เช้าวันต่อมา นัชชาตื่นแต่เช้าเพราะนี่เป็นการทำงานวันแรกของเธอ ไปสายตั้งแต่วันแรกไม่ได้เด็ดขาด
เธอทำกิจธุระส่วนตัวอะไรต่างๆเรียบร้อยแล้วเดินลงมาก็เจอกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ
นั่นคือปณิตา เธอตกใจอย่างเห็นได้ชัดที่เห็นนัชชา เธอ… เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
นัชชาอึ้งไปชั่วขณะแล้วรีบดึงสติกลับมา เหมือนได้ยินเรื่องตลก นี่มันบ้านฉันนะ คำนั้นควรเป็นฉันที่ต้องถามเธอมากกว่า
ไหนว่าเธอจะไม่กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ
นัชชาตอกกลับ จะกลับหรือไม่กลับแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ
ปณิตาอึ้ง พูดไม่ออก ดวิษที่เดินลงมาเห็นทั้งสองยืนอยู่ตรงหน้าพอดี เขาก็นิ่งไปสักแปบ แล้วจึงเลือกเดินเข้าไปหาปณิตา เธอมาได้ยังไง
ฉันเอาอาหารเช้ามาให้
นัชชาไม่อยากสนใจ หลังจากที่เธอผ่านเรื่องพวกนั้นมาเธอไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรอีกแล้ว สำหรับเธอดวิษก็แค่อดีตที่เลวร้าย
นัชชาหยิบขนมปังออกจากตู้เย็นแล้วทาแยมโรยหน้า ดวิษมองไปทางเธอไม่ได้พูดอะไรแต่แค่เอ่ยถาม เธอตื่นเช้าขนาดนี้ทำไม
ไปทำงาน
ทำงานเหรอ ถามด้วยเสียงสูง ไปหางานมาตอนไหน
เมื่อไม่นานนี้แหละ นัชชาไม่มีอารมณ์กินต่อ เธอแค่ดื่มน้ำแล้วเดินจากมา เชิญตามสบาย
เมื่อมาอยู่ประตูหน้าบ้านก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้น เมื่อกี้ที่อยู่ด้วยกันสามคนในบ้านเป็นเรื่องหน้าอึดอัด คนที่ไม่รู้อะไรก็คงจะนึกว่าเป็นคุณนายเมียหลวงกับเมียน้อย
เธอจัดการกับอารมณ์แล้วไปขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินสองสถานีก็ถึงเตนัทที่ทำงานของเธอแล้ว วันที่หนึ่งสำหรับพนักงานใหม่ก็ไม่มีอะไรมาก แค่การฝึกอบรมและการเรียนรู้ รวมถึงข้อมูลเกี่ยวกับผู้ก่อตั้ง ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกที่นัชชาได้ทำความรู้จักกับผู้ชายคนนี้ผ่านช่องทางนี้
อายุยี่สิบสองสอบเข้ามหาวิทยาลัยเคมบริดจ์คณะนิติศาสตร์ กลับประเทศมาได้สองปีก็ชนะคดีมากมาย ก่อตั้งบริษัทกฎหมายและโดนเชิญให้ไปเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย ที่ปรึษาด้านกฎหมายของบริษัทที่ติดท็อป 500 อันดับที่ดีที่สุดในโลก
ฉากหลังเคลือบทองที่คนธรรมดาไม่สามารถเทียบติด เรื่องที่ทำให้เธอแปลกใจคือ เตชิตไม่ใช่ผู้ชายที่มาจากครอบครัวที่ร่ำรวยแต่เขาผ่านความลำบากมามากกว่าจะมาถึงจุดนี้
การอบรมผ่านมาจนถึงกลางวัน นัชชาถูกจัดไปอยู่กลุ่มให้คำปรึกษาหนึ่ง งานหลักคือดูแลต้อนรับคนที่ต้องการความช่วยเหลือทางกฎหมาย เพราะเธอเพิ่งเข้าไปจึงได้รับแค่งานแยกเอกสาร
ไม่ทันได้กินข้าวกลางวัน เพราะต้องทำงานอยู่ในห้องทั้งวันกว่าจะแยกเสร็จทั้งหมดจนเหงื่อตกแต่ก็ยังมีข้อผิดพลาดเกิดขึ้นเล็กน้อย
ปีมันไม่ตรงกันเห็นได้ชัดเจน เวลาของทั้ง 2 คดีง่ายๆแค่นี้ยังทำผิด เธอทำอะไรอยู่ตั้งนาน หัวหน้าเวทิดาตำหนิเธอแบบไม่เกรงใจ
นัชชาโดนด่าแบบหนักหน่วงทำได้แต่ก้มหน้าขอโทษ ทั้งห้องเงียบสนิท เห็นพนักงานทุกคนยืนขึ้นเคารพ
คุณเตชิต
สวัสดีค่ะ คุณเตชิต
นัชชาตื่นเต้นไม่ต้องเงยหน้าขึ้นดูก็รู้ว่าใครมาเพราะกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยกับมีแรงกดดันในตัวแบบนี้…
คุณเตชิต มาแล้วหรอคะ เวทิดาเปลี่ยนน้ำเสียงการกระทำจากหน้ามือเป็นหลังมือ
อืม เตชิตตอบเสียงเรียบ มองไปรอบๆห้อง แล้วหยุดสายตาไว้ที่นัชชา
เวทิดาเห็นสายตาเขา รีบเดินเข้าไปหาเอามือวางไว้ที่ไหล่เธอ นี่คือพนักงานใหม่ของแผนกเรา นัชชา
นัชชาฝืนเรียก สวัสดีค่ะคุณเตชิต
มาตอนไหนไม่มา กลับมาตอนที่เธอโดนด่า…
เตชิตเห็นเธอก้มหน้า มองด้วยหางตาทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน แล้วหันหลังเดินจากไป
ทำไมเห็นคุณเตชิตเข้ามาแล้วไม่รู้จักบอกกันบ้างละ เวทิดาโยนเอกสารให้เธอ ไปทำมาใหม่ซะ
ตลอดทั้งบ่ายเธอไม่ได้ลุกออกจากที่นั่งเลย พอถึงเวลาเลิกงาน เพื่อนร่วมงานก็กลับบ้านกันหมดเธอได้แต่ทำงานต่อ
ทั้งวันกินไปแค่ขนมปังคำเดียวทำให้นัชชาหิวจนไส้จะขาด แต่เอกสารพวกนี้เวทิดาจะเอาพรุ่งนี้ เธอต้องทำให้เสร็จคืนนี้
หลังเรียนจบเธอก็แต่งงาน ใช้ชีวิตแบบสบายมาทั้งปี เธอไม่ชินเมื่อเทียบกับตอนนี้
ครืดๆ
เสียงโทรศัพท์สั่น นัชชายกดูเป็นเตชิตโทรมา ฮัลโหล
อยู่ไหน
นัชชามองไปรอบๆ ห้องทำงาน
ขึ้นมา น้ำเสียงชัดเจน
นัชชาหน้างอ ฉันยังทำงานไม่เสร็จ…
เอาขึ้นมาทำที่นี่
แต่…
ตู๊ดๆๆๆ
ไม่รอให้เธอได้พูดต่อเขาก็วางสายลง นัชชาแอบด่าเขาในใจถึงจะไม่อยากขนาดไหนแต่ก็ต้องเก็บของขึ้นมาหาเขาข้างบน
โชคดีที่ตอนนี้ทุกคนเลิกงานแล้ว เหลือแค่ตรัณคนเดียว นัชชารู้ว่าตรัณดูออกว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเตชิตคืออะไร
ห้องทำงานที่กว้างใหญ่ เตชิตนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานหนังแท้ที่สะอาดเรียบร้อย และยังมีเอกสารหลายอย่างกองไว้
นัชชาเปิดประตูเข้าไปมองที่เขาอย่างลืมตัว เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน เนคไทไม่รู้หายไปไหน กระดุมก็ถูกปลดไปหลายเม็ด แขนเสื้อก็ถูกพับขึ้นไปถึงศอกทำให้มองเห็นแขน
เขาเป็นผู้ชายที่มีแรงดึงดูดจากสายตาทุกคน
ถ้ามองจนพอใจแล้วก็เดินมานี่ มีเสียงใหญ่เอยขึ้นกะทันหัน
นัชชาได้สติ เธอรู้สึกตัวว่าตัวเองมองเขานานเกินไป เธอหูแดงทำตัวไม่ถูก แต่เธอก็เดินไปหยุดอยู่หน้าโต๊ะ หึ ฉันยังทำงานไม่เสร็จ เรียกให้ขึ้นมามีอะไรรึเปล่า
ใครจะรู้เขายังไม่ทันเงยหน้าขึ้นก็หาเรื่องเธอเลย เข้ามาทำไมไม่รู้จักทักทาย ใครเป็นคนอบรมสั่งสอนเธอ
… นัชชาสูดหายใจ กดให้เสียงหวาน คุณเตชิตคะ เรียกดิฉันมามีอะไรให้รับใช้เหรอคะ
เมื่อยไหล่
… นัชชาเกือบจะเดินออกมา แต่เห็นเอกสารที่เหลือในมือ ทำหน้าเศร้า คุณเตชิต ฉันยังทำงานไม่เสร็จ เป็นงานที่ต้องใช้พรุ่งนี้ด้วย
นัชชารู้สึกเหนื่อยมากบวกกับที่โดนด่าแถมยังไม่ได้กินข้าวอีก เธอรู้สึกตัวเหมือนจะล่มสลาย น้ำเสียงที่เธอพูดออกมามีน้ำเสียงที่ออดอ้อนแบบไม่รู้ตัว
เธอรู้สึกเหนื่อยมากๆ
พอได้ยิน เขาก็รีบก้มหน้าเซ็นเอกสารเสร็จก็ปิดเอกสาร แล้วยื่นมือไปหาเธอ ไหนเอามาดู
นัชชาก้มดูเอกสารในมือ ยื่นให้เขาแบบลังเล
เตชิตเปิดดูเอกสาร มันเป็นงานที่เวทิดาให้เธอทำมันไม่มีวิธีหรือเคล็ดลับอะไร ได้แต่ก้มหน้าหา แต่งานแบบนี้มันหนักไปสำหรับเด็กใหม่
เตชิตยื่นเอกสารคืนให้เธอ แล้วชี้ไปที่โต๊ะกลางห้อง ไปนั่งโน้น
