หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หร่วนซือซือก็ถอนสายตา หายใจเข้าลึกๆและพูดทีละคำว่า “ถ้าเป็นเพราะอันอัน ฉันสัญญากับคุณ”
ความสามารถของเธอมีจำกัด หากอวี้อี่มั่วเต็มใจที่จะช่วยในการสืบสวนเรื่องต่างๆก็จะง่ายขึ้น
การตัดสินผู้ร้ายขั้นสุดท้ายโดยเร็วที่สุดคือสิ่งที่อันอันสมควรได้รับที่สุด
“โอเค” อวี้อี่มั่วก้าวไปข้างหน้าอย่างจริงจัง “ถ้าคุณเต็มใจที่จะร่วมมือกับฉันคุณต้องสัญญากับฉันว่าจะไม่บอกใครว่าเกิดอะไรขึ้นที่สถานีตำรวจในวันนี้”
หร่วนซือซือสะดุ้งเล็กน้อยหัวใจของเขาแน่นขึ้น
เธอมาหาเสี้ยวเสี่ยวหลินในวันนี้ ฟังเธอยอมรับว่าฆาตกรเป็นคนอื่นและเสียงของฮั่วชวนที่ติดต่อกับเสี้ยวเสี่ยวหลิน เธอไม่สามารถเปิดเผยสิ่งเหล่านี้ได้
เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย “ทำไม?”
สิ่งเหล่านี้เป็นขั้นตอนแรกที่มีความสำคัญสูงสุดที่ต้องเก็บไว้? เป็นไปได้ไหมว่าเขายังต้องการปกป้องเย่หว่านเอ๋ออยู่?
ใบหน้าของอวี้อี่มั่วดูจริงจังและเขาพูดทีละคำว่า “หลีกเลี่ยงการแหวกหญ้าเพราะมันจะทำให้งูตื่น”
หร่วนซือซือตะลึงไปชั่วขณะโดยไม่มีคำพูด
แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าอวี้อี่มั่วกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เมื่อฟังเขาพูดแบบนั้นก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขามีมาตรการรับมือในใจอยู่แล้ว
มือที่ห้อยอยู่ข้างๆกระชับขึ้นเล็กน้อย เธอก็ตัดสินใจและตกลง “โอเค ฉันสัญญากับคุณ แต่คุณต้องทำขั้นตอนต่อไปให้เร็วที่สุด”
เธอไม่สามารถรอด้วยวิธีนี้ได้ อันอันกำลังจะไปต่างประเทศเพื่อรับการรักษาในไม่ช้าและเธอมีเวลาในเจียงโจวไม่มาก
อวี้อี่มั่วมองไปที่เธอ “ฉันจะจัดการเอง”
ทั้งสองบรรลุข้อตกลงกันอย่างรวดเร็ว หร่วนซือซือก็หยุดอยู่กับที่ และขับรถออกไปจากสถานีตำรวจ
เมื่อออกจากสถานีตำรวจไปยังสวนซีเฉียว เมื่อเห็นรถจอดอยู่ที่ประตูหร่วนซือซือรู้ว่าซ่งเย้อันกลับมาแล้ว
ทันทีที่เธอเข้าประตู เธอก็เห็นซ่งเย้อันและเซินเซินซาซานั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่น เมื่อเขาเห็นเธอกลับมาเด็กน้อยทั้งสองก็รีบวิ่งเข้าหาเธอเหมือนผีเสื้อ
“แม่ไปไหนมา! วันนี้ฉันตื่นมาแล้วไม่พบคุณ”
เซินเซินกอดแขนของหร่วนซือซือและกอดเธอไว้แน่น
หร่วนซือซือยิ้ม “แม่มีธุระนิดหน่อย ก็กลับมาแล้วนี่ไง?”
เธอยิ้มและดึงเด็กน้อยทั้งสองไปที่นั่น และเมื่อเธอมองขึ้นไปเธอก็เห็นซงเย้อันมองเธอด้วยรอยยิ้ม หัวใจของเธอตึงและคอของเธอแห้งเล็กน้อยเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นที่สถานีตำรวจในวันนี้
ด้วยเหตุผลที่การค้นพบเช่นนี้ เธอควรเป็นคนแรกที่บอกซ่งเย้อันเพราะเขาเป็นพี่ชายของอันอันและเธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะปิดบังเขา
แต่เมื่อเธอนึกถึงคำที่อวี้อี่มั่วพูด เธอก็ลังเลอีกครั้งต้องกดทุกอย่างลงและเล่นกับเด็กน้อยทั้งสองอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หลังจากนั้นไม่นานเซินเซินก็พาซาซาไปเล่นที่สนาม ตอนนี้หร่วนซือซือก็ว่างและหยิบน้ำจากแก้วขึ้นมาดื่ม
ทันใดนั้นก็คิดถึงบางอย่าง หร่วนซือซือเงยหน้าขึ้นมองซ่งเย้อันและถามว่า “ใช่แล้ว เรื่องที่คุณจับเย่หว่านเอ๋อไป ตระกูลเย่จะรู้เรื่องนี้หรือไม่?”
“ไม่ ยิ่งมีคนรู้เรื่องเธอมากเท่าไหร่ก็จะยิ่งแย่ลงสำหรับเธอ” ซ่งเย้อันพูดพร้อมกับนั่งข้างๆเธอและถามว่า “ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องห่วงฉัน”
หร่วนซือซือพยักหน้าและก่อนที่เขาจะพูดเขาก็ได้ยินเสียงของซ่งเย้อันอีกครั้ง “เมื่อเช้านี้คุณไปทำอะไรมา?”
น้ำเสียงของซ่งเย้อันอ่อนโยนเช่นเคย แม้ว่าจะเป็นคำถามแต่ก็ไม่ได้มีสิ่งล่อใจแม้แต่น้อยเช่นเดียวกับคำถามทั่วไป
เสียงของหร่วนซือซือแน่นขึ้น “ฉัน…ไปสถานีตำรวจมา”
“จริงๆฉันอยากจะไปถามอะไรบางอย่างกับเสี้ยวเสี่ยวหลิน แต่ฉันไม่คิดว่าเธอจะปากแข็งไม่ยอมพูดอะไรแบบนี้”
ซ่งเย้อันพยักหน้าเล็กน้อยและพูดอย่างเงียบๆ “อืม คุณได้พบกับอวี้อี่มั่วแล้วใช่หรือไม่?”
หร่วนซือซือสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อที่ออกมาจากปากของเขา เธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอได้พบกับอวี้อี่มั่ว? เขารู้ที่อยู่ของเขาได้อย่างไร?
หัวใจของเธอแน่นขึ้น หร่วนซือซือรู้สึกไม่คาดคิดว่าหลังของเธอเย็นลงอย่างกะทันหัน เธอหายใจเข้าลึกๆและมองไปที่ซ่งเย้อันด้วยความประหลาดใจ
เมื่อเห็นว่ารอยยิ้มของซ่งเย้อันยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขาไม่ได้ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงการกดขี่แม้แต่น้อย เขาหัวเราะเบาๆ “ฉันรู้จักเจ้าหน้าที่จ้าวมาสองสามปีแล้วและฉันเพิ่งได้ยินเขาพูด”
หร่วนซือซือรู้สึกแปลกๆเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำนั้นและพยักหน้าโดยไม่พูดอะไรอีก
อย่างไรก็ตามความรู้สึกแปลกๆที่ปรากฏในใจของเธอไม่สามารถหายไปได้ ก่อนที่เธอจะรู้ตัวเธอรู้สึกได้ถึงระยะห่างจากซ่งเย้อันแล้ว
เนื่องจากซ่งเย้อันรู้ที่อยู่ของเธอ ทำไมเขาจึงถามเธอว่าเธอไปไหนตั้งแต่แรก มันเป็นสิ่งล่อใจ?
คำถามมากมายในใจของเธอวนเวียนจนยุ่งเหยิงและในที่สุดหลังจากกินข้าวเสร็จเธอก็เดินกลับไปที่ห้อง
ทันทีที่เธอกลับมาที่ห้อง เธออาบน้ำและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นข้อความที่อวี้อี่มั่วส่งถึงเธอเมื่อไม่กี่นาทีก่อน “ไปที่ร้านอาหารหยุนติ่ง เพื่อทานอาหารเย็นในวันมะรืนนี้”
หร่วนซือซือตกใจเล็กน้อย
เธอเคยได้ยินชื่อร้านอาหารหยุนติ่งในเมืองเจียงโจว เป็นร้านอาหารหรูหราที่เพิ่งเปิดตัวบนยอดตึก70ชั้น ซึ่งเป็นอาคารที่สูงที่สุดในเมืองเจียงโจว พื้นเรียบขนาดใหญ่และหน้าต่างบานสูงจากพื้นจรดเพดานกึ่งโปร่งแสง สามารถถ่ายภาพเมืองเจียงโจวได้อย่างสวยงาม
ร้านอาหารหยุนติ่งเป็นร้านอาหารอันดับหนึ่งในเมืองเจียงโจวที่เหมาะกับคู่รักมากที่สุด จู่ๆอวี้อี่มั่วก็บอกว่าจะพาเธอไปทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารหยุนติ่งหมายความว่าอย่างไร?
หัวใจของหร่วนซือซือแน่นขึ้นและมีเหงื่อบางๆปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเธอโดยไม่รู้ตัว เมื่อเธอไม่รู้ว่าจะตอบกลับอย่างไร โทรศัพท์ก็สั่นอีกครั้ง
เธอหยิบมันขึ้นมาและเห็นว่าเป็นสายจากอวี้อี่มั่ว เธอลังเลและกดปุ่มรับสาย “วันมะรืนนี้ฉันจะหาเหตุผลที่จะพาเย่หว่านเอ๋อไปทานอาหารเย็นและคุณจะไปที่นั่นด้วย มาแสร้งทำเป็นพบกันโดยบังเอิญและค้นหาความจริงกัน”
หลังจากได้ยินสิ่งนี้หร่วนซือซือก็แอบโล่งใจ “อื้ม นั่นคือสิ่งที่คุณหมายถึง”
หลังจากพูดสิ่งนี้ ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง คอของเธอแน่นขึ้นและเสียงของเธอก็หยุดลง
อวี้อี่มั่วที่อยู่ในสายโทรศัพท์นั้นเงียบไปครู่หนึ่งและไม่กี่วินาทีต่อมาเสียงทุ้มก็ดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มต่ำ “คุณคิดว่ามันหมายความว่าอย่างไร?”
คำพูดของเขาราวกับสายฟ้าฟาดผ่านสัญญาณโทรศัพท์เข้ากระทบหัวใจของเธอ ร่างกายของเธอแน่นขึ้นและหัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว
แม้ว่าเธอจะคุยโทรศัพท์ฟังน้ำเสียงของเขา แต่เธอก็รู้สึกราวกับว่าเธอถูกมองผ่านการสั่นและอารมณ์ของเธอไม่มีที่ให้หลบซ่อน
เธอไอเล็กน้อยพยายามเปลี่ยนเรื่อง “แผนและรายละเอียดคืออะไร?”
อวี้อี่มั่วหยุดชั่วคราว “ไม่สะดวกที่จะพูดทางโทรศัพท์คุณควรออกมา”
“ออกไปไหน?”
เสียงของอวี้อี่มั่วแผ่วเบา “ฉันอยู่ที่ประตูสวนซีเฉียว คุณออกมาฉันจะบอกแผนให้คุณทราบ”
ด้วยเหตุผลบางอย่างในขณะนั้นหัวใจของหร่วนซือซือก็พุ่งขึ้นอย่างรวดเร็วและแรงกระตุ้นที่ไม่อาจคาดเดาได้ มันทำให้หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะลุกขึ้นทันที
ไม่คาดคิดว่าเขาอยู่ที่ประตูของสวนซีเฉียว เขามาที่นี่เพื่อหาเธอโดยเฉพาะหรอ?
เธอรู้สึกราวกับว่ารถม้ากำลังขับผ่านหลายพันตัว แต่เธอก็ยังคงสงบนิ่ง “เธอต้องเจอกับแผนอะไร?”
อวี้อี่มั่วหยุดชั่วคราวสองสามวินาที จากนั้นพูดช้าๆ “ถ้าคุณต้องการความแน่ใจก็ควรระมัดระวังไว้ดีกว่า”
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งหร่วนซือซือก็หายใจเข้าลึกๆมองขึ้นไปที่คืนที่มีหมอกนอกหน้าต่างและตอบตกลง “โอเค”
หลังจากวางสายแล้ว เธอก็ใส่เสื้อคลุมเดินผ่านห้องนั่งเล่นใส่รองเท้าส้นแบนแล้วออกไปข้างนอก
ห่างออกไปไม่ไกลนัก เธอเห็นรถสีดำจอดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ชายในชุดดำยืนอยู่ข้างรถโดยพิงตัวรถเล็กน้อย เหมือนคู่ในแสงจันทร์ที่อยู่ในภาพวาด
หัวใจของหร่วนซือซือจมลงและก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
อวี้อี่มั่วหันศีรษะของเขามา ดวงตาสีดำสว่างของเธอจับจ้องที่แก้มของเธอด้วยความรู้สึกลึกๆในดวงตาของเขา เมื่อมองไปที่เธอไม่กี่วินาทีมุมริมฝีปากของเธอโค้งขึ้นเล็กน้อย
เมื่อเธอเข้าใกล้มากขึ้นเขาก็พูดเบาๆว่า “ฉันรอคุณมานานแล้ว”
