นัชชาบอกที่อยู่ไปแต่โดยดี พูดเสร็จก็หยุดชะงัก คุณไม่ต้องมาแล้ว อาจจะไม่ได้…
เตชิตกำลังจะด่า เธอพูดต่อเบาๆ ฉันอยู่กับจินต์ ถ้าฉันไป เธอจะทำยังไง~
จินต์ ผู้ชายหรือผู้หญิง
ผู้หญิงสิ!
เตชิตหันไปมองผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วบอกไปในสาย รออยู่ตรงนั้นแหละ อย่าไปไหนเชียว
พอวางสาย ธนัทก็มองด้วยสายตาจับผิด อะไรยังไง ฟังจากน้ำเสียงแล้วความสัมพันธ์ไม่น่าจะธรรมดา
พอเตชิตนึกถึงนัชชาที่กำลังเมา เขาก็เป็นห่วงอยู่ไม่สุข สงสัยเหรอ เดี๋ยวพาไปดู
…………………………….
ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถจอดอยู่หน้าร้านคาราโอเกะ เตชิตรีบลงจากรถเดินตรงเข้าไปในร้าน พนักงานก็ไม่กล้าเอ่ยปากห้ามดูจากหน้าตาและอารมณ์ของเขา…
พอหาห้องเจอเขาก็ดันประตูเข้าไป กลิ่นเหล้าหึ่งและเสียงเพลงที่ดังจนแสบแก้วหูทำให้ปวดหัว
สายตาเพ่งมองเห็นผู้หญิงตัวเล็กที่นั่งเกือบจะนอนราบไปกับโซฟา เขาเปิดเพลง ปิดไฟ แล้วเดินเข้าไปดึงเธอขึ้น เมาแล้วเหรอ
นัชชาที่โดนดึงทรงตัวไม่อยู่ก็เข้าไปอยู่ในอกเขา ถึงแม้จะมองไม่เห็นหน้าเธอก็รับรู้ได้จากกลิ่นน้ำหอมว่าเป็นใคร ยัง เรายังดื่มกันไม่หมดเลย…
… เตชิตทำหน้านิ่ง มองไปโต๊ะที่เต็มไปด้วยขวดเหล้า ยังจะดื่มกันต่องั้นเหรอ
ธนัทเข้ามาเห็นภาพนี้ สายตามองไปที่อีกคนที่มือถือไมโครโฟนยืนถาม ทำไมเพลงหยุด แบบหน้างงๆ เข้าใจขึ้นมาว่าทำไมเตชิตถึงพาตัวเองมาด้วย
นายดูแลต่อด้วย พูดจบก็พยุงคนที่อยู่ในอกตัวเองเดินออกไปทางประตู
พอเดินผ่านธนัท นัชชาเอียงหน้าออกมา มือเล็กดึงแขนเสื้อธนัทไว้ คุณรู้จักจินต์เหรอ
ธนัทมองหน้าที่แดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ใบหน้าที่สวยและอ่อนวัย ยกยิ้มมุมปาก ไม่รู้จักหรอก
เขามองเตชิตที่ทำหน้าไม่พอใจ เลยอยากกระชากแขนเสื้อออกจากเธอ นัชชาไม่ได้แค่ไม่ปล่อยมือ แต่โดนเขาดึงให้เธอเอาหน้าชนเข้ากับอก
เฮ้ย ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรต่อ ก็โดนผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังดึงกลับไป น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ ทำตัวดีๆหน่อย
ถ้าเป็นเวลาปกติ นัชชาไม่กล้าขัดเขา
แต่วันนี้ไม่ปกติ เธอดื่มมามาก ใครที่ดื่มเยอะคือคนที่จะยิ่งใหญ่สุด
เตชิตยืนมองหน้าเธอที่กำลังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้กับตาที่เริ่มแดง เธอเงยหน้าจ้องเขา คุณว่าฉันเหรอ
เขาไม่อยากให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ เตชิตยกมือจับคิ้ว เปล่า
คุณว่าแถมยังดุมาด้วย
เขาถอนหายใจ ความพยายามที่อดทนขาด ใช่ ฉันว่าเธอ ดุเธอ
สบตากันทั้งคู่ คู่หนึ่งรู้สึกโกรธอีกคู่กลับรู้สึกกลัว ดวงตาและใบหน้าของผู้หญิงมีน้ำตาไหลอาบแก้ม
…
…
ทำเอาเตชิตที่เป็นที่นิยมในหมู่สาวๆยืนอึ้ง มองหน้าที่น้ำตาอาบแก้มนี่เป็นครั้งแรกที่เขาไม่สามารถรับมือได้
ธนัทที่ยืนมองอยู่ข้างๆ ยกแขนผลักเตชิต ทำคนอื่นร้องไห้แล้วเนี่ย
เงียบปากไปเลย เตชิตด่าด้วยเสียงนิ่ง กำลังจะเอื้อมมือไปดึงแต่ร่างเล็กหลบทัน ไม่ได้พูดอะไรต่อ ไม่สนใจว่าเธอปฏิเสธอุ้มเธอขึ้นพาดไหล่ แล้วเดินออกจากห้องไป
ทางจินต์เมากว่า เห็นมีคนอุ้มนัชชาไป เธอก็ยืนขึ้นแบบเซๆ เดี๋ยว! ไอ้ชั่วที่ไหนมันกล้าแย่งคนของฉัน หยุดเดี๋ยวนี้…
ธนัทเอามือดันที่แว่น ยกขาขึ้นกั้นประตูไว้ ใบหน้าที่มีมารยาทและยิ้มแบบสุภาพบุรุษ แต่ทำให้คนเห็นรู้สึกเกรงๆ เธอก็อยากสร้างเรื่องเหรอ
………………………………………
ระหว่างที่นัชชาถูกอุ้มขึ้นรถหัวก็บังเอิญชนใส่ขอบรถ ‘ตุ้บ’ ก็ได้ยินเสียงร้องเจ็บ เธอลืมตัวยื่นมือไปดันผู้ชายที่อุ้มเธอมาวางไว้ที่ข้างคนขับ เจ็บจะตายอยู่แล้ว
เตชิตยื่นมือไปดีดหน้าผากเธอสองที ยังรู้จักเจ็บอยู่เหรอไง
นัชชายกมือถูหน้าผากตัวเอง โมโหหน่อยๆ คุณทำอะไรเนี่ย
รู้มั้ยว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว
ไม่รู้ ฉันจะร้องเพลง
เหล้าทำให้คนกล้าหาญคำนี้พูดถูก
นิสัยที่ดื้อรั้นที่อยู่ลึกของเธอ เผยออกมากับฤทธิ์เหล้า
ก่อนหน้านั้นเตชิตไม่เคยรู้เลยว่าเธอจะมีด้านนี้ด้วย ตาที่กลมโตบ่งบอกว่าไม่พอใจกำลังจ้องมองที่เขาเหมือนกับว่ากินยากล้าหาญเข้าไป
เขาทั้งโกรธทั้งตลก ได้ อยากร้องมากใช่มั้ย เดี๋ยวถึงบ้านจะให้ ‘ร้อง’ สมใจ
พูดจบเขาก็ปิดประตูรถอย่างแรงก็เดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับดึงเข็มขัดขาดให้เรียบร้อยแล้วออกรถ ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆไม่มีการ เคลื่อนไหวใดๆ เตชิตเหล่มองเห็นแต่หัวดำๆ
เธอนั่งก้มหน้าทำให้ผมปิดบังใบหน้า อารมณ์ไม่ดี ฉันมีบ้านที่ไหน ฉันไม่มีบ้านแล้ว
เตชิตไม่ได้สนใจเธอ มือทั้งคู่ที่กำลังจับพวงมาลัย ผู้หญิงที่นั่งอยู่ไหล่เริ่มสั่น เขาขมวดคิ้วอย่างรู้สึกประหลาดใจ แล้วกดสายตาลงไปมองเธอ ร้องไห้อีกแล้วเหรอ
นัชชานึกถึงคำพูดของเมทนีทำให้เธอรู้สึกเหมือนตกอยู่ในภาวะซึมเศร้า เธอเหมือนถูกกักขังไว้ในขวดเล็กๆ จนเกือบจะจมหายไป
คนในครอบครัวยังคิดไม่เหมือนเธอเลย การหย่าเป็นทางออกที่ผิดจริงๆใช่มั้ย
นัชชาเริ่มสงสัยตัวเอง เวลานี้ไม่สามารถตอบตัวเองได้
เตชิตเห็นน้ำตาที่ไหลไม่หยุดรู้สึกแปลกและปวดหัวในเวลาเดียวกัน อยู่มา 32 ปี เขาไม่เคยต้องมาคอยโอ๋ผู้หญิงคนไหนมาก่อน ที่แปลกมากกว่านั้นคือเขาทำเป็นไม่สนใจน้ำตาของเธอไม่ได้เสียด้วยสิ
ยื่นมือไปยกคางเธอขึ้น ร้องไห้ทำไม
เพราะพวกคุณด่าแต่ฉัน…
ใคร?
เธอไง เธอจ้องเขา
เตชิตสูดหายใจเข้า เอาความอดทนทั้งหมดที่เคยมีออกมา นอกจากฉัน
ดวิษ ปณิตา และพ่อแม่ของฉัน… นัชชายิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ น้ำตาที่เหมือนฝนตกไหลไม่หยุดมองไปที่ เขา ไหนคุณว่าจะสู้คดีให้ฉันไม่ใช่เหรอ เมื่อไหร่จะชนะ…
เตชิตคิดในใจว่ามันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น แต่เห็นสายตาที่เธอมองมาคำตอบก็เปลี่ยนเป็น ใกล้แล้ว
จริงเหรอ
อืม เขาดึงทิชชูไปเช็ดน้ำตาให้เธอ เพราะแบบนี้ถึงดื่มเหรอ
เขาเช็ดอย่างเบามือ น้ำเสียงก็ไม่ได้แข็งกระด้างเหมือนเมื่อกี้ แสงไฟสลัวๆ ที่ส่องลงมาโดนใบหน้าที่หล่อเหลามันมีเสน่ห์มากๆ เมื่อนัชชามองหน้าเขาก็ไม่รู้เป็นเพราะวันนี้เจอแต่เรื่องร้ายๆรึเปล่า ในใจรู้สึกเศร้าขึ้นมาเฉยๆ
เขาทำร้ายเธอ บังคับให้เธอให้ทำตามเขา
แต่เมื่อเวลาที่คับขันเขามักจะปรากฏตัวอยู่ข้างกายเธอ
ให้ที่หลบภัยเธอ หางานให้เธอ ยิ่งถ้าเป็นเรื่องที่จะฟ้องหย่าด้วย ถ้าหากเธอไม่รู้จักผู้ชายที่ชื่อเตชิต ตอนนี้เธอก็คงยังอยู่ที่บ้านถูกรังแก นั่งดูดวิษกับปณิตาพลอดรักกันโดยที่ไม่มีวิธีจัดการอะไรเลย
พอคิดดีๆ เขาก็ไม่ได้เป็นคนเลวร้าย อาจจะนิสัยไม่ดีไปบ้าง หยิ่งยโสทะนงตัวเองมากไปหน่อย
เตชิตเห็นสายตาที่จ้องมองอย่างใจจดใจจ่อ เขาเหล่ตามองเธอ ฉันถามเธออยู่เนี่ย
นัชชาเงยหน้าขึ้น หางตาที่น้ำตายังไม่แห้ง เตชิต ตอนนี้ฉันเหลือแค่คุณคนเดียวแล้วจริงๆ
ตอนแรกเป็นคนแปลกหน้า แต่ตอนนี้คนที่คอยยืนอยู่ข้างหลังเธอกลับกลายเป็นเขา
