ตอนที่ 384 ปุ๋ยโอสถ
เกอซีลูบหัวน้อย ๆ ของต้านต้าน เมื่อยามนี้เจ้าตัวน้อยหาได้ดื้อดึงต่อไปไม่ กลับกัน เขาตรงเข้ากุมคว้าปลายนิ้วของนางทั้งยังผงกศีรษะรับอย่างว่าง่าย ท่านแม่ ข้าจะดูแลพี่เชี่ยวหลีให้ดี ท่านต้องล้างแค้นให้พี่เชี่ยวหลีให้ได้ !
ต้านต้านกลับเข้าสู่มิติเวทอย่างรวดเร็วฉับไวทิ้งเกอซ์ไว้ภายใต้ม่านอาคมเขตกำบังของเถาวัลย์ม่วงอเวจี หญิงสาวค่อย ๆ ก้าวเข้าสู่ด้านในส่วนลึกของคุกใต้ดินด้วยความระมัดระวัง
ก่อนเข้าล้างแค้นตัวการใหญ่ต้นเรื่อง นางต้องการรู้ว่าคนเหล่านี้แอบซุกซ่อนกระทำสิ่งลับใดในสถานที่แห่งนี้
กลิ่นคาวโลหิตเข้มข้นคละเคล้ากลิ่นเหม็นเน่าที่ปรากฏในยามนี้ ย่อมไม่ใช่การลงมือสังหารผู้คนเพียงหยิบมือ
แม้เกอซีจะตระเตรียมใจไว้ก่อนหน้า ทว่าเมื่อล่วงเข้าส่วนลึกสุดในห้องใต้ดิน ภาพฉากเบื้องหน้ากลับสามารถสร้างความตื่นตระหนกให้นาง อย่างเหลือแสน ลมหายใจอัดจุกแน่นไปชั่วคราว
เมื่อเพียงเอียงกายเลี้ยวมุมทางเดิน เกอซีพลันได้ยินเสียงเด็กน้อยร้องไห้
บุรุษจำนวนมากผู้สวมใส่ชุดแปลกประหลาดตาช่วยกันกระทำบางสิ่งกับเด็กน้อยสองคนที่ถูกมัดไว้กับเตียงศิลา หากทว่าเกอชีไม่อาจแลเห็นความเคลื่อนไหวของกลุ่มคนเหล่านี้ได้อย่างชัดเจน
เพียงพบว่าเด็กน้อยทั้งคู่มีวัยไม่ถึงห้าหรือหกขวบปี ช่องอกถูกเปิดออก ช่องท้องถูกผ่าคว้านสดโดยไร้สิ้นโอสถระงับประสาทความรู้สึก ความเจ็บปวดหนักหนาสาหัสเพียงนี้ล้วนมิใช่สิ่งที่เด็กตัวน้อยจะสามารถแบกรับไว้ได้
เสียงร้องไห้ราวจะขาดใจที่สามารถทำให้ผู้รับฟังแทบเจียนใจจะขาดดังก้องในทันที เจ็บเหลือเกิน ท่านพ่อ ข้าเจ็บเหลือเกิน ช่วยข้าด้วย…..
หากทว่าเสียงร้องนั้นพลันค่อย ๆ อ่อนแรงลงอ่อนแรงลง เพียงสองช่วงลมหายใจกลับกลายเหลือเพียงเสียงร้องครางด้วยความเจ็บปวด ทรมานก่อนเสียงกรีดร้องสุดท้ายจะดังขึ้น เพื่อแปรเปลี่ยนเป็นความเงียบสงัด
บุรุษผู้หนึ่งในกลุ่มชายผู้สวมใส่ชุดประหลาดส่ายหน้าพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว ไม่คิดเลยว่าเราต้องพบกับความล้มเหลวกันอีกคราเมล็ดหญ้าหลิงเพาะเลี้ยงยากยิ่ง กระทั่งพวกเราทดลองเพาะบนปุ๋ยโอสถแทบทุกประเภท เมล็ดหญ้าชนิดนี้กลับถูกกลืนหายไปในตันเถียน เสียสิ้น กระทั่งกลิ่นอายของมันล้วนไม่หลงเหลือ !
*จุดตันเถียนคือจุดรวมพลังปราณในร่าง อยู่เหนือสะดือ 2 ข้อนิ้ว
อีกคนกล่าวเสริมขึ้น เด็กสองคนนี้นับว่ายอดเยี่ยม พวกมันสามารถทนได้นานกว่าชั่วระยะช่วงเผาก้านธูป จึจิจ…ยามนี้ทั่วช่องท้องของมันล้วนอัดแน่นไปด้วยต้นหญ้าชหลิง น่าสมเพชยิ่งนัก !
คล้ายยิ่งเด็กอยู่ในช่วงวัยเยาว์สักเท่าไร ล้วนยิ่งเพิ่มโอกาสรอดของเมล็ดพันธุ์ชนิดนี้ คราหน้าพวกเราสมควรทดลองเพาะมันบนร่างของทารกแรกเกิด
ถูกต้อง ! ถูกต้อง ! ทั้งย่อมยอดเยี่ยมที่สุดหากบิดามารดาของมันคือผู้สามารถบรรลุขุมพลังปราณขั้นปฐมภูมิโลกันตร์ หากเป็นเช่นนั้น ทารกย่อมสามารถส่งเสริมให้ต้นหญ้าชหลิงสามารถ งอกเงยลำต้นอ่อนขึ้นได้
ภาพฉากเบื้องหน้าส่งให้ม่านตาทั้งคู่ของเกอซีหดเกร็ง
เด็กชายและเด็กหญิงคู่นั้นนอนนิ่งอยู่บนเตียงศิลา ลมหายใจของพวกเขาทั้งคู่ขาดหายไปนาน แล้วช่องท้องของพวกเขาทั้งคู่ถูกเปิดกว้างกระทั่งสามารถแลเห็นด้านใน ใบหญ้าสีเทาสองใบโผล่ออก เพียงทว่าคล้ายยามนี้มันกลับเหี่ยวเฉาห้อยร่วง
ใบหน้าของเด็กน้อยทั้งสองมีเพียงความตื่นตระหนกหวาดกลัว พวกเขายังเล็กนัก ยังมิเคยได้สัมผัสความน่าสะพรึง ความโสโครกในโลกหล้าทั้งยังไม่เคยได้สัมผัสความสุขท่ามกลางชีวิตที่สวยงาม ก็กลับต้องลาจากโลกนี้ไปด้วยความเจ็บปวดทรมานอย่างถึงที่สุด
เกอซีค่อย ๆ ย่างฝ่าเท้าตรงออกไปทีละก้าว ทีละก้าว กลุ่มบุรุษที่ยืนมุงพินิจร่างของเด็กทั้งสองเพิ่งรับรู้ถึงการมาเยือนของหญิงสาว
เจ้าคือผู้ใด ?! ไม่รู้หรือว่านี่คือเขตหวงห้าม ? ผู้ใดอนุญาตให้เจ้าเข้ามาเพ่นพ่านที่นี่ ?
แววตาของนางเย็นยะเยือกเหน็บหนาว ฝ่ามือทั้งสองขยับเคลื่อนไม่รั้งรอ สายเถาวัลย์สีม่วงพุ่งออกอย่างรวดเร็ว ปลายเถาที่แข็งแหลมคมเสียดทะลุผ่านร่างของพวกมันดัง ปัก ปัก
ยังไม่ทันที่กลุ่มบุรุษในชุดแปลกตาจะส่งเสียงร่ำร้อง ร่างของมันก็กลับกลายเป็นซากศพด้วยฝีมือของเถาวัลย์ม่วงอเวจี
เกอซีก้าวเข้าหาศพของเด็กน้อยทั้งสองนาง ยืนจ้องภาพเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกที่เลือนลางชั่วครู่ ก่อนจะเหยียดมือยื่นออกลูบปิดเปลือกตาให้เด็กน้อยทั้งคู่
นายท่าน นายท่าน เร่ง….เร่งมาดูทางนี้เถิด
***จบตอน ปุ๋ยโอสถ***
