ดั่งรักบันดาล – บทที่487 รอให้เสี้ยวเสี่ยวหลินถูกตัดสิน

ซ่งเย้อันตอบอย่างเคร่งขรึมว่า “ปล่อยเธอไปเถอะ”

ถ้าเจ้าไม่ปล่อยใครไปข้าเกรงว่า อวี้อี่มั่ว จะโหดเหี้ยมเมื่อถึงเวลาที่ต้องเผชิญหน้ากันมันมี แต่จะทำร้ายทั้งสองฝ่าย

หร่วนซือซือรู้สึกผิดหวังในใจเธอตอบปิดหัวข้อและคุยกับซ่งเย้อัน สักสองสามคำจากนั้นจึงวางสายโทรศัพท์

ลิงค์ไหนมีปัญหา ตอนนี้ทั้งแข็งและอ่อนทั้งอ่อนและแข็งไม่มีทางดึงอะไรออกมาจากเย่ว่านเอ๋อได้จริงหรือ?

หรือว่าสงสัยว่าผิดตั้งแต่แรก?

ความคิดนี้แวบเข้ามาในใจของเธอและเธอก็ปฏิเสธมันโดยตรง

เธอเชื่อในสัญชาตญาณของเธอดังนั้นเธอจึงตัดสินใจว่าเย่หว่านเอ๋อเป็นฆาตกรชนคน

แม้ว่าตอนนี้จะไม่มีเงื่อนงำและรถไฟแห่งความคิดถูกปิดกั้น แต่เธอก็ยังคงเป็นสิ่งยืนยันในเบื้องต้นด้วยความมั่นใจ

หร่วนซือซือหายใจเข้าลึก ๆ และค่อยๆกำหมัดแน่น

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่งเธอก็ตัดสินใจอย่างลับๆบางทีเธออาจจะไปที่สถานีตำรวจอีกครั้งและเริ่มจากอีกมุมหนึ่ง

ในเวลานี้ที่ส่วนของถนนในเจียงโจว จู่ๆรถตู้สีขาวก็จอดอยู่ข้างทาง จากนั้นประตูก็เปิดออกและมีคนทิ้งไว้ประตูปิดอย่างรวดเร็วและรถก็ “ขับ!” ออกไป

เย่หว่านเอ๋อนั่งอยู่บนพื้นด้วยความเขินอายตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเช้าวันนี้ เธอหิวและอ่อนเพลียเธอกลัวและพลิกตัวไปมาเพื่อทำให้เส้นประสาทของเธอตึงเครียดจนถึงขณะนี้เธอกล้าที่จะผ่อนคลายเล็กน้อยและอ้าปากค้าง

ในขณะนี้รถมายบัคสีดำขับเข้ามาหาเธออย่างช้าๆหยุดข้างๆเธอแล้วประตูก็เปิดออกจากนั้นไม่นานก็มีคนลงมาช่วยเธอเข้าไปในรถ

ทันทีที่เย่หว่านเอ๋อขึ้นรถ เธอก็เห็นอวี้อี่มั่ว ซึ่งสวมสูทสีดำนั่งอยู่ที่เบาะหลังของรถ น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้เหมือนลูกปัดที่แตก “พี่มั่ว ในที่สุดคุณก็มาช่วยฉัน…”

เมื่อคืนเธอคิดว่าจะมีคนมาช่วยเธอ แต่เธอไม่คาดคิดว่าเธอจะได้รับการปล่อยตัวหลังจากใช้เวลาทั้งคืนในห้องใต้ดินที่เย็นและชื้น!

อวี้อี่มั่วยื่นมือออกมาหยิบทิชชู่สองสามอันแล้วส่งให้เย่ว่านเอ๋อ“ ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะพาคุณกลับบ้าน”

เย่หว่านเอ๋อไม่ตอบ เธอเอื้อมมือออกไปด้วยความเสียใจและโอบแขนของเธอรอบแขนของอวี้อี่มั่วพลางสะอื้นและสะอื้น“ พี่มั่ว ฉันไม่เคยถูกปฏิบัติแบบนี้! ซ่งเย้อันกล้าที่จะจับกุมฉัน คุณต้องการที่จะล้างแค้นให้ฉัน …”

เมื่อได้ยินเช่นนี้คิ้วของอวี้อี่มั่วก็ขมวดคิ้วจนแทบมองไม่เห็นใบหน้าของเขา จนกลายเป็นสีเข้ม “ หว่านเอ๋อ คุณไม่ได้ทำอะไรเพื่อเป็นการขอโทษตระกูลซ่งเลยเหรอ?”

ซ่งเย้อันไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่นแบบนั้นถ้าเขาเริ่ม เขาจะกำหนดด้วยความเป็นไปได้เอง

เขาพูดอย่างชอบธรรมและถามเธออย่างจริงจังราวกับว่าเขากำลังสอบปากคำนักโทษ

เมื่อเย่หว่านเอ๋อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเหี่ยวย่นเข้าหากันก็ยิ่งเสียใจมากขึ้น “พี่มั่ว คุณต้องการให้ฉันพูดอะไร ที่จะทำให้คุณจะเชื่อได้ว่าฉันไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ …”

อวี้อี่มั่วหรี่ตาลงเล็กน้อยเผยให้เห็นแสงอันตราย “แล้วทำไมซ่งเย้อันถึงต้องการจับคุณ?”

เย่หว่านเอ๋อหายใจเข้าลึก ๆ เผชิญหน้ากับการจ้องมองของชายคนนั้นโดยขาดความมั่นใจอย่างอธิบายไม่ถูก “ฉัน … ฉันไม่รู้!”

อวี้อี่มั่วกล่าวอย่างเคร่งขรึม “แมลงวันไม่กัดไข่ที่ไร้รอยต่อ หว่านเอ๋อ ถ้าคุณซ่อนอะไรจากฉัน ฉันจะไม่สามารถปกป้องคุณได้!”

คำพูดของเขาตรงไปตรงมาและมีความหมาย ทำให้ใบหน้าของเย่หว่านเอ๋อ ก็ซีดลงทันทีเมื่อเธอได้ยิน

เป็นไปได้ไหมที่อวี้อี่มั่วจะสงสัยเธอ?

ก่อนที่เธอจะตอบชายคนนั้นก็หันหน้ามามองเธอด้วยสีหน้าจริงจัง “เข้าใจไหม?”

หัวใจของเย่หว่านเอ๋อ แน่นและเธอไม่สามารถพูดได้

เธอหายใจเข้าลึก ๆ กัดริมฝีปากน้ำตากลอกตา “พี่มั่ว ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ”

ในเวลานี้เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไม่ยอมปล่อย

แสงสลัวกระพริบผ่านดวงตาของอวี้อี่มั่ว มองดูเธอลึก ๆ แล้วค่อยๆกล่าวว่า “แบบนี้ดีที่สุด”

ทิ้งประโยคนี้ไว้เขาหันหน้าไปโดยไม่เต็มใจที่จะพูดอะไร

เย่หว่านเอ๋อถอนหายใจเป็นความลับและลดศีรษะลงเพียงเพื่อพบว่ามือของเธอจับมุมเสื้อผ้าของเธอ เธอก็ทำให้เสื้อผ้าของเธอมีรอยขีดข่วนโดยไม่รู้ตัว

ในไม่ช้าเมื่อรถมาถึงคฤหาสน์ เย่หว่านเอ๋อก็ลงจากรถและมองไปที่อวี้อี่มั่ว ซึ่งไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ในรถและถามว่า “พี่มั่ว วันนี้คุณอยู่กับฉันได้ไหม ฉันกลัว…”

นี่คือคฤหาสน์ที่จัดงานแต่งงานของพวกเขา อวี้อี่มั่วเคยมาที่นี่เป็นครั้งคราวเท่านั้น แต่ตอนนี้เธอไม่อยากเข้าไปคนเดียวแล้ว

อวี้อี่มั่วลดสายตาลงและมองไปที่นาฬิกา “ฉันมีอะไรต้องทำ คุณกลับไปก่อนและพักผ่อนให้ดี”

หลังจากพูดเสร็จเขาก็หันไปหาคนขับและขับรถออกไป

เย่หว่านเอ๋อรู้สึกหนาวและไม่สามารถพูดอะไรได้เธอเฝ้าดูรถที่ขับออกไปและจากไป

เธอยืนอยู่ในสถานที่กำหมัดแน่นและมองไปที่เงารถสั่นเล็กน้อย

ตอนนี้อวี้อี่มั่วปฏิบัติกับเธอแตกต่างจากเมื่อก่อนมาก สิ่งที่เธอรู้สึกได้ก็คือความเย็นชา! แม้แต่ความห่วงใยและความสงสารก่อนหน้านี้ก็หายไป!

เกิดอะไรขึ้น?

หรืออวี้อี่มั่วรู้จะรู้แล้วว่าเธอทำอะไร?

เย่หว่านเอ๋อ หันหลังและเดินเข้าไปในคฤหาสน์ โดยที่สมองของเธอทำงานอย่างรวดเร็ว เธอกลับไปที่ห้องและหยิบโทรศัพท์มือถือสำรองออกมาแล้วโทรหาฮั่วชวน

คุณกลับไปแล้วเหรอ?

ทันทีที่รับสายเสียงกังวลเล็กน้อยของฮั่วชวนก็ดังมาจากอีกด้านหนึ่ง

“ฉันคิดว่าคุณจะช่วยฉันตอนกลางคืน แต่ฉันไม่คาดคิดว่า…”

เธอตะคอกอย่างเย็นชา

ฮั่วชวนอธิบายว่า “คุณไม่เข้าใจเหรอ พวกเขาจับคุณเพื่ออยากจะจับฉัน นี่เป็นกับดักที่พวกเขาวางไว้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่หว่านเอ๋อ ก็ขมวดคิ้ว “อะไรนะ”

“พวกเขาจับคุณแค่คืนเดียวคือการเตือนและอีกอย่างคือใช้จับเพื่อจับฉัน ไม่งั้นพวกเขาจะปล่อยคุณทำไมเมื่อเช้านี้”

เย่หว่านเอ๋อตกใจ “ไม่ “จริงๆแล้วไม่ใช่ … พี่มั่วเป็นคนมาช่วยฉัน?”

เมื่อเธอเห็นอวี้อี่มั่วในเช้าวันนี้ เธอก็เดาได้แล้วว่าเขาช่วยเธอไว้ แต่เธอไม่ได้คาดหวัง …

เมื่อได้ยินชื่ออวี้อี่มั่ว ฮั่วชวนก็ตะโกนอย่างเย็นชา“เหรอ เขาเป็นคนเจ้าเล่ห์ที่สุด ฉันกลัวว่าเขาจะมาสอบสวนคุณ”

เย่หว่านเอ๋อตกใจ เธอรู้สึกหนาวไปทั่ว “แล้ว … ฉันจะทำอย่างไรดี?”

“ในช่วงเวลานี้ให้ทำตัวดีๆและอยู่บ้านอย่างสงบ นอกจากนี้เรายังงดการประชุม วิธีนี้เท่านั้นที่เราจะมีโอกาสทำผิดพลาดน้อยลง”

ฮั่วชวนหยุดชั่วคราวแล้วพูดต่อ “ต่อไปก็รอให้เสี้ยวเสี่ยวหลินถูกตัดสินจำคุก”

ประโยคนี้เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด หลังจากเสี้ยวเสี่ยวหลินเป็นแพะรับบาป ถูกตัดสินทุกอย่างก็สงบลงและพวกเขาก็สบายใจได้

เย่หว่านเอ๋อตอบตกลงอย่างรวดเร็ว “ใช่! คุณพูดถูก!”

ต้องอยู่เฉยๆเป็นระยะเวลาหนึ่งตราบเท่าที่เธอสามารถเคลียร์ความสงสัยของเธอได้ เธอก็เต็มใจ!

ฮั่วชวนพยักหน้าและกล่าวอย่างหนักแน่นว่า “เอาล่ะ เราทำได้แค่รอ”

ในขณะที่พวกเขากำลังรอ แต่บางคนก็รอไม่ได้

ในวันเดียวกัน หร่วนซือซือรีบไปที่สถานีตำรวจและขอพบกับเสี้ยวเสี่ยวหลินตามลำพัง

ในฝั่งตรงข้าม ผู้หญิงที่มีใบหน้าสีเหลืองและมีกล้ามเนื้อบาง ๆ เมื่อเทียบกับครั้งก่อนเธอผอมลงด้วยซ้ำกระดูกโหนกแก้มของเธอนูนสูงและกระดูกของเธอแบกรับผิวหนัง

หร่วนซือซือหายใจเข้าลึก ๆ และถามว่า “คุณเสี้ยวเสี่ยวหลิน คุณควรรู้ว่า ฉันมาหาคุณเพราะเรื่องอะไร?”

เสี้ยวเสี่ยวหลินเงียบ

หร่วนซือซือกล่าวต่อว่า “ฉันมาที่นี่เพื่อขอความจริงและต้องการช่วยคุณ ฉันสามารถสัญญากับคุณได้ทุกอย่างที่คนอื่นสัญญากับคุณ ฉันแค่อยากให้คุณพูดความจริงเท่านั้น”

เสี้ยวเสี่ยวหลินยังคงเงียบราวกับว่าเธอไม่ได้ยินเลยตั้งแต่ต้นจนจบ

หร่วนซือซือกัดฟันและยังคงพูดคนเดียวต่อไป “คุณยังเด็กอยู่ คุณอยากอยู่ในคุกแบบนี้ไปตลอดชีวิตหรอ ญาติของคุณล่ะ เคยคิดถึงพวกเขาบ้างไหม?”

เมื่อพูดถึงญาติของเธอ เสี้ยวเสี่ยวหลินก็มีปฏิกิริยา ในที่สุดดวงตาของเธอก็ขยับ เธอก็พูดประโยคที่เศร้าหมองว่า “ฉันเป็นเด็กกำพร้า”