ดั่งรักบันดาล – บทที่ 484 ต้องการพยาบาลหนึ่งคน

เขาที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ สีหน้าจริงจัง ไม่เหมือนล้อเล่นสักนิด เขานิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “หร่วนซือซือ ถ้าหากเธอยังเชื่อใจฉัน ก็ส่งเย่หว่านเอ๋อมาให้ฉัน ฉันจะไปตรวจสอบต่อเอง”

ถ้าเกิดเย่หว่านเอ๋อทำเรื่องไว้จริง ๆ แต่จู่ๆจะมาจับคนไปแบบนี้ไม่ได้ ทำแบบนี้มันผิดกฎหมาย

เขารู้ว่าซ่งเย้อันเป็นคนจับเย่หว่านเอ๋อไป แต่เขาติดต่อซ่งเย้อันไม่ได้เลย เขาจึงจำเป็นต้องติดต่อผ่านหร่วนซือซือเท่านั้น

หร่วนซือซือสูดลมหายใจเข้า เธอส่ายหน้าพร้อมพูดขึ้นว่า : “ฉันไม่เชื่อใจคุณ”

หลายต่อหลายครั้ง ที่เธอทุ่มทั้งใจให้กับเขา แต่เขากลับทำให้เธอผิดหวังทุกครั้ง

อย่างน้อยๆ เมื่อเทียบกับซ่งเย้อันแล้ว ซ่งเย้อันกลับพึ่งพาได้มากกว่าเสมอ

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องการตรวจสอบอุบัติเหตุของอันอัน เธอจะไม่ยอมถอย และจะไม่เชื่อคำพูดของเขาอีก

เธอสูดลมหายใจเข้า มองหน้าอวี้อี่มั่ว พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “เย้อันแค่ต้องการตรวจสอบบางอย่างก็เท่านั้น เมื่อตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว เขาจะส่งเย่หว่านเอ๋อกลับไปเอง”

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้ว สีหน้าเครียดขรึม : “แต่ตอนนี้พวกเธอไม่สมควรจะกักขังเย่หว่านเอ๋อไว้”

หร่วนซือซือหัวเราะเบาๆในลำคอ เธอกัดฟันแน่น พร้อมกับถามกลับไปว่า : “อวี้อี่มั่ว คุณรู้หรือเปล่าว่าเรากำลังตรวจสอบอะไร? คุณเคยคิดบ้างหรือเปล่า ว่าเกิดเย่หว่านเอ๋อเป็นฆาตกรตัวจริงล่ะ?”

แววตาเธอลุกโชนไปด้วยความแน่วแน่ ราวกับว่ามีคำตอบที่มั่นใจร้อยเปอร์อยู่ในใจอยู่แล้ว

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วแน่น เขาเงียบไป ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ในที่สุดเขาก็พูดขึ้นว่า : “ส่งเธอมาให้ฉัน ฉันจะไปตรวจสอบเอง ฉันจะให้ข้อสรุปกับเธอแน่นอน”

“รอบก่อนที่ฉันโดนลักพาตัวในวันเกิด คุณก็พูดแบบนี้กับซ่งเย้อันไม่ใช่เหรอ?” หร่วนซือซือหัวเราะออกมาเบาๆ : “แล้วตอนนี้ล่ะ บทสรุปอยู่ไหน?”

คำพูดเพียงไม่กี่คำ ทำเอาอวี้อี่มั่วพูดไม่ออก เขาขมวดคิ้วแน่น : “ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน!”

หร่วนซือซือรีบถามต่อ : “ไม่เหมือนกันยังไงล่ะ? ทั้งหมดเป็นการกระทำโดยเจตนา คุณรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่ใช่พวกเดียวกัน!”

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วแน่นขึ้น และไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

เพราะว่าเขารู้ดี คนที่ลงมือในงานวันเกิดของหร่วนซือซือคือซูอวี้เฉิง ตั้งแต่เรื่องครั้งนั้น พวกเขาก็ไม่ติดต่อกันอีกเลย และเพราะเรื่องครั้งนั้น เขาตั้งใจจะฝังมันไว้ในใจและไม่พูดถึงมันอีก

หากบอกความจริงกับหร่วนซือซือ ก็ไม่เป็นผลดี

เมื่อเห็นอวี้อี่มั่วเงียบสนิท ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ หัวใจของเธอก็ค่อยๆเย็นชาไป เขาไม่มีอะไรจะพูดสินะ

เธอสูดลมหายใจเข้า แล้วพูดขึ้นว่า : “อวี้อี่มั่ว แล้วคุณล่ะเชื่อฉันรึเปล่า? ถ้าเกิดคุณเชื่อฉัน แล้วฉันพูดว่าเย่หว่านเอ๋อเป็นคนชนซ่งอวิ้นอัน คุณจะเชื่อฉันรึเปล่า?”

เมื่อเธอพูดออกไป ทุกอย่างก็เงียบสนิทลง อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วแน่น เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาทั้งนั้น

เวลานั้นเอง จู่ๆเสียงมือถือก็ดังขึ้น ทำลายความเงียบสนิทไป เมื่อหร่วนซือซือได้สติ ก็หยิบมือถือจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมา

ชื่อซ่งอันเย่ปรากฏบนหน้าจอ เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ยังไม่ทันที่เธอจะได้รับสาย จู่ๆก็มีแขนยาวใหญ่ยื่นมาแย่งมือถือจากมือของเธอไป

หร่วนซือซือตกใจ เงยหน้าขึ้นมองเขา ก็เห็นอวี้อี่มั่วรับสายแล้ว

เขาขมวดคิ้วสีหน้าเข้มขรึม พูดขึ้นเสียงดังชัดเจน : “ซ่งเย้อัน ปล่อยเย่หว่านเอ๋อไป”

หร่วนซือซือเมื่อเห็นสถานการณ์แล้ว ก็โกรธจนตัวสั่น รีบยื่นมือไปแย่งมือถือของตัวเองกลับ : “เอามือถือของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้นะ”

อวี้อี่มั่วที่สูงกว่าเธอมาก เขาเพียงแค่เอียงตัวหลบนิดเดียว แล้วพูดต่อว่า : “ถ้าไม่อยากให้เรื่องบานปลายไปมากกว่านี้ ก็ปล่อยคนซะ ไม่อย่างงั้นมันจะไม่เป็นผลดีกับทั้งสองฝ่าย”

หร่วนซือซือที่เขย่งเท้าพยายามแย่งมือถือไปหลายรอบ ก็แย่งไม่ได้สักที เมื่อเห็นอวี้อี่มั่วคุยจบแล้วก็วางสายลง คืนมือถือให้กับเธอ

หร่วนซือซือที่โกรธจนพูดอะไรไม่ออก เธอยื่นมือไปรับโทรศัพท์ จ้องหน้าเขาตาไม่กระพริบ

“ให้เขาปล่อยตัวเย่หว่านเอ๋อไป เป็นทางเลือกที่ฉลาดที่สุด” อวี้อี่มั่วก้าวไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว เขาจ้องมองเธออย่างจริงจัง : “ถ้าเขาไม่ปล่อย ตัวเธอจะติดร่างแหไปด้วย”

พอได้ยินแล้ว หร่วนซือซือก็ทั้งโกรธทั้งหงุดหงิด ได้ยินเขาพูดมาแบบนี้ เขาดั้นด้นมาหาซ่งเย้อันถึงที่นี่ ก็เพื่อเธอหรอกเหรอ?

ตรรกะอะไร?

เขาเองไม่ได้มาเพื่อเย่หว่านเอ๋อหรอกเหรอ!

หร่วนซือซือกำมือแน่น มองไปที่เขาด้วยสายตาเย็นชา ไม่อยากจะอยู่ต่อให้เสียเวลา เธอหมุนตัวแล้วเดินออกมาทันที

เวลานี้ เธออยากจะหนีอวี้อี่มั่วให้พ้น หนีจากคนที่ปากไม่ตรงกับใจ ผู้ชายที่โกหกหลอกลวง!

เธอเดินไปที่ทางเดินของโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว กดลิฟต์ลงไปชั้นล่าง เพิ่งไปถึงประตูโรงพยาบาล จู่ๆก็มีผู้ชายหลายคนเข้ามาหาเธอ ทั้งซ้ายและขวาล้อมรอบเธอไว้

หร่วนซือซืออึ้งไปชั่วขณะ ยังไม่ทันที่จะหายโมโห ก็โดนคนพวกนี้มาล้อมเธอไว้ เธอถามด้วยความแปลกประหลาดใจ : “พวกคุณจะทำอะไร?”

ผู้ชายที่ล้อมเธอไว้ไม่ได้ตอบอะไร ส่วนผู้ชายที่ยืนตรงข้ามเธอ จู่ๆก็พูดออกมาว่า : “ไปกับเราหน่อย!”

“คุณเป็นใคร! แล้วมีสิทธิ์อะไร!”

หร่วนซือซือมองเขาด้วยความตื่นตระหนก รู้สึกเย็นวาบไปทั้งหัวใจ

นึกไม่ถึงเลยว่า หน้าประตูโรงพยาบาลแบบนี้ จะมีคนกล้ามาจับเธออย่างเปิดเผย

“เพราะฉันไง!”

ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงที่ไม่เป็นมิตรดังขึ้นไม่ไกลมาก

หร่วนซือซือตกใจ เงยหน้าขึ้นมาดู เห็นคุณนายเย่ที่ยืนอยู่ข้างรถไม่ไกลมาก สีหน้าของเธอดูเข้มขรึม ดวงตาคู่นั้นจ้องมองเธอตาไม่กระพริบ

เป็นเธอเหรอ?

หร่วนซือซือยังไม่ทันจะได้สติ คุณนายเย่ก็ส่งสัญญาณให้ลูกน้อง ผู้ชายที่ถูกข้างๆหร่วนซือซือก็จับเธอดึงไปที่ข้างรถ

หร่วนซือซือตกใจตาค้าง รีบหันไปหาเธอพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “คุณนายเย่ นี่คุณกำลังจะทำอะไร!”

คุณนายเย่ที่กำลังโกรธจนตัวสั่นก็พูดขึ้นมาว่า : “จะทำอะไรน่ะเหรอ! ลูกสาวของฉันทะเลาะกับเธอวันนี้ แล้วก็หายไปเลย อย่ามาบอกว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ!”

หร่วนซือซือขมวดคิ้ว พูดอะไรไม่ออกสักคำ

นึกไม่ถึงเลยว่า คำพูดพวกนั้นที่อวี้อี่มั่วพูดมาจะเป็นจริง! ถ้าซ่งเย้อันไม่ปล่อยเย่หว่านเอ๋อ เธอก็จะติดร่างแหไปด้วย!

หร่วนซือซือที่เห็นว่าตัวเองกำลังจะโดนลากขึ้นรถแล้ว จึงรีบดึงสติตัวเอง พร้อมกับตะโกนเสียงดังไปว่า : “ฉันไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน!”

“คุณนายเย่ คุณทำแบบนี้มันผิดกฎหมายนะ!”

“เหรอ?” คุณนายเย่ตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัว : “ถ้ามันจะผิดกฎหมาย ก็พวกเธอนั่นแหละที่เป็นคนเริ่มผิดกฎหมายก่อน!”

พูดจบ เธอก็หันไปส่งสัญญาณมือ พร้อมกับออกคำสั่งว่า : “ลากมันขึ้นรถ ปิดปากมันไว้ด้วย วันนี้ฉันจะสั่งสอนมัน!”

หร่วนซือซือตกใจสั่นกลัวไปหมด

เพราะเธอรู้ดีว่า ถ้าหากโดนคุณนายเย่จับตัวไปแล้ว เธอจะต้องเจอกับอะไรบ้าง เธอไม่กล้าที่จะคิดเลย!

คนบ้านตระกูลเย่ แต่ละคนโหดๆทั้งนั้น คุณนายเย่สามารถยืนหยัดในบ้านหลังนั้นได้ ก็แสดงว่าเธอไม่ใช่ธรรมดาอยู่แล้ว!

ผู้ชายสองคนจับแขนของเธอไว้แน่น

พร้อมกับผลักเธอเข้าไปที่รถ หร่วนซือซือพยายามขัดขืน แต่เธอจะไปสู้แรงผู้ชายได้ยังไงล่ะ

เวลานั้นเอง ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง : “หยุดนะ!”

ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าที่กำลังวิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หร่วนซือซือหันกลับมาดู ก็เห็นเข้ากับเงาที่สูงโปร่ง

อวี้อี่มั่ว…..เขารีบมาเหรอ!

เวลานั้นเอง อวี้อี่มั่วก็เดินไปข้างหน้าของคุณนายเย่ : “คุณแม่ ทำแบบนี้มันไม่ถูกครับ”

คุณนายเย่เมื่อเห็นหน้าเขาแล้ว สีหน้าก็ไม่พอใจขึ้นมาทันที เธอรีบพูดขึ้นว่า : “เธอไม่รีบไปหาหว่านเอ๋อ แล้วมาที่นี่ทำไม?”

อวี้อี่มั่วไม่ได้ตอบ เขาเงยหน้ามามองหร่วนซือซือ แล้วหันกลับไปหาคุณนายเย่ พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่ว่า : “ปล่อยเธอไป”