“ทำไม มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?”
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำถาม และการตรวจสอบข้อเท็จจริงของเย่หว่านเอ๋อ ผู้กำกับกาวเหงื่อออกบนหน้าผากของเธออย่างเย็นชา
เขาไม่มีเวลาที่จะพูดอะไร แต่ทันใดนั้นเย่หว่านเอ๋อก็ก้าวไปข้างหน้า และถามด้วยรอยยิ้ม “ผู้กำกับกาว ฉันเห็นคุณและหร่วนซือซือเมื่อกี้เธอพูดอะไรกับคุณ?”
ผู้กำกับกาวยิ้มและกล่าวว่า “มันเป็นแค่งานบางส่วนเท่านั้น”
“จริงเหรอ” ดวงตาของเย่หว่านเอ๋อเป็นประกายเย็นชาและการจ้องมองของเธอกวาดไปยังสิ่งของที่อยู่ในมือของผู้กำกับกาว
เธอเงยคางขึ้นเล็กน้อยแล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แล้วอะไรอยู่ในมือของคุณ?”
ผู้กำกับกาวหายใจเข้าลึกๆ และซ่อนสิ่งนั้นไว้ข้างหลังโดยไม่รู้ตัว “ไม่มีอะไร”
ยิ่งเขาเป็นแบบนี้มากเท่าไหร่ เย่หว่านเอ๋อก็ยิ่งอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น เย่หว่านเอ๋อก้าวไปข้างหน้าและเอื้อมมือไปคว้าสิ่งของที่อยู่ในมือของเขา
ผู้กำกับกาวหลีกเลี่ยงโดยไม่รู้ตัว และขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณเย่ ฉันขอโทษ นี่เป็นเอกสารสำหรับงานบางส่วนและไม่สามารถส่งให้คุณได้”
ทันใดนั้น ใบหน้าของเย่หว่านเอ๋อก็จมลง “เข้าถึง? มีข่าวลือความสัมพันธ์ของฉันกับอวี้อี่มั่วที่คุณไม่ทราบ?”
เมื่อเห็นคนอื่นปกป้องหร่วนซือซือเธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้นและรู้สึกรำคาญในใจของเธอ และเธอก็ยื่นมือออกไปเพื่อคว้ามันอีกครั้ง
ผู้กำกับกาวเดินหนี แต่มือของเขาก็ถูกตีจนกล่องกำมะหยี่สีดำก็หลุดจากมือของเขา และตกลงไปที่พื้น
เมื่อเขาตอบสนองเย่หว่านเอ๋อก็ก้มลง และหยิบกล่องขึ้นมา
เย่หว่านเอ๋อถือกล่องไว้และเธอก็ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
เธออยากเห็นสิ่งที่อยู่ในนั้น!
วินาทีต่อมา เธอเปิดกล่องและเมื่อเธอเห็นสร้อยคอไพลินที่มีน้ำตาดวงดาวอยู่ข้างในเธอก็หยุดนิ่ง
เธอแน่นขึ้นและความหนาวสั่นก็ปีนหลังขึ้นมาทันทีว่า มันเป็นสร้อยคอเส้นนี้ได้ยังไง!
ผู้กำกับกาวที่อยู่ข้างๆเขาไม่รู้ด้วยซ้ำ แต่เมื่อเขาเห็นเธอทำแบบนี้เขาก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “คุณเย่ นี่เป็นของคนอื่น”
ในวินาทีถัดมาเย่หว่านเอ๋อเงยหน้าขึ้นมองด้วยใบหน้าสีฟ้ามองมาที่เขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้างและถามว่า “หร่วนซือซือให้สิ่งนี้กับคุณ แล้วพูดอะไรอีก!”
ดูเหมือนว่าเขาไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นเย่หว่านเอ๋อมีปฏิกิริยาที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ ผู้กำกับกาวหยุดและอ้าปากอย่างลังเล แต่ไม่ได้พูด
เย่หว่านเอ๋อรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที เธอจ้องไปที่ผู้กำกับกาวด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง และบังคับให้เขาบอก“บอกฉันสิว่าเธอพูดอะไรกับคุณ!”
“เธอ ขอให้ฉันส่งต่อสิ่งเหล่านี้ให้คุณอวี้”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้เย่หว่านเอ๋อก็รู้สึก “ฉวัดเฉวียน”ในใจของเธอราวกับว่ามีบางอย่างระเบิดในหูของเธอ
สร้อยคอเส้นนี้เธอรู้ว่าเป็นฝีมือของนักออกแบบเครื่องประดับที่มีชื่อเสียงมีเพียงหนึ่งเดียวในโลก และไม่สามารถซื้อได้ด้วยเงิน
เมื่อเธอเห็นภาพวาดการออกแบบและรูปถ่ายของสร้อยคอในห้องของอวี้อี่มั่ว เธอรู้ว่าสร้อยคอเป็นของอวี้อี่มั่วในเวลานั้นเธอรู้สึกตื่นเต้น และคิดว่าอวี้อี่มั่วเตรียมไว้ให้เธอเป็นของขวัญสำหรับวันครบรอบแต่งงานสามปี เธอไม่คาดคิดว่าสร้อยคอเส้นนี้เป็นของหร่วนซือซือ
กล่าวอีกนัยหนึ่งสร้อยเส้นนี้ไม่ได้เตรียมไว้สำหรับเธอโดยอวี้อี่มั่วเขาได้มอบให้กับหร่วนซือซือแล้ว!
หลังจากเคลียร์สิ่งต่างๆได้หมดแล้ว ความหึงที่ไม่อาจระงับได้ก็พุ่งเข้ามาในใจ เธอกำกล่องกำมะหยี่สีดำไว้ในมืออยากจะขยี้สร้อยคอทันที
“คิดถึงสร้อยเส้นนี้”
ผู้กำกับกาวที่อยู่ข้างๆเขาทนไม่ไหวอีกต่อไป และในที่สุดก็พูดออกมา
เย่หว่านเอ๋อกลับมีสติ กัดฟันมองไปที่สร้อยคอในมือของเธอ และปิดฝาในที่สุดและโยนความโกรธของเธอไปยังผู้กำกับกาว “ผู้กำกับกาวฉันเคยเห็นสร้อยเส้นนี้ แต่ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้พูดถึง มิฉะนั้นจะเกิดผลที่ตามมา
เธอหันหลังกลับและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
ผู้กำกับกาวตะลึง และในที่สุดก็วางของทิ้งหันไปทางซ้าย
เขาสังเกตเห็นแล้วว่าความสัมพันธ์ระหว่างอวี้อี่มั่ว หร่วนซือซือและเย่หว่านเอ๋อนั้นไม่ง่ายเลย
เขาต้องทำสิ่งที่หร่วนซือซือมอบให้เขาให้ดีเท่านั้น และเขาจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องอื่นๆ
ที่ข้างถนน เย่หว่านเอ๋อดึงประตูและเข้าไปในรถ หัวของเธอกำลังจะระเบิด
เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่า อวี้อี่มั่วมอบสร้อยคอให้หร่วนซือซือจริงๆเธอคิดว่าอวี้อี่มั่วจะไม่โจ่งแจ้งเกินไป แต่ตอนนี้เขาไม่มีเจตนาที่จะหลบเลี่ยงเลย!
โชคดีที่เธอส่งเสริมการจัดเตรียมสร้อยคอของอวี้อี่มั่วให้กับน้องสาวตัวน้อยของเธออย่างมีความสุข ใครจะรู้ว่าสุดท้ายแล้วเธอก็กลายเป็นที่รักใคร่กันดีหากรู้ความจริง ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
ยิ่งไปกว่านั้นเธอจะยอมให้หร่วนซือซือขี่หัวของเธอได้อย่างไร!
“ฉันโมโห!”
เย่หว่านเอ๋อไม่ได้โกรธ เธอคว้ากระเป๋าไว้ในมือแล้วโยนทิ้ง
ฮั่วชวนที่นั่งอยู่แถวหน้าได้ยินเสียง ก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองไปที่ เย่หว่านเอ๋อผ่านกระจกมองหลังแล้วถามว่า “คุณมีเรื่องอะไรเหรอ?”
เย่หว่านเอ๋อกัดฟันอย่างโกรธๆ คิดเรื่องนี้และไม่รู้จะพูดยังไง แต่เธอก็ตบหน้าเมื่อเธอพูดแบบนั้น!
“ฮั่วชวนช่วยฉันคิดวิธีแก้ปัญหา! ฉันจะเอาเล็บเข้าตาหร่วนซือซือได้ยังไง!”
ความเป็นศัตรูเก่าแก่ที่หร่วนซือซือเคยบดขยี้ต่อหน้าเจียงฮ้วนเฉินครั้งที่แล้วไม่มีเวลาตอบแทน และตอนนี้เหตุการณ์เช่นนี้ได้เกิดขึ้นอีกครั้งเธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป!
ตรงกันข้ามฮั่วชวนสงบกว่ามาก เขาขับรถอย่างใจเย็นและกระซิบว่า “น้องสาว ฉันบอกคุณแล้วว่าถ้าคุณต้องการกำจัดหร่วนซือซือเราต้องค่อยๆเป็นค่อยไป
เย่หว่านเอ๋อกัดฟัน “ฉันรอไม่ไหวแล้ว!”
ฮั่วชวนครุ่นคิดแล้วพูดว่า “ถ้าคุณทนไม่ได้ คุณจะอยู่ในสภาพที่พลาดอย่างยิ่งใหญ่ คุณคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ตอนนี้ คุณหุนหันพลันแล่นเกินไป”
เมื่อฟังคำชักชวนอย่างจริงจังของชายคนนั้นเย่หว่านเอ๋อไม่ได้สงบลง แต่กลับโกรธมากขึ้น
หากไม่ได้รับการชักชวนของฮั่วชวนเธอคงจะตอบโต้หร่วนซือซือเกี่ยวกับครั้งสุดท้ายของเจียงฮ้วนเฉิน และตอนนี้เธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป! เธอหายใจไม่ออกนอนไม่หลับ และกินไม่อิ่ม!
เนื่องจากฮั่วชวนไม่เด็ดขาด และไม่ตัดสินใจเธอก็จะมาด้วยตัวเอง!
เธอไม่เชื่อว่าร่างกายของหร่วนซือซือสามารถทำลายทุกสิ่งได้!
ยิ่งไปกว่านั้นหร่วนซือซือยังนำสัตว์ป่าสองชนิดมาด้วยหากเธอปล่อยมันไป วันหนึ่งเธอจะถูกตระกูลอวี้ไล่อย่างไร้ความปราณี!
ไม่เธอจะไม่ยอมให้สิ่งนี้เกิดขึ้น!
เย่หว่านเอ๋อคิดพลาง กัดฟันมองไปข้างหน้าและสั่งอย่างเย็นชา “ฮั่วชวน หยุด ฉันจะลง”
“คุณไม่ไปห้างเหรอ?”
เธอพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันจะทำอะไรบางอย่างใกล้ๆ คุณ หยุดสิ”
ฮั่วชวนลังเลอยู่ครู่หนึ่งและในที่สุดก็หยุดรถลงข้างทาง
หลังจากลงจากรถ เย่หว่านเอ๋อก็ก้าวไปข้างหน้า และเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมามอง
ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าฮั่วชวนเป็นคนที่มีความสามารถของเธอและใช้งานง่าย แต่ตอนนี้เขาจะไม่ทำอะไรนอกจากบอกให้เธออดทน!
ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เธอจะทำด้วยตัวเอง!
ตราบใดที่หนามของหร่วนซือซืออยู่ในสายตาของเธอ สักวันหัวใจของเธอก็จะไม่สงบ!
สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือเธอกำลังจะไปที่อวี้กรุ๊ปเพื่อดูสถานการณ์ปัจจุบันของอวี้อี่มั่ว!
ช่วงนี้อวี้กรุ๊ปยังไม่สงบลงและ อวี้อี่มั่วยุ่งอยู่ตลอดเวลาถ้าเธอใช้เวลานี้เพื่อเริ่มต้นกับหร่วนซือซือฉันกลัวว่าอวี้อี่มั่วจะไม่มีโอกาสดูแลสิ่งต่างๆที่นี่!
หลังจากจัดเรียงความคิดในใจของเธอทีละขั้นตอนความหนาวเย็นก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเย่หว่านเอ๋อเดินไปรอบๆเป็นวงกลม เดินไปที่ข้างถนนอีกครั้งหยุดรถแท็กซี่ และตรงไปที่อวี้กรุ๊ป
ในไม่ช้า เมื่อเธอมาถึงสำนักงานของประธานของอวี้กรุ๊ป เย่หว่านเอ๋อก็เดินไปที่ประตู และมีใครบางคนหยุดอยู่
“ประธานอวี้กำลังจะไปประชุม คุณไปที่ห้องนั่งเล่นก่อน รอสักครู่”
เมื่อเลขาหยุดเย่หว่านเอ๋อก็รู้สึกเสียใจ ขมวดคิ้ว และพูดอย่างเย็นชา “แหกตาดูสิว่าฉันเป็นใคร？ ถึงกล้าห้ามฉัน!”
