หร่วนซือซือมองสภาพแวดล้อมอย่างรวดเร็วและผ่านฝูงชน แต่ก็ยังไม่เห็นร่างเล็กๆในชุดสีม่วง หัวใจของเธอบีบรัดและความหนาวเย็นก็เข้ามาในร่างกายของเธอ
ไม่ควร
ทันใดนั้นความคิดของหร่วนซือซือก็แวบขึ้นมาจากกรณีการค้าเด็กที่เขาเห็นในห้องเมื่อไม่กี่วันก่อนและหัวใจของเขาก็ตกลงไปในลำคอในทันที
ซ่งอวิ้นอันพยายามดึงมือออกจากซ่งอี้เซินและมองไปรอบๆในห้องโถงทันทีหยิบโทรศัพท์มือถือไว้ในมือแล้วพูดกับซ่งอวิ้นอันที่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ “อันอัน! ซาซาหายไปแล้ว!”
“อะไรนะ!”
ซ่งอวิ้นอันที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ตกใจเมื่อทราบข่าว “ทำไมถึงไม่เห็น?”
หร่วนซือซือรู้สึกประหม่าเสียงของเธอสั่นเพราะความวิตกกังวล “ฉันไม่รู้ ฉันแค่ไปเอากระเป๋า เมื่อฉันกลับมาก็มองหาไม่พบ”
ซ่งอวิ้นอันปลอบใจ “ไม่ต้องห่วง ก่อนอื่นคุณไปหาก่อน ฉันจะรีบไปหาคุณทันที!”
หร่วนซือซือวางสายและซ่งอวิ้นอันและจับมือเล็กๆของเขาแล้วเดินข้ามห้องโถงเพื่อมองไปรอบๆ
“ซาซา! ซาซาอยู่ไหน!”
“ซาซา!”
“……”
อีกด้านหนึ่งของห้องโถงมีกลุ่มชายในชุดสูทเดินไปด้วยกันดึงดูดความสนใจเป็นอย่างมาก
พวกเขาทุกคนสวมชุดสูทสีดำเดินไปข้างหน้าอย่างพร้อมเพรียงด้วยความโดดเด่นและการต่อสู้ที่รุนแรง
อวี้อี่มั่วที่เดินอยู่ข้างหน้าเป็นคนที่สะดุดตาที่สุด หันหน้าไปทางสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปมา มองจากซ้ายและขวาใบหน้าของเขาเป็นเหมือนปกติยกมือขึ้นอย่างใจเย็นเพื่อมองนาฬิกาและเล็กน้อย เอียงศีรษะเพื่อมองข้างหลัง ตู้เยี่ยก้าวไปข้างหน้า “แจ้งผู้บริหารระดับสูงที่สำนักงานใหญ่ว่าจะมีการประชุมในพรุ่งนี้เช้าและเจ้าหน้าที่ทุกคนจะต้องอยู่ที่นั่น”
ตู้เยี่ยพยักหน้าทันที “โอเค ฉันจะแจ้งให้คุณทราบทางอีเมล”
หลังจากหยุดไปชั่วขณะเขาจำอะไรบางอย่างได้และพูดต่อว่า “ยังไงก็ตามสำหรับเกมคืนนี้อย่าลืมให้ใครสักคนหยิบไวน์ดีๆสักสองสามขวดจากห้องเก็บไวน์และนำไปที่นั่น พวกเราต้องดูแลประธานอู๋”
“เข้าใจ”
“ตูม!”
“อุ๊ย!”
ทันใดนั้นก่อนที่อวี้อี่มั่วจะได้เวลาหันศีรษะเขารู้สึกเจ็บที่ขาดูเหมือนว่าเขาจะโดนอะไรบางอย่างจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเด็กตัวน้อยจากด้านล่างเขาก็หยุดทันทีและมองลงไป
เด็กหญิงตัวเล็กๆนั่งอยู่บนพื้นจ้องมองมาที่เขาด้วยดวงตากลมโตด้วยใบหน้าที่โศกเศร้า
เมื่อเห็นดวงตานั้นอวี้อี่มั่วก็ตกตะลึง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกคุ้นเคย เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาย่อตัวลงและยื่นมือออกเพื่อยกเธอขึ้นจากพื้น
ซ่งอี้ซาเม้มปากเล็กๆของเธอและพูดด้วยความไม่พอใจ “ลุง คุณทำให้ฉันล้มลง”
อวี้อี่มั่วได้ยินเช่นนั้นใบหน้าบึ้งตึงของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว มุมริมฝีปากของเขายกขึ้นและเขากระซิบเบาๆ “จริงเหรอ ฉันทำให้คุณล้มลง?”
เขาเพียงแค่ถามตู้เยี่ยเกี่ยวกับสิ่งต่างๆ และไม่ได้ให้ความสนใจกับด้านหน้าบวกกับเด็กหญิงตัวเล็กๆ เขาไม่เห็นด้วยซ้ำ
ซ่งอี้ซาพยักหน้ายืนยัน “ใช่ ไม่งั้นคิดว่าหนูจะแตะกระเบื้องทำไม”
เมื่อฟังเด็กอายุสี่หรือห้าขวบพูดเช่นนี้รอยยิ้มของอวี้อี่มั่วก็ลึกขึ้นและเขาอุ้มเธอขึ้นมาอย่างอดทน “โอเค ฉันขอโทษคุณ ขอโทษด้วยคุณเป็นอะไรไหม คนไหนแม่ของคุณอยู่ที่ไหน? “
“แม่ฉันอยู่ทางโน้น!”
ซ่งอี้ซากระพริบตาชี้ไปในทิศทางที่สุ่มมองไปที่อวี้อี่มั่วแล้วก็คว้าเนคไทของเขา“ ลุงสุดหล่อช่วยพาฉันไปหาแม่ได้ไหม?”
คอเสื้อของอวี้อี่มั่วตึงขึ้นเขาขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวและทันใดนั้นภาพก็แวบเข้ามาในความคิดของเขา
ครั้งหนึ่งยังมีผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยดึงเนคไทของเขาแบบนี้ แต่ตอนนี้ใครจะรู้ว่าเวลาผ่านไปกี่ปี เมื่อมีคนมาดึงเนคไทของเขาอีกครั้งมันก็กลายเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ
อวี้อี่มั่วกลับมามีสติมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็กๆที่น่ารักตรงหน้าเขา หัวใจของเขาอ่อนลงเล็กน้อยและเขาก็พูดอย่างอดทนว่า “โอเค ฉันจะพาคุณไปหาแม่”
ตู้เยี่ยเหลือบมองเวลาและก้าวไปข้างหน้าเพื่อเตือนเขาว่า “คุณอวี้ เหลือเวลาไม่นานแล้ว”
“ไม่เป็นไร” อวี้อี่มั่วหยุดชั่วคราวจากนั้นมองกลับไปที่ผู้ใต้บังคับบัญชาที่อยู่ข้างหลังเขาและพูดอย่างเงียบๆ “คุณไปก่อนแล้วฉันจะตามไปทีหลัง”
ผู้ใต้บังคับบัญชาเหล่านั้นไม่เคยเห็นอวี้อี่มั่วมาก่อนและอดไม่ได้ที่จะมองไปที่มันอีกสองสามครั้ง
ไม่ต้องพูดถึงผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่และมั่นคงพอๆกับอวี้อี่มั่วและประสบความสำเร็จในอาชีพการงานอุ้มเด็กตัวน้อยน่ารักก็มีเสน่ห์เย้ายวนเช่นเดียวกับการอุ้มลูกสาวของตัวเอง
เมื่อเห็นอวี้อี่มั่วมองพวกเขาด้วยใบหน้าที่เย็นชาพวกเขาสองสามคนก็ตอบสนองทันทีและจากไป
อวี้อี่มั่วก้มศีรษะลงมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็กๆที่กอดคอเขา สีหน้าของเขาผ่อนคลายลงเล็กน้อย “ฉันจะพาคุณไปหาแม่”
ซ่งอี้ซามองไปที่เขาแล้วก็พูดว่า “ลุงคุณหล่อนิดหน่อย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้อวี้อี่มั่วก็ม้วนริมฝีปากขึ้นและมองไปที่เธออย่างขบขัน“ หล่อนิดหน่อยเหรอ?
ซงอี้ซาพูดด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา “ไม่ใช่แค่นิดหน่อยแต่หล่อกว่าพ่ออีกนิดหน่อย”
ประโยคนี้ทำให้อวี้อี่มั่วขบขันขึ้นมาทันทีเขายิ้มความเหนื่อยล้าจากการเดินทางเพื่อธุรกิจถูกขจัดออกไปและอารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นมาก
สำหรับเด็กเขาไม่ได้ชอบหรือเกลียด แต่เมื่อเขาเห็นสาวน้อยคนนี้เขาก็อยากจะอยู่ใกล้ๆโดยไม่มีเหตุผล
ความรู้สึกนี้น่าทึ่งจริงๆ
เป็นเพราะเขาอายุมากและต้องการที่จะมีเสถียรภาพและมีบ้านหรือไม่?
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้อวี้อี่มั่วก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ จับซ่งอี้ซาและเดินไปยังทิศทางของเธอ
เดินไปที่จุดรับกระเป๋าซ่งอี้ซารีบพูดว่าลุงหล่อขนาดนี้ แต่แม่ที่อยู่ไหนละ?
เธอเอียงศีรษะและมองไปรอบๆแต่เธอไม่เห็นร่างของหร่วนซือซือและทันใดนั้นก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย “แม่ของฉันอยู่ที่ไหน?”
เมื่อได้ยินเสียงร้องของสาวน้อยอวี้อี่มั่วก็รีบพูดว่า “ไม่เป็นไรไม่ต้องกลัว ลุงจะช่วยตามหา”
ซ่งอี้ซ่าอายุเพียง4ขวบเธอมองไม่เห็นแม่และพี่ชายของเธอ ตอนนี้เธอรู้สึกกลัวเล็กน้อยแขนเล็กๆของเธอโอบรอบคอของอวี้อี่มั่วไว้แน่นและน้ำตาที่ไหลเข้าตา
เมื่ออวี้อี่มั่วเห็นสิ่งนี้หัวใจของเขาก็ตึงเครียดและเขารู้สึกไม่สบายใจด้วยเหตุผลบางอย่าง
“ไม่ต้องกลัว บอกเลยแม่ใส่สีอะไรไว้ผมยาวหรือผมสั้น”
ซ่งอี้ซาพูดทีละคำว่า “ผมยาวและเสื้อผ้าสีดำ”
เมื่อได้ยินเสียงอวี้อี่มั่วก็หันหน้าไปมองตู้เยี่ยที่เดินตามเขามาและพูดว่า “ไปที่นั่นและดูว่ามีผู้หญิงผมยาวและเสื้อผ้าสีดำหรือไม่”
ตู้เยี่ยได้ยินสิ่งนี้เส้นสีดำปรากฏขึ้นที่หน้าผากของเขา
มีผู้คนมากมายในสนามบินและจะต้องมีผู้หญิงสวมชุดดำและผมยาวเป็นจำนวนมากมันเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะหา
ซ่งอี้ซาสูดลมหายใจและกระซิบ “เธออยู่กับพี่ชายของฉันและพี่ชายของฉันก็น่ารักเหมือนของฉัน”
อวี้อี่มั่วได้ยินเรื่องนี้และอยากจะหัวเราะ แต่ในกรณีนี้มันไม่เหมาะสม เขามองไปที่ตู้เยี่ยและตู้เยี่ยก็เข้าใจทันที “ฉันจะไปแล้ว!”
เมื่อทั้งสองคนกระจายออกไปเพื่อค้นหาความเป็นไปได้ที่จะพบมันก็มีมากขึ้น
ในขณะนี้จู่ๆก็มีเสียงจากการออกอากาศประชาสัมพันธ์ของสนามบินว่า “ออกอากาศ ด่วนออกอากาศด่วนซ่งอี้ซาโปรดมาที่แผนกต้อนรับหมายเลข 1 โดยเร็ว ครอบครัวของคุณกำลังรอคุณอยู่”
