เพราะว่าเขาไม่อยากให้ใครเป็นเหมือนกับแม่ของเขา อยากจะหย่าแต่หย่าไม่ได้ เสียเวลาไปเยอะจนถึงวัยกลางคนจึงจะหย่าได้
นัชชาไม่เคยรู้ว่าเขาเคยมีประสบการณ์เช่นนี้เลย ในสายตาของเธอ คนทั้งหล่อทั้งมีฐานะสูงๆ ราวกับว่าตอนที่เขาเกิดออกมาก็แตกต่างกับคนอื่น เขาควรจะเป็นคุณหนูที่มีครอบครัวร่ำรวย ทำไมถึง…
ธนัทมองเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจของเธอ ภายในใจของเขาก็ไม่ค่อยดี ทุกอย่างของวันนี้ที่เขามี มันเป็นเขาพยายามสู้เอามา ไม่ใช่มีอยู่ตั้งแต่เขาเกิดมา
คนที่ไม่มีพื้นหลังพัฒนาขึ้นถึงวันนี้ ไม่ใช่ว่ามีความโชคดีก็พอ โดยเฉพาะอาชีพการเป็นทนาย คนที่ทำได้ดีก็มีหลายคนอยู่ แต่ว่าในสุดท้าย มีกี่คนได้รับผลการที่ดี
ต้องสร้างความสัมพันธ์กับคนที่ร้ายกาจ ยกเว้นผิวหนังที่ความสวยงาม ความทุกข์ของข้างใน มีแต่เขาเข้าใจอยู่คนเดียว
นัชชาเจ็บใจมากและเสียใจมาก เพราะอคติของตัวเอง แล้วยังมีความคิดผิดๆของเธอ แต่…
ดวงตาของเธอกะพริบเล็กน้อย เธอนึกขึ้นวันนั้นโทรไปหาเตชิต เธอนสนใจเรื่องคุณผู้หญิงคนนั้นที่เธอไม่รู้ว่าเป็นผู้หญิงคนไหนรับสายมากที่สุด
ไม่อยากจะให้คนอื่นได้รู้ว่าเธอใจแคบ เธอพยายามไม่บอกตรงธนัทฟัง เขาฟังครึ่งคำแล้วก็ยกมือขัดจังหวะ เตชิตไม่มีผู้หญิงคนอื่นหรอก เธอไม่ต้องกังวล
นัชชาไม่เข้าใจว่าทำไมทัศนคติของเขายืนยันมาก
ธนัทมองใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยไม่พอใจ น้ำเสียงพูดของเขากลายเป็นทุ้มหนัก รวมกับว่าพูดออกปากไม่ได้ เขาหยุดเป็นชั่วคราวจึงพูดว่า ตอนที่เขายังเล็กอยู่ พ่อเขาส่งเขาไปที่โรงเรียนประจำ เคยถูกตามราวี เขาไม่เคยมีผู้หญิงคนอื่นยกเว้นคุณ
นัชชาตกตะลึงมาก
ถูกราวี?
เป็นสิ่งที่เธอคิดอย่างนั้นเหรอ
อายุสิบกว่าปีเพิ่งเข้าโรงเรียนมัธยม แต่ก็โดนพ่อแม่ส่งไปพักที่ที่น่ากลัวเหมือนรังหมาป่า นัชชาไม่กล้าจะคิดไปลึกว่ารูปภาพตอนนั้นเป็นยังไง เธอคิดลึกไปนิดๆก็รู้สึกหัวเจ็บมาก เจ็บเหมือนกับถูกคนอื่นจับในมือ
เธอยอมรับว่าเธอเข้าใจผิดเขามีอะไรอย่างเดิม ก็ไม่ยอมได้ยินคำตอบเช่นนี้
เรื่องพวกนี้ไม่ควรจะให้ฉันมาบอกเธอ แต่เตชิตสู้กับหัวใจตัวเองไม่ได้ นัชชา… ฉันหวังว่าเธอจะเข้าใจมันนะ
ผู้ชายคนนี้ไม่อยากให้คนผู้ใดมาสงสารเขา เขาแสดงออกมาให้คนอื่นเห็นว่าเขาเข้มแข็งมากอยู่ตลอด แต่ก็เสียความสามารถรักคนอื่นและถูกคนอื่นรัก
หลายปีที่ผ่านมา อายุก็ไม่เล็กไม่น้อยแล้ว ต้องการมีคนหนึ่งเฝ้าอยู่ข้างๆเขาแล้ว
เวลาไม่สามารถลบไปได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นไปแล้ว แต่จุดเริ่มต้นใหม่สามารถครอบคลุมได้สิ่งที่เจ็บใจพวกนี้ ธนัทหวังว่านัชชาเป็นคนที่สามารถทำให้เขาปล่อยลงความทุกข์พวกนั้น
ฉันไม่รู้… นัชชาน้ำตาไหล เธอเคยรู้สึกว่าสิ่งที่เธอได้เจอมันก็ไม่ยุติธรรมอยู่แล้ว แต่พอนึกถึงสิ่งที่เตชิตเคยผ่านมา ไม่รู้ว่าเป็นกี่เท่าของเธอ
ตอนนี้เธอโตขึ้นแล้ว ต้องการรับผิดชอบการกระทำของเธอ แต่ตอนนี้เขาแค่เป็นเด็ก
เขาสิ้นหวังแค่ไหน
ไม่น่าละเตชิตไม่เคยรับกรณีฟ้องร้องหย่าร้าง สิ่งที่ไปถึงจุดจำกัดมันก็ต้องมีผลกระทบ อาจเป็นเหตุผลนี้ทำให้เขาเข้าสู่อาชีพนี้ แต่ไม่อยากจะมีความทุกข์แบบเดิมอีกแล้ว
ที่จริงเธอไม่เคยรู้ดีหัวใจของผู้ชายคนนี้อย่างจริงจังเลย ผู้คนเราชอบแสดงความรู้สึกของตัวเองก่อนมาตลอด แต่ลืมไปฟังความรู้สึกของคนอื่น
ธนัทตบไหล่เธออย่างเบาๆ ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว เขาไม่ใช่คนที่อ่อนแอ คนที่เห็นอยู่ตอนนี้มันเป็นตัวจริงของเขา ฉันเล่าเรื่องพวกนี้ให้ฟังแค่อยากจะให้เธอเข้าใจ เตชิตเป็นผู้ชายที่มีนิสัยผู้นำสูง แต่ว่า ในหัวใจของมันสนใจเธอมาก ถ้าเธอไปง้อเขาก่อนมันก็คงจะไม่โกรธแล้ว
ตอนนี้นัชชาไม่สนใจอะไรอีกพยักหน้าทันที ฉันเข้าใจผิดเขาก่อน มันเป็นความผิดของฉัน
ธนัทเคยคิดว่าเธอน่าจะมีเคล็ดลับเล็กน้อย ไม่น่าคิดเลยว่าเธอเป็นเด็กหญิงที่ง่าย แบบนี้
ในทันทีก็เข้าใกล้นัชชาหน่อย เอางี้ดีกว่า ฉันไปเช็คว่าช่วงนี้มันไปทำอะไรแล้วค่อยบอกเธอ
ขอบคุณมากนะคะคุณธนัท นัชชาดีใจมาก
ธนัทเขย่ามือเขา เราเป็นพี่น้องกัน ต่อไปนี้อย่าเรียกฉันว่าคุณธนัทอีก เวลาเราอยู่สองต่อสองเรียกพี่ก็พอ
นัชชารู้สึกว่าอึดอัดเล็กน้อย แต่ก็พูดออกปาก พี่ธนัท
โอเค พักผ่อนเยอะๆก่อน เมื่อกี๊ฉันถามไอ้หมอปรัณแล้ว อีกสองวันเธอจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ไม่ต้องห่วงอะไร การประชาสัมพันธ์มีผลกับเตชิตอยู่
นัชชารู้สึกขอบใจมาก ยืนอยู่ทางประตูมองธนัทเดิกจากไปจนถึงมองมาเห็นตัวเขาจึงจะหันหลังกลับ
………….
ถ้าหากว่าเอยังกังวลเรื่องเล็กๆน้อนๆที่เคยเกิดขึ้นในหัวใจ งั้นธนัทมาครั้งนี้ทำให้เธอใจเย็น
หลังจากสองวันผ่านไปเธอออกจากโรงพยาบาล ปรัณได้เก็บยารักษาที่ไม่มีผลร้ายกระทบต่อร่างกายหลายอย่างให้เธอ เป็นยาที่ไม่มีขายในตลาดและเป็นยาที่วิจัยด้วยตนเองของศูนย์วิจัยบริษัทธาริม
นัชชารู้สึกว่าเธอไม่ได้ของอะไรจากเตชิต แต่เพื่อนของเขาดีมาก
ตั้งแต่เธอเข้าโรงพยาบาลจนถึงออกจากโรงพยาบาล เธอไม่เคยได้เจอเตชิตเลย ตอนนี้เรื่องนี้ยังไม่ผ่าน เธอไปบริษัทไม่ได้ เมทนีกับณัชชนม์ก็ห่วงเธอมาก เลยรับเธอกลับหมู่บ้านมีสุข
ผู้ชายคนนั้นราวกับว่าหายตัวไปจากชีวิตเธอ สถานการณ์ของสองคนนี้กลับมาเป็นที่เดิม
จนถึงวันหนึ่ง นัชชาได้อ่านข่าวคำแถลงบนเว็บไซต์ทางการของเตนัทลอว์เฟิร์ม
เนื่องจากช่วงคราวๆนี้ มีสื่อรายงานและเดากันมาหลากหลาย เตนัทลอว์เฟิร์มได้แถลงว่า:
๑. คุณนัชชาเป็นเจ้าหน้าที่ที่ทำงานในบริษัทของเตนัทลอว์เฟิร์ม แต่คุณนัชชาเข้ามาทำงานที่บริษัทเราไม่ได้ใช้วิธีที่สกปรก คุณนัชชาเข้ามาทำงานที่บริษัทเราด้วยการสัมภาษณ์จากการรับสมัครทางโซเชียลมีเดียที่ทางบริทจัดรับสมัครปีละสองครั้งของเตนัทลอว์เฟิร์ม ตอนนี้คุณนัชชายังไม่ผ่านช่ววงการทดลองงาน เลยไม่รู้ กฎที่ไม่ได้พูดถึง
๒. คนที่รับผิดชอบการฟ้องร้องหย่าร้างของคุณนัชชาไม่ใช่คุณเตชิต เป็นคุณณาศิสรับผิดชอบไว้ สามารถสอบถามคุณนัชชาได้
๓. ท่านประธาน ณ ผู้จัดการทั่วไปของเตนัทลอว์เฟิร์มคุณเชิต ไม่มีความสัมพันธ์นอกจากความสัมพันธ์การทำงาน
๔. สำหรับสื่อและคนที่เล่าสื่อรวมกับกระจายในเรื่องนี้ บริษัทเตนัทลอว์เฟิร์มจะสอบสวนต่อ การพัฒนาติดตามผลของเรื่องนี้รบกวนทุกท่านมาดูแลด้วย รบกวนทุกท่านให้ความสนใจกับเรื่องนี้ต่อไป
คำแถลงนี้สั้นๆ ต้นท้ายยังมีตราประทับอย่างเป็นทางการสีแดงของบริษัทเตนัทลอว์เฟิร์ม
นัชชาถอนหายใจในขนาดเดียวเธอยังชื่นชมความสามารถของเตนิช เขานึกถึงแผนการของดวิษอย่างล่วงหน้า
เธอคิดว่าดวิษถึงจะเลวร้ายมาก แต่ก็ไม่ควรใช้เด็กน้อยไปใช้ความเห็นอกเห็นใจของคนอื่น เธอยังมีรู้ดีเขาผู้ชายคนนี้เป็นคนที่อยากได้ผลงานแล้วใช้วิธีชั่วๆ เธอเจ็บใจเพื่อคุณปณิตา ปณิตาเป็นตัวหมากรุกหนึ่งของดวิษ
เขารักปณิตาจริงๆเหรอ
ไม่ เขาไม่เคยรักใครเลยนอกจากตัวเอง
นัชชานั่งบนโซฟาอย่างตกตะลึงในขณะเดียวกันมือถือที่อยู่ในมือดังขึ้น เธอได้รับข้อความเมื่อเปิดข้อความนี้มาก็ได้เห็นเป็นที่อยู่หนึ่ง：ห้อง VIP005 มิวส์คลับเฮาส์ เลขที่72 ถนนกิ่งทอง คืนนี้เตชิตจะอยู่ที่นี่
คนส่งข้อความ：ธนัท
นัชชาตะลึงสักนิด แล้วหัวใจตื่นเต้นมากอย่างรีบเร่งจนเต้นผิดปกติ
เธอจ้องมองข้อความนี้ไปสักพัก ปิดหน้าจอของมือถือแล้วทิ้งมือถือบนโต๊ะ ทิ้งตัวนอนบนโซฟาที่อยู่ข้างหลังเธอ สายตาก็มองเพดานที่อยู่ด้านบนอย่างสับสน
คืนนี้เขาอยู่ที่นั่น
ควรจะไปหรือไม่ไปดี
