บทที่ 523 รังเกียจอย่างถึงที่สุด
โอหยางรั่วสุ่ยที่อยู่อีกด้านเห็นความโอหังของหยางหยูน ไหนจะความอ่อนข้อของตระกูลเย่ เพียงแค่ไม่กี่ประโยคของหยางหยูนก็ตกอกตกใจ จนแทบไม่กล้าหายใจ ทำให้เธอผิดหวัง
เพราะงั้นในสถานการณ์แบบนี้มีแต่เธอที่ต้องก้าวออกมา “อย่าว่าห้าแสน ต่อให้เป็นล้าน สิบล้าน หรือพันล้านเราก็ไม่แคร์ หากเย่สวนเป็นอะไรขึ้นมา แกรอชดใช้ด้วยชีวิตได้เลย”
อะไรนะ?
ประโยคที่หลุดออกมา ทำให้หยางหยูนชะงักการเคลื่อนไหว เหลือบมองโอหยางรั่วสุ่ย ด้วยใบที่หน้าหม่นหมองกล่าวอย่างเย็นชา “แกเป็นใครกัน?”
โอหยางรั่วสุ่ยกล่าวอย่างเฉยชา “เศษเดนอย่างแก ไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้จักชื่อฉัน แต่ฉันจะบอกแกให้ ทางที่ดีอย่าให้เย่สวนเป็นอะไรไป ไม่อย่างนั้นฉันจะให้แกชดใช้อย่างสาสม”
แม่งเอ๊ย อีนี่สมองมีปัญหาใช่ไหม?
หยางหยูนโมโห ชี้หน้าด่ากราดโอหยางรั่วสุ่ย “เมื่อกี้น่าจะชนแกให้ตายไปด้วยเลย ไม่ปล่อยแกโอหังคร่ำครวญเหมือนหมาบ้าแบบนี้หรอก”
จบคำเขาหันไปทางท่านย่าตระกูลเย่ “อีนี่มันเป็นใคร?”
บอกตามตรงแม้ว่าหยางหยูนจะโอหัง แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไร้สมอง เขามีนิสัยชอบรังแกคนไร้ทางสู้ คนที่ไม่สามารถงัดข้อกับเขา หากคนที่มีเส้นมีสาย สามารถคุกคามเขาได้ เขาก็จะเป็นมิตรด้วย
เพราะเหตุนี้ เขาถึงได้โอหังไปทั่วมานานหลายปี
ท่านย่าตระกูลเย่ประหม่า ก่อนกล่าว “เธอชื่อโอหยางรั่วสุ่ย เป็นคุณหนูของตระกูลโอหยางแห่งเมืองไห่ซ่าง”
ตระกูลโอหยางแห่งเมืองไห่ซ่าง? หยางหยูนขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก่อนที่จะคลายออกอย่างรวดเร็ว พร้อมหัวเราะเยาะ “คิดว่าใหญ่มาจากไหน? ก็แค่ตระกูลที่ตกอับไปแล้ว”
แต่ก่อนตระกูลโอหยางเป็นตระกูลเศรษฐีอันดับหนึ่งแห่งเมืองไห่ซ่าง แต่ตอนนี้ เพราะความขัดแย้งภายในตระกูล จึงได้หยุดการพัฒนามาหลายปีแล้ว จนถูกตระกูลหวงแห่งเมืองไห่ซ่างนำหน้าไปตั้งนานแล้ว
ตอนนี้เมืองไห่ซ่างเป็นพื้นที่ของตระกูลหวงไปแล้ว
บังเอิญที่ก่อนหน้านี้หยางฉุนฉุนไปแสดงคอนเสิร์ตที่เมืองไห่ซ่างเธอคุยอย่างถูกปากถูกคอกับผู้นำแห่งตระกูลหวง
หยางหยูนมีความเคยชินอย่างหนึ่ง พี่สาวของเขาไปแสดงคอนเสิร์ตที่ไหนเขาก็จะตามไปด้วย เพราะงั้นสถานที่ที่พี่สาวของเขาเคยไป เขาเองรู้หมดทุกซอกทุกมุม
อย่าว่าแต่ตอนนี้ตระกูลโอหยางตกอับเลย ต่อให้ตระกูลโอหยางยังเป็นมหาเศรษฐีอันดับหนึ่งอยู่ ก็คงจะไม่ฉีกหน้ากับพี่สาวของเขาเพียงเพราะคนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องแน่
เมื่อนึกได้อย่างนั้น หยางหยูนไม่วางโอหยางรั่วสุ่ยเอาไว้ในสายตา พลันกล่าวอย่างเยาะเย้ย “ตอนนี้เมืองไห่ซ่างตระกูลหวงเป็นใหญ่ ผู้นำของตระกูลหยางเป็นเพื่อนที่ดีของพี่สาวผม อย่างว่าชนคนของตระกูลเย่เลย ต่อให้ชนแก ตระกูลของแกก็ไม่กล้าทำอะไรทั้งนั้น”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น โอหยางรั่วสุ่ยจุกจนพูดไม่ออก ใบหน้าเขียวปั้ด
เฮ้อ ตอนนี้ตระกูลโอหยางไม่มีอำนาจแล้วจริงๆ นั่นแหละ เพราะงั้นคำพูดของคุณหนูตระกูลโอหยางเองก็ไร้น้ำหนักอะไร
ท่านย่าตระกูลเย่ถนัดในการสังเกตสีหน้าของคน เมื่อเห็นว่าโอหยางรั่วสุ่ยเองก็ไม่สามารถทำอะไรหยางหยูนได้ ในใจเธอแอบช็อกอย่างมาก จึงเกิดเกรงอกเกรงใจหยางหยูนไปโดยปริยาย กล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณชายหยางเมื่อสักครู่เป็นแค่การเข้าใจผิด คุณชนเย่สวน ต้องเป็นเพราะเธอเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของคุณ”
หยางหยูนหัวเราะอย่างชอบใจ เอ่ยตอบด้วยทีท่าสูงส่ง “นางแพศยาเย่สวนสายตาหลักแหลมมาก ผมจำได้ว่าเธอข้ามถนนตอนไฟเขียวแล้ว ตอนนั้นผมเล่นโทรศัพท์อยู่ จึงขับชนอย่างไม่ทันระวัง”
เอ่อ!
สมาชิกของตระกูลเย่ต่างพูดไม่ออกกับสิ่งที่ได้ยิน ให้ตายจำเป็นจะต้องกร่างขนาดนี้ไหม?
หากเป็นคนอื่นในเวลาแบบนี้ต้องโยนความผิดไปให้คนอื่นแล้ว แต่นายหยางหยูนกลับปัดความรับผิดชอบไปที่ตัวเขาเองอย่างลูกผู้ชาย
ไม่ใช่เพราะเขาต้องการรับผิดชอบความผิดนี้แต่อย่างใด เขาเพียงต้องการป่าวประกาศให้ตระกูลเย่ทุกคนได้รู้เอาไว้ ต่อให้เขาเป็นคนผิด พวกเขาจะทำอะไรเขาได้
เย่หยุนเทาสูดหายใจเข้า รีบกล่าวกับหยางหยูนด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร “คุณชายหยางต้องเป็นเพราะสัญญาณจราจรผิดพลาดแน่ๆ เพราะงั้นเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของคุณ”
เย่ซวงและเย่เชี่ยนกล่าวสมทบ “ใช่ ไม่ว่าอย่างไรเรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความผิดของคุณชายหยาง เย่สวนเองที่เป็นคนผิด ต่อให้เธอตายก็สมควรแล้ว”
ล้อเล่นอะไรกัน ล่วงเกินคุณชายหยางเพราะเย่สวนคนเดียวไม่คุ้มกันหรอก
หยางหยูนหัวเราะจนแทบหงายหลัง พลันกล่าวกับท่านย่าตระกูลเย่ “ในเมื่อทุกอย่างเป็นความผิดของนางแพศยาของตระกูลคุณ ถ้างั้นจะให้ผมชดใช้ยังไง?”
ท่านย่าตระกูลเย่ส่ายหน้ารัว “ไม่เป็นไร ไม่ต้อง คุณชายหยางไปเถอะ เรื่องนี้ตระกูลเย่จะจัดการเอง”
เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า โอหยางรั่วสุ่ยที่อยู่อีกด้านโกรธจัด
จนถึงตอนนี้ เธอเพิ่งจะได้รับรู้ตัวตนที่แท้จริงตระกูลเย่
เป็นพวกรังแกคนที่อ่อนแอกว่าเกรงกลัวคนที่แข็งกว่าจนถึงขีดสุด
“อืม” หยางหยูนพยักหน้า กล่าวกับท่านย่าตระกูลเย่ “อีแก่ของคุณถือว่าฉลาด ถ้าอย่างนั้น ผมจะไม่ถือสาพวกคุณก็ได้”
จบคำเขาหมุนตัวกลับ ฮัมเพลงเดินออกจากโรงพยาบาล
โอหยางรั่วสุ่ยไม่มีทางปล่อยให้เขาไปง่ายๆ อยู่แล้ว เธอเดินไปหยุดอยู่ที่หยางหยูน เอื้อมมือรั้งแขนของเขา พลันกล่าวอย่างเย็นชา “หากคุณไม่ให้คำอธิบาย ฉันไม่ปล่อยแกไปแน่”
แม่งเอ๊ย! กล้าดีนัก?
หยางหยูนโมโห ตะคอกใส่โอหยางรั่วสุ่ย “แกคิดว่าแกเป็นใคร? ตระกูลเย่ยังไม่กล้ายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ของนอกอย่างแกจะคร่ำครวญไปทำไม? เชื่อไหมว่าผมจะสั่งให้พี่สาวของผมเล่นงานแก”
โอหยางรั่วสุ่ยไม่เกรงกลัว พลันจับจ้องหยางหยุนนิ่ง “ที่แกพูดเมื่อกี้ ฉันอัดเสียงไว้หมดแล้ว ขอเพียงแค่ขึ้นศาล แกต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย”
อะไรนะ?
เมื่อได้ยินอย่างนั้นหยางหยูนเหงื่อแตกโชก เกิดหวาดหวั่นขึ้นมาเล็กน้อย
เขาไม่คิดเลยว่านางแพศยาชั้นต่ำอย่างโอหย่งรั่วสุ่ยจะใช้แผนการนี้
เมื่อสักครู่เขายอมรับความผิดทุกอย่าง หากพูดตามรูปคดี คือเขาตั้งใจฆ่าคน โทษถึงประหารเชียวนะ
แต่ แม้ว่าจะหวาดหวั่นอยู่บ้าง แต่เขาก็ยังมีสติ หยางหยูนรีบกล่าวกับท่านย่าตระกูลเย่ “วางใจเถอะ หากผมเป็นอะไรไปเพราะเรื่องนี้ ตระกูลเย่ก็จบกัน”
นี่มัน…..
เมื่อประโยคนั้นหลุดออก ท่านย่าตระกูลเย่หวั่นวิตก เธอไตร่ตรองอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะก้าวไปทางโอหยางรั่วสุ่ยอย่างรวดเร็ว เพื่อโอกาสที่โอหยางรั่วสุ่ยไม่ทันตั้งตัว แย่งโทรศัพท์ของเธอมาไว้
ต่อมา เธอโยนโทรศัพท์ไปทางเย่หยุนเทา ท่านย่าตระกูลเย่สั่งให้ลบคลิปเสียงในนั้น
เย่หยุนเทารีบรับโทรศัพท์มาไว้ ก่อนที่จะลบคลิปเสียงนั้นอย่างเร็ว
พระเจ้า โอหยางรั่วสุ่ยโมโหจนแทบบ้า แม้ว่าตระกูลเย่จะน่ารังเกียจ แต่ไม่นึกเลยว่าจะน่ารังเกียจถึงขนาดนี้
เย่สวนยังนอนอยู่ที่ห้องผ่าตัด ไม่รู้ตายร้ายดียังไง ตระกูลเย่ไม่เพียงแต่ไม่ปกป้องเธอ แถมยังไปช่วยคนนอกอีก
“ฮ่าฮ่าสะใจเป็นบ้า” ส่วนหยางหยูนนั่นสบายใจ พลันยกแขนขึ้นฟาดลงที่พวงแก้มของโอหยางรั่วสุ่ย
“แม่งเอ๊ย คิดจะเล่นกับกู แกมีสิทธิ์อะไร? เชื่อไหมว่ากูจะจัดการมึงตรงนี้เดี๋ยวนี้เลย”
