ตอนที่ 259 ข้าจะสังหารเจ้าได้เยี่ยงไร ?
สายตาที่เขม็งจ้องมองเกอซีกระหายโลหิตอย่างน่าประหวั่นพรั่นพรึง ประสานร่วมกับอายสังหารเข้มข้นที่แผ่ซ่านตลอดทั่วทั้งเรือนกายล้วนเพียงพอให้ทุกผู้คนสั่นสะท้าน ด้วยความหวาดกลัว ประหนึ่งเพียงเสี้ยวนาที ร่างของนางก็พร้อมจะถูกสะบั้นฉีกขาดกระจุยเป็นเสี่ยงๆ
เกอซีใจไม่ดียิ่งขึ้นเรื่อยๆ แม้มุมปากของหญิงสาวจะยกโค้งขึ้นอย่างสิ้นหวังกระนั้นมันยังคงแอบแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มเยาะ
ยามนี้บุรุษผู้นี้ชิงชังนางแล้วหรือ? ที่เขานึกเกลียดชังเนื่องเพราะนางทําร้ายสตรีอันเป็นที่รักของเขากระนั้นหรือ?
ความรู้สึกชักพาจิตใจให้อ่อนไหวที่ผ่านมาเหล่านั้น… คํามั่นสัญญาที่เคยเอ่ยกล่าวมาพวกนั้น เบื้องหน้าเทพธิดาบัวเยือกแข็งผู้เป็นที่รักของเขา สิ่งเหล่านั้นจะนับเป็นอย่างไรได้?
หนานกงยวี่เชยคางนางขึ้นพลางเอ่ยกล่าวเสียงอ่อน “ซีเอ๋อ ข้าบอกให้เจ้ามาหาข้า เจ้าไม่ได้ยินหรือ ?”
น้ําเสียงนั้นอ่อนละมุนอย่างเหลือแสน ทว่าเพียงมันกระทบโสตประสาทเกอซีกลับต้องสั่นสะท้านไปทั้งกาย
แม้หมายจะขยับก้าวหลีกห่าง ทว่าตลอดทั่วเรือนกายกลับถูกโอบล้อมไว้ด้วยคลื่นพลังกดดันอันน่าเกรงขามกระทั่งนางไม่อาจขยับเขยื้อนแม้เพียงก้าว
นับเป็นคราแรกที่นางได้ประสบกับพลังความแข็งแกร่งอันไร้ขอบเขตจํากัดของหนานกงยวี่ด้วยตนเอง สิ่งที่ประสบช่วยให้นางตระหนักซึ้งแล้วว่าไยเมื่อต้องเผชิญหน้ากับบุรุษผู้นี้ ความอับจนสิ้นหวังจึงเบ่งบานอัดแน่นภายในใจทุกผู้คน
เฟิ่งเหลียนอิ่งแผดเสียงร้องตะโกนออกมาจากตําแหน่งที่ตนยืนอยู่ไม่ไกลห่างเท่าไรนัก “ท่านพี่ยวี่ ข้ารู้ว่าท่านเกรี้ยวกราดด้วยเพราะข้าเป็นเหตุ ทว่าจะอย่างไรเสีย คุณชายซีย่อมเป็นสหายของท่าน โปรดเห็นแก่ชื่อเสียงของข้า อย่าลงมือทําร้ายพวกเขาเลยจะได้หรือไม่? คุณชายซีหาได้ตั้งใจทําร้ายข้าไม่ ข้าเชื่อว่าในยามนี้เขารู้ผิดแล้ว”
แจ้งกล่าวออกไปเช่นนั้น เฟิ่งเหลียนอิ่งหันกลับมาร้องตะโกนบอกเกอซี “คุณชายซี รีบยอมรับผิดต่อท่านพี่ยวี่เถิด! หาไม่แล้ว หากความเดือดดาลของท่านพี่ยวี่ระเบิดออกมา กระทั่งข้าย่อมมิอาจหยุดเขาได้ หรือท่านอยากเห็นคุณชายกู้ต้องสิ้นใจภายใต้น้ํามือของท่านพี่ยวี่”
ได้ยินเช่นนั้นเกอซียิ่งรู้สึกเหยียดหยัน ประกายตาสีม่วงฉายวูบวาบผานม่านตาดําคู่นั้น ก่อนมันจะถูกเบี่ยงกลับมา จ้องหนานกงยวี่เขม็งพร้อมเสียงเอื้อนเอ่ย “นี่หรือคือจุดประสงค์ที่เจ้าเรียกให้ข้าเข้าหา? หมายสังหารข้า เพื่อล้างแค้นแทนสหายหญิงคนสนิทของเจ้ากระนั้นหรือ? หนานกงยวี่ ในสายตาของเจ้า ข้าโง่เง่าถึงเพียงนั้นเชียวล่ะหรือ โง่งมถึงขั้นที่จะยอมมอบตนเองให้เจ้าลงมือสังหารกระนั้นหรือ?”
ตลอดทั้งร่างของชายหนุ่มสะดุ้งสั่น ฝ่ามือที่โอบรัดรอบเอวอีกฝ่ายกระชับแน่นยิ่งขึ้นเมื่อน้ําเสียงอันสั่นเครือของ เขาลอดผ่านริมฝีปากออกมา “ซีเอ๋อ เจ้ากล่าวเรื่องไร้สาระอันใด ? ข้าจะสังหารเจ้าได้เยี่ยงไร?”
ได้ยินนางตําหนิเช่นนั้น หวนนึกถึงครั้งที่เขาห่วงกังวลว่าสตรีผู้อยู่ในอ้อมแขนอาจสิ้นชีพได้ทุกเมื่อภายใต้อาณาจักรกําบังแห่งนี้ เขาก็หวาดกลัวกระทั่งโลหิตในกายเย็นเฉียบ ซีเอ๋อคิดไปไกลกระทั่งเอ่ยปากว่าเขาคิดสังหารนางเชียวล่ะหรือ?!!
“คุณชายซี ข้าเคยบอกท่านแล้วว่าข้าจะไม่ยอมให้ท่านพี่ยวี่สังหารท่าน ถึงเพียงนี้แล้วไยท่านยังไม่เข้าใจความหวังดีของข้าอีก !” สุ่มเสียงแฝงหยาดน้ําตาของเพิ่งเหลียนอิ่งดังก้องขึ้นอีกครา “การที่ท่านให้กู้หลิวเฟิ่งพยายามสังหารข้ายังไม่พออีกกระนั้นหรือ ไยต้องคอยใส่ความข้าต่อหน้าท่านพี่ยวี่เช่นนี้ ท่าน…เหตุใดท่านจึงชิงชังข้าถึงเพียงนี้ ?”
“น้องหญิงเหลียนอิ่ง จะต้องกล่าวกับคนเช่นนี้ให้มากความไปไย ! ให้ข้าสังหารพวกมันล้างแค้นให้เจ้าเถิด!”
เมื่อเนียจินเฉิงถึงที่สุดแห่งความอดทนเขาตะคอกใส่หนานกงยวี่ “หนานกง เจ้ายังไม่รีบลงมือสังหารพวกมันล้างแค้น ให้น้องหญิงเหลียนอิ่งอีกหรือ? อย่าบอกนะว่าเจ้าอยากเห็นเหลียนอิ่งที่เราคอยปกป้องมาแต่เยาว์วัยต้องกล้ํากลืนความทุกข์โศกเช่นนี้?”
ใบหน้าของหนานกงยวี่กระตุกถูกเมื่อได้ยินคําของเนียจินเฉิง และเฟิ่งเหลียนอิ่ง อายสังหารแรงกล้าปรากฏขึ้นในแววตา ประหนึ่งสามารถควบกลั่นขึ้นเป็นพายุร้าย คล้ายดั่งเขาพร้อมจะบดขยี้ทุกสิ่งที่ขวางหน้าให้พินาศบรรลัย
ทว่าก่อนที่ชายหนุ่มจะขยับไหวกาย สําแสงสีแดงที่คมกริบประดุจกระบี่พลันพุ่งตรงเข้าโอบรัดรอบเอวเกอซี พร้อมฉุดดึงร่างของนางออกจากอ้อมอกของหนานกงยวี่อย่างเร็วรี่
กู้หลิวเพิ่งลอยคว้างกลางเวหาพร้อมคว้าร่างของเกอซีไว้ ก่อนจะค่อยๆ ร่อนลงสู่พื้น ชายหนุ่มกั้นขวางเบื้องหน้าเกอซีก่อนจะหันไปเอ่ยวาจากับหนานกงยวี่ด้วยน้ําเสียงเย็นชา “ท่านอ๋องราชันมัจจุราชช่างไม่รู้จักแยกแยะดีชั่วอย่างแท้จริง ท่านถูกสตรีในหัวใช้เป็นเครื่องมือกลับยังไม่รู้สึกตนกระนั้นหรือ ?”
“หลีกไป ! เรื่องของซีเอ๋อ หาใช่กงการใดของเจ้าไม่ !”
เกอซีกระตุกแขนเสื้อกู้หลิวเพิ่งพลางเอ่ยคําด้วยสีหน้าเย็นชา “อย่าก้าวก่ายเรื่องของข้าอีก ผู้ที่พวกเขาหมายหัวคือข้า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า และท่านผู้ดูแลโจว”
***จบตอนข้าจะสังหารเจ้าได้เยี่ยงไร ?***
