— ตูม! —
ผนึกมังกรวารี!
มังกรวารีสีฟ้าขนาดใหญ่พุ่งเข้าใส่ร่างโอวหยางเหว่ยจนร่างของนางลอยไปอย่างน่าสังเวช มู่เฉียนซีกะพริบร่าง ใจนางพร้อมที่จะโจมตีร่างสีแดงอีกครั้ง แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจเป็นอย่างมากนั่นก็คือ… โอวหยางเหว่ยตะโกน กล่าวขึ้นกะทันหัน
พอแล้ว ข้ายอมแพ้!
หัวหน้าจินอู๋ถางได้ยินคำประกาศยอมแพ้ พลันตะโกนดังขึ้น คู่ประลองยอมแพ้แล้ว ท่านผู้นำตระกูลมู่โปรดหยุดก่อน ท่านมิอาจจู่โจมได้อีก
โอวหยางเหว่ยในตอนนี้ล้มลงไปกับพื้น นางยิ้มด้วยรอยยิ้มอาบยาพิษ หึ ๆ มู่เฉียนซีเจ้าไม่รอดแน่!
เจ้ามั่นใจรึ ? มู่เฉียนซีเลิกคิ้วเล็กน้อย ขยับนิ้วเบา ๆ เข็มยาขนาดเล็กมากพุ่งเข้าปักผิวหนังของโอวหยางเหว่ย นางรู้สึกเสียวซ่านเล็กน้อย ทว่าก็มิได้รู้สึกผิดแปลกอันใด อีกทั้งนางยังกล่าวน้ำเสียงพึงพอใจ
ถูกเข็มยาพิษเล็กมู่เฉียนซีเล่นงาน โอวหยางเหว่ยไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย
มู่เฉียนซี อีกไม่นานเกินรอเจ้าก็รู้เอง
เหอะ! โอวหยางเหว่ย พอดีว่าปกติข้าก็ชอบเล่นยาพิษอยู่แล้ว เจ้าช่างอ่อนหัดจริง ๆ
โอวหยางเหว่ยได้ยินเช่นนี้ เบิกตากว้างด้วยความตกใจ กล่าวอย่างไม่อยากเชื่อทันที เจ้า… เหตุใดเจ้าถึงรู้ กระนั้นแล้ว นางก็เหมือนจะคิดอะไรบางอย่างออก นางหัวเราะขึ้น กล่าวต่ออีกว่า เหอะ ต่อให้เจ้ารู้ เจ้าจะทำอะไรได้ ? ฮ่า ๆ ๆ ไร้ซึ่งหนทางแก้ ฮ่า ๆ ๆ ไร้ซึ่งหนทางแก้แล้ว
มู่เฉียนซีก้าวลงจากเวทีประลอง กล่าวเสียงเย็น ข้าถึงบอกเช่นไรเล่าว่าเจ้ามันอ่อนหัดนัก!
จากนั้นมู่เฉียนซีกลับไปที่ห้องรับรอง เยวี่ยเจ๋อเห็นนาง เขากล่าวถามขึ้นมา พี่ใหญ่ โอวหยางเหว่ยนางทำอะไรหรือ เหตุใดนางถึงได้หัวเราะเช่นนั้น ?
ไม่มีอะไรหรอก นางเพียงแค่…
เวลานี้ร่างสีดำปรากฏขึ้นภายในห้อง ไม่รู้ว่าปรากฏตั้งแต่เมื่อใด ทว่าดวงตาสีฟ้าเยือกเย็นคู่นั้นจ้องมองมู่เฉียนซี กล่าวถามเสียงเย็นเยียบ ก็แค่อะไร ?
มู่เฉียนซี ก็แค่ยาพิษที่ทำให้คนสูญเสียสติปัญญาไป และมีความต้องการบุรุษก็เท่านั้น ข้าได้ยินมาว่ายาพิษชนิดนี้ไม่มียาแก้พิษ เว้นแต่…
เยวี๋ยเจ๋อได้ยินนางบอกก็พลันเกิดความโกรธ คุณหนูโอวหยางนั่นร้ายนัก! คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าจะใช้ยาพิษนี้ในเวทีประลอง พี่ใหญ่จะทำเช่นไรดี ?
ยาพิษชนิดนี้ไม่มียาแก้พิษเสียด้วยสิ
ข้าบอกแล้วว่ามันไม่มียาแก้พิษ กล่าวจบ นางหยิบขวดยามาสามสี่ขวดก่อนจะผสมมันเข้าด้วยกัน จากนั้นดูดเข้าเข็มยา ปักเข็มยาฉีดเข้าเส้นเลือดตนเองทันที ไม่พอ หันไปกล่าวกับเยวี่ยเจ๋อ แต่มันก็มิใช่เรื่องยากสำหรับพี่ใหญ่ของเจ้าหรอก เยวี่ยเจ๋อ
เยวี่ยเจ๋อถอนหายใจอย่างโล่งอก ได้ยินเช่นนี้ ข้าค่อยวางใจ สมกับที่เป็นพี่ใหญ่จริง ๆ ถึงแม้ว่าจะไม่มียาแก้พิษ แต่พี่ใหญ่ก็สามารถแก้ไขมันได้อย่างง่ายดาย เขาเหลือบไปมองห้องรับรองตรงข้าม กล่าวถามขึ้น พี่ใหญ่ แล้วโอวหยางเหว่ย พี่ใหญ่จะปล่อยนางไปเช่นนั้นรึ ?
แสงเย็นวาบผ่านดวงตามู่เฉียนซี วางใจเถอะ นางต้องน่าสังเวชเป็นแน่! เจ้าคอยดูเรื่องสนุก ๆได้เลย
โอวหยางเหว่ยกล้าใช้ยาพิษกับหมอปีศาจ เท่ากับนางหาเหาใส่หัว หาเรื่องให้ตัวเองลำบากแท้ ๆ
โอวหยางเหว่ยที่ได้รับการรักษาจากหมอยาเมื่อครู่ จู่ ๆ ฉีกเสื้อผ้าอาภรณ์ของตัวเองออก
— แควก! —
ไม่เพียงแค่นั้น นางยังแสดงท่าทียั่วยวนหมอยา อีกทั้งยังพรวดพราดเข้าหาเขา
อ่า! คุณหนูโอวหยางจะทำอะไร โปรดให้เกียรติตัวเองด้วยขอรับ! หมอยาผู้นั้นเห็นท่าทางของนางแล้วก็ตะลึงตาค้าง แทบจะทำอะไรไม่ถูก ได้แต่รีบผลักร่างนางออกวิ่งหนีใบหน้าตระหนกตกตื่น
ไม่! ออกไปไม่ได้เด็ดขาด กลับมา… โอวหยางเหว่ยในเวลานี้ มิอาจควบคุมตนเองเอาไว้ได้ นางวิ่งตามออกไปด้วยเสื้อผ้าอาภรณ์ฉีกขาด
ฟ้าดินเป็นพยาน สิ่งที่พวกเขาเห็นนั้นเกิดขึ้นจริง ๆ คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลโอวหยาง ฉีกเสื้อผ้าอาภรณ์ออกไม่รู้จักอับอาย ซ้ำร้ายยังวิ่งไล่ตามบุรุษหมอยาไป ทุกผู้คนได้เห็นภาพนี้ผงะไปตาม ๆ กัน
เกิดเรื่องอะไรขึ้น คุณหนูใหญ่โอวหยางเป็นอะไรไป ?
โอวหยางเหว่ยรับรู้ได้ถึงลมหายใจของเพศตรงข้าม พลันพุ่งไปหาบุรุษทันที ให้ข้า! ให้ข้า!
— ปัง! ปัง! ปัง! —
ภายในชั่วพริบตา ทั่วทั้งจินอู๋ถางอลหม่านวุ่นวายทั่วรอบเวที โอวหยางเหว่ยเห็นบุรุษผู้ใด นางพุ่งร่างไปหา ขอแค่ผู้นั้นเป็นบุรุษ นางก็พร้อมที่จะพลีกาย มีบุรุษหลายคนหลงเคลิบเคลิ้ม เมื่อเห็นเรือนร่างทองอร่ามของโอวหยางเหว่ย ในใจพลันคิดนึกอยากที่จะครอบครองสตรีผู้นี้
— แควก! —
นางฉีกเสื้อผ้าอาภรณ์บนเรือนร่างของตัวเองออกจนหมด เริ่มล่าเหยื่อราวหมาป่าหิวกระหายเหยื่อ
ณ สถานที่แห่งนี้ มีผู้ที่มีชื่อเสียงในแคว้นจื่อเยี่ยอยู่ไม่น้อย โอวหยางเหว่ยกล้าหาญมากที่กระทำเรื่องน่าอับอาย นางไม่เพียงแต่ทำลายความบริสุทธิ์ของตัวเอง ทว่ากำลังทำให้ตระกูลโอวหยางเสื่อมเสียเกียรติไปด้วย
โอวหยางจื่อเกิดโทสะ กล่าวขึ้นอย่างโกรธ ๆ
โอวหยางเหว่ย เจ้าเป็นบ้าอะไรของเจ้า ?! …เจ้าสงบสติอารมณ์หน่อยได้หรือไม่ ?! นี่มันเกินไป หยุดทำเรื่องอับอายขายหน้าเช่นนี้เร็ว!
ใครจะคิดว่าแม้แต่โอวหยางจื่อเอง นางยังจะพุ่งพรวดเข้าใส่ โอวหยางจื่อใบหน้าถอดสีเร่งให้ข้ารับใช้รีบจับตัวนางและพากลับจวน
การประลองจัดอันดับผู้อัจฉริยะเป็นไปได้ด้วยดี แต่ใครเล่าจะคิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น โอวหยางเหว่ยวิ่งแก้เสื้อผ้าอาภรณ์เหลือเพียงร่างเปล่าเปลือยเที่ยวไล่บุรุษ ทำให้ผู้คนตะลึงพรึงเพริดกันไปหมด
ถึงอย่างไร การประลองยังคงต้องดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง อัจฉริยะห้าอับดับแรกจะต้องถูกเลือกในวันนี้
โอวหยางจื่อหดหู่อย่างมาก เรื่องที่เกิดขึ้นกับโอวหยางเหว่ยมันเกินไป ใจเขานึกฉงนสงสัย รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง จากนั้นได้เจอกับเยวี่ยเจ๋อ ตระกูลโอวหยางไม่เพียงแต่พ่ายแพ้อย่างอนาถ ทว่ายังโดนขัดขาซ้ำอีก
โอวหยางจื่อกล่าวใบหน้าเขียวคล้ำเพราะความโกรธ เยวี่ยเจ๋อ เจ้าช่างเล่นสกปรก ใช้วิธีที่โหดร้ายเช่นนี้ได้ลงคอ!
โอวหยางจื่อถูกนำตัวออกไป การประลองครั้งที่สามก็ดำเนินต่อไป ผู้แข็งแกร่งในห้าอันดับแรกมีมู่เฉียนซี เยวี่ยเจ๋อ มู่หรูเหยียน ซวนหยวนชิงอวิ๋น และอวิ๋นซินหราน
องค์รัชทายาทอย่างซวนหยวนหลี่ซางตกอันดับไป เป็นเพราะเขาได้เจอกับสตรีผู้เป็นที่รัก มู่หรูเหยียน และได้ประลองกับมู่เฉียนซีจนพ่ายแพ้ให้นางไปอย่างอนาถ ในที่สุดไม่ได้เข้ารอบห้าคนสุดท้าย
มู่หรูเหยียนมองซวนหยวนหลี่ซางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก ท่านพี่หลี่ซาง ข้าไม่ได้ตั้งใจให้เป็นเช่นนี้เลย ข้า…
ซวนหยวนหลี่ซางกล่าวปลอบโยน พ่ายแพ้ให้เจ้าข้ายินดี หรูเหยียน เจ้าอย่ารู้สึกผิดไปเลย
ฮือ ๆ ๆ มู่หรูเหยียนร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด
ท่านพี่หลี่ซาง เพื่อท่าน การประลองในวันพรุ่งนี้ ข้าจะตั้งใจทำอย่างเต็มที่ จะนำชัยชนะมาให้ท่านภูมิใจให้จงได้ นางกล่าว มือกำหมัดแน่น
แต่มู่เฉียนซีนางแข็งแกร่งมาก ซวนหยวนหลี่ซางกล่าวอย่างอ่อนแรง
ในวันนี้ความแข็งแกร่งของมู่เฉียนซีนั้นแข็งแกร่งกว่าตอนที่ได้ประลองกับเขาหลายเท่า ดูเหมือนว่าวันนี้จะไม่มีผู้ใดเอาชนะนางได้
ข้าก็ไม่อยากเป็นศัตรูกับซีเอ๋อร์ แต่เพื่อท่านพี่หลี่ซางแล้ว ข้าจะทำอย่างสุดความสามารถข้าเลย
อืม ข้าเชื่อเจ้าหรูเหยียน ข้าเชื่อว่าเจ้าสามารถเอาชัยชนะมาได้และช่วยล้างความอับอายให้ข้า
หลังจากที่การประลองของเยวี่ยเจ๋อจบลง การประลองคราต่อไปในวันพรุ่งรุ่งขึ้นจะเป็นมู่เฉียนซี นางต้องการล้างพิษออกก่อน
เตรียมน้ำเย็นให้ข้าด้วย
ขอรับ
มู่เฉียนซีถอดเสื้อผ้าอาภรณ์ออกหมด ทอดกายลงไปแช่น้ำเย็นในอ่าง ถึงแม้ว่านางจะมีวิธีแก้พิษเบื้องต้น แต่ยาพิษก็ยังคงหลงเหลืออยู่เล็กน้อย พิษนี้จะสามารถกำจัดได้โดยการแช่น้ำเย็นข้ามคืนหนึ่งคืนเท่านั้น
ขณะที่นางเพิ่งจะลงไปแช่น้ำได้ไม่นาน ฉับพลันทันใดบรรยากาศโดยรอบเย็นยะเยือกราวกับอุณหภูมิลดต่ำลง บุรุษที่น่ากลัวราวอสุราปรากฏตัวขึ้นภายในห้องนาง
ออกมา เขาพ่นคำพูดเย็นชาสองคำ
มุมปากมู่เฉียนซีกระตุกเล็กน้อย จิ่วเยี่ย ข้ากำลังแช่กายอยู่ เจ้าจะให้ข้าออกไปอย่างไรล่ะ ?
เยี่ยอ๋องเป็นคนที่ไม่ชอบให้ผู้ใดขัดคำสั่ง แม้แต่คนพิเศษของเขาที่อยู่ตรงหน้าในเวลานี้ก็ไม่เว้น จากนั้น ร่างเขากะพริบ ยื่นมือไปคว้าร่างของนางออกมาจากอ่าง
— ซ่า! —
น้ำจำนวนนับไม่ถ้วนกระเซ็นออกมา
เนื้อนวลขาวผ่องดั่งหยกขาวกับท่าทีของนางที่อยู่ตรงหน้า ทำให้อารมณ์ที่เก็บกดอยู่ส่วนลึกของเขานั้นเผยออกมาทันใด
มู่เฉียนซีรู้สึกโกรธและอับอาย นางไม่สนใจอีกแล้วว่าบุรุษที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้จะน่ากลัวเพียงใด ง้างมือเตรียมตบใบหน้าเขา ทว่าจิ่วเยี่ยรั้งมือนางเอาไว้ได้
.
