แสงสลัวแวบไปทั่วดวงตาของตู้เยี่ย ครึ่งวินาทีต่อมาเขาเงยหน้าขึ้นมองอวี้อี่มั่ว และพูดทีละคำว่า “คุณอวี้ ไม่มีอะไรผิดปกติที่ไม่ได้บอกคุณ”
อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วเล็กน้อย “มีอะไรเหรอ?”
“ผู้ช่วยหร่วน เคยมาเยี่ยมฉันเป็นการส่วนตัวครั้งหนึ่งและขอรูปถ่ายของเธอกับเจียงฮ้วนเฉินที่ฉันซื้อจากปาปารัสซี่ครั้งที่แล้ว ตอนนั้นฉันได้ยินแค่เธอบอกว่าเป็นของเจียงฮ้วนเฉินในการเซ็นสัญญา ฉัน ให้เธอโดยไม่คิดมาก ฉันก็เลยไม่ได้บอกคุณ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ อวี้อี่มั่วก็หยุดชะงักจ้องมองสัญญาบนโต๊ะข้างๆเขาด้วยอารมณ์ขุ่นมัวในดวงตาของเขา
ดูเหมือนว่าสัญญานี้จะลงนามโดยเจียงฮ้วนเฉินด้วยวิธีการเล็ก ๆ น้อย ๆ ในตอนแรกเขาให้เวลาเธอเพียงสามวัน ตอนนี้ตามเวลาที่เซ็นสัญญาหร่วนซือซือได้ปล่อยให้เจียงฮ้วนเฉินเซ็นสัญญาในวันสุดท้าย
เขาสัญญากับเธอในเวลานั้นว่าตราบใดที่เธอสามารถได้รับการรับรองภายในสามวันเขาจะปล่อยให้เธอออกจากอวี้กรุ๊ป
ไม่คาดคิดว่าเธอจะทำมันจริงๆการส่งสัญญาที่ลงนามและจดหมายลาออกพร้อมกันดูเหมือนลมกระโชกแรงและหายไปอย่างสิ้นเชิงในชีวิตของเขา
กลายเป็นว่าตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเธอก็วางแผนที่จะทิ้งเขาอย่างลับๆ!
หัวใจของอวี้อี่มั่ว กระตุกโดยไม่รู้ตัว หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หายใจเข้าลึก ๆ เงยหน้าขึ้นมองไปที่ตู้เยี่ยและถามว่า “คุณพบอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”
ตู้เยี่ยส่ายหัวและตอบตามความเป็นจริง “ไม่พบอะไร”
การแสดงออกของ อวี้อี่มั่ว เย็นลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียง
ด้วยความสามารถของหร่วนซือซือ แม้ว่าเธอจะซ่อนมัน แต่ก็จะทิ้งร่องรอยไว้อย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอถูกเช็ดจนสะอาดแล้วต้องมีคนช่วยเธอ!
ทันใดนั้นคิ้วของเขาก็ขยับและใบหน้าของชายคนหนึ่งก็กระพริบในความคิดของเขา
ซ่งเย้อันเป็นคนเดียวที่สามารถแข่งขันกับเขาด้วยความสามารถนี้ได้?
ในวินาทีต่อมาเขาหยิบเสื้อสูทที่แขวนอยู่ที่ด้านหลังของเก้าอี้ขึ้นมา ถามตู้เยี่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เตรียมรถแล้วตามฉันไปที่ยุนเยี่ยเทคโนโลยี”
เมื่อตู้เยี่ยได้ยินดังนั้น เขาก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและไม่กล้าถามอะไรอีก ตอบทันทีและเดินออกจากห้องทำงานของประธานในขณะที่เขาก้าวเดิน
ระหว่างทางใบหน้าของหยูอี้โม่มืดมนและมีอาการหนาวสั่นที่ทำให้คนตกใจ
รถจอดอยู่ชั้นล่างในยุยเยี่ยเทคโนโลยี และประตูก็เปิดออก อวี้อี่มั่วก้าวขายาว ๆ ออกจากรถแล้วเดินตรงไปที่ประตูบริษัท
ตู้เยี่ยมองไปที่ท่าทางของอวี้อี่มั่วและรีบไปจับเขาลังเลและถามว่า “คุณอวี้ เราไม่มีนัดกัน คุณต้องโทรหาคุณซ่งล่วงหน้า คุยกับผู้ช่วยของคุณซ่งหรือไม่?”
“ไม่ต้อง”
ระหว่างเขากับซ่งเย้อัน เขาได้ผ่านขั้นตอนการคำนับต่อหน้าทหารแล้ว
พวกเขาขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนก่อนที่พวกเขาจะไปถึงห้องทำงานของผู้จัดการทั่วไป พวกเขาถูกผู้ช่วยของซ่งเย้อันหยุดเอาไว้ “ประธานอวี้ ฉันขอโทษคุณซ่งกำลังเจรจากับหุ้นส่วนอยู่ โปรดรอสักครู่”
ใบหน้าของอวี้อี่มั่วจมลงและเขามองไปที่เขาอย่างเย็นชาพร้อมกับแสงสลัวที่กระพริบอยู่ในดวงตาของเขา “เพราะคุณซ่งรู้เสมอว่าฉันอยู่ที่นี่ทำไมถึงไม่เห็นฉัน
เขาไม่ได้นัดหมายกับเขาล่วงหน้าและไม่ยอมให้แผนกต้อนรับแจ้งให้เขาทราบและผู้ช่วยของซ่งเย้อันก็สามารถจำเขาได้อย่างแม่นยำดูเหมือนว่าเขาจะรู้ว่าเขาจะมา
ผู้ช่วยของซ่งเย้อัน สูดลมหายใจเย็นเยียบไม่สามารถตอบได้สักพัก แต่ไม่กล้าขัดคำสั่งผู้จัดการทั่วไปของเขา เขาจึงต้องยืนตรงหน้าพวกเขาและพูดอย่างเขินอายว่า “ขอโทษนะ โปรดรอสักครู่”
ความอดทนของอวี้อี่มั่วถึงค่าวิกฤต ดวงตาที่เย็นชากวาดไปทั่วทิศทางของสำนักงาน เปิดประตูก็ถูกผลักให้เปิดออกจากข้างใน
ซ่งเย้อันยืนอยู่ที่ประตูเงยหน้าขึ้นมองพวกเขาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อวี้อี่มั่วมาหรอ ขอโทษที่ไม่ได้ออกไปต้อนรับ”
อวี้อี่มั่วมองเขาด้วยสายตาเย็นชาและแทนที่จะขายมันออกไป เขาก็เปิดประตูและพูดว่า “ฉันมีบางอย่างจะพูดกับคุณ”
หลังจากพูดเสร็จเขาก็หันและเดินไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว
ซ่งเย้อันลังเลอยู่ครู่หนึ่งและก้าวไปข้างหน้าเพื่อตามไป
ทั้งสองเดินตามกันไปที่ระเบียงเล็ก ๆ ข้างสำนักงานซ่งเย้อันกำลังจะพูด แต่จู่ๆอวี้อี่มั่วก็หันกลับมายื่นมือตรงไปที่คอเสื้อของเขา
“คุณซ่อนหร่วนซือซือไว้ที่ไหน?”
ทันใดนั้นดวงตาที่เย็นชาของอวี้อี่มั่วก็ปรากฏขึ้นและดวงตาของเขาก็จับจ้องไปที่ซ่งเย้อันอย่างแน่นหนา ราวกับนกเหยี่ยวและมือที่ห้อยอยู่ข้างๆเขาก็กำหมัดแน่นราวกับว่าพวกเขาสามารถตีหน้าเขาได้ทุกเมื่อ
ซ่งเย้อันหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง สะดุ้งสองวินาทีและถามด้วยรอยยิ้ม “คุณอวี้ ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร?”
อวี้อี่มั่วคว้าคอเสื้อของเขาและกระชับโดยไม่รู้ตัวเขามองไปที่เขาอย่างเอียงอาย“ คุณซ่อนเธอไว้ที่ไหน?”
หร่วนซือซือเป็นคนมีชีวิตขนาดใหญ่ที่หายตัวไปในเมืองเจียงโจว เพราะอากาศเบาบางและจะทิ้งร่องรอยไว้อย่างแน่นอน แต่เขาส่งคนไปตรวจสอบเบาะแสทั้งหมดเกี่ยวกับเธอถูกเช็ดให้สะอาดและไม่มีเงื่อนงำ
กล่าวได้เพียงว่าร่องรอยทั้งหมดที่เธอทิ้งไว้ได้ถูกลบไปแล้ว ซ่งเย้อันก็มีความสามารถนี้ในเมืองเจียงโจว
“ซือซือ หายไปเหรอ?”
ซ่งเย้อันขมวดคิ้วความอ่อนโยนบนใบหน้าของเธอค่อยๆหายไปจากนั้นจึงถามอย่างจริงจังอีกเล็กน้อยว่า “เธอเป็นอะไรไป?”
ความโกรธกลอกไปมาในดวงตาของอวี้อี่มั่ว เสียงของเขาทุ้มต่ำและหนักหน่วง “ซ่งเย้อัน คุณแสร้งปกปิดอะไรต่อหน้าฉันหรือเปล่า!
ใบหน้าของซ่งเย้อัน เปลี่ยนเป็นเย็นชาและเขาหมดความอดทนในตอนแรก เขายื่นมือออกมาและจับข้อมืออวี้อี่มั่วโดยตรงและพูดอย่างเย็นชาว่า “ทำไมฉันต้องแสร้งทำเป็นต่อหน้าคุณ? อวี้อี่มั่วคุณไม่ได้คุณเคยกับฉัน ทำไมถึงมาหาฉันโดยตรง! ”
ทั้งสองคนต่อสู้กันอย่างลับๆและทั้งคู่ไม่ยอมแพ้ผู้ช่วยที่ยืนอยู่ด้านนอกสังเกตสถานการณ์ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาเดินขึ้นอย่างรวดเร็วและเริ่มชักชวนให้เขาต่อสู้
เมื่อเห็นเช่นนี้ ตู้เยี่ยเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดีและเดินไปที่นี่อย่างรวดเร็วเดินไปที่ด้านข้างของอวี้อี่มั่ว และพูดด้วยเสียงต่ำ “ท่านประธาน อย่าใจร้อน”
ถ้าพวกเขาสองคนทำอะไรที่นี่จริงๆวันนี้เรื่องนี้จะอยู่ในหน้าข่าวของเมืองเจียงโจวในเช้าวันพรุ่งนี้ซึ่งจะส่งผลเสียต่อทั้งสองบริษัท
มีคลื่นความผันผวนในดวงตาของอวี้อี่มั่ว เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งและในที่สุดก็ยอมปล่อยคอเสื้อของซ่งเย้อัน และถอยหลังออกไป
ซ่งเย้อันก็ปล่อยวาง ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปจากความอ่อนโยนในอดีตและเธอก็เย็นชาและน่ากลัวเช่นกัน
คิ้วของอวี้อี่มั่วปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งเย็นยะเยือกและเสียงของเขาก็เย็นชาเล็กน้อย “ซ่งเย้อัน คุณมีทางของคุณและฉันมีทางของฉัน ถ้าคุณถูกขอให้รู้ว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่ เราจะรอดู”
ซ่งเย้อันก็ไม่ควรพลาด “คุณอวี้ ฉันไม่รู้แน่ชัดว่าทำไมคุณถึงวิ่งมาหาฉันเพื่อสร้างปัญหา แต่ถ้าคุณต้องการดำเนินการต่อฉันจะไปกับคุณทุกเมื่อ”
ดวงตาของทั้งสองพบกันประกายไฟบินไปทุกที่และทั้งคู่จะไม่ยอมแพ้
ผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆเขาชักชวนเขาอีกครั้ง อวี้อี่มั่วก็มองพวกเขาอย่างเย็นชาหันตรงและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อก้าวเข้าสู่ลิฟต์ร่างที่แน่นหนาของอวี้อี่มั่วก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย เขาหันไปหาตู้เยี่ยที่อยู่ข้างๆเขาและพูดอย่างเย็นชาว่า “ตรวจสอบที่อยู่ล่าสุดของซ่งเย้อันและดูว่ามีอะไรน่าสงสัยหรือไม่?”
ตู้เยี่ยพยักหน้าตอบรับ โทรออกและสั่งให้คนตรวจสอบ
จากยุนเยี่ยถึงอวี้กรุ๊ปก็มีข่าวเช่นกัน
ตู้เยี่ยได้ฟังรายงานและถ่ายทอดให้อวี้อี่มั่วตามความเป็นจริง “คุณอวี้ ซ่งเย้อันไม่ได้ทำอะไรที่น่าสงสัยเมื่อเร็ว ๆ นี้ เขาทำงานอยู่ในเมืองเจียงโจว อย่างไรก็ตามเขาไปอี้เฉิงในบ่ายวันนี้และไปหาพี่สาวเขา กลับมาเร็ว ๆ นี้ ”
เมื่อได้ยินเสียงนั้นเส้นประสาทของอวี้อี่มั่วก็ตึงเครียดขึ้นทันทีหลังจากลังเลอยู่สองวินาทีเขาก็ขมวดคิ้ว “อี้เฉิง?”
หรือซ่งเย้อันจะซ่อนตัวหร่วนซือซือไว้ที่อี้เฉิง?
