เพียงแค่ในใจยังไม่หยุดการคาดเดา ก็ได้ยินเสียงที่จงใจลดต่ำลงของหยุนชางดังขึ้นบนหัวของเขา “ส่งไปที่ห้องเถอะ” ดูเหมือนว่าจะหยุดลงและสั่งการต่อว่า “มีหมออยู่ในเมืองหรือไม่ ถ้ามีก็เชิญหมอมาให้ข้าท่านหนึ่ง”
“มีขอรับ มีขอรับ” จิ้งอ๋องได้ยินเสียงที่ดูเหมือนเป็นของเถ้าแก่ดังขึ้นอย่างเร่งรีบ หยุนชางตอบรับเพียง “อืม” เบาๆ แล้วแบกจิ้งอ๋องขึ้นไปชั้นบน
หลังจากเข้าไปในห้องแล้ว หยุนชางก็วางจิ้งอ๋องลงบนเตียง ถอดเสื้อคลุมของเขาออก ดึงผ้าห่มแล้วคลุมให้เขา
เสียงประตูถูกผลักเปิดลั่นดังเอี๊ยด หยุนชางหันกลับมา เห็นเฉี่ยนอินกำลังเดินเข้ามา มีหิมะบนเสื้อผ้าของนาง มือของนางถืออ่างน้ำที่มีไอน้ำลอยขึ้น “วันนี้หิมะตกหนักมากเพคะ เกรงว่ายิ่งขึ้นเหนือหิมะจะยิ่งตกหนักขึ้น ปีใหม่ก็ผ่านไปแล้ว ท้องฟ้ายังไม่แจ่มใสเลย ไม่รู้ว่าจะกลับถึงเมืองหลวงเมื่อไหร่”
หยุนชางยิ้ม เดินไปล้างมือ พูดเบาๆ “ไม่เป็นไร หากหิมะตก ยากต่อการเดินทาง ก็รอจนกว่าหิมะจะหยุดค่อยออกเดินทาง แม้ว่าเส็จพ่อจะมีคำสั่งลับหลายฉบับให้เรากลับไปยังเมืองหลวง แต่ตอนนี้ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บยังไม่ได้สติ หิมะตกก็หนักมาก เรากลับช้าไปหน่อย เสด็จพ่อก็คงจะไม่กล่าวโทษหรอก”
จิ้งอ๋องที่อยู่บนเตียงมีความตื่นตระหนก เขาเดาได้เมื่อได้ยินเมืองชิงเหยียนในก่อนหน้านี้ เกรงว่าพวกเขากำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองหลวง แต่ตอนนี้เขาได้ยินหยุนชางกล่าวว่าจักรพรรดิหนิงได้เขียนราชโองการลับมาหลายฉบับ เรียกพวกเขากลับไปยังเมืองหลวง ในใจรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ชาติกำเนิดของเขา เกรงว่าจะไม่สามารถปิดไว้ได้แล้ว
หยุนชางดึงผ้าเช็ดหน้าบนหิ้งไม้ลงแช่ในน้ำร้อนสักครู่ แล้วหยิบขึ้นมาบิดให้แห้ง เดินไปที่เตียงเช็ดหน้า มือ และเท้าของจิ้งอ๋อง จากนั้นก็ทิ้งผ้าเช็ดหน้าลงอ่าง “เกรงว่าต้องใช้เวลาสองวันในการไปอีกเมือง พรุ่งนี้เกรงว่าต้องนอนกลางป่า เจ้าไปเตรียมของอีกหน่อย เตรียมผ้าห่มอีกสักสองผืน เตรียมอาหารเพิ่มด้วย”
เฉี่ยนอินตอบรับคำ แล้วก็ถอยกลับ
สักพักเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง หยุนชางพูดเสียงดัง “เข้ามา” และประตูก็ถูกผลักเปิดออก เป็นเถ้าแก่ในโรงเตี๊ยมพร้อมกับชายวัยกลางคนยืนอยู่นอกประตู “คุณชาย นี่คือหมอในเมืองของเรา…”
หยุนชางพยักหน้า “พวกเราเป็นพ่อค้า แต่เมื่อสองสามวันก่อนพวกเราผ่านเมืองจิ้งหยาง พบกับกองทัพทั้งสองเผชิญหน้ากัน ท่านอาของข้าโชคไม่ดี พบกับกองทัพเซี่ย จนได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้ยังมิได้สติ ท่านหมอมาช่วยดูอาการท่านอาของข้าทีว่าเป็นอย่างไรบ้าง”
จิ้งอ๋องฟังแล้วรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ท่านอา… แต่เขาปฏิเสธไม่ได้ ก่อนแต่งงาน เขาเป็นของอาของนางจริงๆ
ชายวัยกลางคนตอบกลับ ถือกล่องยา เดินไปที่เตียงและนั่งลง ตรวจชีพจรของจิ้งอ๋อง และเปิดผ้าห่มขึ้นเพื่อตรวจบาดแผลบนร่างกายของเขา
เถ้าแก่ได้ยินหยุนชางพูดถึงว่าพวกเขาได้พบกับกองทัพในเมืองจิ้งหยาง ดังนั้นเขาจึงถามอย่างรวดเร็วว่า “ข้าได้ยินมาว่าเมืองเมืองจิ้งหยางถูกเผาไหม้แล้ว ตอนนี้มันถูกทำลายไปหมดแล้ว เป็นเรื่องจริงหรือไม่?”
หยุนชางพยักหน้าเล็กน้อย “มีเรื่องเช่นจริง”
“น่าเสียดาย เมืองดีๆกลับต้องมาพังทลาย แต่ได้ยินมาว่าคนในเมืองปลอดภัยดี ตามคำบอกเล่าคือท่านอ๋องจิ้งและพระชายาร่วมกันการช่วยเหลือชาวเมือง” ชะงักครู่หนึ่ง พูดด้วยความเกรงใจ “ข้าน้อยพูดมากไป คุณชายอย่าได้ถือสาเลย จริงด้วย คุณชาย ได้ยินมาว่า ในยุทธการที่เมืองจิ้งหยาง เป็นพระชายาได้นำทัพไปช่วยจิ้งอ๋อง และยังสามารถใช้กำลังที่น้อยกว่าชนะข้าศึกที่มีกำลังมากกว่า จนกองทัพเซี่ยต้องหนีกระเจิง และถอนกำลังกลับไปแคว้นเซี่ย เป็นเรื่องจริงหรือขอรับ?”
เฉี่ยนอินไปเทน้ำกลับมา เมื่อได้ยินเถ้าแก่ถามคำถามดังกล่าว นางก็ยิ้มและพูดว่า ” แน่นอน ในวันนั้นเราอยู่ในบรรดาราษฎรในเมืองจิ้งหยางที่นั่น จิ้งอ๋องได้รับบาดเจ็บ และพระชายาก็ทรงโกรธจัด ทำลายค่ายกลของกุนซือแคว้นเซี่ย และนำกองกำลังไปโจมตีกองทัพเซี่ยปลิดปลิวราวใบไม้ร่วง…” นางกำลังจะพูด แต่ถูกสายตาของหยุนชางหยุดไว้
เมื่อได้ฟัง ดวงตาของเถ้าแก่เบิกกว้าง “จิ้งอ๋องเดิมเป็นเทพแห่งสงครามแล้ว ไม่นึกเลยว่า แม้แต่พระชายาจะทรงเก่งกาจเยี่ยงนี้ ครานี้ แคว้นเซี่ยคงกลัวจนหมอบพื้นแล้ว” และกล่าวอีกครั้งอย่างพอใจ “เมื่อวานชายชราพิการในเมืองบอกว่าเขาไม่เชื่อว่าจะมีสตรีที่มีความสามารถมากมายเยี่ยงนี้ วันนี้ข้าจะไปอุดปากเขา ฮ่าฮ่า…”
หมอตรวจจิ้งอ๋องแล้วยืนขึ้น พูดกับหยุนชางว่า “คุณชายท่านนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส มีผู้บาดเจ็บสาหัสหลายรายที่ทั่วร่างกาย ปาฏิหาริย์จริงที่เขาไม่ตาย อย่างไรก็ตาม บาดแผลบนร่างกายของเขาได้รับการดูแลอย่างดี บาดแผลมิได้อักเสบ บาดแผลปิดได้ดี ในฤดูหนาวแผลจะหายช้า ข้าได้สั่งยาให้สองตัว ต้มให้คุณชายดื่ม จะทำให้แผลจะหายดี”
หยุนชางพยักหน้าแล้วสั่งเฉี่ยนอิน “ตามท่านหมอไปรับยาเถิด”
เฉี่ยนอินขานรับ แล้วเดินตามหมอออกไป หยุนชางได้ยินคำแนะนำของหมอนอกประตู “เอาน้ำสามชามครึ่งแล้วต้มสักสองรอบ…”
หยุนชางเดินไปที่ประตูและปิดประตู จากนั้นเดินไปที่เตียง หมอเพิ่งตรวจบาดแผลและไม่ได้ช่วยจิ้งอ๋องสวมเสื้อผ้าให้ดี ร่างกายภายในถูกเปิดเผย เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น ดวงตาของหยุนชางร้อนผ่าว นางรีบคลุมเสื้อผ้า หยิบหนังสือจากสัมภาระมาอ่าน
โดยไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เฉี่ยนอินเดินเข้ามาอีกครั้ง “พระชายา ทุกคนต่างพูดถึงวีรกรรมของพระชายา คราวนี้ พระชายาศึกเดียวดังชั่วข้ามคืน” พูดพลางเอาห่อยาในมือวางบนโต๊ะข้างๆ “แต่ทว่าในวันนั้น พระชายาก็ทำให้หม่อมฉันใช้ตกใจมากเพคะ รูปลักษณ์นั้นไม่ต่างจากมาร อีกอย่างหม่อมฉันได้เห็น คางของหลิ่วหยินเฟิงแทบจะหลุดแล้ว ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ สาแก่ใจยิ่งนัก เขาคงคาดไม่ถึงว่า คุณชายเซียวก็คือพระชายา…”
“เอาเถอะ ผ่านไปแล้ว จะเอ่ยถึงทำไมอีก” หยุนชางพูดอย่างเฉยเมย ขมวดคิ้วเล็กน้อย บอกว่านางศึกเดียวดังชั่วข้ามคืน แต่ไม่มีใครรู้ว่าในใจของนางรู้สึกเสียใจมากแค่ไหนเกลียดตัวเองที่ไปช้า ท้ายที่สุด ก็ยังทำร้ายจิ้งอ๋องต้องบาดเจ็บสาหัส
“พระชายามิให้หม่อมฉันพูด หม่อมฉันก็จะมิพูด แต่ท่านอ๋องยังคงไม่ได้สติ ถ้าเข้าเมืองหลวงแล้วควรทำเช่นไรดีเพคะ เกรงว่าจะยากในการอธิบายต่อฝ่าบาท ได้ข่าวว่าฝ่าบาททรงเกรี้ยวมาก ทรงอยากส่งองครักษ์ลับมาลอบสังหารท่านอ๋องแล้ว ดีที่มีพระสนมจิ่นเกลี้ยกล่อมหยุดเอาไว้ได้ พระสนมจิ่นก็ทรงปรีชานัก ตรัสแค่ว่า ‘ฝ่าบาททรงฆ่าเขา คือต้องการให้ชางเอ๋อร์เป็นม่ายตั้งแต่อายุยังน้อยหรือไม่’ ก็ทรงทำให้ฝ่าบาทก็ถอนคำสั่ง” เฉี่ยนอินกล่าวด้วยรอยยิ้ม มองหยุนชางที่เต็มไปด้วยความกังวลดวงตาของนาง
หยุนชางลูบแขนเสื้อเบาๆ “ข้าจะทำอย่างไรได้ ในเมื่อข้าช่วยชีวิตเขา ข้าจะไม่ปล่อยให้ใครมาทำร้ายเขาอีก แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นเสด็จพ่อก็ตาม” เสียงพูดที่เบา แต่เปี่ยมด้วยความมุ่งมั่น หัวใจของจิ้งอ๋องสั่นไหวและเขาไม่สามารถสงบลงได้อีก
หลังจากจิ้งอ๋องฟื้นขึ้นมาหลายวัน ทุกๆวันก็ออกเดินทาง ถ้ามีเมือง ก็จะหาโรงเตี๊ยมพัก ถ้าไม่มีก็จะนอนในป่า ภาวะการรู้สึกตัวจิ้งอ๋องก็ชัดเจนมาก แต่ร่างกายของเขาไม่สามารถควบคุมได้ เขาก็รู้สึกหงุดหงิดมากที่สุดคือ ทุกครั้งที่ขึ้นลงรถม้า หยุนชางเป็นคนแบกประคองเขาทุกครั้ง ไม่เคยให้คนอื่นเข้ามายุ่ง
แต่โชคดีที่ร่างกายดีขึ้นทุกวัน จากเดิมที่ทำอะไรไม่ได้ ต่อมาก็ค่อยๆขยับคิ้วและนิ้วได้ เพียงแต่มือและเท้าสามารถขยับได้เป็นบางครั้ง แต่จิ้งอ๋องมักจะแอบทำ ไม่ให้หยุนชางเห็น แต่อาการปวดที่ขาซ้ายยังรุนแรงอยู่ เขาจำได้ว่า ขาซ้ายของเขาถูกฟัน ไม่น่าจะเบา และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น…
