ตอนที่75 คำสารภาพรักของนภันต์
อุบัติเหตุในครั้งนั้นก็ผ่านมาเดือนครึ่งแล้ว หลังจากที่ตำรวจสรุปผล เวทิดาจากที่ถูกพักงานก็เปลี่ยนเป็นไล่ออก มันเป็นผลลัพธ์ที่คาดเดาได้ แต่ก็ทำให้คนอดรู้สึกตกใจไม่ได้
แต่ตั้งแต่เริ่มแรกไม่มีใครคิดว่าเวทิดาจะโดนไล่ออก แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานทุกคนก็คงจะเห็นต่างจากเดิม
วันที่ออกเวทิดากลับมาเก็บของที่บริษัท และเผชิญหน้ากับนวียาคนที่มารับตำแหน่งแทนเธอ นัชชากับแก๋ที่เพิ่งกลับจากกินข้าวเที่ยง ในห้องส่วนใหญ่ยังเป็นโต๊ะที่ว่างอยู่ เดินเข้ามาก็เห็นเวทิดาที่อุ้มกล่องกระดาษกำลังเดินออกมาจากห้อง
พวกเขาเผชิญกันซึ่งๆหน้า จะให้แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นก็ทำไม่ได้
เวทิดาเห็นนัชชาก็อึ้งไปสักพัก แต่ก็แกล้งเปลี่ยนเป็นหน้านิ่งแล้วแสยะยิ้ม นัชชา ไม่นึกว่าฉันจะเสียงานโดนไล่ออกเพราะเธอ
นัชชาสีหน้าไม่เปลี่ยน และไม่อยากทำตัวให้เกียรติเธอเหมือนเมื่อก่อน ในเมื่อเธอไม่ใช่หัวหน้างานของฉันแล้ว เวทิดา ที่เธอโดนไล่ออกไม่ใช่เพราะฉัน เป็นเธอเองที่เคลียร์คดีไม่เรียบร้อย เป็นเพราะคดีของเธอทำให้ฉันมีปัญหาไปด้วย เธอไม่รู้สึกผิดแล้วยังจะมาโทษฉัน มันเป็นการตัดสินใจของบริษัท เธอไม่เห็นหรอ
เธอนึกไม่ถึงว่านัชชาจะโต้ตอบ เวทิดาอึ้ง แต่ก็ยิ้มเยาะ เธอพูดเหมือนเรื่องมันง่ายเนอะ ถึงมันจะเป็นความผิดของฉันแต่ก็น่าจะถึงขั้นโดนไล่ออก เป็นฝีมือเธอเองไม่ใช่หรอที่จงใจเล่นงานฉัน เพราะเธอมีความสัมพันธ์ลับกับคนใหญ่คนโต ฉันขอเตือนไว้สักวันเธอจะเจอแบบฉัน
นัชชามองดูหน้าที่เต็มไปด้วยความแค้นของเธอ ไม่ได้รู้สึกแปลกใจเพราะตั้งแต่เธอทำงานมาเวทิดาก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบเธอ ตอนนี้เธอก็ยังเป็นแบบนั้น
ทำไมเธอไม่รู้สึกผิดอะไรบ้างเลย
นัชชาไม่ได้ตั้งใจเถียงกับเธอ และรู้ว่าถึงจะเถียงไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา เอียงตัวหลบทางให้เธอ พูดไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาได้ เธอไปเถอะ
กำลังจะเดินจากไป เวทิดาตั้งใจชนเธอ มันแรงมากจนเธอเซ แก๋ที่ยืนอยู่ข้างหลังช่วยพยุงเธอ
เห็นเธอเดินจากไปแบบหน้าชื่นตาบาน แก๋โกรธยกหมัด ถ้าจะบ้า……………
ประธานที่นั่งดูเห็นภาพการกระทำทั้งหมด เตชิตที่เห็นนัชชาโดนชนจนเซ สายตาไม่พอใจ ต่อสายหาตรัณ ให้คนกักตัวเวทิดาไว้
กักตัวหรอ ตรัณไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร ยังไม่รอให้เขาได้ถามต่อ เตชิตก็พูดขึ้น ต้องให้ฉันสอนมั้ย ว่าแกต้องทำยังไง
สายถูกตัดไป ตรัณที่ไม่เข้าใจอะไรเลยแต่ก็ต้องทำตามี่เขาสั่ง
เวทิดาที่เพิ่งออกจากลิฟท์ ในมืออุ้มเอกสารไว้ ยังไม่ทันที่เธอจะได้ขึ้นรถก็สะดุดล้ม ข้าวของกระจัดกระจาย
เธอหันไปมองรปภ.ที่ยืนอยู่หน้าประตู แกไม่มีตาหรอ
เขาหน้านิ่ง และพูดแบบไม่จริงใจ ขอโทษ
เวทิดาไม่มีทางเลือก เธอลุกขึ้น ถุงน่องเป็นรู เข่าเธอช้ำ และฝ่ามือก็เป็นแผลถลอก แต่ก็ต้องเก็บของให้เรียบร้อย
เธอเก็บของแล้วปัดฝุ่นไปด้วย เก็บของไปมาเธอก็นึกขึ้นได้ว่าเธอชนนัชชาเมื่อกี้ เธอชะงัก
หรืออาจเป็นเพราะว่า…………..
เธอตาโต ไม่กล้าโมโห อิจฉา แทนที่ด้วยอาการหวาดกลัวกับไม่น่าเชื่อ เธอทำให้ใครไม่พอใจกันแน่…………….
เวทิดาไม่กล้าอยู่นาน เธออุ้มของแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็วโดยไม่หันหลังกลับมามอง
…………………..
นภันต์ที่กำลังจัดเอกสารเกี่ยวกับคดีของนิพิฑ และเรื่องที่คาดไม่ถึงคือก่อนหน้าขึ้นศาล คนของบริษัทเจมี่บอกว่าจะยอมรับเงื่อนไขและต้องการเจรจายอมความ
นภันต์คิดทางออกตอนจบไว้มากมาย แต่นึกไม่ถึงว่ามันจะจบแบบนี้
นัชชาก็รู้สึกแปลกใจเหมือนกัน แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องให้เจ้าของคดียอมตอบตกลงด้วย นิพิฑขอเวลาคิด1คืน สุดท้ายก็ตอบตกลงยอมความ
คดีที่ใช้เวลาในการเตรียมตัวมานานแต่ก็ต้องมาจบด้วยวิธีการที่ง่ายๆแบบนี้ นัชชายังไม่ทันใด้ตั้งตัว ตอนที่มาเจรจา จรณ์ไม่ได้มาแต่เปลี่ยนเป็นตัวแทนอีกคนที่มา
นัชชารู้สึกแปลกใจ หรือว่าการที่เขายอมความอาจจะเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ
หลังจากที่นิพิฑได้เงินชดเชยเขาดีใจมาก รู้สึกขอบคุณนภันต์กับนัชชาอย่างสุดใจ นภันต์ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแต่ให้เขาใช้ชีวิตที่เหลือให้ดีๆ
ทางกลับมา นัชชาเงียบไม่พูดอะไรตลอดทาง พอถึงชั้นจอดรถเตนัท นภันต์ถามเธอ แปลกจากเลยใช่มั้ย
นัชชาพยักหน้า ใช่ค่ะ รู้สึกเหมือนการที่จรณ์ตัดสินใจเลือกทั้งนี้ มันเหมือนไม่ใช่ตัวเขา
นภันต์เขาก็คิดแบบนั้น จรณ์ที่ปฏิเสธมาตลอด มันแปลกมากที่เขาเลือกทำตาม แต่……………….
ปิดคดีไปแล้ว กลับไปพักผ่อนดีๆ หลังจากนี้ก็ไม่ต้องห่วงว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น แค่นิพิฑพอใจก็พอแล้ว เขายิ้ม คดีแรกของเธอ ไม่ว่าออกมามันจะร้ายหรือดีเธอก็ต้องยอมรับมัน
มันก็ไม่ได้ถือว่าเลวร้าย อย่างน้อยนิพิฑก็พอใจ นัชชายื่นมือมานวดท้ายทอย ฉันแค่คิดว่าจรณ์เขามาแปลก
นภันต์มองการกระทำของเธอ ยกคิ้ว เมื่อยคอหรอ
ค่ะ ก้มมองเอกสารมากมายขนาดนั้น ไม่เมื่อยก็แปลกแล้ว
นัชชาไม่ได้คิดอะไรมาก เธอก็ยังคงนวดต่อ แต่ทันใดนั้นก็มีมือใหญ่กดลงมา เธอตกใจหดคอแล้วหลบหนี นภันต์จับข้อมือเธอไว้
นัชชาตกใจติดอ่าง ทะ ทนายนภันต์คะ
เธอออกแรงสะบัดหนี นภันต์จับเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย หลังจากคดีนี้ จะมีการสอบข้าม เธอก็ไม่ต้องมีทนายพี่เลี้ยงอย่างฉันแล้ว
นัชชาตกใจ ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการจะสื่ออะไร
นภันต์พยายามพูดตรงๆให้เข้าใจมากกว่าเดิม นัชชา เวลาที่ทำงานร่วมกันที่ผ่านมา ผมดูแลคุณเป็นพิเศษ ถึงแม้ว่าหลังจากนี้ผมจะไม่ใช่พี่เลี้ยงทนายคุณแล้ว แต่ผมก็หวังว่าพวกเรายังจะได้เจอกันบ่อยๆ
นัชชารับรู้ได้ว่าคำพูดนี้มีความหมายอื่นซ่อนอยู่ แต่มันเป็นเพราะว่าเธอรู้มันเลยทำให้เธอตื่นกลัวมากกว่าเดิม ทนายนภันต์ คุณพูดอะไรของคุณ เราเป็นเพื่อนร่วมงานก็ต้องเจอกันอยู่แล้ว สำหรับฉันคุณเป็นเหมือนรุ่นพี่ที่ฉันนับถือมาตลอด
เธอพยายามหาข้ออ้างและปฏิเสธทางอ้อม แต่เขาก็ยังมุ่งมั่นที่จะสารภาพ ทำให้มันต้องตกอยู่ในสถานการณ์อึดอัด
บรรยากาศภายในรถเงียบสนิท นัชชาตั้งสติแล้วหันมาบอกเขา คุณช่วยปล่อยมือฉันก่อนได้มั้ยคะ
