย่สวนเรียกเธอมาถามเรื่องนี้ในวันนี้ คงไม่ใช่เพราะถือโทษเธอหรอกนะ?
แต่การที่เย่สวนทำแบบนี้จะทำให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่หรือเปล่า เธอเองก็แค่ชอบลู่เสี้ยงหยางเท่านั้น ไม่ได้มีอะไรเกินเลยเสียหน่อย
และการที่ตัวชอบลู่เสี้ยงหยาง นั่นก็เป็นสิทธิ์ของเธอ
เมื่อคิดได้อย่างนั้น กงหยู่หนิงจึงคลายกังวล โพล่งออกไปอย่างตรงไปตรงมา “ไม่ผิดหรอก ฉันชอบลู่เสี้ยงหยาง แต่แค่ชอบเท่านั้น ฉันรู้ดี ว่าเขาได้แต่งงานแล้ว ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวความสัมพันธ์ของเธอและเขา”
เย่สวนส่ายหน้า “ไม่ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันไม่ได้โทษเธอ”
“อืม งั้นหรือ? แล้วเธอหมายความว่ายังไง?” กงหยู่หนิงกล่าวถามด้วยความประหลาดใจ เธอไม่ได้สนิทกับเย่สวน คงเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเลี้ยงอาหารเธอ เพื่อคุยเล่นหยอกล้อเท่านั้น
“เฮ้อ” เย่สวนถอนหายใจ ด้วยสีหน้าที่ดูเป็นกังวล “หลายวันมานี้ ฉันได้หารือกับลู่เสี้ยงหยางแล้ว เราทั้งคู่ไม่เหมาะสมต่อกัน จึงไม่อยากจะมีความสัมพันธ์ต่อกับอีก เพราะงั้นต่อจากนี้ฉันกับลู่เสี้ยงหยางจะไม่ใช่ครอบครัวเดียวกันอีกต่อไป หากเธอมีความจริงใจต่อลู่เสี้ยงหยางจริงๆ ต่อจากนี้เธอจะไปดูแลเขาก็ได้”
อะไรนะ?
ประโยคเหล่านี้ ทำให้กงหยู่หนิงแน่นิ่งไป
เธอไม่คิดเลย ว่าการที่เย่สวนเรียกเธอมา เพราะเรื่องแบบนี้
ในขณะที่รู้สึกดีใจ อีกใจก็อดรู้สึกโมโหไม่ได้
เธอดีใจที่เธอชอบลู่เสี้ยงหยาง หลังจากนี้เธอจะได้มีโอกาสในการดูแลเขา
ที่เธอโกรธ ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางได้กลายเป็นอัมพาตไปแล้ว เป็นช่วงที่ร่างกายและจิตใจอ่อนแอที่สุด ไม่คิดเลยว่าเย่สวนจะเลือกที่จะละทิ้งลู่เสี้ยงหยางไป
นี่มันต่างอะไรกับการถอนฟืนใต้กระทะกัน? ฮ่าฮ่า ตลกสิ้นดี
เหอะ เสียแรงที่ลู่เสี้ยงหยางดีกับเย่สวนมากมาตลอด จนแทบจะควักหัวใจออกมาให้กับเย่สวน
แต่ท้ายที่สุด ลู่เสี้ยงหยางกลับตกอยู่ในสภาพแบบนี้ เย่สวนละทิ้งเขาโดยไม่กะพริบตาแม้แต่น้อย
สักพัก กงหยู่หนิงรู้สึกไม่เป็นธรรมต่อลู่เสี้ยงหยาง เธอเผยสีหน้าผิดหวัง จับจ้องเย่สวนนิ่ง “ฉันมองเธอผิดไปจริงๆ ไม่คิดเลยว่าเธอเองก็เป็นผู้หญิงที่เอาแต่ได้”
เย่สวนปวดเจ็บราวกับถูกมีดคมกรีดเฉือน แต่เธอก็ยังคงอดกลั้นพูดออกไป “อย่าพูดจาน่าเกลียดไปหน่อยเลย ระหว่างฉันกับลู่เสี้ยงหยางเราไม่มีความรู้สึกต่อกันแต่แรกแล้ว แต่ก่อนเขาเป็นเขยที่แข่งเข้ามาในตระกูลเย่ของเรา กินฟรีอยู่ฟรีที่เราของเราเท่านั้น”
“หลายปีมานี้ ฉันทนเขามาโดยตลอด ตอนนี้ฉันไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่อยากมีชีวิตแบบนี้อีกต่อไปแล้ว จะเลือกทางเดินความสุขให้กับชีวิตใหม่ไม่ได้หรือไง?”
นี่…..
กงหยู่หนิงพูดไม่ออกกับประโยคของเย่สวน
แต่ก็อดแอบเหยียดหยามในใจไม่ได้ ในสายตาของทุกคน ลู่เสี้ยงหยางเป็นเขยแต่งเข้าที่เกาะผู้หญิงกิน ไร้ความสามารถ แต่เธอรู้ดีว่าลู่เสี้ยงหยางมีความแข็งแกร่งมาก แต่เขาถ่อมตัว ทุกคนจึงไม่รู้ก็เท่านั้น
ซู๊ด!
เธอสูดหายใจเข้าลึกเต็มปอด จับจ้องไปที่เย่สวนนิ่ง “เธอคิดดีแล้วเหรอ? ว่าจะละทิ้งเขาไปแบบนี้”
เย่สวนกล่าวอย่างใจแข็ง “เธอคิดว่าในสถานการณ์แบบนี้ ฉันมีความจำเป็นที่จะล้อเล่นกับเธออย่างนั้นหรือ?”
กงหยู่หนิงนิ่งแข็ง ดูเหมือนว่าเย่สวนจะเอาจริงสินะ เธอไม่มีทีท่าว่าจะล้อเล่นอยู่เลย
แม้ว่าเธอจะชอบลู่เสี้ยงหยาง แต่ก็ไม่อยากถือโอกาสในตอนนี้อีกฝ่ายอ่อนแอ เพื่อแทนที่คนอื่น เธอจึงหันไปทางเย่สวน “ฉันคิดว่าเธอเข้าใจลู่เสี้ยงหยางผิดไปแล้วล่ะ อันที่จริงแล้วลู่เสี้ยงหยางไม่ใช่คนไร้ประโยชน์อย่างที่ใครๆ เขาว่า เธอลองคิดดูให้ดีสิ เรื่องที่เธอทำร่วมกับเขา มีเรื่องไหนบ้างที่คนไร้ประโยชน์จะสามารถลุล่วงได้…..”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น หัวใจของเธอสั่นไหว เกรงว่ากงหยู่หนิงพูดต่อไปเธอจะทนเอาไว้ไม่อยู่ และจะทำทุกอย่างพัง เพราะงั้นเธอจึงโบกมือ ขัดประโยคของเธอเสียก่อน “แม้ว่าในสายตาของเธอ จะชื่นชมลู่เสี้ยงหยางมาก ถ้างั้นฉันจะให้โอกาสเธอ ต่อจากนี้ดูแลเขาให้ดี”
“เธอ!” กงหยู่หนิงโกรธจัด เมื่อก่อนเธอคิดว่าเย่สวนจะใสซื่อ แต่ไม่คิดเลย ว่าถึงตอนนี้ เธอจะเปิดเผยใบหน้าที่เน่าเฟะออกมา
เย่สวนส่ายหน้า ยกแก้วชาขึ้นจิบ พลันจับจ้องกงหยู่หนิงนิ่ง “เธออย่านอกเรื่อง ฉันไม่จำเป็นต้องให้เธอมาสั่งสอน เธอแค่ตอบฉันมาก็พอ ว่าเธอยอมดูแลลู่เสี้ยงหยางไหม หากเธอไม่ตกลงฉันจะได้ไปหาคนอื่น”
“…..” กงหยู่หนิง เธอโกรธจนกัดฟันแน่น หากไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเย่สวนไม่ถึงขึ้นแตกหักละก็ เธออยากจะลงมือสั่งสอนเสียให้รู้แล้วรู้รอด เพื่อทวงความยุติธรรมให้กับลู่เสี้ยงหยาง
“ได้ ฉันตกลง แต่เธอจำคำพูดของวันนี้เอาไว้ให้ดี ต่อจากนี้เธอและลู่เสี้ยงหยางจะเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน แล้วอย่ามานึกเสียใจทีหลัง คิดจะกลับมาตอแยลู่เสี้ยงหยางอีก ไม่อย่างนั้นฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่” กงหยู่หนิงจ้องเย่สวนเขม็ง พร้อมประกาศกร้าวอย่างฉะฉาน
เย่าสวนแสร้งยิ้มอย่างสบายใจ “เธอวางใจเถอะ แม้ว่าลู่เสี้ยงหยางจะเป็นเพชรที่มีค่าในสายตาของเธอ แต่สำหรับฉัน เขาก็แค่เกาะผู้หญิงกิน หลายปีมานี้ฉันทนมามากพอแล้ว”
มาถึงตรงนี้เธอไม่คิดที่จะเสียเวลากับกงหยู่หนิงต่อไป อันที่จริง ตอนนี้เธอแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว
กลัวว่ากงหยู่หนิงจะพูดอะไร ที่กระทบจิตใจของเธอ
หลังจากนี้แม้ว่าเธอจะได้ไปจากลู่เสี้ยงหยาง แต่เธอก็ได้หาคนมาดูแลลู่เสี้ยงหยางแล้ว
จากก้นบึ้งของหัวใจเธอไม่มีอะไรจะต้องรู้สึกผิดแล้ว
“โอเค ฉันมีเรื่องที่จะคุยกับเธอเท่านี้ ลาก่อน” เย่สวนลุกขึ้นยืน ล่ำลากงหยู่หนิง ก่อนที่จะเดินออกจากร้านอาหารไป
ทีท่าที่ดูปลดปล่อยจองเย่สวน กงหยู่หนิงรู้สึกโกรธ พลันประกาศกร้าวต่อแผ่นหลังของลู่เสี้ยงหยาง “อาการของลู่เสี้ยงหยางฉันจะหาวิธีทารักษาให้ได้ ไปยืนอยู่ที่จุดสูงสุดให้ได้ และจะไร้ความเกี่ยวข้องกับเธออีก ถึงตอนนั้น ก็ไปนอนร้องไห้ใต้ผ้าห่มคนเดียวซะ”
ตุ่บ!
เมื่อได้ยินประโยคนั้น เย่สวนเนื้อตัวสั่นเทา ในหัวอื้ออึงราวกับได้ยินเสียงระเบิด
ตั้งแต่ที่เธอตัดสินใจทำแบบนี้ เธอก็รู้อยู่แล้ว ว่าเธอจะต้องเสียใจทีหลังแน่ๆ แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว
