ต้วนอีเหยามองออกไปข้างนอก ล้อมรอบไปด้วยผู้ชายที่มีกล้าม เธอแตะท้องของเธอและกลับมาที่เดิม เธอรู้ว่าเธอตัวคนเดียวสู้ไม่ได้ ต้องคิดอย่างรอบคอบ
กลับมาที่บ้านพัก เธอเดินไปอย่างช้าๆ จิตใจของเธอว่างเปล่า ไม่มีอะไรทำ เธอเดินไปมารอบๆบ้าน แต่กลับไม่มีใครเฝ้าอยู่เลย
รีบเดินไปลองเปิดประตู แต่มันถูกล็อคจากข้างนอก
เธอทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรงบนโซฟา โดยคิดว่าเย่จิงเหยียนต่องกังวลมากแน่ๆ ต้องรีบหาทางหนีให้ได้!
……
อีกด้านหนึ่ง เย่จิงเหยียนได้รับโทรศัพท์จากอี้เทียนเฉิง เปิดประตูเดินเข้าไป อี้เทียนเฉิงนั่งรออยู่แล้ว
“ มีอะไร?” เย่จิงเหยียนขมวดคิ้วและถามก่อนจะเดินเข้าประตูไป
เขากำลังเป็นห่วงต้วนอีเหยา ตอนที่รับสายเขาว่าจะเพิกเฉย แต่หลังจากคิดอีกครั้ง พวกเขาไม่รู้จักใครที่นี่ บางทีผู้ลักพาตัวอาจเป็นศัตรูของเขา ดังนั้นเขาจึงระงับความวิตกกังวลและรีบมา
“จู่ๆโครงการนั้นก็เริ่มประมูลก่อนกำหนด เราต้องเร่งดำเนินการในตอนนี้”
เมื่อสังเกตว่าใบหน้าของเย่จิงเหยียนซีดเซียว เขารู้สึกสงสัยเล็กน้อย “เป็นอะไรไป? ผู้หญิงที่อยู่ด้วยตลอดไปไหนแล้ว?”
“ถูกลักพาตัว”
เย่จิงเหยียนลูบหน้าผากของเขาและตอบเบาๆ เนื่องจากต้วนอีเหยาหายไป เขาก็ไม่ได้นอนมาหลายวัน เพิ่งจะคุยกับนักสืบเสร็จ กำลังจะได้พักก็โดนโทรเรียกมาที่นี่
“ ลักพาตัว?” ดวงตาของอี้เทียนเฉิงเบิกกว้าง พวกเขาเพิ่งแยกกันเพียงสองสามวัน ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ได้
“หาคนเจอหรือยัง?”
“ยังหาที่อยู่ไม่เจอ แต่รู้พวกลักพาตัวแล้ว”
“งั้นก็รีบไปหาสิ!” อี้เทียนเฉิงไม่คิดว่าเขาจะมีสติคุยกับเขาในตอนนี้
“อืม กำลังไปตามแผนแล้ว” เย่จิงเหยียนยังคงสงบนิ่ง เขาเก็บอาการนิ่งตั้งแต่ต้นจนจบ
เพราะ……เขารู้ดีว่าถ้าเขาตื่นตระหนก ก็คงหมดหนทางแล้วจริงๆ
หน้าผากของอี้เทียนเฉิงเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาจะประเมินเย่จิงเหยียนต่ำไปไม่ได้ เขามักจะมีแผนของตัวเองซึ่งพิถีพิถันอย่างไม่น่าเชื่อ
“ งั้นเรา…… ”
“ก็คงต้องรอ” เย่จิงเหยียนหยิบถ้วยชาบนโต๊ะขึ้นพร้อมพูดขัดจังหวะเขา
“ก็ได้……”
อี้เทียนเฉิงกลืนคำพูดในลำคอลง เขาบอกให้เขาเข้าร่วมในการเสนอราคา แต่ตอนนี้เขาต้องการฟังเขาและรอให้คนถูกจับ เขาต้องไปที่สำนักงานของเขาเพื่อสอบปากคำ
“ ก๊อกก๊อกก๊อก”
ขณะที่พวกเขาคุยกันมีเสียงเคาะประตู อี้เทียนเฉิงเงยหน้าขึ้นมองไปที่เย่จิงเหยียนแล้วพูดว่า “เข้ามา”
คนที่อยู่ด้านนอกประตูหยุดเคาะ แล้วเปิดประตู “คุณเย่ นี่คือคนที่คุณกำลังตามหา”
เย่จิงเหยียนเงยหน้าเหลือบไปที่บุคคลนั้น เห็นชายร่างผอมและอ่อนแออยู่ตรงหน้า มีคนจับไว้ทั้งซ้ายขวา
“คุณคือคนทำความสะอาดในวันนั้นหรือเปล่า?”
เขาไม่ได้ถามชื่อ แต่ถามตรงๆว่าเขาเป็นคนทำความสะอาดหรือเปล่า ชายคนนั้นตัวแข็งอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า
“ใครสั่งมา?”
ดวงตาของเย่จิงเหยียนคมดุ คนทำความสะอาดก็ลดศีรษะลง ไม่กล้ามองเขา “ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร”
“แกรู้ว่าฉันกำลังพูดถึงอะไร”
เย่จิงเหยียนหมุนเก้าอี้และหยุดตรงข้ามกับเขา “ ความอดทนของฉันมีขีดจำกัด ถ้าแกไม่ให้คำตอบที่น่าพอใจ แกก็ควต้องจ่ายชดใช้ให้ฉัน ได้ยินมาว่า แกมีลูกสาวที่กำลังเรียนอยู่ที่มหาลัย……”
“คุณจะทำอะไร?” เมื่อเขาได้ยินเขาพูดถึงลูกสาว ในที่สุดพนักงานทำความสะอาดก็มองตรงไปที่เย่จิงเหยียน
“ ฉันจะทำอะไรได้? เธออาจจะเรียนไม่ดี หรือไม่เรียนไม่จบ หรือก็อาจจะเป็นแกที่ไม่มีเงินส่งเธอเรียนต่อในมหาลัย……”
“จะว่าไป อุบัติเหตุมันก็มีหลายแบบนะ”
เย่จิงเหยียนก้มหัวลงและเป่าชา พลางพูดความคิดของเขาออกมาเบาๆ
“แก……”
พนักงานทำความสะอาดมองเขาอย่างสงสัย สุภาพบุรุษที่อยู่ตรงหน้าเขาคือผู้ชายที่พูดแบบนั้นจริงๆหรอ?
เย่จิงเหยียนไม่ได้มองเขาด้วยซ้ำ “ แกไม่เชื่อก็ได้ ฉันก็จะปล่อยแกกลับไป แต่โอกาสมีครั้งเดียวถ้าเสียมันไปคงไม่มีอีกแล้ว”
“แกจะทำอะไรฉันก็ได้ แต่อย่าไปยุ่งกับลูกสาวฉัน!”
“แกก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้” ความอดทนของเย่จิงเหยียนถูกสะกิด “ตอนนี้ฉันให้เวลาแกสิบวินาที แกเลือกได้ว่าจะเดินออกไปหรือจะพูดทุกอย่างที่แกรู้”
หลังจากพูดจบ เขาก็บอกให้ทั้งสองคนปล่อยพนักงานทำความสะอาด ทั้งสองมองหน้ากันแล้วก็ปล่อยอย่างลังเล
พนักงานทำความสะอาดไม่อยากจะเชื่อ ในเมื่อได้โอกาสแบบนี้ เขาก็ไม่รอช้า หันหลังเดินออกไปทันที
คนข้างๆยื่นมือออกเพื่อหยุดพนักงานทำความสะอาด หันกลับมาห็นเย่จิงเหยียนส่ายหัวไปที่คนที่หยุด
ทั้งสองพิจารณาสักพักและในที่สุดก็ถอยออกไปอย่างไม่เต็มใจ กว่าพวกเขาจะจับตัวมาได้ ตอนนี้ก็ปล่อยเขาไปอย่างง่ายดาย แน่นอนว่าพวกเขาไม่เต็มใจเลยสักนิด
พนักงานทำความสะอาดลองเดินไปทีละนิด เมื่อเห็นว่าเย่จิงเหยียนไม่ได้หยุดเขา เขาจึงวิ่งออกจากห้องทำงานอย่างรีบร้อน
“ เธอจะปล่อยให้เขาไปแบบนี้เลยหรอ?” อี้เทียนเฉิงนั่งเฉยๆและไม่พูดอะไร เขาอดไม่ได้ที่จะถามจนพนักงานทำความสะอาดหนีไป
“เขาต้องกลับมาแน่นอน!” เย่จิงเหยียนพูดอย่างมั่นใจ พลางพลิกผ้านวมอย่างสนุกสนาน
อี้เทียนเฉิงรู้สึกแปลกใจและรินน้ำให้ตัวเองหนึ่งแก้ว ทันทีที่ใส่มันเข้าปากก็มีการเคลื่อนไหวที่ประตู
เขาเงยหน้าขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ ทันใดนั้นก็สำลักน้ำที่ดื่มเข้าไป
พนักงานทำความสะอาดที่ยืนอยู่ที่ประตูไม่ใช่หนีไปแล้วหรอ แล้วนี่ใคร? หน้าเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ เมื่อเขาเห็นเย่จิงเหยียน ขาของเขาอ่อนแรงและขึกเข่าลงกับพื้น “คุณครับ ขอโทษ ผมผิดไปแล้ว ผมจะยอมพูดทุกอย่าง อย่าทำแบบนั้นนะครับ!”
อี้เทียนเฉิงพูดไม่ออกด้วยความประหลาดใจเขาชี้ไปที่พนักงานทำความสะอาดที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นแล้วถามว่า ” ทำไมแกถึงเปลี่ยนใจแล้วล่ะ?”
พนักงานทำความสะอาดไม่มีเวลาตอบเขาและเอาแต่ขอร้องเย่จิงเหยียน “คุณครับ ผมขอร้อง ปล่อยลูกสาวผมไปเถอะ!”
“ให้ปล่อยเธอได้สิ แต่แกต้องบอกมาว่าใครเป็นคนสั่งแกมา”
“ ผม……ผมไม่รู้!”
“อ่อ?” เย่จิงเหยียนยิ้มอย่างโหดร้าย ” ไม่รู้จริงๆหรอ? อย่าลืมสิว่าลูกสาวแก…… ”
“ผมไม่รู้จริงๆ คนที่ขอให้ผมทำเรื่องนี้ติดต่อมาทางโทรศัพท์ ผมไม่รู้จักเขา ยิ่งไม่รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง”
พนักงานทำความสะอาดกลัวว่าเย่จิงเหยียนจะไม่เชื่อ เขาจึงคุกเข่าและเดินไปหาสองสามก้าว “ คุณเย่ ผมไม่รู้จริงๆ ได้โปรด…… ปล่อยลูกสาวผมเถอะ! ขอร้อง…… ”
เย่จิงเหยียนขมวดคิ้ว อุตส่าเจอเบาะแสแล้ว นี่ต้องหาเบาะแสใหม่หรอ?
“แกพูดออกมาหมดแล้วหรอ?”
“ใช่……”
“ ข้อมูลที่แกให้ฉันมาไม่มีประโยชน์เลย แล้วจะให้ฉันช่วยแกได้ยังไง?” เย่จิงเหยียนสีหน้านิ่งเฉย มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าเขากำลังลุกลี้ลุกลนอยู่
“ไม่ไม่ไม่ คุณ……คุณเย่ เมื่อกี้ผมลืม อยู่ฟก็นึกขึ้นได้”
เย่จิงเหยียนพยักหน้า ให้เขาพูดต่อ
พนักงานทำความสะอาดกลืนน้ำลาย ลูกกระเดือกของเขากลิ้งขึ้นลง “ในโทรศัพท์ ฉันได้ยินว่าโครงการหนานซาน กำลังจะประมูลอะไรสักอย่าง ไม่รู้ว่ามันมีเบาะแสเกี่ยวข้องอะไรหรือเปล่า?
เขามองไปที่เย่จิงเหยียนอย่างระมัดระวังและเมื่อเห็นเขาไม่แสดงออก เขาก็ร้องไห้ออกมาในใจราวกับว่าเขารู้จุดจบแล้วและอดไม่ได้ที่จะเศร้า
“ คุณเย่?” เขารอจนกว่าเย่จิงเหยียนจะตอบกลับเขาจึงอดไม่ได้ที่จะเรียกเขาอีกครั้ง
เย่จิงเหยียนฟื้นจากความคิดของเขา มองไปที่เขาอย่างแผ่วเบาและโบกมือเพื่อพาเขาลง
“คุณเย่! คุณเย่!” พนักงานทำความสะอาดรู้ว่าเขาสิ้นหวัง แต่คนที่พาเขามาเอาเชือกมามัดมือเขา ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะกระวนกระวาย
“ได้โปรด! ได้โปรด…… ”
เย่จิงเหยียนถูกเขาขอร้องจนรำคาญ โบกมือและพูดว่า “ลูกสาวแกไม่เป็นอะไร กลับไปเถอะ”
เมื่อพนักงานทำความสะอาดได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขาก็หยุดตะโกนทันที หินก้อนใหญ่ในใจของเขาก็ตกลงที่พื้นและเดินตามคนทั้งสองออกไปอย่างเงียบๆ
อี้เทียนเฉิงหันปากกาของเขาและมองไปที่เย่จิงเหยียนด้วยความสนใจ “พูดมาสิ แกทำอะไรลับหลังฉัน ถึงทำให้เขากลับมาขอร้องอ้อนวอนได้?”
“ก็แค่โทรไปถามที่โรงเรียน ปรากฏรู้ว่าเธอชอบโดดเรียน ไม่ชอบส่งการบ้านแถมยังทำผิดกฎแค่นั้นเอง”
“ แค่นั้น?” อี้เทียนเฉิงรู้ดีว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้น ถ้าเป็นเรื่องนี้ไม่กี่อย่างพนักงานทำความสะอาดจะไม่กลับมาขอร้องเขาหรอก
“ ใช่สิ พนักงานทำความสะอาดก็ต้องใช้คนที่มีความสามารถ ฉันเก็เลยคุยกับหัวหน้าพวกเขา”
มุมปากของอี้เทียนเฉิงกระตุก โหดร้ายจริงๆ!
เขาตัดทรัพยากรทางการเงินของคนอื่นและกีดกันไม่ให้ลูกสาวของเขาเรียนจบ เป็นแผนที่รู้ว่าเขาจะกลับมาขอร้อง
เขาไม่รู้แนวคิดเรื่องเงินมาก่อน แต่ตอนนี้บริษัทกำลังจะปิดตัวลง เขารู้แค่ว่าเงินเป็นสิ่งที่สำคัญจริงๆและมันทำอะไรได้หลายสิ่ง!
” เมื่อกี้เขาพูดถึงโครงการหนานซาน ดูเหมือนว่าจะเป็นโครงการที่เราพูดถึงในตอนนี้นะ”
อี้เทียนเฉิงพูดและแสดงปฏิกิริยา “เป็นไปได้ไหมว่า…… คนที่ลักพาตัวต้วนอีเหยาคือ……แม่เลี้ยงของฉัน?”
เย่จิงเหยียนขมวดคิ้วขึ้น มีเพียงบุคคลนี้ที่เข้าร่วมในโครงการนี้เท่านั้นที่ติดต่อกับพวกเขา และเธอตัดสินใจอย่างกะทันหันในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ถ้าสิ่งพวกนี้ยังไม่พอใจเธอก็เลยหาตัวต่อรอง เขามาสามารถหาข้อสงสัยอื่นแล้วจริงๆ
“ แล้วจะทำยังไงดี?” เส้นเลือดสีฟ้าบนหน้าผากของอี้เทียนเฉิงพุ่งตรงมาเขา เขาไม่คิดว่าแม่เลี้ยงของเขาจะใช้วิธีที่รุนแรงขนาดนี้ พวกเขาอ่อนแออยู่แล้ว ยิ้งตอนนี้พวกเขาไม่มีโอกาสชนะ
“ เล่นไปตามน้ำ ”
เย่จิงเหยียนที่ใจเย็นมาโดยตลอดพ่นคำทั้งสี่นี้ออกมา
อี้เทียนเฉิงเริ่มท้อแท้ เริ่มแข่งขันในบ่ายวันนี้ ทันใดนั้นเหตุการณ์เช่นนี้ก็เกิดขึ้นและโอกาสที่จะประสบความสำเร็จของพวกเขาแทบจะเป็นศูนย์
“ แกแค่ทำตามสิ่งที่เธอต้องการ เรื่องอื่นไม่ต้องไปสนใจ”
“ห้ะ?” อี้เทียนเฉิงงงงวย
เขาไม่ช่วยต้วนอีเหยาแล้วหรอ? เป็นไปไม่ได้มั้ง? ท่าทางการหน้านี้ที่ดูแลเอาใจใส่เธอไม่เหมือนเสแสร้งเลย เป็นเพราะเขามีสายตาที่เงอะงะหรือเขาแสดงดีเกิน?
เย่จิงเหยียนรู้สึกเบื่อหน่าย ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ในความเป็นจริงเขากำลังวางแผนที่จะช่วยเหลือต้วนอีเหยาอย่างเงียบ ๆ
……
ในสถานที่จัดงานโครงการหนานซาย อี้เทียนเฉิงและเย่จิงเหยียนเดินเคียงข้างกัน ด้านในเต็มไปด้วยผู้คนแม้ว่าอี้กรุ๊ปจะตกต่ำไปแล้ว แต่ชื่อเสียงของเขาภายนอกก็ยังคงดังมาก ดังนั้นสถานที่ที่เหลือไว้สำหรับพวกเขาคือแถวแรก ใกล้กับเวทีมากที่สุด
อี้เทียนเฉิงเดินไปข้างหน้าในขณะที่ เย่จิงเหยียนกำลังสังเกตพื้นที่รอบเมือง เขาไม่รู้ว่าเธอจะพาต้วนอีเหยาออกมาได้ไหม แต่มันก็เป็นเรื่องดีที่จะสังเกตมันอีกครั้ง ออกไปข้างนอกและทำความคุ้นเคยกับถนน
ที่ของเขาอยู่แถวเดียวกับอี้เทียนเฉิง อี้เทียนเฉิงอยู่ใกล้ประตูทางทิศใต้และเขาอยู่ใกล้ทางเดิน
ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว โน้มตัวเข้าที่หูของอี้เทียนเฉิงพูดสองสามคำแล้วเดินไปข้างหน้าอย่างเป็นธรรมชาติ
นั่งลงที่ตำแหน่งของอี้เทียนเฉิง
ผู้คนรอบข้างไม่เคยเห็นเขามาก่อนและอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ตำแหน่งของเย่จิงเหยียนอย่างสงสัยและเดาว่าตัวตนของเขาคือใครและนั่งในตำแหน่งที่ดีที่สุดแบบนี้ได้ยังไง
เย่จิงเหยียนนั่งลงบนเก้าอี้ การจ้องมองของเขาไม่แยแส ราวกับว่าเขาไม่ได้สังเกตเห็นการจ้องมองรอบๆตัวเขา
เมื่ออี้เทียนเฉิงนั่งคุยกับเย่จิงเหยียนด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา คนที่อยู่ข้างหลังก็รู้ทันทีว่าเขาเกี่ยวข้องกับอี้เทียนเฉิง ไม่น่าแปลกใจเลยที่หยิ่งผยอง
ผู้คนรอบข้าวทั้งหมดนั่งลงแล้ว เหลือเพียงแต่อี้เทียนเฉิงที่ยังไม่ขึ้นเวที
ตัวตนของเย่จิงเหยียนไม่สำคัญอีกต่อไปและผู้คนต่างพากันจ้องมองไปยังเขา คิดว่าตัวเองดังขนาดไหน งานใกล้จะเริ่มแล้วยังไม่ขึ้นเวทีอีก
“ทุกคน โปรดอยู่ในความสงบ!”
มีคนคนหนึ่งยืนอยู่บนเวทีด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขากระแอมคอขณะเอามือแตะท้อง “ตอนนี้ผมจะขอประกาศ โครงการหนานซานของเรา……”
“รอก่อน!”
เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งขัดจังหวะ ทุกคนก็ส่งเสียงเชียร์พวกเขามองไปที่มาของเสียงทีละคน เห็นประตูข้างหลังมีแสงแดดส่องเข้ามา
หญิงสาวที่แต่งตัวสวยหรูเดินไปที่เวที รับแสงและผู้คนมองไม่เห็นใบหน้าของเธอ แต่จากอารมณ์ของร่างกายทั้งหมดของเธอจะเห็นได้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เรียบง่ายอย่างแน่นอน
ยิ่งเธอเข้าใกล้ใบหน้าของอี้เทียนเฉิงก็ยิ่งมืดลงเพราะเขาแค่ได้ยินเสียง ไม่จำเป็นต้องมองหน้าก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้……คือแม่เลี้ยงของเขา
เธอค่อยๆก้าวขึ้นบันไดเข้าไปหาอี้เทียนเฉิงทีละขั้นตอน และสั่งลงที่นั่งข้างๆเขา
“เทียนเฉิง ไม่ได้เจอกันนานเลย!” ลู่ฉีกล่าวทักทายพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า
“อหึ……”
อี้เทียนเฉิง หันหน้าหนี ไม่อยากมองเธอ ถ้าก่อนหน้านี้ยังมีความสัมพันธ์ของครอบครัว ป่านนี้ทุกอย่างคงถูกเธอยืดไปหมดแล้ว
ลู่ฉีไม่สนใจอะไร เธอนั่งตัวตรงและพยักหน้าให้คนบนเวที
ชายคนนั้นก็ยิ้มตอบกลับมาและพูดในสิ่งที่เขายังพูดไม่เสร็จในตอนนั้น “ผมขอประกาศว่าโครงการหนานซาน ได้เริ่มประมูลอย่างเป็นทางการแล้ว!”
มีเสียงปรบมือดังกึกก้อง บางคนก็เริ่มถือป้ายในตอนแรกเป็นตัวเลขเล็กๆ หนึ่งแสนหรือสองแสน พวกเขาไม่ได้สังเกต ทุกคนที่อยู่ในห้องประชุมก็ถือป้ายขึ้นได้
คนทั้งสามคนที่อยู่แถวหน้ากลับนิ่ง ในใจเย่จิงเหยียนยังคงหมุนเวียนคิดเรื่องนี้ แต่ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“หนึ่งล้าน!”
เสียงที่แย่งกันประมูลอยู่ ทันใดนั้นก็เงียบลงทันที
