คุณทนาย จดทะเบียนสมรสกัน – ตอนที่ 29 งานยากจากเบื้องบน

หลังจากทำเสร็จไปครั้งหนึ่ง นัชชาก็เหนื่อยจนนั่งตัวไม่ตรง เธอมองดูเวลาเหลืออีกแค่ 20 นาทีก็จะหมดเวลาพัก เธอเสียใจจนอยากจะตบหน้าตัวเอง

เธอไม่มีสมองเหรอหวังจะคุยกับเตชิตด้วยเหตุผล

ต่างกับผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ผูกเนคไทอย่างสบายใจ ไม่สะทกสะท้านใดๆเลย

ก่อนลงจากรถนัชชายังด่าเขาอยู่ในใจ ไม่รู้เป็นเพราะเขารู้สึกสำนึกอะไรขึ้นมาเตชิตถึงได้พูดกับเธอ  หลังจากนี้ ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของเธออีก 

นัชชาชงักมือ แล้วหันมามองเขา  จริงเหรอ 

เขาแสยะยิ้ม  นึกว่าฉันอยากยุ่งเรื่องเธอมากเหรอ 

นัชชาเถียงเบาๆ  ก็ดูเหมือนคุณก็อยากมากเลยนะ 

 ว่าไงนะ 

นัชชาแอบหัวเราะ  ฉันบอกว่าขอบพระคุณมากๆค่ะ ถึงฉันจะกลายเป็นผีก็จะไม่ปล่อยคุณไป 

 ถึงเธอจะกลายเป็นผี ฉันก็จะทำให้เธอมีความสุข…..  ยังไม่ทันได้พูดจบ ปากเขาก็โดนมือเล็กยื่นมาปิดเอาไว้

นัชชาหน้าแดง ยกมือปิดปากเขาไว้ แล้วมองด้วยสายตา  หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ 

เตชิตดึงมือเธอออก  ฉันไปละ 

นัชชารีบวิ่งลงจากรถ ไม่รอเตชิตรีบกดปิดประตูลิฟต์ เตชิตยืนมองหน้าแดงๆของเธออยู่หน้าประตูลิฟต์

ความเครียดเมื่อบ่ายหายไปหมด ไม่ง่ายที่จะรู้สึกโล่งขนาดนี้ ตอนนี้หน้าเบาขนาดนี้ต่อไปจะอยู่ยังไง

…

นัชชาเดินเข้าไปถึงห้องทำงาน ก็ยังเหลือเวลาพักอีกสิบนาที เธอไม่ลืมที่จะซื้อเครื่องดื่มไปฝากแก๋

 ขอบคุณนะ 

 ไม่เป็นไร  นัชชาเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ

หลังจากเรื่องเมื่อเช้า ถึงแม้ว่าเวทิดาจะไม่พอใจเธออย่างมาก แต่ก็ไม่ได้ให้เธอตรวจสอบเอกสารอีก แต่กลับหาทนายแนะนำงานให้เธอ ชื่อนภันต์เป็นหนึ่งในทนายที่โดดเด่นของเตนัท ที่ชนะคดีมามาก ถนัดคดีที่เกี่ยวกับปัญหาด้านธุรกิจ

พนักงานที่เข้ามาใหม่พร้อมเธอปวิมลก็ถูกแบ่งมาอยู่กลุ่มนี้

ณ ห้องประชุม นภันต์ใส่ชุดสูทสีดำผูกเน็คไทเพราะเขาสูงร้อยแปดสิบกว่ารวมกับชุดที่ใส่ทำให้ดูดี ยิ่งทำให้หน้าดูคมคาย

ปวิมลดูมีความสุข ยิ้มจนปากแทบไม่หุบ คงรู้สึกตัวเองโชคดีที่ได้มาอยู่ทีมนี้

 ขอแนะนำตัวแบบสั้นๆก่อน ผมชื่อนภันต์ อายุ 28 จบจากวิทยาลัยโดตรอนโต คณะนิติศาสตร์ พวกคุณสามารถเรียกผมว่า ทนายภันต์หรือเรียกชื่อผมเฉยๆก็ได้ แล้วแต่สะดวก  เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มๆ

ปวิมลยิ้มกว้างกว่าเดิม  ทนายภันต์ 

 ทนายภันต์  นัชชาทักด้วยน้ำเสียงเบาๆ  บังเอิญจังเลยนะคะ เราเป็นเพื่อนร่วมสถาบัน 

 ไม่เลว  ดูเหมือนว่านภันต์จะทำความรู้จักพวกเธอสองคนมาก่อนหน้านั้นแล้ว แต่กลับรุ่นน้องคนนี้ เขาก็พูดเตือนเล็กน้อย  ในบริษัทไม่มีความสัมพันธ์อะไรแบบนั้น ผมไม่สนว่าพวกคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ถ้าเกิดทำงานกับผมต่างก็เท่ากัน ไม่ก็ได้งานนี้แล้วอยู่ต่อ หรือไม่ก็ลาออกหางานใหม่แค่นั้น เข้าใจมั้ย 

เขาพูดแบบนี้กับเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอ เห็นได้ชัดๆว่าเวทิดาต้องพูดอะไรกับเขาแน่นอน

นัชชาไม่แปลกใจ  ทนายภันต์สบายใจได้ค่ะ ถ้าเกิดไม่ชนะฉันจะลาออกเองอย่างอัตโนมัติ ไม่ต้องรอให้ใครไล่ 

คำพูดนี้มีความโกรธปนกับพนัน นภันต์ยิ้ม  ดีมาก ผมชอบในความกล้าของคุณ 

ปวิมลหันไปมองหน้านัชชา ในแววตามีความหวังดีไม่มาก ส่วนใหญ่จะเป็นความสงสัยเสียมากกว่า

นภันต์มอบคดีให้พวกเธอสองคนไว้ศึกษาอ่านตอนว่างๆ นัชชาได้รับคดีแรกในชีวิตมันเป็นคดีเกี่ยวกับความขัดแย้งของบริษัทผลิตถ่านหินกับการบาดเจ็บของพนักงาน

แต่ของปวิมลเป็นคดีเกี่ยวกับความขัดแย้งระหว่างชายหญิง ถึงจะไม่ใช่คดีอะไรที่มันใหญ่ๆ แต่เห็นได้ชัดว่าของนัชชายากกว่ามาก

แล้วคดีครั้งนี้ นภันต์ก็มีส่วนร่วมด้วย

 นัชชา ถ้าคุณมีปัญหาอะไรมาหาผมได้ตลอด ถ้ามีปัญหาอะไรในการประชุมเธอก็ต้องอยู่ เข้าใจมั้ย 

นัชชาพยักหน้ารับ  เข้าใจค่ะ 

 งั้นวันนี้พอแค่นี้ 

เห็นนภันต์กำลังจะออกจากห้อง ปวิมลรีบลุกขึ้นถาม  ทนายภันต์ แล้วฉันละคะ 

 เธอหรอ  นภันต์มือก็เก็บของไปด้วย และจ้องมองเธอด้วยสายตา  ต้องถามคนที่ดูแลคดีนี้ เรื่องแค่นี้ไม่รู้หรอ 

ปวิมลอึ้ง ตอบกลับเบาๆ  รู้ค่ะ… 

นภันต์ไม่สนใจ แล้วเดินออกจากห้องไป

นัชชาก้มหน้าจัดเอกสาร เธอกำลังเปิดมองด้วยความเครียดว่าเมื่อไหร่จะอ่านหมด ก็ได้ยินเสียงแดกดันของปวิมล  นัชชา เธอเก่งนะพอมาถึงก็ได้รับคดีที่ทนายภันต์ดูแลเลย 

นัชชาดูออกว่าปวิมลไม่พอใจอย่างมาก แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ ตอบเพียงสั้นๆ  ขอบใจ 

พูดจบเธอก็หยิบของเดินออกจากห้องไปเลย

ปวิมลไม่นึกว่าเธอจะตอบสนองกลับแบบนี้ รู้สึกโมโห  คิดว่าตัวเองเป็นใคร 

………………………..

นัชชากลับเข้าไปห้องทำงาน แก๋ก็ยื่นหน้ามาบอกเธอ  นัชชา หัวหน้าเรียก 

 เรื่องอะไรเหรอ 

 ไม่รู้เหมือนกัน  แก๋บอกต่อ  ดูจากสีหน้าแล้วไม่น่าจะใช่เรื่องดี เธอระวังๆหน่อยแล้วกัน 

นัชชาพยักหน้า เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าประตู สูดหายใจเข้าแล้ว เคาะประตู

 เข้ามา 

พอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นเวทิดานั่งอยู่หน้าคอม พอเห็นเธอเข้ามาก็ทำหน้านิ่งกว่าเดิม หยิบเอกสารปกสีฟ้าโยนลงบนโต๊ะให้เธอ  มีจุดที่ผิดอยู่เอาไปแก้ แล้วพรุ่งนี้ส่งมาใหม่ 

นัชชาหยิบขึ้นมา แล้วถามกลับทั้งๆที่รู้สึกตื่นเต้นอยู่นิดๆ  หัวหน้าคะ จุดไหนที่ผิดคะ 

เอกสารเล่มหนาขนาดนั้น ให้เธอมานั่งเปิดดูทีละหน้า กว่าจะคบคงต้องใช้เวลาทั้งคืน

 มันหน้าที่ฉันต้องทำซ้ำหรือเป็นหน้าที่เธอที่ต้องทำเอง  เวทิดาพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ  ให้ฉันทำเครื่องหมายไว้เธอแล้วค่อยสอนให้เธอว่าต้องแก้ยังไงเลยมั้ย 

นัชชารู้สึกว่าเธอก็ไม่ได้ขอมากไปแต่การที่เวทิดาจงใจแกล้งทำให้เธอผิดคาด ไม่ว่าจะยังไงก็คือควรทำงานตามปกติ แต่กลับเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงาน

มันก็คงช่วยหรือทำอะไรไม่ได้เพราะเขาคือหัวหน้า

นัชชาได้แต่หยิบเอกสารแล้วเดินจากไปเงียบๆ ไปตรวจสอบเอกสารที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

ก็ถึงเวลาเลิกงาน นัชชาก็ยังคงไม่ได้กลับตามเวลาปกติที่คนอื่นเขาเลิกกัน ดวิษโทรหาจนเธอรู้สึกรำคาญ เลยเปลี่ยนเป็นโหมดเครื่องบิน

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนตอนนี้ในห้องก็ไม่เหลือใครแล้ว ห้องที่เงียบสนิทมีเพียงไฟบนหัวของเธอก็มีอะไรดำๆมาปิดไว้

นัชชาตกใจ เงยหน้าขึ้นก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย