บทที่ 18 การต่อสู้นองเลือด
ภายในป่า ซูเฉินกำลังวิ่งอย่างสิ้นหวัง
เด็กหนุ่มเข้าใจดีว่าครั้งนี้เขาเจอปัญหาใหญ่เข้าแล้ว เมื่อมีผู้ใดล่วงรู้ความลับของอีกฝ่าย ฝ่ายเจ้าของความลับยอมไม่มีทางปล่อยผู้ที่ล่วงรู้ไปง่าย ๆ อย่างแน่นอน
หลินเซี่ยเป็นศิษย์รุ่นที่สองของตระกูลหลิน แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงผู้สืบทอดจากตระกูลสาขา แต่ชายหนุ่มก็ได้เข้าสู่ด่านก่อเกิดลมปราณไปเรียบร้อยแล้ว นอกจากนี้ ถึงแม้ดวงตาของซูเฉินจะหายดีก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้เชี่ยวชาญพลังต้นกำเนิดอยู่ดี ไม่ต้องพูดถึงในปัจจุบันนี้ที่เขายังคงนับได้ว่าตาบอดอยู่
ซูเฉินเคยเห็นการโจมตีของเหล่าผู้เชี่ยวชาญพลังต้นกำเนิด นั่นไม่ใช่ตัวตนที่อยู่ในแนวคิดแบบเดียวกับผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ทั่วไปอีกแล้ว พวกเขาสามารถใช้พลังต้นกำเนิดเพื่อปลดปล่อยการโจมตีที่เกินขีดจำกัดทางกายภาพของร่างกายมนุษย์ได้
ต้องรีบคิดหาวิธีที่จะออกไปให้พ้นจากอันตรายนี้โดยเร็ว!
ซูเฉินตะโกนอย่างดังในใจ ขณะที่เขาวิ่งอย่างบ้าระห่ำ
อย่างไรก็ตาม ยิ่งซูเฉินตื่นตระหนกมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งสับสนมากขึ้นเท่านั้น แม้ว่าเขาจะสามารถเห็นการคงอยู่ต้นไม้ได้ แต่ดวงตาที่ยังคงย่ำแย่ของเขาไม่มีทางที่จะเห็นรากไม้และเถาวัลย์ที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา
ทันใดนั้นรากไม้ก็ปรากฏขึ้นส่งร่างของซูเฉินให้บินถลาออกไป และทำให้ใบหน้าของเขากระแทกลงกับพื้น
ซูเฉินกำลังจะลุกขึ้น ทว่าเท้าข้างหนึ่งกลับเหยียบลงมาบนหลังเขาเสียก่อน
เสียงที่น่ากลัวและเยือกเย็นของหลินเซี่ยดังขึ้น วิ่งสิ วิ่งต่อไป! ทำไมเจ้าถึงไม่วิ่งต่อ? ข้าอยากจะเห็นว่าคนตาบอดสามารถวิ่งได้เร็วแค่ไหนกัน
บางทีเจ้าควรเห็นว่าข้าสามารถสู้ได้เร็วแค่ไหน! ซูเฉินกัดฟันและปล่อยเสียงคำรามต่ำ ก่อนจะใช้ศอกของเขากระแทกไปทางด้านหลัง
อย่างไรก็ตาม ท้ายที่สุดเพราะยังมีเท้าเหยียบอยู่ที่หลังของซูเฉิน ทั้งพลังและมุมของข้อศอกนี้จึงล้วนแล้วแต่ถูกจำกัดไว้ หลินเซี่ยสกัดกั้นการโจมตีของศอกจากซูเฉินไว้ได้อย่างสบาย ๆ ทว่าไฟแห่งความโกรธกลับติดขึ้นในดวงตาของเขา สู้กลับ? เจ้ากล้าสู้กลับจริง ๆ งั้นหรือ!?
คนตาบอดที่ยังอยู่แค่ด่านหลอมกายา กล้าที่จะสู้กับเขา แทนที่จะวิงวอนขอความเมตตาอย่างงั้นเหรอ!?
การกระทำนี่ทำให้หลินเซี่ยเกิดความโกรธแค้น
หลินเซี่ยจับมือขวาของซูเฉินไว้แล้วออกแรงเล็กน้อย เมื่อเสียง‘กร๊อบ’ดังขึ้น มือขวาของซูเฉินก็ถูกหักออก
อา! ซูเฉินร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
หลินเซี่ยยกตัวซูเฉินขึ้นมาจากพื้น มือขวาของเขาเปล่งประกายแสงจาง ๆ ก่อนกำปั้นที่เปล่งแสงนั้น จะชกอัดเข้าไปที่ท้องของซูเฉิน
หมัดนี้ทรงพลังมาก ซูเฉินรู้สึกเหมือนร่างของเขากำลังแยกออกเป็นส่วน ๆ
เป็นอย่างไร หมัดเหล็กลี้ลับของข้า มันดีใช้ได้เลยใช่ไหม? นี่คือทักษะพลังต้นกำเนิดของข้า เมื่อครู่ข้าใช้แรงออกไปเพียงสามในสิบเท่านั้น หากข้าทุบเจ้าด้วยความแข็งแกร่งทั้งหมดของข้าแล้ว ร่างเล็ก ๆ ของเจ้าก็คงจะแหลกเป็นชิ้น ๆ ! หลินเซี่ยหัวเราะเบา ๆ
ทักษะพลังต้นกำเนิดเป็นความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดระหว่างผู้เชี่ยวชาญพลังต้นกำเนิดกับผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ทั่วไป
วิชาเพลงหมัดแบบเดียวกัน ทว่าเมื่อถูกใช้ออกโดยผู้เชี่ยวชาญพลังต้นกำเนิด ผลที่ได้นั้นทรงพลังกว่ายามผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ใช้ออกอย่างยิ่ง เป็นเพราะพลังต้นกำเนิดที่ถูกเสริมเข้าไปในกำปั้นนั่นเอง
เทคนิคการประยุกต์ใช้พลังต้นกำเนิดกับทักษะวิชา กลายเป็นที่รู้จักในฐานะ ‘ทักษะพลังต้นกำเนิด’ หรือ ‘ทักษะต้นกำเนิด’
ทักษะพลังต้นกำเนิดมีอยู่ด้วยกันหลายประเภท แต่ละแบบต่างก็มีลักษณะเฉพาะเป็นของตนเอง ทั้งจุดแข็งและระดับของพวกมันก็แตกต่างกันตามธรรมชาติ ทักษะพลังต้นกำเนิด:หมัดเหล็กลี้ลับของหลินเซี่ยนั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นหนึ่งในเทคนิคระดับต่ำที่สุดที่บางคนก็ไม่คิดว่ามันเป็นทักษะต้นกำเนิดด้วยซ้ำ
ตามการประเมินของพวกเขา ความสามารถที่เกินขีดความสามารถของมนุษย์ธรรมดาเช่นการเหาะเหินเดินอากาศ ควบคุมเปลวเพลิง หรือความสามารถล่องหนเท่านั้นที่ถูกพิจารณาให้เป็นทักษะต้นกำเนิด ทักษะอย่างหมัดเหล็กลี้ลับ เทียบได้กับเพลงหมัดธรรมดาที่แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ทั่วไปก็ยังก็สามารถใช้งานได้ เพียงแค่ถูกเสริมเพิ่มเข้าไปด้วยพลังต้นกำเนิดเท่านั้นเอง อย่างดีที่สุดพวกมันก็ยังสามารถเรียกได้ว่าเป็นทักษะการต่อสู้
ไม่ว่าใครจะเรียกพวกมันทักษะต้นกำเนิดหรือทักษะการต่อสู้ ทว่ามันก็เกินพอที่จะใช้จัดการกับซูเฉิน และการโจมตีด้วยพลังสามในสิบนั้นมากพอที่จะทำลายการโจมตีทั้งหมดจากเขาแล้ว
อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ชีวิตของเขาจะอยู่ในกำมือของหลินเซี่ย ซูเฉินก็ยังคงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง ข้าก็ไม่เห็นว่ามันจะดูดีตรงไหน
การแสดงออกของหลินเซี่ยเปลี่ยนไป เจ้าช่างมีความกล้าดี! เช่นนั้นข้าจะให้เจ้าได้ลองมันดูอีกครั้งหนึ่ง
หมัดเหล็กลี้ลับถูกชกเข้าไปที่ร่างของซูเฉินอีกครั้ง พลังของหมัดนั้นหนักมากจนซูเฉินไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ทำให้เขากระอักเลือดสดออกมากองใหญ่
ทว่าทิศทางที่เลือดสดนี้กระจายออกไปนั้นกลับผิดพลาด ผลคือมันได้สาดลงไปทั่วใบหน้าของเขาหลินเซี่ยโดยตรง
ความโกรธหลินเซี่ยได้มาถึงจุดสูงสุดอย่างสมบูรณ์ ..
เจ้ากล้าทำให้ข้าสกปรกงั้นเหรอ!? รนหาที่ตาย! ร่างกายของซูเฉินสั่นสะเทือนจากการโจมตีอย่างต่อเนื่องของหมัดเหล็ก
ในตอนนี้หลินเซี่ยระบายความโกรธออกมาอย่างหมดจดและต้องการที่จะฆ่าซูเฉินทั้งเป็น ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะไม่ใช้พลังต้นกำเนิดและใช้เพียงกำลังต่อสู้ของเขาเองชกหมัดออกไปอย่างต่อเนื่อง
อย่างไรก็ตามการโจมตีอย่างหนักจากกำปั้นของหลินเซี่ยยังคงเป็นสิ่งที่ซูเฉินไม่สามารถทนได้ การมองเห็นของเขาแย่ลงจากอาการวิงเวียนศีรษะและกระอักเลือดออกมาอย่างต่อเนื่อง
หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ซูเฉินจะต้องถูกหลินเซี่ยฆ่าตายอย่างแน่นอน!
ยามนี้มือขวาของซูเฉินถูกทำลายและดวงตาของเขาก็ยังมองไม่เห็น นอกจากนี้เขากำลังถูกหลินเซี่ยและได้รับบาดเจ็บสาหัส
แม้จะตกอยู่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ทว่าจิตใจของ ซูเฉินก็ยังคงชัดเจน
แม้ว่าซูเฉินจะไม่สามารถมองเห็นหลินเซี่ยได้ แต่เขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงความโกรธแค้นและความบ้าคลั่งของอีกฝ่าย
เขากำลังระบายความโกรธ!
ในขณะเดียวกันหลินเซี่ยก็ทิ้งความตั้งใจที่จะป้องกันตัวทั้งหมด
เพราะเวลานั้นในสายตาของชายหนุ่ม ซูเฉินได้สูญเสียความแข็งแกร่งที่จะต่อต้านและความสามารถในการโต้กลับไปแล้ว
แม้ว่าจะเป็นไปได้ แต่มันก็เป็นได้การโจมตีที่อ่อนแอและไร้ค่า
แต่เขาผิด!
หลินเซี่ยได้ตัดสินใจผิด!
ซูเฉินจับจ้องหลินเซี่ยอยู่ตลอดเวลา ถึงแม้ตัวเขาจะถูกพายุหมัดพัดกระหน่ำอยู่ก็ตาม
ซูเฉินหยุดส่งลมปราณไปป้องกันที่หน้าอกทำให้อวัยวะสำคัญของเขาสูญเสียการป้องกัน และเลือกที่จะรวบรวมพลังทั้งหมดไว้ที่มือซ้ายของเขาแทน จากนั้นก็ค่อย ๆ ยกมือของตนขึ้น
หลินเซี่ยไม่สนใจการเคลื่อนไหวของซูเฉินเลยแม้แต่น้อย เขาหมกมุ่นอยู่กับการกระหน่ำโจมตีใส่ร่างกายของซูเฉินอย่างสมบูรณ์ เมื่อเขาเข้าสู่ขั้นรวมลมปราณและสามารถปลดปล่อยพลังต้นกำเนิดได้ หลินเซี่ยก็สามารถสัมผัสได้ถึงสภาพร่างกายของซูเฉิน ดังนั้นเขาจึงค่อนข้างแม่นยำในการควบคุมความแข็งแกร่งของตัวเอง เพื่อให้ซูเฉินเจ็บได้รู้สึกปวดที่สุด ในขณะเดียวกันก็ไม่ทำให้ซูเฉินถึงตาย
เจ้าโง่ที่สมควรตาย ทนไว้อีกหน่อย พ่อคนนี้ของเจ้ายังสอนบทเรียนให้เจ้าไม่หมดเลย! หลินเซี่ยปล่อยเสียงคำรามออกมา อัจฉริยะของตระกูลซูอะไรกัน แต่ก็ได้แค่นี้! ทำไมไม่คุกเข่าและขอความเมตตาจากข้าเสียเล่า?
ถ้าข้าคุกเข่า เจ้าจะปล่อยข้าไป? ทันใดนั้นซูเฉินก็ถามขึ้น
หลินเซี่ยตกใจชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะหัวเราะออกมา ไม่อย่างแน่นอน แต่มันจะทำให้ข้ารู้สึกดีมาก!
ช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่ข้าก็คิดเช่นเดียวกัน ซูเฉินกล่าวตอบ
เขายกมือขึ้น
นิ้วทั้งสองของซูเฉินพุ่งตรงเข้าไปที่ดวงตาของหลินเซี่ยอย่างรวดเร็วราวสายฟ้า
ด้วยกำลังทั้งหมดของเขา!
อา! ดวงตาของข้า! เสียงครวญครางดังก้องสะท้อนออกมาจากด้านในป่าเล็ก ๆ
ดวงตาทั้งสองของหลินเซี่ยถูกซูเฉินดึงออกมาจริง ๆ
มือของหลินเซี่ยที่จับตัวซูเฉินไว้คลายออกในทันที ส่วนตัวของหลินเซี่ยนั้นได้สะดุดถอยไปทางด้านหลัง มือของเขาปกปิดใบหน้าเอาไว้ เลือดจำนวนมากไหลออกมาจากซอกระหว่างนิ้วของเขา
ซูเฉินใช้ประโยชน์จากช่วงเวลานี้ที่เขาไม่ได้ถูกจับไว้อีกต่อไป กลิ้งลงไปกับพื้น
เสียง หวือ พร้อมด้วยสัมผัสเย็นเฉียบและลำแสงมีดเปล่งประกายวาดผ่านได้เหนือศีรษะของซูเฉินไป
หลินเซี่ยดึงมีดปีกจักจั่นออกมาจากด้านหลังของเขา และสะบัดไปมาขณะที่กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง บัดซบ! เจ้า… ไอ้ตัวบัดซบ! ข้าจะฆ่าเจ้า!
คมมีดพัดผ่านอากาศเป็นเกลียวขณะที่มันกรีดผ่านไป
หลินเซี่ยยังคงโบกมีดปีกจักจั่นของเขาอย่างบ้าคลั่งและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง หลินเซี่ยปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามีออกมาอย่างต่อเนื่อง คมมีดกรีดกระจายไปทั่วผืนป่า เสียงกรีดร้องที่ชั่วร้ายฉีกออกมาจากลำคอของเขา ข้าจะฆ่าเจ้า!
หลินเซี่ยบ้าคลั่งอย่างสมบูรณ์
เขาตาบอด!
เขาตาบอดแล้วจริง ๆ!
ดวงตาของเขาถูกคนตาบอดดึงออกไป!
เขาไม่มีอนาคตอีกต่อไป ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว
หลินเซี่ยต้องการแก้แค้น เขาต้องการฆ่าซูเฉิน
‘แม้ว่าข้าจะมองไม่เห็น แต่ข้าก็ยังคงเป็นผู้เชี่ยวชาญพลังต้นกำเนิด มันมากเกินพอแล้วที่จะฆ่าเจ้า!’
หลินเซี่ยคร่ำครวญในใจของเขา ขณะที่โบกมีดของเขาอย่างบ้าคลั่ง
ตาข่ายคมมีดกรีดผ่านเต็มอยู่ในอากาศทั่วป่า แม้ว่า ซูเฉินจะค่อยหลบอย่างต่อเนื่อง แต่สายตาของเขาก็ยังพร่ามัวอยู่ ซูเฉินไม่สามารถหลบมันทั้งหมดได้พ้น คมมีดได้กรีดผ่านร่างและทิ้งบาดแผลสาหัสเอาไว้บนกลางท้องของเด็กหนุ่ม
ฮืม ซูเฉินปล่อยเสียงฮึดฮัด
เมื่อหลินเซี่ยได้ยินเสียงดังกล่าว เขาก็เล็งไปยังทิศทางของซูเฉินในทันที
หวือ หวือ!
ทั้งแผ่นหลังและแขนซ้ายของซูเฉินถูกคมมีดกรีดผ่านอีกครั้ง
ซูเฉินล้มลงบนพื้น ไม่สามารถลุกขึ้นได้ชั่วคราว
ไม่ไกลจากตรงนี้ หลินเซี่ยยังคงยืนโบกมีดในมืออย่างบ้าคลั่งต่อไป ในฐานะผู้เชี่ยวชาญพลังงานต้นกำเนิด นี่จึงทำให้เขามียังพลังอยู่เหลือเฟือ ความโกรธทำให้หลินเซี่ยไม่สนใจที่จะออมแรง ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีปัญหาที่จะคงจังหวะบ้าคลั่งนี้ไว้อีกสักพัก
เป็นไปได้ไหมที่เขา ซูเฉินจะมาตายลงที่นี่หรือ?
แม้ว่าซูเฉินจะใช้ประโยชน์จากโอกาสเดียวของเขา แต่ท้ายที่สุดก็ยังต้องพ่ายแพ้เพราะความไม่เท่าเทียมระหว่างระดับพลังงั้นหรือ?
แม้ว่าจะเป็นคนตาบอดกับคนตาบอด แต่สุดท้ายเขาก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอีกฝ่าย?
ซูเฉินยิ้มออกมาอย่างขมขื่น
การมองเห็นของซูเฉินเริ่มพร่ามัว ดวงดาวเริ่มปรากฏต่อหน้าต่อตาเขา ซูเฉินเข้าใจดีว่าดวงดาวเหล่านั้นปรากฏขึ้นมาเพราะเขาเสียเลือดมากเกินไปแล้ว
ซูเฉินรู้ว่าเขากำลังจะทนไม่ไหวอีกต่อไป
เดี๋ยวก่อน!
ดวงดาวในดวงตา!?
สติของซูเฉินกลับมาชัดเจนในทันทีทันใด
ฉากตรงหน้าของเขาเปลี่ยนไป!
ทิวทัศน์ที่คลุมเครือและฝ้ามัวค่อย ๆ รวมตัวกัน วิสัยทัศน์ของซูเฉินไม่ได้ถูกบดบังด้วยหมอกอีกต่อไป แต่มันค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น
ท้องฟ้าสีครามสดใสและเมฆสีขาวล่องลอยอยู่เหนือหัว ต้นไม้สูงตระหง่านรอบตัว หญ้าสีเขียวขจีและหลินเซี่ยผู้ยืนบ้าคลั่งอยู่ไม่ไกลจากเขา
ปรากฏว่าหลินเซี่ยมีใบหน้าที่ยาวและใหญ่ ทำให้เขาดูเหมือนลาจริง ๆ
ซูเฉินพูดไม่ออก เขาค่อนข้างประหลาดใจที่ในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้จะมีความคิดไร้สาระเช่นนั้นปรากฏขึ้นมาในสมองของเขา จากนั้นความประหลาดใจก็เปลี่ยนกลายเป็นความสุขอย่างช้า ๆ
ข้าเห็น!
ข้ามองเห็น!
ซูเฉินเกือบจะตะโกนดัง ๆ ออกมาอย่างมีความสุข
ความหวังที่ซูเฉินไม่เคยปฏิเสธที่จะยอมแพ้ เขาเฝ้ารอการฟื้นตัวอย่างขมขื่น และการฟื้นตัวอย่างก้าวกระโดดที่เขาคาดหวังไว้ก็ได้ปรากฏขึ้นมาแล้วในตอนนี้!
ซูเฉินตื่นเต้นจนอยากที่จะร้องไห้ หัวเราะและตะโกนออกมา
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ไม่ใช่ช่วงเวลาสำหรับการเฉลิมฉลอง
ซูเฉินไม่มีเวลาที่จะดื่มด่ำกับความตื่นเต้นในยามนี้ เขาสังเกตเห็นแสงของคมมีดกรีดผ่านอากาศมาหาตน
ตอนนี้ซูเฉินสามารถมองเห็นได้ชัดเจน มีดทั้งหมดมุ่งหน้าตรงมาทางด้านของเขา
ก่อนที่คมมีดจะมาถึงตัวซูเฉิน เด็กหนุ่มก็ใช้ก้าวย่างหมอกอสรพิษออกมาทันที
ร่างของเขาบินขึ้นไปในอากาศราวกับงู
โชคไม่ดีที่ซูเฉินยังไม่สามารถหลีกเลี่ยงคมมีดได้อย่างสมบูรณ์ เขาทำได้เพียงแค่หลีกเลี่ยงจุดที่อันตรายถึงชีวิตที่ลำคอเท่านั้น
คมมีดกรีดลงบนหน้าอกของเขา สลักบาดแผลลึกลงไปส่งผลให้เลือดพุ่งขึ้นสู่อากาศ
โชคดีที่หลินเซี่ยพึ่งเข้าสู่ด่านก่อเกิดลมปราณได้ไม่นานนัก สำหรับการที่เขาสามารถปล่อยคมมีดออกมาก็นับว่าค่อนข้างดีแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ดีพอที่จะสามารถสับซูเฉินเป็นครึ่งหนึ่งได้
ดวงดาวนั่นปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาของซูเฉินอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่ได้ส่งเสียงออกมาและถอยกลับไปอย่างช้า ๆ เพื่อหลบหนีออกจากการขอบเขตโจมตีของหลินเซี่ย
การฟื้นฟูวิสัยทัศน์ของซูเฉิน ดูเหมือนว่าจะทำให้พลังของซูเฉินฟื้นตัวขึ้นด้วยเช่นกัน
ซูเฉินหยิบไม้ไผ่แหลมขึ้นมาจากพื้นอย่างเงียบ ๆ จากนั้นก็เริ่มใช้ออกก้าวย่างหมอกอสรพิษเพื่อเดินไปทางด้านหลังของหลินเซี่ย นี่คือตอนที่ม่านละอองน้ำคุณสมบัติพิเศษของก้าวย่างหมอกอสรพิษมีบทบาทสำคัญ แม้ว่าเขาจะเดินผ่านพื้นป่าที่ปกคลุมด้วยใบไม้ ทว่าแต่ละย่างก้าวของเขาก็ยังคงเงียบ
ยามนี้ซูเฉินเป็นผู้ที่มีสายตาปกติ ในขณะที่หลินเซี่ยกลายเป็นชายตาบอด
หลินเซี่ยยังคงกวัดแกว่งมีดอย่างบ้าคลั่งโดยไม่รู้ตัวว่าศัตรูของเขาได้มาอยู่ที่ด้านหลังเรียบร้อยแล้ว
ลาก่อน!
ซูเฉินกล่าวในใจของเขาขณะที่แทงไม้ไผ่แหลมออกไปข้างหน้า
ฉึก!
ปลายไผ่แหลมเจาะทะลุคอด้านหนึ่งของหลินเซี่ยแล้วโผล่ออกมาจากอีกด้านหนึ่ง
ร่างกายของหลินเซี่ยชะงักค้าง
อย่างไรก็ตามหลินเซี่ยยังไม่ตาย ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน ทันใดนั้นชายหนุ่มก็กรีดร้องขึ้นและหันกลับมาโบกมีดปีกจักจั่นในมือของเขา
น่าเสียดายที่การเคลื่อนไหวทั้งหมดของเขา ตกอยู่ในสายตาของซูเฉินอย่างสมบูรณ์
ในขณะที่หลินเซี่ยเหวี่ยงมีด ซูเฉินก็ใช้ก้าวย่างหมอกอสรพิษหลบเลี่ยงออกไป มีดปีกจักจั่นไม่ได้โจมตีโดนซูเฉิน เขาหันกลับมาอย่างรวดเร็วเพื่อฉีกแผลที่คอของหลินเซี่ยให้เปิดออก ลำคอของหลินเซี่ยกลายเป็นช่องโหว่จากการถูกฉีกออกครึ่งหนึ่ง เลือดไหลทะลักออกมาราวกับน้ำพุในทันที
กระดูกสันหลังส่วนคอไม่แข็งแรงพอที่จะพยุงศีรษะไว้อีกต่อไป ศีรษะของหลินเซี่ยตกลงมาและแขวนห้อยอยู่ตรงหน้าอกของเขา
หลินเซี่ยก็ได้ตายลงเช่นนั้นเอง
