บทที่ 257-258 : ลู่ซานเป่ย : ดูดี บริสุทธิ์
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ดวงตาของลู่ซานเป่ยก็ส่องแสงเป็นประกาย
หลินวานว่านตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็ใช้ผมของเธอเพื่อปกปิดใบหน้าที่ขี้อายของเธอ “ฉันเป็นเด็กขี้อายและงุนงงมากตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ”
“หึม” ซานเป่ยและหรวนเบําเอ๋อ ไม่สามารถทนดูเธอได้อย่างมั่นคงในเวลาเดียวกัน
สายตาขี้เล่นของลู่ซานเป่ยทําให้หลินวานว่านรู้สึกอับอาย เธอแสร้งพูดเล่นว่า “เป่าเอ๋อ สู่คุณลู่และฉันมีเรื่อง ที่จะพูดกันบางอย่างเธอพูดคุยกับกูโมก่อนนะ”
ภายใต้การจ้องมองที่ไม่ชัดเจนของหรวนเบ้าเอ๋อ หลินว่านว่านยกที่กั้นห้องโดยสารขึ้น
ลู่ซานเปยถามว่า “คุณต้องการพูดอะไรกับฉัน?”
หลินว่านว่านดึงเช็คเปล่าออกมาจากกระเป๋าถือของเธอ “ฉันจะส่งคืนให้คุณ ฉันไม่ต้องการมีพวกมัน”
“ทําไม?”
หลินวานว่านรู้ว่านี่เป็นสัญญาณบ่งบอกถึงความไม่พอใจ ของเขา
“พวกมันมีค่ามากเกินไป ฉันไม่ได้ทําอะไรเลยที่สมควรได้รับ นอกจากนี้ฉันยังมีชีวิตอยู่ในแต่ละวันด้วยความกังวล ใจมากกับสิ่งเหล่านี้ที่อยู่กับฉันเพราะกลัวว่าฉันจะทําพวก มันหายไปโดยไม่ตั้งใจหรือพวกมันจะถูกขโมย ค่าใช้จ่ายของฉันไม่สูงด้วยและฉันไม่ต้องการสิ่งเหล่านี้”
ลู่ซานเป่ยไล่ความกังวลใจของเธอออกอย่างใจเย็นที่ละข้อ “มันก็ไม่เป็นไรแม้ว่าคุณจะทํามันหาย
การอนุมัติ ของฉันเป็นสิ่งจําเป็นสําหรับการไถ่ถอนใด ๆ แม้ว่าจะมีใครบางคนหยิบมันขึ้นมา ธนาคารก็จะไม่จ่ายเงินง่ายๆ นอกจากนี้ข้อควรระวังทั้งหมดจะได้รับการพิจารณาและดําเนิน การในลักษณะนี้ใครจะรู้ถ้าคุณจะต้องใช้มันในวัน หนึ่งตัวอย่างเช่นคุณใช้สําหรับกรณีฉุกเฉินเมื่อสองวันก่อนหรือบางที่คุณสามารถเก็บมันไว้ในที่ปลอดภัยให้ฉันได้”
หลินว่านว่านดูงงงวย เก็บพวกมันไว้ในที่ปลอดภัยให้เขา?
มีเพียงลูกสะใภ้เท่านั้นที่มีคุณสมบัติในการรักษาทรัพย์สินของสามี เธอเป็นใคร?
“ทําไมคุณไม่เอาพวกมันกลับไปก่อน? หากฉันต้องการมันสักวันคุณจะให้มันอีกครั้งใช่ไหม?”
ลู่ซานเป่ยปฏิเสธเธอทันที “ฉันจะไม่รับสิ่งที่ฉันให้แล้วคืน ”
หลินวานว่านรู้ว่าเธอจะไม่สามารถเปลี่ยนใจของลู่ซานเป่ยได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทันใดนั้นลูกตาของเธอ ก็กลับกลายเป็นประกาย
“ฉันสามารถจัดสรรเช็คนี้ ตามที่ฉันต้องการใช่หรือไม่”
“ใช่”
“เยี่ยมมาก! ฉันต้องการแลกเปลี่ยนเป็นเงินสดจํานวนมาก จากนั้นจัดหาเนื้อสด บริสุทธิ์ให้หลากหลาย ฉันจะเปลี่ยนทุกวันเหมือนฉันเปลี่ยนเจ้าบ่าวทุกวันและฉันจะก ลายเป็นเจ้าสาวทุกคืน!”
หลินว่านว่านดูเพ้อฝัน ขณะที่เธอกําลังพูดอยู่ เธอแอบเหลือบสายตาไปที่ลู่ซานเป่ยโดยหวังว่าเขาจะรับเช็คกลับ มาด้วยความโกรธ
โดยไม่คาดคิดลู่ซานเป่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขาถามราวกับว่าอยู่ในความคิดที่ลึก “เนื้อสดบริสุทธิ์คืออะไร?”
“เอ่อ..”
เห็นหน้าตาที่หายากของเด็กหลงทาง หลินว่านว่านอธิบายอย่างเชื่องช้า “ในคําจํากัดความของฉัน สด บริสุทธิ์ หมายถึงชายหนุ่มรูปงามอายุต่ํากว่ายี่สิบห้าปีที่ดูดียิ่งขึ้นเมื่อ เขายิ้ม”
ลู่ซานเป่ยมองที่หลินว่านว่านและถามอย่างจริงจังว่า “ฉันหน้าตาดีไหม?”
หลินวานว่านไม่เข้าใจความหมายของคําถามนี้ เธอตอบตามความจริง “ดูดี”
เขาเป็นมากกว่าคําว่าหน้าตาดี เธอเห็นชายหนุ่มรูปหล่อจํานวนมากและแน่นอนลู่ซานเป่ยเป็นคนที่สมบูรณ์แบบที่ สุด
หากเขาเข้าสู่วงการบันเทิงแม้แต่ลั่วหานก็จะต้องหลีกทาง
ลู่ซานเป่ยดูเหมือนจะพอใจกับคําตอบของเธอมากและเขาก็โค้งริมฝีปากเป็นรอยยิ้มทันที
รอยยิ้มนี้ช่างน่าที่งดุจแสงแดดที่ส่องทะลุเมฆดํา ลูกกะตาของหลินว่านว่านแวว;k;
ลู่ซานเบี้ยพูดที่ละคํา “ฉันเพิ่ง ยี่ สิบ ห้า ปีนี้”
อ๊ะ? มันเป็นธุระของของเธอไหม?
หลินวานว่านเริ่มรู้สึกสับสนเล็กน้อย ในกระบวนการระลีกถึงการสนทนาที่พวกเขาคุยกันเธอก็รู้แจ้ง มุมปากของเธอกระตุก
เขาแสดงออกอย่างแนบเนียนว่าเขาเองก็เป็นเนื้อสดๆ บริสุทธิ์ ที่สูงที่สุดในวัยเยาว์และเปี่ยมพลังใช่ไหม?
“ใช่ ค่ะ คุณดูดีและอื่นๆอีกมากมาย เมื่อคุณยิ้ม คุณรวยมากตั้งแต่อายุยังน้อยและคุณโดดเด่นที่สุดในบรรดาหนุ่มน้อย สด บริสุทธิ์!” หลินวานว่านคิดว่ามันตลก แต่ให้ ความร่วมมือกับรักษาหน้าเขา
บทที่ 258 : ต้องการจูบเธอจริงๆ
ลู่ซานเป่ยเหยียดแขนออกมาอย่างดุเดือดและผลักร่างกายของเธอไปที่ที่นั่ง
หลินวานว่านเงยหน้าของเธอผงกหัวขึ้น เมื่อเผชิญหน้ากับดวงตาที่สวยงามและลึกซึ้งของเขา ดวงตาของเธอสะท้อนให้เห็นถึงการเปิดและปิดริมฝีปากที่เรียวบาง สีแดงของเขา
“จากนี้คุณต้องการที่จะตัดสินใจเตรียมพร้อมสําหรับฉัน แล้วหรือไม่”
หลินวานว่านตกตะลึง แม้ว่าเธอจะใส่ความกล้าร้อยทั้งร้อย เธอก็ยังไม่กล้า!
เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้รับคําตอบหลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน ลู่ซานเป่ยชะม้ายตาทั้งสองข้างและเอนตัวมา มือขวาจับหน้าเธอและเขาก็ลูบเบา ๆ มีคําใบ้ของอันตรายใน ความอ่อนโยน
” ทําไม? คุณไม่เต็มใจเหรอ?”
“ฉัน” หลินวานว่านอ้าปากพูด แล้วรู้สึกว่าลู่ซานเบี้ยชวนให้ขนลุก
เธอไม่รู้ว่าทําไม แต่เธอรู้สึกว่าถ้าเธอตอบว่าไม่ ลู่ซานเปยจะทําบางสิ่งที่ไม่ดี
เมื่อมองดูริมฝีปากสีแดงของหลินว่านว่าน เคลื่อนไหวเล็กน้อย ดวงตาของลู่ซานเป่ยเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้น
จริงๆ อยากจะจูบเธอ
เขาอยากจะบอกเธอว่าเขารู้สึกอย่างไรกับเธอตอนนี้เพื่อเธอจะไม่มีทางเลือก นอกจากต้องเผชิญหน้ากับมันแม้ว่าเขาจะถูกปฏิเสธในที่สุดหรือถ้าเขาใช้กลยุทธ์ไร้ยางอายเขาก็ ยังต้องการที่จะอยู่ร่วมกับเธอ
ลู่ซานเป่ยใช้ความอดทนมาโดยตลอดต่อสิ่งที่เขาต้องการความปรารถนาที่เขามีในช่วงเวลานี้ ทําให้ความอดทนของเขาลดน้อยลงหมดแล้ว
ในขณะนั้น เมื่อเขาทนไม่ได้ อยากจูบเธอ หลินว่านว่านมุ่ยปาก
“คุณต้องการให้ฉันใช้เงินของคุณเพื่อให้คุณ คุณไม่สบายหรือเปล่า? นอกจากนี้คุณเป็นนายทุนให้ฉันมานานคุณต้องการให้ฉันตอบแทนคุณอย่างไร? ฉันไม่มีความกล้า…”
ลู่ซานเป่ยมองดูเธอแล้วหัวเราะอย่างมีความสุข ดวงตาของเขากวาดไปที่หมัดด้านข้างของเธอ
ความบ้าคลั่งของเขาเย็นลงในทันที
ถ้าเขาจูบเธอจริงๆและให้เธอเข้าใจความรู้สึกของเขาที่มี ต่อเธอเธออาจหนีไปไกลแสนไกลและขีดเส้นกั้นระหว่างกันทั้งหมด
ลั่วหานคือทุกสิ่งที่เธอกําลังคิดอยู่ในตอนนี้ ถ้ามันเกินกว่าเกณฑ์ความอดทนของเธอ เธอจะเลือกตายพร้อมศักดิ์ศรีมากกว่าอยู่ในความอับอายขายหน้า
ลู่ซานเป่ยจูบริมฝีปากของเขาเบา ๆ และระงับความกระตือรือร้นที่จะทําตามหัวใจของเขา
“เก็บเช็คไว้ อย่าส่งพวกมันกลับมาหาฉันอีก”
“ตกลง” หลังจากประสบปัญหานี้ หลินวานว่านก็ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะโต้เถียงกับเขา
ลู่ซานเป่ยคลายมือที่กําของเขากับเธอและกลับไปที่ที่นั่นของเขาเขายังเป็นชายร่างสูงที่เย็นชาและสง่างาม
หลินว่านว่านถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างเงียบ ๆ หน้าตาของลู่ซานเป่ยทําให้เธอหลอนจริงๆในตอนนี้ ในช่วงเวลาเหล่านั้นเธอยังสงสัยว่าลู่ซานเป่ยได้พัฒนา ความเป็นเจ้าของระหว่างชายและหญิง
มันต้องเป็นภาพลวงตา ท้ายที่สุดเขามีคนที่เขาชอบอยู่แล้ว
การแสดงออกของหลินว่านว่านเปลี่ยนไปจากความวิตกกังวลจากเริ่มต้นไปสู่ความสับสนจากนั้นเปลี่ยนเป็นความอภิรมย์และในที่สุดก็เพื่อบรรเทา
ลู่ซานเป่ยเห็นได้อย่างชัดเจนและใบหน้าของเขาจมลงเล็กน้อยเขารู้สึกไม่พอใจ
ในหัวใจของหลินวานว่านเขาเป็นสุภาพบุรุษมากขนาดนั้นหรือเปล่า?
ในขณะนั้น รถจอด หลินว่านว่านรู้สึกว่าเธอถูกปลดปล่อย รีบเปิดประตูรถอย่างเร่งด่วน “ฉันไปก่อนนะ!”
เธอกําลังจะเรียกหรวนเบ้าเอ๋อ เมื่อลู่ซานเป่ยเรียกเธอ “เดี๋ยวก่อนคุณลืมบางอย่าง”
ลู่ซานเปยส่งถูกของขวัญสีขาว หลินว่านว่านคิดว่ามันจะผิดไหมที่เธอจะรับหรือไม่รับ
กระเป๋ามีชุดที่เธอใส่ก่อนหน้านี้ ในตอนแรกเธอต้องการส่งคืนให้เขาโดยตรง แต่หลังจากที่ไม่สามารถส่งคืนเช็คได้ เธอรู้ว่าลู่ซานเป่ยจะไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน เช่นนี้เธอทําได้เพียงแกล้งทําเป็นว่าเธอลืมทิ้งมันไว้ในรถ ใครจะรู้ว่าเธอจะถูกเปิดเผยอย่างรวดเร็ว
การสัมผัสความรู้สึกอึดอัดใจของหลินว่านว่าน ลู่ซานเป่ยเปิดกระเป๋าแล้วดู เขาเดาความคิดของเธอทันที
“อย่าเข้าใจผิด!”
หลินว่านว่านเห็นคิ้วที่เย็นชาของเขา รีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “ฉันอยากให้คุณนํามันกลับไปที่หยุนแมนชั่นเพื่อทําความสะอาด ชุดมีค่ามาก และฉันกังวลว่าฉันจะทําให้มัน เสียหายโดยไม่ได้ตั้งใจขณะซัก!”
