คุณทนาย จดทะเบียนสมรสกัน – ตอนที่62 เรากลับบ้านกัน

ตอนที่62 เรากลับบ้านกัน

นัชชาเดินจากมา ไม่ได้กลับไปหาธนัท แต่กลับเดินออกจากคลับลำพังเพียงคนเดียว

หน้าคลับมีร้านสะดวกซื้อที่เปิดตลอด ดื่มเหล้าที่แรงไปขนาดนั้น ทำให้เธอเริ่มรู้สึกเวียนหัวและรู้สึกคอแห้ง เธอล้วงเอาเศษเหรียญในกระเป๋า เดินไปซื้อน้ำมาหนึ่งขวด

นั่งอยู่ตรงเก้าอี้หน้าร้าน ลมเย็นที่ผัดมา แต่ร่างกายเธอไม่รู้สึกหนาว แต่กลับรู้สึกร้อนแปลกๆ

นัชชาเผลอปลดกระดุมออก แล้วยกน้ำขึ้นดื่ม อยากที่จะดับความร้อนที่อยู่ในร่างกาย แต่ไม่ได้ผลกลับทำให้เธอรู้สึกร้อนขึ้นกว่าเดิม

เธอเผลอดึงคอเสื้อให้กว้างออก เพื่อที่จะไม่ให้คนอื่นเห็นเธอจับกำแพงแล้วเดินเข้าไปในซอยทางเดินแคบๆ

เธอรู้สึกเวียนหัว นอกจากเหล้ามันมีบางอย่างที่ทำให้เธอไม่มีสติ

เหมือนกับว่ามีมดเต็มตัวเธอ คันมาก เหมือนโดนกัดรู้สึกตัวร้อนๆ รู้สึกไม่สบายตัวไม่รู้จะปลดปล่อยยังไง

นัชชาแทบจะบ้ากับอาการที่ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้

เธอตั้งสติเปิดฝาขวดออก มือสั่นทำให้น้ำหกใส่ตัวเธอ น้ำเย็นที่โดนตัวก็ไม่ได้ช่วยทำให้เธอมีสติขึ้นมา

อึดอัด เหมือนโดนไฟเผา

เธอยกมือไปดึงเสื้อตัวเองออก ทำให้เห็นผิวที่ขาวเนียนของเธอ

เหมือนเธอจะโดนวางยาแล้ว

…………….

อีกฝั่ง นัชชาเพิ่งออกจากห้องไปเตชิตก็เดินตามมา กลับมาที่ห้องธนัท แต่กลับไม่เห็นเธอ

เขาสงสัย เดินเข้าไปนั่งที่โซฟา ธนัทมองเขา  นัชชาไปหาแก ได้เจอกันรึยัง 

เตชิตไม่ได้ตอบกลับ แยกแก้วขึ้นดื่มเพื่อปกปิดบางอย่าง

ธนัทรู้จักเขาตั้งแต่สมัยเรียน เขารู้ดีว่าเตชิตกำลังรู้สึกอะไร  แกไล่เธอไปอีกแล้วหรอ 

 เปล่า  ครั้งนี้เขาเปิดปากพูด

ธนัทไม่ได้พูดอะไรต่อ

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ สายตาของเขามองไปที่ประตู แต่คนที่วิ่งออกไปไม่กลับมาสักที

รอไปนานสักพัก เริ่มรู้สึกเป็นห่วง เห็นเตชิตอยู่ไม่เป็นสุข ถอนหายใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหานัชชา ไม่นานสายก็ถูกรับ เสียงแปลกจากปลายสายก็พูดขึ้นทั้งๆที่เขายังไม่ทันได้พูด

 พี่ พี่ธนัท…………… 

เสียงเธอเบามาก และหอบๆ ธนัทสีหน้าเปลี่ยนไปทันที  เธอเป็นอะไร 

ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ มองมาด้วยสายตาดุร้าย ทำให้นภัทรกับธาตรีไม่กล้าออกเสียง

 ฉัน เหมือนฉันจะเมาๆ 

ธนัทหันมองเตชิต  แกให้นัชดื่มหรอ 

ได้ยินดังนั้น เตชิตก็ลุกยืน เดินเข้าไปแย่งโทรศัพท์มาจากธนัท  เธออยู่ไหน 

………………..

ไม่ถึงห้านาที เขาก็เดินเข้ามาทางซอย ทางแคบที่ไม่ค่อยสะอาด ทางเดินมีเพียงไฟอ่อนๆ ไม่ไกลก็เห็นร่างของผู้หญิงคนนึง

ขายาวก้าวเดินเข้าไป ระหว่างนั้นก็ถอดเสื้อออกแล้วคลุมไปที่ตัวเธอ

เตชิตเห็นเธอนั่งม้วนตัว หน้าแดง สติที่ไม่อยู่กับตัวของเธอ

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้เมาแต่ถูกวางยา

แต่ตอนอยู่ในห้อเธอไม่ได้ดื่ม ก็มีแต่แก้วนั้นของเขา……………

พอนึกถึงการกระทำของเธอเมื่อครู่ เตชิตยื่นมือไปจับหน้าร้อนผาวของเธอ  ดื่มแทนฉันทำไม 

นัชชาที่ถูกยาทำจนไม่มีสติก็ไม่อยากปกปิดต่อไป มองดูใบหน้าที่คุ้นเคย ฟังเสียงที่คุ้นเคย ทำลายความรู้สึกที่ตึงเครียดเมื่อครู่ เสียงที่เต็มไปด้วยความน้อยใจ  ฉันได้ยินมาว่าพวกเขาจะวางยาคุณ…………… 

หัวใจเหมือนโดนต่อยไปหนึ่งที รู้สึกเจ็บปวด

เพราะฉะนั้น ที่เธอดื่มไม่ใช่ความบังเอิญแต่เธอดื่มเพื่อช่วยเขา ถึงแม้ว่าจะแค่ได้ยินมาเธอก็เต็มที่จะปกป้องเขา

ในใจรู้สึกเจ็บจี๊ด เพราะตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีใครปกป้องเขา ทุกคนเคารพ กลัวเขา มีแต่เธอที่ไม่คิดหน้าคิดหลังปกป้องเขา

 แล้วทำไมไม่บอก  ถ้าเธอพูดออกมา เหล้าแก้วนั้น เขาคงไม่ดื่มมัน และคงไม่ไล่เธอไป

นัชชาที่รู้สึกเสียใจ น้ำตาไหลออกมาถึงแม้สติจะไม่ครบถ้วน แต่ยังคงจำคำพูดทำร้ายจิตใจที่เขาพูดกับเธอ  ก็คุณบอกว่าคุณไม่รู้จักฉัน 

เขาเงียบไม่ได้พูดอะไรต่อ ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

เขาขยับตัวเข้าไปใกล้เธอ หยุดใกล้ริมฝีปากเพียงไม่กี่นิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น  ขอโทษ 

เขาไม่ใช่คนที่จะก้มหัวให้ใครง่ายๆ ไม่เอ่ยคำขอโทษใครง่ายๆ แต่ตอนนี้เขากลับเกลียดจนอยากชกตัวเอง

สายตานัชชาล่องลอย เตชิตจับท้ายทอยเธอแล้วจูบลงไปอย่างไม่ลังเล

ธนัทที่ยืนอยู่หน้าทางเข้าปากซอยตกใจกับทุกสิ่งที่เห็นตรงหน้า เขารีบเปลี่ยนไปมองทางอื่น

เขารู้ว่าเตชิตรักสะอาด โดยเฉพาะเรื่องที่โดนน้ำลายกันแบบนี้ ถ้าไม่ชอบจริงๆ เขาไม่มีทางจูบผู้หญิงคนไหน

นัชชารู้สึกเพียงว่าจูบของเขาเป็นเหมือนยาแก้ เงยหน้ารับจูบของเขา รู้สึกดีจนห้ามใจตัวเองไม่ได้

เป็นจูบที่เนินนานมาก นานจนนัชชารู้สึกจะละลายเป็นน้ำ

ลมเย็นที่พัดมาทำให้นัชชาตัวสั่น เตชิตถึงถอนจูบออก

สัมผัสที่ร้อนแรงหายไป ความร้อนในตัวเธอกลับมาอีกครั้ง นัชชายกมือไปคล้องคอเขา ริมฝีปากที่บวมแดง  ฉัน ร้อน…………. 

เตชิตอุ้มเธอขึ้น มองด้วยสายตาอ่อนโยน  เด็กดี เรากลับบ้านกัน 

เขาเดินออกมาแล้วหยุดอยู่ข้างธนัท พูดขึ้น  ให้คนกักตัวธยาน์ไว้ 

ธนัทนิ่งอึ้งไปสักพัก แต่ก็พยักหน้ารับ  โอเค ฉันรู้แล้ว 

พูดจบเขาก็มองไปที่นัชชา  จะให้ไปเอายาที่ปรัณมั้ย 

เตชิตตอบกลับโดยไม่ลังเล  ไม่ต้อง