เสียงของลู่เฉิงฮ่าวเพิ่งจบลง น้ำตาของลั่วเสี่ยวชิงจึงห้ามไม่อยู่แล้วไหลออกมา
ลั่วเสี่ยวชิงคิดไม่ถึงเลยว่าลู่เฉิงฮ่าวจะพูดอะไรแบบนี้
ลู่เฉิงฮ่าวบอกว่าเขารักเธอ
ลู่เฉิงฮ่าวบอกว่าจะเอ็นดูเธอ ปกป้องเธอ ไม่ให้เธอได้รับอันตรายอะไรอีก
ลู่เฉิงฮ่าวยังถามอีกว่าเธอจะตกลงแต่งงานกับเขาหรือเปล่า?
เธอจะไม่ตกลงได้ยังไง? เธอเต็มใจตอบตกลงแต่งงานกับเขามากๆ!
ลั่วเสี่ยวชิงร้องไห้แล้วกอดลู่เฉิงฮ่าวไว้แน่น “ลู่เฉิงฮ่าว ฉันตกลง ฉันตกลง ฉันตกลงจะแต่งงานกับนาย”
ลู่เฉิงฮ่าวได้ยินคำตอบที่ตัวเองรอคอยมานาน จึงกอดลั่วเสี่ยวชิงในอ้อมกอดไว้แน่นด้วยขอบตาที่เริ่มแดง
ทั้งสองกอดกันไปสักพัก สุดท้ายเป็นจี้หลิงชวนที่จูงมือมู่ซีซีมาที่ห้องพักฟื้นแล้วเห็นภาพเหตุการณ์จึงไอเสียงเบาอย่างทำตัวไม่ถูก ลั่วเสี่ยวชิงกับลู่เฉิงฮ่าวค่อยรู้ตัว
ลั่วเสี่ยวชิงที่หน้าแดงรีบหนีออกมาจากอ้อมกอดของลู่เฉิงฮ่าวอย่างทำตัวไม่ถูก
แต่ลู่เฉิงฮ่าวกลับสวมแหวนที่นิ้วนางให้ลั่วเสี่ยวชิงด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแล้วเอ่ยกับเธอว่า “ลั่วเสี่ยวชิง ตอนนี้เธอเป็นคนของฉันแล้ว ไม่ให้เธอมีโอกาสเสียใจทีหลังหรอก”
พูดจบลู่เฉิงฮ่าวจึงจูงมือลั่วเสี่ยวชิงก้าวเดินออกจากโรงพยาบาล
ลั่วเสี่ยวชิงโดนลู่เฉิงฮ่าวจูงมือไปอย่างทำตัวไม่ถูก จนกระทั่งถึงรถแล้วค่อยอดถามลู่เฉิงฮ่าวไม่ได้ว่า “ลู่เฉิงฮ่าว มีเรื่องอะไรทำไมถึงรีบร้อนขนาดนี้ เมื่อกี้ฉันยังไม่ได้คุยกับซีซีเลย”
ลู่เฉิงฮ่าวขับรถไปด้วยแล้วยิ้มเอ่ยกับเธออย่างเอ็นดู “อื้อ มีเรื่องสำคัญที่รีบร้อนมาก แล้วเราสองคนต้องไปทำด้วยกัน”
ลั่วเสี่ยวชิงมองลู่เฉิงฮ่าวด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ จึงได้ยินเขาเอ่ยอีกว่า “เสี่ยวชิง เธอเอาบัตรประชาชนกับทะเบียนบ้านมาไหม?”
กระเป๋าที่ใส่บัตรประชาชนของลั่วเสี่ยวชิงโดนคนขับรถคนนั้นโยนทิ้งถังขยะแล้ว พอไปหาก็หาไม่เจอ ไม่กี่วันก่อนลั่วเสี่ยวชิงเพิ่งกลับบ้านไปเอาทะเบียนบ้านจากแม่ลั่วมาทำบัตรใหม่ ตอนนี้ทั้งบัตรประชาชนกับทะเบียนบ้านอยู่ในกระเป๋าของเธอ
“ทั้งบัตรประชาชนกับทะเบียนอยู่ที่ฉัน นายถามเรื่องนี้ทำไม?”
ได้ยินลั่วเสี่ยวชิงพูดแบบนี้ ใบหน้าลู่เฉิงฮ่าวที่กำลังขับรถอยู่จึงยิ้มกว้างทันที แล้วหาโอกาสไปจูบแก้มลั่วเสี่ยวชิงแล้วเอ่ยว่า “เดี๋ยวถึงแล้วเธอจะรู้เอง”
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ลู่เฉิงฮ่าวแล่นรถไปจอดลงที่สำนักงานการทะเบียน
ลั่วเสี่ยวชิงที่โดนลู่เฉิงฮ่าวลากลงมาจากรถเห็นคำว่าสำนักงานการทะเบียนมุมปากจึงกระตุกแล้วเอ่ยกับเขาว่า “ลู่เฉิงฮ่าว นายพาฉันมาที่นี่ทำไม?”
ลู่เฉิงฮ่าวลากลั่วเสี่ยวชิงเดินตรงเข้าไปข้างใน จนกระทั่งไปถึงหน้านายทะเบียน ลั่วเสี่ยวชิงจึงได้ยินลู่เฉิงฮ่าวพูดว่า “มาจดทะเบียนสมรสครับ”
จากนั้นลู่เฉิงฮ่าวก็หันมาเอ่ยกับลั่วเสี่ยวชิงว่า “มา ลั่วเสี่ยวชิง เอาบัตรประชาชนกับทะเบียนบ้านของเธอมาให้ฉัน”
คำพูดสองประโยคนี้ลอยเข้าหูลั่วเสี่ยวชิง ลั่วเสี่ยวชิงจึงอึ้งนิ่งอยู่กับที่
ลู่เฉิงฮ่าวเห็นสีหน้าตกใจของลั่วเสี่ยวชิงจึงยิ้มอ่อน พร้อมยกมือขึ้นมาบีบจมูกเธออย่างเอ็นดู “ลั่วเสี่ยวชิง สีหน้าอะไรของเธอเนี่ย เธอตกลงแต่งงานกับฉันแล้วนะ แหวนก็รับไว้แล้ว ตอนนี้สายแล้วล่ะที่จะเสียใจทีหลัง”
ลั่วเสี่ยวชิงได้ยินประโยคนี้ของลู่เฉิงฮ่าวค่อยตั้งสติได้ หันมองลู่เฉิงฮ่าวอย่างทำอะไรไม่ได้ ในใจกลับอบอุ่นจนร้อน แล้วรู้สึกเหมือนว่าไม่ใช่ความจริง
ตัวเองจะแต่งงานกับลู่เฉิงฮ่าวจริงๆแล้วงั้นเหรอ
ลั่วเสี่ยวชิงกำลังคิดอยู่ ฝ่ามือที่อุ่นร้อนของลู่เฉิงฮ่าวจึงมาจับมือลั่วเสี่ยวชิงไว้ ข้างหูก็มีเสียงที่เอ็นดูของลู่เฉิงฮ่าวดังขึ้นว่า “เสี่ยวชิง เราจดทะเบียนสมรสกันก่อนแล้วค่อยคิดเรื่องงานแต่ง เธอไว้ใจเถอะ ฉันจะต้องให้งานแต่งงานที่เพอร์เฟคโรแมนติกกับเธอแน่นอน”
มือของลั่วเสี่ยวชิงเปลี่ยนไปจับมือลู่เฉิงฮ่าวไว้แน่น
ความจริงสำหรับลั่วเสี่ยวชิง ขอแค่ได้ใช้ชีวิตกับลู่เฉิงฮ่าวก็พอแล้ว งานแต่งงานใหญ่โตหรือเปล่า โรแมนติกหรือเปล่า ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก
ลั่วเสี่ยวชิงมองลู่เฉิงฮ่าวแล้วยื่นบัตรประชาชนกับทะเบียนบ้านของตัวเองแล้วก็ของลู่เฉิงฮ่าวไปให้นายทะเบียนพร้อมกัน จากนั้นทั้งสองก็ไปถ่ายรูปด้วยกัน
สุดท้ายเล่มแดงที่ประทับตราแล้วก็ยื่นมาที่มือลั่วเสี่ยวชิงกับลู่เฉิงฮ่าว
ลั่วเสี่ยวชิงเห็นสมุดเล็กๆสีแดงนี้ ขอบตาจึงเปียกชุ่มทันที
ลู่เฉิงฮ่าวกอดลั่วเสี่ยวชิงไว้ในอ้อมกอดแน่นๆ แล้วเอ่ยปลอบว่า ” เสี่ยวชิง วันนี้เป็นวันมงคลของเราสองคนนะ เธออย่าร้องไห้สิ”
พอจดทะเบียนสมรสเรียบร้อยแล้ว ลู่เฉิงฮ่าวจึงจูงมือลั่วเสี่ยวชิงออกจากสำนักงาน
ทั้งสองขึ้นรถ แล้วแล่นรถออกไป ลั่วเสี่ยวชิงค่อยรู้ว่านี่ไม่ใช่ทางกลับคฤหาสน์
ลั่วเสี่ยวชิงจึงอดหันมองลู่เฉิงฮ่าวไม่ได้ “ลู่เฉิงฮ่าว เราจะไปที่ไหนเหรอ นี่เหมือนไม่ใช่ทางกลับบ้าน”
มุมปากลู่เฉิงฮ่าวยิ้มกว้างกว่าเดิม มือข้างหนึ่งบังคับพวงมาลัยรถ ส่วนอีกข้างก็จับมือลั่วเสี่ยวชิงไว้แล้วยิ้มเอ่ยว่า “อื้อ ยังมีอีกเรื่อง ถ้าจัดการเรียบร้อยแล้วเราค่อยกลับบ้าน”
ตอนนี้ลู่เฉิงฮ่าวชอบฟังคำว่ากลับบ้านของลั่วเสี่ยวชิงมากๆ
ดีจัง นั่นเป็นบ้านของเขากับลั่วเสี่ยวชิง ต่อไปลู่เฉิงฮ่าวจะไม่อยู่ตัวคนเดียวแล้ว
หัวใจที่ว่างเปล่าก็มีความอบอุ่นกับเรื่องดีๆมาเติมเต็มจนเต็ม
ครั้งนี้ไม่นานก็ไปถึงที่หมาย
ลั่วเสี่ยวชิงเห็นลู่เฉิงฮ่าวพาตัวเองเดินเข้าไปในสำนักทนายความ ในใจจึงสงสัยกว่าเดิม
อยู่ดีๆลู่เฉิงฮ่าวพาตัวเองมาที่สำนักทนายความทำไม?
ในหัวมีแต่คำถาม ลั่วเสี่ยวชิงโดนลู่เฉิงฮ่าวลากไปนั่งลงในห้องประชุมเล็กๆ
จากนั้นจึงมีผู้ชายที่ใส่แว่นแต่งตัวทางการถือเอกสารเดินเข้ามา
ลู่เฉิงฮ่าวเห็นผู้ชายใส่แว่นจึงเอ่ยพูดก่อนว่า “สัญญาก่อนหน้านั้นที่ผมเคยคุยกับคุณไว้ทำเสร็จหรือยังครับ?”
“คุณชายลู่ เรียบร้อยแล้วครับ” ผู้ชายคนนั้นพูดแล้ววางเอกสารเหล่านั้นลงตรงหน้าลั่วเสี่ยวชิง
ลั่วเสี่ยวชิงมองลู่เฉิงฮ่าวด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าเขาจะทำอะไรกันแน่
ลู่เฉิงฮ่าวก็ไม่ใจร้อน ยิ้มเอ่ยกับลั่วเสี่ยวชิงอย่างเอ็นดูว่า “เสี่ยวชิง เธอต้องเซ็นเอกสารพวกนี้หน่อย”
ลั่วเสี่ยวชิงคิดว่าเป็นสัญญาก่อนแต่งงาน เพราะทรัพย์สินของลู่เฉิงฮ่าวมากมายขนาดนั้น ถ้าจะเซ็นสัญญาก่อนแต่งงานก็ไม่แปลกอะไร
ขณะที่ลั่วเสี่ยวชิงกำลังคิด สายตาตัวเองจึงมองไปที่สัญญาตรงหน้า อ่านไปคร่าวๆเหมือนไม่ใช่อย่างที่เธอคิดไว้ ยิ่งอ่านไปเรื่อยๆ สีหน้าเธอก็ยิ่งตกใจมากกว่าเดิม!
