วิดีโอดังกล่าวถ่ายจากรถยนต์คันหนึ่งซึ่งจอดอยู่บริเวณลาดจอดรถหน้าพิพิธภัณฑ์ กล้องที่ติดตั้งอยู่ด้านหน้ารถ บันทึกภาพขณะที่รบขับผ่านไป
รถขับด้วยความเร็วแต่ก็ไม่ยากที่จะเห็นว่ามีผู้หญิงอยู่ในรถ ตอนแรกมันดูคลุมเครือ แต่มีความโดดเด่นทรงผมและใบหน้าค่อนข้างคล้ายกับเย่หว่านเอ๋อ
จู่ๆมือของอวี้อี่มั่วก็กำโทรศัพท์แน่นขึ้น ใบหน้าของเขากำลังจะหยุดลง เขาดูวิดีโอไปมาสองครั้งและในที่สุดก็หันหน้าไปมองเย่หว่านเอ๋อที่กำลังร้องไห้อย่างไร้ลมหายใจและโยนโทรศัพท์ลงบนโซฟา
“เธอดูด้วยตัวเองสิ!”
เสียงของอวี้อี่มั่วหนักหน่วง เย่หว่านเอ๋อกัดฟันและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยมือที่สั่น เมื่อเห็นวิดีโอร่างกายของเธอก็เย็นทันที
ไม่คิดว่ามันยังร่องรอยเหลืออยู่
ฮั่วชวนกล่าวว่าการตรวจสอบวิดีโอใกล้เคียงทั้งหมดได้ถูกกำจัดออกไปหมดแล้ว แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าพวกเขาจะมองหากล้องที่ติดตั้งบนรถที่จอดอยู่ในลานจอดรถ!
เรื่องนี้ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ยอมรับ แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องหลอกอีกต่อไป
เธอหายใจเข้าลึกๆเงยหน้าขึ้นมองอวี้อี่มั่วและน้ำตาก็ไหลพราก “พี่มั่ว ฉันยอมรับ…ฉันเป็นคนทำจริงๆ ฉันรักคุณมาก ฉันทนมองดูเฉยๆไม่ได้ ฉันกลัวคนอื่นจะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของเราและฉันก็กลัวที่จะเสียคุณไป!”
ขณะที่เธอพูดเธอยื่นมือออกไปเพื่อดึงมุมเสื้อผ้าของอวี้อี่มั่ว แต่ถูกเขาสะบัดทิ้งไปอย่างไร้ความปราณี
“เย่หว่านเอ๋อ คุณคิดว่าฉันมองไม่ออกหรอ คนที่เธอจะทำร้ายไม่ใช่ซ่งอวิ้นอัน แต่คือเซินเซินและซาซา พวกเขาเป็นแค่เด็ก คุณต้องทำเลวร้ายขนาดนี้เลยหรอ!”
“คุณใจดีกับพวกเขาเกินไป ฉันกลัวมากจริงๆ ฉันกลัวที่จะสูญเสียคุณไป…”
เย่หว่านเอ๋อลุกขึ้นจับแขนอวี้อี่มั่วและขอโทษด้วยน้ำตา “ฉันขอโทษ ยกโทษให้ฉันด้วย ฉันจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว”
อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วแน่นและผลักมือออกไปอีกครั้ง
เมื่อก่อนเขาไม่อยากเห็นน้ำตาของเย่หว่านเอ๋อมากที่สุด แต่ตอนนี้ดูเธอร้องไห้ นอกจากในใจเขาจะขี้หงุดหงิดแล้ว ร่างกายเขายังเป็นคนขี้หงุดหงิดอีกด้วย
น้องสาวคนเล็กที่แสนบริสุทธิ์และใจดีคนนั้นกลายเป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจที่มีหัวใจเป็นงูและยังเริ่มทำร้ายเด็กอายุสี่ถึงห้าขวบถึงสองคน!
ในอดีตเพื่อรักษาสัญญาที่เขาสัญญากับเธอ เขาไม่ลังเลที่จะเพิกเฉยต่อการต่อต้านจากครอบครัวของเขา และเขาก็ไม่ลังเลที่จะแต่งงานกับเธอ แต่ตอนนี้ไม่มีความรู้สึกระหว่างพวกเขา และมีปัญหาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องรักษาชีวิตสมรสนี้ไว้อีกต่อไป
เขาหายใจเข้าลึกๆ ความเฉยเมยที่เกิดขึ้นภายใต้ดวงตาของเขา เขาผลักมือของเย่หว่านเอ๋อออกไปอีกครั้งและพูดอย่างเคร่งขรึม “เย่หว่านเอ๋อ เราหย่ากันกันเถอะ”
เมื่อเสียงนั้นลดลงเย่หว่านเอ๋อก็ตกตะลึงและเธอก็ตกตะลึง
ไม่กี่วินาทีต่อมาเธอตอบสนองและเข้าหาอวี้อี่มั่วด้วยความตื่นตระหนก ยื่นมือออกไปเพื่อดึงเสื้อผ้าของเขา “พี่มั่ว ไม่ ไม่หย่า…..”
การแต่งงานครั้งนี้ที่เธอยืนยันมาตลอดสามปีคือผลกำไรสุดท้ายของเธอ เธอจะปล่อยวางไม่ได้เด็ดขาด!
“พี่มั่ว ฉันผิด ฉันผิดจริงๆ อย่าหย่ากับฉันเลย!”
เย่หว่านเอ๋อตื่นตระหนกอย่างสิ้นเชิงพร้อมกับเสียงสั่นสะเทือนในใจของเธอ เธอควรจะทิ้งศักดิ์ศรีของเธอทั้งหมดไว้ในขณะนี้
อวี้อี่มั่วไม่ต้องการอยู่ที่นี่ สักพักเขาหายใจเข้าลึกๆ “รอให้ข้อตกลงการหย่าร้างเสร็จสิ้น ฉันจะส่งคนไป”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็หันกลับมาและเดินตรงไปที่ประตู
“พี่มั่ว!”
เย่หว่านเอ๋อคว้าแขนอวี้อี่มั่วไว้แน่นและไม่ยอมปล่อย
อวี้อี่มั่วผลักมือของเธอออกไปเล็กน้อยและเย่หว่านเอ๋อก็เซถอยหลังและล้มลงกับพื้น
“พี่มั่ว ฉันจะไม่หย่า! ฉันจะไม่หย่า”
เธอเงยหน้าขึ้นมองเห็นอวี้อี่มั่วที่กำลังจะเดินออกไป เธอก็ยื่นมือออกไปกอดขาของชายคนนั้นแล้วพูดอย่างลุกลี้ลุกลนว่า “พี่มั่ว ฉันไม่หย่า!”
ถึงตอนนี้ถ้าพวกเขาหย่ากันจริงๆ เธอก็คงไม่มีอะไร! เดิมทีเธอคิดว่าตราบใดที่คุณนายอวี้ยังเป็นเธอและวันเวลาจะยาวนาน วันหนึ่งเธอจะทำให้อวี้อี่มั่วรักเธออย่างสุดใจ แต่ตอนนี้เมื่อเธอหย่าร้าง ความคาดหวังและความหวังทั้งหมดของเธอก็พังทลาย!
อวี้อี่มั่วไม่สามารถยกเท้าขึ้นได้ หันศีรษะมองไปที่ผู้หญิงที่จับขาของเขาไว้แน่น ความอดทนและความซับซ้อนเล็กน้อยปรากฏในสายตาของเขา
“เย่หว่านเอ๋อ ทำไมคุณต้องเป็นแบบนี้!”
“พี่มั่วยกโทษให้ฉัน ครั้งนี้ฉันรู้ว่าคุณยังมีฉันอยู่หัวใจ ฉันสัญญาว่าครั้งหน้าจะไม่ทำอีก ให้โอกาสฉันอีกครั้งเถอะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้คิ้วของอวี้อี่มั่วก็เต้นแรงและความอดทนทั้งหมดของเขาก็หมดลง ดวงตาของเขาก็ดูซับซ้อนมืดมนและไม่ชัดเจน
เขาหายใจเข้าลึกๆและพร้อมที่จะจากไป แต่เขาย่อตัวลงช้าๆมองไปที่หญิงสาวที่มีคราบน้ำตา หายใจเข้าลึกๆ “หว่านเอ๋อ คุณจำสัญญาที่ฉันให้ไว้กับคุณได้ไหม? ที่ฉันบอกว่าฉันจะแต่งงานกับคุณ”
เย่หว่านเอ๋อพยักหน้าอย่างลนลาน “จำได้ ฉันจำได้”
อวี้อี่มั่วหายใจเข้าลึกๆและถามทีละคำว่า “จำได้ไหมว่าทำไมฉันถึงพูดแบบนั้น”
เย่หว่านเอ๋อลังเลอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเธอได้ยินคำนั้น จากนั้นก็พยักหน้า
ตอนที่เธออายุสิบแปดปี ครั้งหนึ่งที่เธอเมาและเมื่อเธอตื่นขึ้นมาบนเตียงของอวี้อี่มั่ว อวี้อี่มั่วก็บอกเธอว่าเขาจะแต่งงานกับเธอในอนาคต
เหตุผลนั้นชัดเจนในตัวเอง เพราะเขาต้องรับผิดชอบต่อเธอ
ทั้งสองมองตากันและสบตากัน ในขณะนี้ห้องเงียบมาก
ดวงตาของอวี้อี่มั่วมืดมนและหนักอึ้ง เขาจ้องไปที่เธอมีน้ำวนลึกอยู่ในดวงตาสีดำสนิทราวกับว่าเขาสามารถดูดคนเข้ามาได้
เขากดริมฝีปากเป็นเส้นแล้วขยับพูดประโยคเบาๆว่า “คืนนั้นผู้ชายที่อยู่กับคุณไม่ใช่ฉัน”
กลางดึกนั้นเขาพบเธอในบาร์ ตอนนั้นเธอแต่งตัวไม่เรียบร้อย หลังจากพาเธอกลับบ้านเขาก็ไม่เคยแตะต้องเธออีกเลย
เหตุผลในการปกปิดก็เพราะเขากลัวว่าเย่หว่านเอ๋อจะไม่สามารถยอมรับความจริงนี้ได้ เขาจึงเลือกที่จะเก็บมันไว้ เพราะเขาดูแลเธอและเต็มใจที่จะรับผิดชอบเธอด้วยซ้ำและสัญญาว่าจะแต่งงานกับเธอในฐานะภรรยาของเขา
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะคิดผิด
เพราะความสงสารและความรักที่มีต่อเธอจึงค่อยๆหายไปกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวและค่อยๆกลายเป็นผู้หญิงที่มีแต่ความหึงหวงในสายตาของเขา
เย่หว่านเอ๋อตกตะลึง จากนั้นเธอก็หายใจเข้าลึกๆและพูดว่า “พี่มั่ว คุณกำลังพูดถึงอะไร?”
จะไม่ใช่เขาได้อย่างไร แม้ว่าตอนนั้นเธอจะเมา แต่เมื่อตื่นขึ้นมาเธอก็อยู่ในห้องนอนของเขา
อวี้อี่มั่วพูดช้าๆ “ก่อนที่จะปกปิดคุณ ฉันกลัวว่าคุณจะยอมรับมันไม่ได้ เย่หว่านเอ๋อ…สัญญาของฉันกับคุณเป็นจริงแล้ว”
เขาสัญญาว่าจะแต่งงานกับเธอในตอนแรกและเขาก็ทำมันในช่วงสามปีของการแต่งงาน เขาให้ทุกอย่างที่เธอต้องการยกเว้นความเป็นจริงของสามีและภรรยา ตอนนี้ถึงเวลาที่จะต้องจบลงแล้ว
เขายื่นมือออกมาและค่อยๆดึงมือเธอออกไปโดยพูดทีละคำว่า “หว่านเอ๋อ ฉันคิดผิดที่ฉันตัดสินใจผิดตั้งแต่แรก คุณสามารถพูดคุยกับทนายความของฉันเกี่ยวกับสิ่งที่คุณต้องการได้”
หลังจากพูดแล้วเขาก็ยืดตัวขึ้นและก้าวออกไป
เย่หว่านเอ๋อสะดุ้งทั้งตัวสั่นสะท้านด้วยความหนาว “พี่มั่ว คุณโกหกฉัน ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่หย่า!”
เธอลุกขึ้นอย่างรีบร้อนและเมื่ออวี้อี่มั่วเดินออกจากประตูห้อง เธอก็กอดเขาจากด้านหลัง ประสานมือไว้ที่เอวของเขาและไม่ยอมปล่อย
“พี่มั่ว ฉันไม่ต้องการทรัพย์สิน ฉันไม่ต้องการหย่า ฉันต้องการแค่คุณ!”
อวี้อี่มั่วหายใจเข้าลึกๆแต่ไม่สามารถพูดได้ ในขณะที่คำพูดนั้นพุ่งเข้าสู่ลำคอของเขา
ห้องเต็มไปด้วยเสียงสะอื้นของเย่หว่านเอ๋อ อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วและปล่อยให้เธอร้องไห้
เมื่อเสียงของเธอค่่อยๆลดลง เขาดึงมือเธอออกไป และมองไปที่เธอ “ฉันมีทางเลือกให้คุณสองทาง”
