มาที่นี่เป็นครั้งแรก หร่วนซือซือไม่สามารถหาสถานที่ที่เฉพาะเจาะจงได้เขาจึงขอให้เจ้าหน้าที่ไปกับเขา
หลังจากเดินผ่านต้นสนและไซเปรสขนาดเล็กที่มีความสูง 1 เมตรเป็นแถวยาว พวกเขาก็มาถึงสุสานเมื่อมองจากระยะไกลหลุมฝังศพหินสีขาวและกล่องเล็ก ๆ เป็นแถวนำพาวิญญาณของผู้เสียชีวิตแต่ละคน
เจ้าหน้าที่ชี้ไปในทิศทาง “ขึ้นไปจากที่นี่นับแถวที่สามจากด้านล่างใกล้กับตำแหน่งตรงกลางคุณสามารถเห็นได้”
หร่วนซือซือพยักหน้าขอบคุณเขาจากนั้นก้าวไปตามขั้นบันไดหินสีขาวทั้งสองข้างตามลำพังแล้วเดินขึ้นไปบนต้นสนและต้นไซเปรส
เมื่อเดินผ่านสุสานส่วนใหญ่เธอเข้าไปใกล้สถานที่ที่เจ้าหน้าที่บอกอีกเพียงเล็กน้อย ก็ได้ยินเสียงสะอื้นเบา ๆ จากที่นั่น
เนื่องจากมีต้นสนและไซเปรสปกคลุมเธอจึงมองไม่เห็นร่างนั้น เธอจึงเดินต่อไปและเมื่อไปถึงแถวนั้นเธอก็หันกลับมา
ตรงกลางแถวที่เป็นสุสานของอวี้อี่มั่ว มีคนสองสามคนยืนอยู่และเสียงสะอื้นก็ดังมาจากที่นั่น
หร่วนซือซือลังเลอยู่ครู่หนึ่งหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินไป
เธอคิดว่าเป็นสมาชิกในครอบครัวจากสุสานอื่น ๆ ที่มานมัสการ แต่เธอต้องประหลาดใจเมื่อเข้าไปใกล้และเห็นใบหน้าของคนเหล่านั้นชัดเจน
ล้อมรอบไปด้วยหญิงชราแห่งตระกูลอวี้! มีชายสองคนที่ดูเหมือนบอดี้การ์ดยืนอยู่ข้าง ๆ และหญิงวัยกลางคนอีกคนก็เหมือนคนรับใช้ที่มาด้วยกัน
หร่วนซือซือรู้สึกหายใจไม่ออกก่อนที่เธอจะตอบสนองหญิงชราของตระกูลอวี้ที่ร้องไห้อย่างขมขื่นหันหน้าไปทางเธอและเธอก็ตกใจเมื่อเห็นเธอ
“ซือซือ!”
หร่วนซือซือก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า “คุณย่า!”
คุณย่าในวันนี้มีผมสีขาวเต็มไปหมด ใบหน้าของเธอซีดเซียวและเธอก็เต็มไปด้วยความชราไม่ต่างจากคนชราที่กระตือรือร้นและแข็งแกร่งเมื่อก่อนเลยสักนิด
เมื่อเธอเห็นหร่วนซือซือหญิงชราก็ยิ่งปวดใจมากขึ้น เธอยื่นมือออกไปจับหนึ่งในนั้นและร้องไห้อย่างเศร้า ๆ “ซือซือ ฉันไม่คิดว่าจะได้พบคุณที่นี่ …”
หร่วนซือซือรู้สึกหดหู่และอึดอัดในใจอย่างไม่สามารถบรรยายได้ เธอเงยหน้าขึ้นมองหลุมฝังศพที่อยู่ข้างๆเธอมีชื่ออวี้อี่มั่วพิมพ์อยู่ ในรูปถ่ายสีขาวเทาใบหน้าของเขาเย็นชาและสูงส่งเหมือนเช่นเคยและริมฝีปากบางถูกกดแน่น
หัวใจของหร่วนซือซือแน่นขึ้นและเขาโพล่งออกมาโดยไม่รู้ตัว “คุณย่า ใช่อวี้อี่มั่วจริงๆหรอ…”
ผ่านไปครึ่งทางเธอไม่รู้จะพูดยังไงท้ายที่สุดตอนนี้หลุมฝังศพของอวี้อี่มั่วอยู่ตรงหน้าเธอแล้วเธอจะถามหญิงชราได้อย่างไรว่าอวี้อี่มั่วตายหรือยังมีชีวิตอยู่?
ราวกับว่าเธอสามารถเห็นสิ่งที่เธอพยายามจะพูดหญิงชราหายใจเข้าลึก ๆ ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาจากมุมตาของเธอด้วยผ้าเช็ดหน้า จากนั้นหันไปมองบอดี้การ์ดและคนรับใช้ข้างๆเธอและกระซิบว่า “พวกเราไปรอที่แท่นหินด้านนอกเถอะ!”
บอดี้การ์ดและคนรับใช้รู้เข้าก็รีบก้าวออกไปทันที
ในเวลานี้เหลือเพียงหญิงชราและหร่วนซือซือ
ก่อนที่หร่วนซือซือจะพูด หญิงชราก็มองไปรอบ ๆ และตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แล้วจู่ๆเธอก็บีบมือและลดเสียงลง “ซือซือ ฉันไม่เชื่อว่าอี่มั่วจะไม่อยู่แล้ว!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้หัวใจของหร่วนซือซือก็สั่นและทันใดนั้นเธอก็รู้สึกกระวนกระวายใจ เธอหายใจเข้าลึก ๆ และถามว่า “ทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้น?”
หญิงชรารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยลมหายใจของเธอไม่คงที่และกล่าวว่า “นี่เป็นแผนการสมรู้ร่วมคิดของอวี้กู้เป่ย แน่นอนว่าเขาต้องการที่จะครองอวี้กรุ๊ป ดังนั้นนี่เป็นกับดักของเขาอย่างเงียบ ๆ สิ่งที่หายไปหรือความตายก็ไม่มีอะไรนอกจากคำพูดของเขาคนเดียว!”
“แล้วอวี้อี่มั่วตอนนี้เขา … ”
“ไม่รู้ที่อยู่” หญิงชราหายใจเข้าลึก ๆ “ฉันส่งคนไปหา แต่ก็ไม่พบและก็หายไปพร้อมกับตู้เยี่ย”
หร่วนซือซือมองไปที่หลุมฝังศพอย่างลังเล “แต่ศพที่สื่อกล่าวถึง …”
“มันเป็นของปลอม!” หญิงชราพูดด้วยความโกรธร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย “ผลการตรวจดีเอ็นเอที่ออกโดยตำรวจอย่างเงียบๆ ฉันไม่เชื่อก่อนที่จะเผาศพมีคนถูกส่งไปเก็บตัวอย่างดีเอ็นเอและตรวจพิสูจน์อย่างเงียบๆ!”
หร่วนซือซือตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น แต่เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ด้วยวิธีนี้อย่างน้อยก็สามารถอธิบายได้ว่าสถานการณ์ของอวี้อี่มั่วยังไม่เป็นที่ทราบอย่างแน่ชัด
บางครั้งไม่มีข่าวใดเป็นข่าวดีที่สุด
“ใช่แล้วซือซือ” หญิงชรากระชับมือของหร่วนซือซือบอกวันที่จากนั้นถามว่า “วันนั้นคุณโทรหาอวี้อี่มั่วหรือเปล่า?”
หร่วนซือซือเงียบ วันที่ฉายในใจของเขาและทันใดนั้นเขาก็ตอบสนองหลังจากหยุดชั่วขณะ
วันที่หญิงชราบอกมาในตอนนี้คือวันที่เธอออกจากเมืองเจียงโจวเมื่อกว่าหนึ่งเดือนก่อน ในวันนั้นเธอและซ่งเย้อันออกจากเจียงโจวพร้อมกับซ่งอวิ้นอันเพื่อรับการรักษาที่ต่างประเทศ
โทรศัพท์มือถือของเธอหายไปในวันนั้นและเธอไม่เคยติดต่ออวี้อี่มั่วเลย
เธอตอบตามความเป็นจริงว่า “ไม่ ฉันมีเรื่องต้องไปต่างประเทศในวันนั้นและฉันทำโทรศัพท์หายที่สนามบิน”
เมื่อหญิงชราได้ยินดังนั้น ดวงตาของเธอก็จมลงทันทีและด้านล่างของดวงตาของเธอก็มีประกายซับซ้อนเล็กน้อย
เมื่อเห็นใบหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอ หร่วนซือซือก็หายใจเข้าลึก ๆ และรีบถามว่า “คุณย่า มีอะไรเหรอ?”
“ฉันพบคนสนิทของอี่มั่ว และพวกเขาทั้งหมดบอกว่าอี่มั่วทานอาหารค่ำในคืนนั้นและได้รับโทรศัพท์จากคุณ จากนั้นก็รีบออกไปกับตู้เยี่ยมุ่งหน้าไปยังชานเมือง ซึ่งนับจากตั้งแต่คืนนั้นเขาและตู้เยี่ยก็หายตัวไปพร้อมกันและไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย!”
“อะไร?”
หร่วนซือซือผงะ “เป็นไปได้ยังไง คืนนั้นฉันอยู่ต่างประเทศและทำโทรศัพท์หาย …”
พวกเขาสองคนมองหน้ากันและเดาอะไรบางอย่างได้อย่างรวดเร็ว
หากโทรศัพท์มือถือหายอาจถูกใช้โดยบางคนด้วยเหตุแอบแฝงใช้โทรศัพท์มือถือของเธอโทรหาอวี้อี่มั่วและบอกว่าเธอถูกลักพาตัวจากนั้นอวี้อี่มั่วก็รีบไปกับใครบางคน …
เมื่อนึกถึงเรื่องทั้งหมดนี้ หร่วนซือซือก็ทำให้หัวใจของเธอแน่นขึ้นและทันใดนั้นก็รู้สึกหายใจไม่ออก
ด้วยวิธีนี้การหายตัวไปของอวี้อี่มั่วจึงเกี่ยวข้องกับเธอ! ถ้าอวี้อี่มั่วเพิกเฉยและเพิกเฉยต่อโทรศัพท์เขาก็คงไม่มีปัญหาใด ๆ …
ท้ายที่สุดเธอเป็นคนที่ทำร้ายอวี้อี่มั่ว
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้แล้วเธอก็รู้สึกผิด เธอเงยหน้าขึ้นมองหญิงชราขยับริมฝีปากและพูดไม่ออก
“ซือซือ นี่ไม่เกี่ยวกับเธอ …”
หญิงชราหลับตาส่ายหัวยกมือขึ้นตบหลังมืออย่างปลอบประโลม
“แล้ว … เราจะทำยังไงต่อดี?”
ถ้าศพในสุสานในตอนนี้ไม่ใช่มมคก็เป็นไปได้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ แต่ทำไมอวี้กู้เป่ยจึงครอบครองตระกูลอี้ทั้งหมดมาเป็นเวลานานและอวี้อี่มั่วไม่ได้แสดงหัวของเขา
ในขณะนี้อวี้อี่มั่วรู้จักเขามานานและเธอรู้จักเขาดีในมุมมองของเขาผลประโยชน์ของครอบครัวไม่สามารถละเมิดได้ เมื่อได้สัมผัสแล้วเขาจะไม่ถอยหลังเลย นอกจากนี้เขาไม่คิดว่าอวี้กู้เป่ยเป็นญาติของเขา ดังนั้นยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นว่าทรัพย์สินที่ดำเนินการโดยครอบครัวมาหลายชั่วอายุคนตกอยู่ในมือของผู้อื่น
ถ้าเขามาได้เขาจะหยุดเขาอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้สิ่งที่หร่วนซือซือคิดได้ก็คือผลลัพธ์ที่ไม่ดีอีกอย่างหนึ่ง
หญิงชราเงียบไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “ฉันส่งคนไปตรวจสอบด้วย บางคนบอกว่าพวกเขาเห็นตู้เยี่ยปรากฏตัวในเมืองเจียงโจวเมื่อครึ่งเดือนก่อน จากนั้นตรวจสอบอีกครั้งแต่ไม่มีข่าวใด ๆ”
ตราบเท่าที่พวกเขาสามารถหาตู้เยี่ยได้ พวกเขาก็สามารถมีข้อมูลเพิ่มเติมได้ แต่ปัญหาตอนนี้คือพวกเขาไม่สามารถหาตู้เยี่ยได้
“ซือซือ”
ทันใดนั้นหญิงชราก็บีบมือของหร่วนซือซือ น้ำตาไหลในดวงตาของเธอ “คนเดียวที่ฉันไว้ใจได้ตอนนี้คือคุณ”
หร่วนซือซือ “คลิก” ในใจก่อนที่เธอจะพูดเธออาจจะเดาอะไรบางอย่างในใจได้
“ฉันอายุมากขึ้นตระกูลอวี้มีประสบการณ์มากเมื่อไม่นานมานี้และร่างกายของฉันไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ดังนั้นฉันต้องการให้คุณช่วยตรวจสอบและหาอี่มั่วให้ฉัน หลังจากนั้นคุณ…”
หญิงชราสำลักน้ำตาในดวงตาของเธอ
หลังจากหยุดชั่วขณะเธอพูดว่า “ตั้งแต่ต้นจนจบ หลานสะใภ้คนเดียวของตระกูลอวี้ของเราที่ฉันรู้จักมีเพียงแค่คุณ”
