บทที่ 297-298 : เด็กชายจอมวางแผนจู่โจมอีกครั้ง
หลินว่านว่านไม่เข้าใจจริงๆว่าทําไมลู่ซานเป่ยถึงหวาดระแวงมากขนาดนี้
ครั้งนี้เธอเกือบจะตายแล้ว แต่ตอนนี้เธอยังไม่ได้ตายและมีกําลังวังชาไม่ใช่เหรอ? ทําไมเขาถึงไม่พอใจหลังจากที่เธอขอโทษและเรียนรู้บทเรียนของเธอ?
“ไอ้บ้า! คุณมันไอ้บ้า!” ขณะที่หลินว่านว่านด่าเขา เธอทิ้งตัวลงบนเตียงใหญ่และนุ่ม
เขาบอกว่าชอบเธอ? นี่เป็นวิธีที่เขาชอบเธออย่างนั้นเหรอ?
ยิ่งหลินว่านว่านคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็ยิ่งมีความคับแค้นใจมากขึ้น เธอปีนขึ้นไปดึงผ้าม่านหน้าต่างออก เป็นเพียงโชคดีของเธอที่ได้เห็นลู่ซานเป่ยเดินไปตามทางที่ปูด้วยหิน
เธอตะโกนทันที “อู่ซานเป่ย คุณไอ้บ้า! ถ้าคุณมีความสามารถก็ให้ฉันอยู่นี่ตลอดไปเลย! ฉันจะกินกินให้คุณจน และสูญเสียทรัพย์สินทั้งหมดของคุณไปเลย ฉันจะปล่อยให้คุณหาเลี้ยงและคุณจะไม่สามารถลุกขึ้นได้อีก!”
กูโม่ที่เดินอยู่ข้างๆลู่ซานเป่ยเกือบจะส่งเสียงดังในลําคอออกมา
เธอไร้เดียงสาเสียจริง มันคงไม่ใช่เรื่องใหญ่ แม้ว่าจะมีอีกสิบหลินว่านว่านมาอยู่ที่นี่ สมบัติที่เหลืออยู่ทั้งหมดของนายท่านก็ไม่สูญเสีย
ลู่ซานเปยไม่ได้รําคาญกับเสียงตะโกนของใครบางคน เขาขึ้นรถแล้วเอนร่างพิงราบกับเบาะ คิ้วของเขาเผยให้เห็นร่องรอยของความเหนื่อยล้าจางๆ
เห็นว่าเขาดูไม่ดี กูโมไม่สามารถช่วยได้ แต่ให้คําแนะนํา “จริงๆแล้วคุณหลินไม่ง่ายอย่างที่เราคิด เธอมีทั้งสมองและพละกําลัง และสามารถปกป้องตัวเองได้ ไม่จําเป็นต้องติดตามเธอ ท้ายที่สุดเธอไม่มีศัตรูที่แข็งแกร่งเลย”
คู่ชานเบี้ยตอบด้วยเสียงต่ํา “ฉันรู้”
การรู้เป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่ก็เป็นอีกเรื่องที่เขาจะทําให้มั่นใจมากกว่าใช่หรือไม่
กูโม่พูดอีกครั้งว่า “ถ้าผมจะปกป้องคุณหลินและถ้าศัตรูของนายท่านบอกได้ว่าเป็นห่วงเธอ นั้นจะทําให้เธอได้รับอันตรายมากยิ่งขึ้นนะครับ”
ลู่ซานเปยนิ่งเงียบ ยิ่งเขายืนอยู่สูงเท่าใด ศัตรูของเขาก็ยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น
เหตุผลที่เขาแอบไปพบกับหลินว่านว่านก็เพื่อป้องกันไม่ให้คนเหล่านั้นวางมือที่เธอ
“ให้ฉันคิดเกี่ยวกับมัน”
เขาจะไม่เข้าใจสิ่งที่กูโมพูดได้อย่างไร?
เพียงแค่เขาสูญเสียหลินเสี่ยวไปแล้ว เขาทนไม่ได้ที่จะสูญเสียหลินว่านว่านไปอีก
แม้ว่าจะมีความเสี่ยงเพียงเล็กน้อยเขาก็ไม่เต็มใจที่จะเสี่ยง
กูโมยิ้มเหมือนขโมยและพูดซุบซิบว่า “อันที่จริง นายท่านควรคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ มีแต่ผู้หญิงและคนร้ายเท่านั้นที่เลี้ยงยาก คุณหลินโกรธจริงๆครั้งนี้ ถ้านายท่านไม่คิดหาวิธีกล่อมเธอ ผมไม่รู้ว่าเธอจะสร้างปัญหาขึ้นไหม”
“หืม”
คู่ซานเป่ยหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา “ยังมีความจําเป็น ต้องมีเหตุผลอีกเหรอเมื่อเธอทําผิด?”
ริมฝีปากของกูโมกระตุก “คุณน่าเกรงขาม คุณมีความสามารถ หากคุณมีความสามารถจริงๆให้ทําต่อไปและอย่ายอมรับความพ่ายแพ้ต่อหน้าคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง
หลังจากนั้นไม่นานคําใบ้ของความผิดธรรมชาติก็ฉายผ่านดวงตาของลู่ซานเป่ยและเขาก็ถามว่า “ที่ผ่านมาคุณเล้าโลมแฟนของคุณอย่างไร?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น กูโม่ก็ทําสัญลักษณ์แห่งชัยชนะในใจของเขา นายท่านถูกคุณหลินกลืนกินทั้งชีวิตแล้ว
“ข้างเตียงทะเลาะกันจบด้วยบนเตียง…คุณรู้ไหม” เขาตอบโดยไม่ต้องคิด
ดวงตาของลู่ซานเปยมีความซับซ้อนเมื่อเขามองไปที่กูโม่ รูปลักษณ์เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ดูถูกเหยียดหยาม และอิจฉานิด…
“วิธีอื่นๆล่ะ”
กูโม่เกาหัวของเขา หลังจากใช้สมองมาครึ่งวัน เขาตบหน้าผาก “ผู้หญิงมักชอบความโรแมนติค นายท่านสามารถพับดอกกุหลาบจากกระดาษโน้ตและมอบบ้านให้เธอ มอบเพชรเม็ดใหญ่ให้เธอ ท่านสามารถทําอย่างใจได้เมื่อมีเงิน!”
ลู่ซานเปยฟังมามาก คิ้วของเขาแน่นขึ้น “ลืมมันไปเลย ฉันจะทํามันด้วยตัวเอง”
เวลาที่สิ้นหวังเรียกร้องให้มีมาตรการที่มีความหวัง เขาแน่ใจไปปรึกษาผู้ชายที่เคยถูกทิ้ง
รู้สึกว่าเขาถูกดูหมิ่น กูโม่ไม่เต็มใจที่จะยอมล่าถอยเลย
ลู่ซานเปยคิดกับตัวเองชั่วขณะ เขาหยิบมือถือออกมาลงชื่อเข้าใช้บัญชีเว่ยป๋อที่ไม่ค่อยได้ใช้และเปิดหน้าของคนคนเดียวที่เขาติดตาม
ในเวลาเดียวกัน ทิ้ง!
โทรศัพท์ดังขึ้นพร้อมกับการแจ้งเตือน หลินว่านว่านซึ่งนอนอยู่บนเตียงก็เหลือบไปเห็น
บทที่ 298 : เด็กชายจอมวางแผนจู่โจมอีกครั้ง
ปรากฏว่ามีผู้ติดตามส่งข้อความถึงเธอเป็นการส่วนตัว หลินว่านว่านเปิดการแจ้งเตือน และต้องตกใจเมื่อพบว่าคนที่ส่งข้อความถึงเธอแบบส่วนตัวคือแฟนคนแรกของเธอ!
เมื่อเธอเปิดบัญชีเว่ยป๋อในตอนนั้นไม่มีใครติดตามเธอเลย แฟนชายคนนี้ชื่อบอล เคยช่วยเธอไว้
หลินว่านว่านพบว่าสิ่งนี้น่าจดจํามาก เมื่อมีชื่อว่านในชื่อของเขา แฟนๆของเธอก็เริ่มเรียกเธอว่าบอล
บอล: คุณอยู่ไหม?”
หลินว่านว่าน : “ฉันอยู่”
เธอคลิกที่โปรไฟล์ของเขา นอกจากข้อมูลที่จําเป็นแล้ว ยังไม่มีข้อมูลอื่นๆ เขาตามแต่เธอ และอวตารของเขาคือข้าวเหนียวปั้น
บอล : “ฉันถามคําถามคุณได้ไหม?”
หลินว่านว่าน : “คุณเป็นแฟนคนแรกที่ติดตามฉัน คุณมีสิทธิพิเศษโปรดสอบถามมาเลย!”
บอลไม่ได้ทําให้แฟนๆ ตื่นเต้นเหมือนตอนที่พวกเขาได้พบกับไอดอลของพวกเขา เขาไม่เคยพยายามที่จะตรวจสอบชีวิตส่วนตัวของเธอ ราวกับว่าเขาปฏิบัติกับเธอเหมือนเพื่อนออนไลน์ และบทสนทนาของพวกเขาก็สบายๆ
บอล : แฟนฉันโกรธ ฉันจะทําอย่างไรให้เธอมีความสุข?”
หลินว่านว่าน : “คุกเข่าลงไปหาเธอ แล้วร้องเพลง “พิชิต” ร้อยครั้ง”
บอล “…”
หลินว่านว่านหัวเราะและกําลังจะพิมพ์คําบางคํา เมื่อบอลตอบกลับมาอีกประโยค
บอล : เมื่อฉันจะขอแต่งงานกับเธอ ฉันถึงจะคุกเข่าลง ตอนนี้ยังเร็วไปหน่อย”
หลินว่านว่านหน้ามุ่ย เขาทําตัวน่ารักต่อหน้าเธอ โลกนี้เต็มไปด้วยความมุ่งร้ายต่อคนโสดจริงๆ
หลินว่านว่าน : “ถ้าคุณไม่ได้ทําผิดพลาดที่ไม่น่าให้อภัย ตราบเท่าที่คุณแสดงความจริงใจออกมา เธอจะให้อภัยคุณ คุณสามารถทําให้เธอประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อเธอถูกสัมผัส คุณสามารถอุ้มเธอไปที่เตียงได้โดยตรงและไปที่นั่นได้ 300 รอบ ฉันรับประกันว่าสิ่งแรกที่เธอจะพูดกับคุณในวันถัดไปคือ “ที่รักคุณเยี่ยมมาก ฉันรักคุณมาก – ”
บอล : “ …”
ในขณะนั้น หลินว่านว่านตระหนักว่าเธอพูดเร็วเกินไป และเธอก็รู้สึกอายทันที
โอ้ย ฉันพูดกับแฟนๆแบบไม่จํากัดคําพูดจริงๆ!
อย่างรวดเร็ว! เธอต้องกลายเป็นไอดอลอีกครั้ง!
ในเวลาเดียวกัน ในรถลู่ซานเปยมองไปที่หน้าต่างที่ปิดสนิทบนชั้นสอง รอยรอยของความกระตือรือล้านฉายผ่านดวงตาที่ลึกล้ําของเขา
บอล : จะได้ผลจริงๆหรือ?”
หลินว่านว่าน : “ฮ่าๆๆ ฉันแค่ล้อเล่น ในฐานะเยาวชนที่ดีภายใต้กลุ่มชิง ฉันจะทําเรื่องลามกแบบนั้นได้อย่างไร!
บอล : “โอ้…”
หลินว่านว่านรู้สึกว่ามีความรู้สึกผิดหวังในคํานี้
หลินว่านว่าน : สิ่งที่สําคัญที่สุดคือการปฏิบัติต่อเธอด้วยใจจริง อย่าคิดว่าจะเสียเงินเพื่อซื้อของขวัญให้เธอ เธอคงไม่รับแน่นอน ทําด้วยตัวเองและเตรียมสิ่งที่เธอชอบแทน ตราบใดที่เธอเห็นความจริงใจของคุณเธอก็จะใจอ่อน”
ทําด้วยตัวเองเป็นการส่วนตัว….
ความคิดลึกๆ หลินว่านว่านชอบอะไร?
บอล : “คุณชอบวิธีเหล่านี้เหรอ?”
หลินว่านว่าน : “ใช่ มันเป็นความคิดเห็นส่วนตัวของฉัน ถ้าเธอไม่ชอบก็อย่ามาด่าฉันนะ”
บอล : “ฉันเข้าใจ”
หลังจากประโยคนี้เขาไม่ได้สนทนาต่อ
หลินว่านว่านวางมือถือลงอีกครั้ง อารมณ์ของเธอดีขึ้น บอลนี่น่าสนใจทีเดียว
มันเป็นเพียงแค่นั้น เมื่อคิดถึงลู่ซานเป่ย เธอรู้สึกหงุดหงิดอีกครั้ง
หลินว่านว่านไม่อยากเลิกกับลู่ซานเป่ยจริงๆ เธอรู้สึกหวงแหนความสัมพันธ์ที่พวกเขาแบ่งปัน นั่นคือเหตุผลที่แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเขาชอบเธอและพวกเขาไม่เหมาะสม เธอไม่ได้ขีดเส้นแบ่งระหว่างพวกเขา
“เฮ้อ!”
หลินว่านว่านถอนหายใจ เธอพลิกตัวไปมาสักพักแล้วก็หลับไป โดยไม่รู้ตัว
เมื่อเธอตื่นขึ้นมา มันก็เป็นเวลากลางวันแล้ว หลังจากแปรงฟันและล้างหน้าแล้ว เธอเปิดประตูและประหลาดใจที่พบกล่องแบนสีน้ําเงินวางอยู่
