หลังจากออกจากห้าง ซ่งเย้อันพาเธอเข้าไปในตรอกเล็ก ๆ ถัดจากเขาหันซ้ายและเลี้ยวขวาและเห็นอาคารสองชั้นสีขาวเป็นเวลากว่าครึ่งปีที่กำแพงปกคลุมไปด้วยไม้เลื้อยพลิ้วไหวตามสายลม จะทำให้คนดูรู้สึกสดชื่น
“เอาแค่นั้นแหละ”
ซ่งเย้อันดึงเธอไปที่ประตูด้านข้างผลักประตูเข้าไปและมีชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ประตู
ซ่งเย้อันเริ่มก้าวไปข้างหน้าและทักทายเขา “ลุงหลี่”
ชายชรากำลังเหล่ตาครึ่งหนึ่งและตบพัดลมเขาลืมตาเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงพยักหน้าให้เขาโดยไม่มีอาการเค็มและหลับตาอย่างสบาย ๆ
ซ่งเย้อันหันหน้ามายิ้มให้หร่วนซือซือและพูดเสียงเบา “ไปกันเถอะ”
หร่วนซือซือรู้สึกงุนงงเล็กน้อยเมื่อมองไปที่ชายชราเดินตามขั้นตอนของซ่งเย้อันย่างลังเล “เดินตรงเข้าไป โอเคไหม?”
“เขาเป็นพ่อของเจนนิเฟอร์บางครั้ง ฉันก็มาเล่นหมากรุกกับชายชรา แต่ความจำของเขาดีและบางครั้งก็แย่ … บางครั้งฉันก็บอกว่าเป็นใครเขาก็อาจไม่รู้”
หร่วนซือซือพยักหน้าและเมื่อซ่งเย้อันเข้ามาในร้านทันทีที่เขาเดินเข้าไปในประตูเขาก็เห็นว่าห้องโถงทั้งหมดถูกเปลี่ยนเป็นห้องโถงนิทรรศการขนาดเล็กโดยมีชุดเดรสแขวนอยู่ที่หน้าต่างโปร่งใสซึ่งแต่ละชุดมีลักษณะเฉพาะของตัวเอง ดึงดูดความสนใจ
เมื่อเธอเห็นเสื้อผ้าที่หน้าต่างร้าน หร่วนซือซือไม่สามารถซ่อนแสงในดวงตาของเธอได้
ด้วยเหตุนี้เธอจึงใช้เวลาว่างในสหรัฐอเมริกาเพื่อศึกษาและปลูกฝังนักธุรกิจชาวอเมริกัน นอกจากนี้เธอยังกังวลอย่างมากเกี่ยวกับงานแถลงข่าวของแบรนด์ชั้นนำต่างๆความงามค่อยๆดีขึ้นและเธอก็พิถีพิถันกับเสื้อผ้ามาก
และการออกแบบของเจนนิเฟอร์สามารถทำให้เธอเปล่งประกายได้จริงๆ
ทันใดนั้นเองเสียงฝีเท้าก็ดังมาจากบันไดวนที่อยู่ตรงหัวมุมจากนั้นก็มีเสียงผู้หญิงมาว่า “คุณซ่งเย้อัน ไม่เห็นนานแล้ว”
หร่วนซือซือเดินตามศักดิ์ศรีและเห็นหญิงสาวร่างสูงที่บันไดสวมชุดสีขาวหลวม ๆ มีคิ้วที่อ่อนโยนและไม่จริงจังเลย
ซ่งเย้อันมองไปที่เธอและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจนนิเฟอร์ วันนี้มีเรื่องที่ต้องมาหาคุณ”
เจนนิเฟอร์จ้องมองไปที่หร่วนซือซือ เธอโค้งริมฝีปากแล้วเดินลงบันไดโดยไม่พูดอะไรก่อนอื่นเธอมองไปรอบ ๆหร่วนซือซือ
หร่วนซือซือสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่เขาจะพูด ซ่งเย้อันได้แนะนำก่อน “เจนนิเฟอร์ ฉันลืมที่จะแนะนำ นี่คือคนรักของฉัน หร่วนซือซือ”
หร่วนซือซือยกมุมริมฝีปากของเธอและทักทายเจนนิเฟอร์ด้วยรอยยิ้ม
เมื่อเจนนิเฟอร์ได้ยินสิ่งนี้ ความประหลาดใจเล็กน้อยก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ สองวินาทีต่อมาเธอยิ้มและส่ายหัว “เย้อัน พูดตามตรงฉันไม่ได้คาดหวังว่าความสัมพันธ์ของคุณจะเป็นแบบนี้เพราะเธอสมบูรณ์แบบมาก”
หร่วนซือซือรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยก่อนที่เธอจะพูดเจนนิเฟอร์จับมือเธอ “คุณเต็มใจที่จะเป็นนางแบบของฉันหรือเปล่า? รูปร่างสัดส่วนของคุณอ้วนและผอมเป็นสิ่งที่ฉันต้องการ”
ซ่งเย้อันไม่คาดคิดว่าจะเห็นความประหลาดใจในสายตาของเขา “คุณล้อเล่นกับฉันหรือเปล่า?”
เจนนิเฟอร์ส่ายหัว “ไม่ ฉันค่อนข้างมั่นใจ”
หร่วนซือซือเองก็สับสนเช่นกันเมื่อเธอได้เรียนรู้เกี่ยวกับงานของเจนนิเฟอร์ครั้งแรก เธอเคยได้ยินมาว่าเธอมีอารมณ์แปลก ๆ และเข้ากันได้ไม่ยากและมีกฎระเบียบมากมายสำหรับเสื้อผ้าที่ตัดเย็บเองและเธอก็เป็นคนที่พิถีพิถันกับนางแบบ แต่เธอไม่คาดคิด …
หร่วนซือซือมองไปที่เธอและถามว่า “ฉันได้หรอ?”
เจนนิเฟอร์หัวเราะเบา ๆ และยิ้ม“ ตอนที่ฉันเห็นคุณในแวบแรกฉันมั่นใจว่าฉันกำลังจะเปิดซีรีส์เรื่องใหม่เมื่อเร็ว ๆ นี้และฉันกำลังมองหานางแบบและคุณคือคนที่ฉันกำลังมองหา !”
เมื่อเห็นคำยืนยันของเจนนิเฟอร์ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้โกหก หร่วนซือซือก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
ตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสกับผลงานของเจนนิเฟอร์ เธอรู้สึกประหลาดใจมาก เธอไม่คาดคิดว่าจะมีโอกาสได้เป็นนางแบบให้กับซีรีส์เรื่องใหม่ของเธอโอกาสนี้เป็นโอกาสที่หาได้ยากในชีวิตจริงๆ!
เจนนิเฟอร์ไม่ใช่คนแข็งกร้าวและยิ้มให้เธอ “คุณคิดก่อน แล้วค่อยตอบฉัน”
หลังจากพูดแล้วเธอก็มองไปที่ซ่งเย้อันอีกครั้ง “คุณมาหา ฉันมีอะไรเหรอ?”
ซ่งเย้อันยิ้มเดินไปด้านข้างของหร่วนซือซือ แล้วยื่นมือไปโอบไหล่เธอเบา ๆ “เรามาที่นี่เพื่อเลือกชุดวันมะรืน เธอมีโอกาสสำคัญที่จะต้องไปร่วมงาน”
เมื่อเจนนิเฟอร์ได้ยินเธอก็ยิ้มและยิ้มให้พวกเขา “มากับฉันสิ”
มีคนสองสามคนเดินเข้าไปข้างในโดยผ่านหน้าจอและมาถึงห้องออกแบบที่ด้านหลังด้านในมีโต๊ะขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยภาพวาดการออกแบบและผ้าต่างๆและนางแบบข้างๆสวมชุดกำมะหยี่สีเบอร์กันดีสีดำ ริบบิ้นพันรอบคอเผยให้เห็นไหล่และออกแบบให้เอวคอด และกระโปรงมีลักษณะลงต่ำไม่สม่ำเสมอ
ดวงตาของ หร่วนซือซือสว่างขึ้นและศูนย์กลางก็เพิ่มขึ้นเร็วขึ้นมากโดยไม่รู้ตัวการจ้องมองของเขาอยู่บนชุดไม่สามารถขยับได้
เจนนิเฟอร์หันหน้ามาถามว่า “อันนี้เป็นไงล่ะ?”
หร่วนซือซืออ้าปากค้างพยักหน้าแล้วพูดว่า “สวยจัง … ”
“แรงบันดาลใจที่ฉันเกิดขึ้นอย่างกะทันหันเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาฉันไม่ได้คาดหวังว่ามันจะทำงานได้ดี แต่ก็ยังมีรายละเอียดบางอย่างที่ต้องปรับปรุงถ้าคุณชอบก็ลองดูสิ คุณสามารถสวมใส่ให้เข้ากับหุ่นของคุณได้”
เจนนิเฟอร์พูดพร้อมยกคางเรียกผู้ช่วยและขอให้เธอช่วยถอดเสื้อผ้า
หร่วนซือซือประหลาดใจเล็กน้อยและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะลอง”
เมื่อเห็นเธอเดินเข้าไปในห้องลองเสื้อพร้อมกับผู้ช่วย ริมฝีปากของซ่งเย้อันก็ยิ้มกว้างขึ้น หันไปมองเจนนิเฟอร์แล้วพูดว่า “เจนนี่ ขอบคุณสำหรับครั้งนี้”
เสื้อผ้าสำเร็จรูปทั้งหมดของเธอต้องได้รับการปรับแต่งล่วงหน้าและเสื้อผ้าสำเร็จรูปที่ทำด้วยตัวเองโดยทั่วไปจะไม่มีขาย พวกเขามีไว้เพื่อแสดงเท่านั้น แต่คราวนี้เจนนิเฟอร์มอบเสื้อผ้าที่เธอเพิ่งทำให้กับหร่วนซือซือ ซึ่งมี ให้ใบหน้าเขาเพียงพอแล้ว
ได้ยินแบบนั้นเจนนิเฟอร์ก็หัวเราะออกมาดัง ๆ “ฉันหวังว่าเธอจะเป็นนางแบบของฉันได้ แต่ไม่ใช่เพราะเธอ”
ซ่งเย้อันยิ้มและกล่าวว่า “งั้นฉันต้องเกลี้ยกล่อมให้ซือซือตอบตกลงกับคุณ”
ทั้งสองยิ้มให้กันและก่อนที่เจนนิเฟอร์จะได้พูดก็มีเสียงดังอยู่ด้านนอก
“อย่าหลอกฉัน ที่นี่ฉันเห็นรถของเจนนิเฟอร์จอดอยู่ข้างนอกให้ฉันเข้าไป!”
“คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร คุณกล้าที่จะหยุดฉันหรอ?”
“… ”
ซ่งเย้อันขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองไปที่เจนนิเฟอร์“ มีอะไรเหรอ?”
เจนนิเฟอร์ดูเย็นชา “ฉันจะออกไปดู”
ด้วยเหตุนี้เธอจึงรีบออกจากห้องออกแบบเดินผ่านทางเดินเล็ก ๆ และเห็นคนทั้งสองดึงไปมาที่ประตูผิวของพวกเขาก็เย็นลงทันที “คุณกำลังทำอะไร?”
“เจ้านาย ผู้หญิงคนนี้ต้องการเข้ามาหาคุณ แต่เธอไม่ได้นัดหมาย … ”
ผู้หญิงคนนั้นตะคอกอย่างเย็นชา “เห็นได้ชัดว่าคุณโกหกฉันว่าเจนนิเฟอร์ไม่อยู่ที่นี่?”
ซ่งเย้อันที่เดินตามหลังเจนนิเฟอร์ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยและเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองเธอก็เห็นเย่หว่านเอ๋อยืนอยู่ที่ประตูด้วยสีหน้าหยิ่งผยอง
เขาขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว แต่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้พบเย่หว่านเอ๋อที่นี่
เจนนิเฟอร์ก้าวไปข้างหน้ามองไปที่เย่หว่านเอ๋อ หยุดชั่วคราวแล้วพูดว่า “ถ้าฉันจำไม่ผิด คุณเย่คุณสั่งเสื้อผ้ากับฉันไปแล้วเมื่อเดือนที่แล้ว”
เย่หว่านเอ๋อเลิกคิ้วด้วยความหยิ่งผยองระหว่างคิ้วของเธอ “ถูกต้องแล้ว”
“ขออภัย สตูดิโอของเรามีข้อบังคับให้ลูกค้าแต่ละคนสามารถสั่งชุดได้เพียงหนึ่งชุดต่อไตรมาส”
เย่หว่านเอ๋อลูบผมของเธออย่างสบาย ๆ “ฉันรู้เรื่องนี้ ฉันมาที่นี่เพราะฉันได้ยินมาว่าสตูดิโอของคุณกำลังรับสมัครนางแบบ ฉันมาที่นี่เพื่อสัมภาษณ์”
เจนนิเฟอร์มองไปที่การแสดงออกที่เย่อหยิ่งของผู้หญิงตรงหน้า เธอรู้สึกเบื่อหน่ายเล็กน้อยในใจและพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า “ขอโทษ เราได้นางแบบไปแล้ว”
เมื่อเย่หว่านเอ๋อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที “ยังไม่ได้ฉีกคำประกาศข้างนอก จะรับสมัครเร็ว ๆ นี้ได้อย่างไร?”
เธอหยุดชั่วคราวมีแววสงสัยเล็กน้อยในดวงตาของเธอ “คุณไม่ได้จะโกหกฉันอีกครั้งใช่ไหม?”
