“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!”
ซ่งอวิ้นอันส่ายหัวโดยไม่รู้ตัว และหลังจากปฏิเสธเขาก็ก้าวไปข้างหน้า และต้องการข้ามเขาและเดินจากไป
น่าแปลกที่แขนยาวของชายคนนั้นยืดออก และจับข้อมือของเธอ
ใบหน้าที่ไม่แสดงออกของตู้เยี่ยแสดงให้เห็นถึงความวิตกกังวลเล็กน้อย และเขาก็ขมวดคิ้ว “อันอัน ฉันไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงจากไปอย่างกะทันหัน ก่อนหน้านี้ เห็นได้ชัดว่าเรายังคงมีความรู้สึกให้กันและกัน ใช่มั้ย?
ซ่งอวิ้นอันตกใจยิ่งกว่า เมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้เธอเบิกตากว้างและมองไปที่ผู้ชายตรงหน้าเธอ “คุณไม่รู้จริงๆเหรอ ว่าทำไมฉันถึงทิ้งคุณไป?”
เขาทำอะไรแบบนั้นลับหลังเธอโดยคิดว่าเธอไม่รู้อะไรเลยเหรอ?
ดวงตาของตู้เยี่ยเต็มไปด้วยความวิตกกังวลอย่างมาก “อันอัน ถ้าฉันทำไม่ดี คุณก็บอกฉัน ฉันสามารถเปลี่ยนได้”
ในขณะที่เสียงของเขาลดลงหัวใจของซ่งอวิ้นอันก็ระเบิดออกมาด้วยความโกรธที่ไม่อาจแก้ไขได้ เธอกัดฟันความโกรธและคำบ่นของเธอปะปนกันไป
เธอไม่ได้คาดหวังว่าตู้เยี่ยจะพูดเช่นนี้การโกงกำลังตกรางเป็นเรื่องที่ไม่สามารถแก้ไขได้อย่างแน่นอน! เขาแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา และหลงเสน่ห์ซึ่งเป็นเรื่องยากที่สุดสำหรับเธอที่จะยอมรับ
เธอกัดฟันมองไปที่ตู้เยี่ยด้วยน้ำตาคลอและพูดด้วยดวงตาสีแดงว่า “ปล่อยฉัน!”
ตู้เยี่ยขมวดคิ้วและค่อยๆกระชับหัวใจของเขา “อันอัน”
“ฉันบอกให้คุณปล่อย!”
ความโกรธของซ่งอวิ้นอันพุ่งสูงขึ้นเธอจับมือของตู้เยี่ยออกไปและยกมือขึ้นตบโดยไม่รู้ตัว
“ป๊าบ!” เสียงราวกับฟ้าร้องดังขึ้นกระทบทั้งคู่พร้อมกัน
ทันใดนั้นบรรยากาศก็เงียบลงในขณะนั้นร่างกายของทั้งสองคนแข็งทื่อและสูญเสียการเคลื่อนไหว
ไม่กี่วินาทีต่อมาซ่งอวิ้นอันก็ทำให้จิตใจของเธอผ่อนคลายลง มือขวาของเธอสั่นเล็กน้อย และเธอถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว
เธอไม่คาดคิดว่าความโกรธของเธอพุ่งสูงขึ้น และเธอก็อดไม่ได้ที่จะตีเขา!
เธอเม้มริมฝีปากล่างแน่น หัวใจของเธอเจ็บ เธอตัดสินใจกัดฟันแล้วพูดว่า “จากนี้ไปเราไม่ต้องมาเจอกันอีก”
เมื่อละทิ้งประโยคนี้ เธอไม่มีเวลารอคำตอบของตู้เยี่ยและรีบออกไป
หลังจากวิ่งมาเป็นเวลานานซ่งอวิ้นอันก็หยุดหอบและหดหู่
เธอไม่ได้คาดคิดเหมือนกัน ว่าเธอจะสามารถสะบัดมือตู้เยี่ยออกได้
เกลียดเกินไปหรือรักมากเกินไป?
หลังจากยืนนิ่งเป็นเวลานานซ่งอวิ้นอันก็สงบลงอย่างช้าๆเธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วเหลือบมองนาฬิกาของเธอ ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วที่เธอออกจากวอร์ด เมื่อเธอนึกถึงอวี้อี่มั่วเธอก็รีบกลับไปทันที
ถ้าหร่วนซือซือเห็นเธอออกจากเซินเซินและซาซา และปล่อยให้พวกเขาอยู่ตามลำพังกับอวี้อี่มั่วฉันกลัวว่าเธอจะเป็นอันตราย!
เมื่อเธอวิ่งไปที่วอร์ดซ่งอวิ้นอันผลักประตูให้เปิดออกอย่างใจจดใจจ่อ เมื่อเธอเห็นเซินเซินและซาซาอยู่ในห้องเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ยกเว้นหนูน้อยทั้งสองไม่มีคนอื่นอยู่ในวอร์ดและอวี้อี่มั่วก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นเช่นกัน
ซ่งอวิ้นอันหายใจเข้าลึกๆ และรีบถามว่า “อวี้อี่มั่วหายไปไหนแล้ว?”
ซาซาเอียงหัวเสียงขุ่นแล้วพูดว่า “ลุงสุดหล่อเหรอ เขามีอะไรต้องทำ และตอนนี้ก็กลับไปแล้ว”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซ่งอวิ้นอันก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก รีบก้าวไปข้างหน้ามองเซินเซินแล้วมองไปที่ซาซา “เขาไม่ได้กลั่นแกล้งคุณใช่มั้ย?”
เพื่อให้แน่ใจว่าเด็กน้อยทั้งสองยังคงอยู่อย่างเดิมอารมณ์ประหม่าของซ่งอวิ้นอันจึงผ่อนคลายลงอย่างมาก
หลังจากนั้นไม่นาน เสียงฝีเท้าดังมาจากนอกประตูหร่วนซือซือก็ผลักประตูเข้ามา และพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าพอใจ “คุณพร้อมหรือยัง ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เราสามารถออกจากโรงพยาบาลได้!”
ทุกอย่างในห้องเกือบจะสะอาดหมดจด แต่เมื่อฉันทราบข่าวทุกคนก็ดูไม่มีความสุขอย่างที่คิดหร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆมองไปที่ซ่งอวิ้นอันซึ่งดวงตายังคงเป็นสีแดง และถามว่า “เป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”
คลื่นแห่งความผันผวนปรากฏขึ้นทั่วใบหน้าของซ่งอวิ้นอันและเธอก็ปกปิดด้วยรอยยิ้มอย่างรวดเร็ว“ ก็ช่วงนี้มันคือการแต่งหน้าดอกพีชที่เป็นที่นิยมไม่ใช่หรอ นี่ที่ฉันวาดมันไม่ใช่ !
หร่วนซือซือยิ้มเมื่อได้ยินคำพูด แต่ไม่สนใจ เธอเดินไปที่เตียงในโรงพยาบาลช่วยซาซาจัดเสื้อผ้าของเธอแล้วมองไปที่เซินเซินที่กำลังก้มหน้าลงเล่นลูกรูบิค
บรรยากาศดูผิดปกติเล็กน้อย ในระยะสั้นมันไม่เหมือนกับตอนที่เธอจากไป
อย่างไรก็ตามเด็กๆ วันนี้จะมีเมฆมากและมีแดดจัด และหร่วนซือซือก็คุ้นเคยกับมันมานานจึงพาพวกเขาออกจากโรงพยาบาลและขึ้นรถ
เมื่อรถแล่นไปที่สวนซีเฉียว เซินเซินไม่ได้พูดอะไรเลยระหว่างทางหร่วนซือซือรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติหายใจเข้าลึกๆอุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขนของเธอ และถามด้วยเสียงต่ำ“ มีอะไรเหรอ? ทะเลาะกับพี่สาวรึเปล่า?”
หนูน้อยทั้งสองจะทะเลาะกันเป็นครั้งคราวและเป็นเรื่องธรรมดาที่หนึ่งหรือสองประโยคจะไม่เป็นที่พอใจ
เซินเซินส่ายหัวเอนศีรษะเล็กๆของเขาในอ้อมแขนของหร่วนซือซือและพูดเบาๆว่า “ไม่มีการทะเลาะกัน เพียงแค่ว่าลุงสุดหล่อมาเมื่อกี้”
เมื่อได้ยินชื่อ “ลุงสุดหล่อ” หร่วนซือซือก็สะดุ้งและใบหน้าอันหล่อเหลาของชายผู้นั้นฉายแววในความคิดของเขาอย่างรวดเร็ว
อวี้อี่มั่วมาจริงหรือ? ทำไมเธอไม่รู้อะไรเลย?
เซินเซินไม่สังเกตเห็นความผิดปกติ และพูดต่อพร้อมกับก้มหัวเล็กน้อย “ลุงสุดหล่อคุยกับซาซา ซาซายังบอกเขาเกี่ยวกับวันเกิดของเราสองคน นี่ไม่ใช่ความลับของเรา คิดว่าเธอทรยศเรา”
เมื่อได้ยินเช่นนี้หัวใจของหร่วนซือซือก็ยิ่งแน่นขึ้น และความวิตกกังวลเล็กน้อยก็พุ่งเข้ามาในหัวใจของเขา
เธอบอกพวกเขาว่าอย่าพูดเรื่องไร้สาระเกี่ยวกับวันเกิด แต่เธอไม่คาดคิดว่าซาซาจะพูด ด้วยความเงียบ!
ด้วยความเฉียบคมของอวี้อี่มั่วเขาจะต้องตระหนักถึงบางสิ่งอย่างแน่นอน!
หร่วนซือซือจับมือเล็กๆ ของเซินเซินอย่างประหม่าและถามว่า “เกิดอะไรขึ้นอีก?”
“ไม่มีอะไรแล้ว” เซินเซินส่ายหัวไม่กี่วินาทีต่อมาก็คิดอะไรบางอย่าง “ลุงสุดหล่อช่วยซาซาหวีผมด้วย”
ประโยคนี้ทำให้ร่างกายของหร่วนซือซือสั่นสะท้าน และเลือดทั่วร่างกายของเธอก็เดือด
อวี้อี่มั่วหวีผมของซาซา?
สิ่งนี้ต้องทำให้เธอคิดมากขึ้น!
ถ้าอวี้อี่มั่วสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของซาซาและเซินเซินเนื่องจากวันเกิดของเขา เขาอาจจะเอาผมของซาซาเพื่อไปพิสูจน์ตัวตนและเพื่อรวบรวมข้อมูล!
เธอตัวสั่น และรู้สึกถึงความกลัว
ถ้าเธอจำได้ถูกต้องมีแผนกระบุตัวตนในโรงพยาบาลที่ตอนนี้พวกเขาอยู่และตอนนี้พวกเขาได้ทำการตรวจดีเอ็นเอตามเส้นผมของพวกเขาแล้ว และฉันกลัวว่าพวกเขาจะได้รับผลในเร็วๆนี้!
หัวใจของหร่วนซือซือแน่นขึ้น และเธอก็พูดโดยไม่รู้ตัวว่า “หยุดรถ!”
คนขับรถได้ยินเสียงจึงเหยียบเบรกทันที
ซ่งอวิ้นอันที่กำลังเล่นกับซาซาอยู่ข้างๆ เขาก็หันหน้ามามองหร่วนซือซือด้วยความประหลาดใจ “ซือซือ! เป็นอะไรไป!”
หร่วนซือซือรู้สึกประหม่าจนตัวสั่น เธอกัดริมฝีปากล่างและมองไปที่เซินเซินและซาซาที่งงงวยเธอไม่สามารถพูดอะไรได้
ในที่สุดเธอก็หายใจเข้าลึกๆ และเงยหน้าขึ้นมองซ่งอวิ้นอันด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและพูดว่า “ช่วยฉันดูแลเซินเซินกับซาซาและส่งพวกเขากลับบ้าน ฉันมีเรื่องด่วนที่ต้องจัดการ”
ตอนนี้ต่อหน้าคนตัวเล็กเธอไม่สามารถบอกซ่งอวิ้นอันได้มากนัก
หลังจากพูดเสร็จเธอก็ผลักประตูออกทันทีเพื่อลงจากรถเอื้อมมือไป หยุดรถแท็กซี่แล้วเดินขึ้นรถไป
“อาจารย์ กรุณาไปที่โรงพยาบาลกลางโดยเร็วที่สุด!”
ไม่ว่าอวี้อี่มั่วจะสงสัยหรือไม่ ในเวลานี้เธอต้องรีบไปโรงพยาบาลเพื่อดูด้วยตาของเธอเองจะได้โล่งใจ!
แท็กซี่ขับไปตลอดทางและใช้เวลาเพียงสิบนาที ก็ถึงทางเข้าโรงพยาบาล หร่วนซือซือจ่ายเงินแล้วผลักประตูรถและลงจากรถแล้วตรงไปที่แผนกประจำตัวของโรงพยาบาล
หร่วนซือซือรีบไปที่แผนกประเมินผลอย่างเร่งรีบ ก่อนที่จะไปถึงประตู หร่วนซือซือก็เห็นอวี้อี่มั่วยืนรออยู่ด้านนอก!
หัวใจของเธอแน่นขึ้นและความเกลียดชังที่อ่อนแอก็พุ่งเข้ามาในหัวใจของเธอ
แน่นอนว่าเขายังคงสงสัยอยู่!
