พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ – บทที่ 172 ความแค้นของสองตระกูล

นิรุตติ์โบกมืออย่างลึกลับ ไม่ตอบ เอาหน้าต่างรถขึ้น แล้วขับรถออกไป

วารุณีมองรถของเขาที่ออกไปไกล ละสายตาลง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“หม่ามี๊ พวกเราไปกันเถอะ”อารัณจูงมือของวารุณี

วารุณีเก็บความรู้สึกในใจแล้วได้สติคืนมา ยิ้มให้เขา“โอเค”

สองแม่ลูกเข้าไปในร้าน4S เซ็นสัญญา

รถเป็นรถพร้อมใช้ สามารถใส่ป้ายทะเบียนชั่วคราวขับไปได้เลย

ดังนั้นวารุณีจึงไม่อืดอาด ขับรถออกถนน เตรียมกลับไปที่สตูดิโอ

แต่ระหว่างทาง เธอก็รับสายที่ปาจรีย์โทรมา“วารุณี ฉันจะบอกข่าวดีกับเธอเรื่องหนึ่ง”

ได้ยินความตื่นเต้นและดีใจที่ปกปิดไม่อยู่ในเสียงของปาจรีย์ วารุณีก็เดาได้ทันทีว่าข่าวดีอะไร หัวเราะ“พงศกรฟื้นแล้วใช่ไหม？”

“ใช่”ปาจรีย์พยักหน้าไปมา

วารุณีก็ดีใจ“งั้นฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

พูดจบ เธอก็กดหูฟังบลูทูธบนหู วางสายลง แล้วไปกลับรถข้างหน้า ขับไปที่โรงพยาบาล

ไม่เกินครึ่งชั่วโมง ก็มาถึงโรงพยาบาล

วารุณีอุ้มอารัณเข้าประตูแล้วตะโกน“พงศกร！”

“วารุณี คุณมาแล้ว”พงศกรกำลังดื่มน้ำอย่างเป็นนิสัย ได้ยินเสียงของเธอ ก็ฝืนเงยคอขึ้น ฉีกยิ้มที่รวยรินออกไปให้เธอ

วารุณีตอบอือ เดินเข้าไป หลังจากวางอารัณลง ก็มองสำรวจพงศกรอย่างเป็นห่วง“รู้สึกอย่างไรบ้าง？”

อารัณก็มองเขา

พงศกรส่ายหน้าหัวเราะอย่างขมขื่น“ไม่ดีเท่าไหร่ ตอนนี้ถือว่าผมได้เข้าใจคนไข้ที่นอนบนเตียงโดยไม่สามารถขยับอะไรได้แล้ว ว่าในใจรู้สึกอย่างไร”

ปาจรีย์เอาแก้วน้ำวางไว้ข้างๆ“พงศกร อย่าขยับมั่วๆนะ ระวังจะฉีกเป็นแผล”

“ไม่หรอก”พงศกรตอบเธออย่างนิ่งเฉย ท่าทีที่มีต่อเธอ เมื่อเทียบกับวารุณีแล้วนั้น เป็นสองมาตรฐานมาก

สีหน้าปาจรีย์แข็งทื่อ สายตาหรี่ลงหม่นๆ ไม่พูดจา

เห็นสถานการณ์แบบนี้ ในใจวารุณีก็รู้สึกแย่ ริมฝีปากขยับ“ปาจรีย์……”

“ฉันไม่เป็นไร พวกเธอคุยกันเถอะ ฉันออกไปซื้อของสักหน่อย”พูดจบ ปาจรีย์ก็หยิบกระเป๋าขึ้นมา ก้มหน้าลงปกปิดอาการบนใบหน้า เดินผ่านด้านข้างวารุณีไป

วารุณียื่นมือออกไป อยากจะเรียกเธอไว้ แต่กลับถูกพงศกรหยุดไว้“วารุณี ไม่ต้องสนเธอ ปล่อยเธอไป เธอไปก็ดี”

“ทำไมล่ะพงศกร？”วารุณีเอาอารัณไปไว้ข้างๆ หลังจากให้เขาไปเล่นแล้ว จึงมองพงศกรอย่างไม่เข้าใจ“ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมคุณต้องไม่เป็นมิตรกับปาจรีย์ขนาดนี้？”

ในพวกเขาสามคน ปาจรีย์กับพงศกรรู้จักกันก่อน ส่วนนานแค่ไหนเธอไม่แน่ชัดนัก

และเธอรู้จักกับพวกเขาเมื่อห้าปีก่อน ตอนนั้นท่าทีที่พงศกรปฏิบัติต่อปาจรีย์ ยังไม่เย็นชาขนาดนี้ สามปีก่อนถึงจะเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้ ดังนั้นสามปีก่อนเกิดอะไรขึ้นกันแน่？

ได้ยินคำถามของวารุณี แว่นของพงศกรก็สะท้อน ทำให้คนมองความรู้สึกในดวงตาเขาไม่ออก

ผ่านไปแป๊บเดียว เขาก็หัวเราะเบาๆ รอยยิ้มนั้นเลือนราง“วารุณี นี่เป็นความแค้นของตระกูลอิสริยานนท์กับตระกูลสวนจันทร์ ดังนั้นคุณอย่าถามเลย”

ดวงตาวารุณีเบิกโตอย่างตะลึง

เธอคิดว่า จะเป็นปัญหาระหว่างเขากับปาจรีย์เสียอีก

คิดไม่ถึงว่าจะโยงไปถึงสองตระกูลได้ งั้นแบบนี้ เธอก็ไม่อยากถามอีกแล้วจริงๆ

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”วารุณีพยักหน้า

พงศกรเอามือขึ้นมาถอดแว่น ขยี้ตา“ใช่สิวารุณี ผมได้ยินปาจรีย์พูดว่า เรื่องที่ตามมาทีหลังในอุบัติเหตุทางรถยนต์ของผม ประธานนัทธีจัดการเหรอ？”

“ใช่”ได้ยินเขาพูดถึงนัทธีกะทันหัน สายตาวารุณีก็อดไม่ได้ที่จะตะลึง

พงศกรเห็น จึงหรี่ตาลง“งั้นประธานนัทธีได้พูดอะไรไหม？เช่นสาเหตุที่ผมเกิดอุบัติเหตุ？”

“มีสิ บอกว่าคนขับคนนั้นเมาแล้วขับ เบรกเสียการควบคุม ก็เลยเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา พวกนี้ปาจรีย์ไม่ได้บอกคุณเหรอ？”วารุณีเอียงหัวอย่างสงสัย

พงศกรมองออกว่าเธอไม่รู้จริงๆ สายตาก็ผ่อนคลายลง“ไม่เลย ปาจรีย์อาจจะลืม”

ที่จริงปาจรีย์บอกเขาแล้ว แค่เขาไม่แน่ใจที่นัทธีจะพูดกับวารุณี ว่าจะเป็นอีกอย่างหรือไม่ แต่ว่าตอนนี้ดูแล้วเหมือนว่าจะเหมือนกัน

แต่เขากลับไม่เข้าใจ ในเมื่อคนขับรถที่ก่อเหตุถูกจับแล้ว งั้นนัทธีก็ต้องรู้สึกว่าอุบัติเหตุทางรถยนต์เป็นเขาที่จัดการเอง

แต่นัทธีกลับไม่บอกความจริงวารุณี เพราะอะไรกันแน่？ไม่ใช่ว่านัทธีควรใช้โอกาสนี้ ให้วารุณีรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขา อยู่ไกลเขาหรือไง？

“พงศกร คิดอะไรอยู่เหรอ？”เห็นพงศกรเหม่อลอย วารุณีจึงเอามือโบกไปตรงหน้าเขา

สายตาพงศกรวูบวาบ ยิ้มออกมาอีกครั้ง“ไม่มีอะไร ผมแค่รู้สึกว่าโชคดี ดันรอดมาได้จากอุบัติเหตุทางรถยนต์”

“คุณยังจะพูดอีก เมื่อวานทำฉันตกใจแทบตาย แค่ฉันหันกลับคุณก็เกิดเรื่องแล้ว”วารุณีจ้องเขาเซ็งๆ

“ขอโทษนะวารุณี ผมก็ไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนี้”พงศกรถอนหายใจ

วารุณีก็ดูผ่อนคลายลงมา“ที่ควรพูดขอโทษคือฉันสิ ถ้าไม่ใช่คุณที่ส่งฉันกลับ คุณก็คงไม่เกิดเรื่อง พงศกร คุณจะโทษฉันไหม？”

พงศกรส่ายหน้า แสดงออกมาว่าไม่โทษ

แต่ในใจวารุณี กลับยังรู้สึกแย่

เงียบไปสักพัก ประตูห้องคนไข้ถูกเคาะ พิชิตพาหมอสองสามคนเข้ามา เห็นวารุณี ก็แปลกใจเล็กน้อย“วารุณี คุณมาดูคุณหมอพงศกรอีกแล้วเหรอ？”

“ใช่”วารุณีตอบอือ แล้วพยักหน้า

ใบหน้าที่แสนน่ารักของพิชิตขมวดเข้าหา“นี่ไม่ดีเลยนะ”

“มีอะไรไม่ดีคะ？”วารุณีกะพริบตา

“แน่นอนว่าคุณมาบ่อยเกินไป จะมีคนโกรธได้”พิชิตลูบคาง พูดอย่างมีอะไรแฝงไว้

วารุณีขมวดคิ้วอย่างสงสัย“ใครเหรอคะ？”

“แน่นอนว่า……”

“คุณหมอพิชิต คุณมาตรวจคนไข้นี่ แต่ทิ้งผมที่เป็นคนไข้ และมาคุยกับเพื่อนของผม ไม่ค่อยสอดคล้องกับจรรยาบรรณวิชาชีพเลยนะครับ？”พงศกรเม้มริมฝีปากแล้วพูดตัดบท

ถึงแม้ใบหน้าเขาจะยังยิ้ม แต่รอยยิ้มกลับไปสอดคล้องกับสายตา กลับมีความเยือกเย็นแฝงไว้

พิชิตรู้สึกว่าตัวเองเหมือนถูกงูพิษจ้อง อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น โบกมือขึ้นมาแล้วยิ้ม“แค่ก งั้นก็ คุณออกไปก่อนนะครับ ผมจะตรวจให้คุณหมอพงศกร”

“ค่ะ”วารุณีพยักหน้ารู้สึกว่าสองคนนี้แปลกๆ เหมือนกำลังเล่นปริศนา ตาเป็นประกาย และจึงออกไป

พอสองแม่ลูกออกไป ในที่สุดพงศกรก็ทำให้พิชิตลำบากใจ เก็บอาการไว้ แล้วมองเขาอย่างขุ่นเคือง“คุณอยากบอกวารุณีว่า นัทธีรู้สึกดีต่อเธอ？”

พิชิตผิวปากอย่างร้อนตัว“ผมก็ไม่มีทางเลือกไหมล่ะ นัทธีเป็นเพื่อนของผม เขาชอบวารุณี ผมเลยต้องช่วยเขาจีบเธอ”

“งั้นนวิยาล่ะ คุณทำแบบนี้ ไม่กลัวนวิยาเกลียดคุณเหรอ？”พงศกรเงยหน้าจ้องเขา

พิชิตดูตะลึง จากนั้นละสายตาลงไปอย่างซับซ้อน“ตรงนี้ไม่ต้องให้คุณหมอพงศกรมาสนใจหรอกครับ คุณหมอพงศกรนอนพักดีๆ ให้ผมตรวจแผลเถอะ！”

พูดไป เขาก็จงใจกดไปที่บาดแผลของพงศกร

พงศกรเจ็บจนส่งเสียงออกมา ขอบหน้าผากมีเหงื่อไหลออกมา

พิชิตใช้โอกาสนี้ฉีกชุดคนไข้ของเขาออก แล้วตรวจบาดแผล

หลังจากตรวจเสร็จ ก็เปลี่ยนยา พิชิตพากลุ่มหมอออกไป

วารุณีเห็นพวกเขาออกมา ก็รีบยืนตัวขึ้นมา“คุณหมอพิชิต ตรวจเสร็จยังคะ？”

“เสร็จแล้วครับ คุณเข้าไปได้เลย”พิชิตตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

วารุณีกลับยืนไม่ขยับ“คุณหมอพิชิต ในห้องคนไข้เมื่อกี๊ คุณกับพงศกรปิดบังอะไรฉันกันแน่คะ？”

พิชิตมองลงไปแล้วหัวเราะออกมา“พวกเราจะมีอะไรปิดบังคุณได้ครับ โอเค ผมต้องไปตรวจห้องต่อไปแล้ว ไว้เจอกันครับ！”

พูดจบ เขาก็ทักทายคนที่อยู่ข้างหลังและเดินผ่านเธอไป

วารุณีมองพวกเขาเข้าไปในห้องคนไข้ข้างๆ ก็เม้มริมฝีปากสีแดงนั่นไว้ ยืนอยู่ที่เดิมแป๊บเดียว ก็จูงอารัณกลับไปในห้องคนไข้ของพงศกร

ในเมื่อเขาไม่ยอมพูด งั้นก็ช่าง

ในห้องคนไข้ พงศกรกำลังคุยโทรศัพท์กับใครอยู่ เห็นวารุณีเข้ามา ก็พูดกับคนที่ปลายสายว่า‘ผมเข้าใจแล้ว’แล้วก็ตัดสายไป

“ใครน่ะ？”วารุณีเห็นสีหน้าเขาไม่ค่อยดี จึงถามอย่างแปลกใจ