วางใจเถอะ ถ้าชีวิตของฉันด่วนตายจากไป ก็จะลากคุณเข้าไปในโลงศพด้วยกัน
บรรยากาศภายในเปลี่ยนกลายเป็นคลุมเครือกำกวม และน้ำเสียงของธาวินก็เหมือนว่าจะหนักหน่วงขึ้นอยู่หลายส่วน
ธิชาร่างกายเกร็งแน่น มีความรู้สึกตระหนักได้ว่าเขานั้นน่าจะเริ่มทำแล้ว
อย่างไรก็ตามเธอรอมาสักพักใหญ่แล้ว ธาวินมีท่าทีถ่วงเวลาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
เขากระทำการอย่างเอื่อยเฉื่อย เกือบจะพรมจูบไปทั่วทั้งร่างกายของเธอ ธิชาที่อยู่ด้านล่างกายของเขานั้นอ่อนยวบเหมือนแอ่งน้ำหนึ่งแอ่ง……
เขาอยู่ดีๆก็พลิกกายมานอนข้างกายเธอ และโอบกอดร่างกายอันเปลือยเปล่าของเธอไว้ในอ้อมแขน
ธิชาไม่รู้สาเหตุ จึงไม่กล้าพูดออกไป
ขณะตอนที่เธอรออย่างเงียบงันอยู่นั้นเอง……นึกไม่ถึงว่าจะมีเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของผู้ชายเปล่งกลับมา
ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความงุนงง ประหลาดใจในสิ่งที่คาดไม่ถึง
นึกไม่ถึงเลยว่าธาวินจะผล็อยหลับขณะที่กอดเธอแบบนี้
และดูเหมือนกับว่า……ยังหลับสนิทด้วย?
ธิชารู้สึกสับสน ไม่รู้จะตอบโต้ยังไงออกมา แท้จริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ผู้ชายที่แทบจะอยากมีสัมพันธ์กับเธอตลอดเวลา…..ไม่คิดว่าแค่จูบลูบคลำก็พอใจแล้ว?
หรือคงเพราะเธอเพิ่งจะกลับตระกูลธนาภูวนัตถ์เป็นคืนแรก
……
ในคืนนั้น สุดท้ายธิชาก็หลับไปอย่างหงุดหงิดไม่สบายใจ
หลังจากที่รอเธอตื่นขึ้นมา เดิมทีคิดว่าเมื่อคืนความสงบนิ่งของธาวินนั้นคงจะแค่เรื่องคาดไม่ถึงเท่านั้นเอง วันนี้รอให้เขากลับมาปกติก่อนก็คงจะเริ่มการทรมานต่อไปแล้วละ
แต่ทว่าตอนที่เธอตื่นขึ้นมานั้นธาวินก็ออกไปข้างนอกเรียบร้อยแล้ว และไม่ได้ทิ้งข้อความอะไรไว้ด้วย
ป้าจันขึ้นมาส่งอาหารยามสายให้เธอ และยังถามด้วยความเป็นห่วง คุณหนูวันนี้ไม่มีเรียน มีเตรียมจะไปทำอะไรหรือเปล่าคะ?
ธิชาส่ายหน้า
เธอไม่ได้คิดว่าจะทำอะไร
ช่วงที่ผ่านมาเดิมทีได้ถือครองธุรกิจของไพลินครั้งหนึ่ง ได้เรียนรู้การจัดการธุรกิจ แต่หลังจากเรื่องนั้น อำนาจที่อยู่ในมือของเธอนั้นก็ถูกไพลินยึดกลับไปโดยปริยาย ตอนนี้เวลาที่ธอไม่มีเรียนก็ไม่มีเรื่องจะต้องทำเป็นธรรมดา
ธิชาผ่านวันเวลาที่เรียบง่ายอยู่ในคฤหาสน์เป็นเวลาสองวัน
สองวันนี้ธาวินเหมือนว่าจะยุ่งมาก กลับมาตอนค่ำก็ดึกมากแล้ว
ธิชารอเขาสะสมแรงตัวเองให้ได้ก่อน…..แต่ก็รอเท่าไหร่ก็ไม่ถึงสักที
คืนนี้ธาวินกลับมาเวลาประมาณห้าทุ่ม
ห้องครัวเตรียมอาหารค่ำ เขานั่งอยู่ที่ห้องอาหารกินอาหารมื้อค่ำ และพลั้งปากกำชับให้ธิชาลงมา
ให้คนรับใช้ขึ้นไปแจ้ง ธิชาได้ฟังแล้วจึงลงมาด้านล่าง
ในใจคิดมาโดยตลอดว่าสองวันที่ผ่านมานี้เขาคงจะยุ่งมาก ไม่มีเวลาจะมาสั่งสอนเธอ สุดท้ายคืนนี้ก็คงว่างแล้ว……
พอเธอเข้ามาในห้องอาหารเห็นธาวินกำลังเกี๊ยวหนึ่งชาม เหมือนว่าคงจะหิวมากจริงๆ กินรวดเร็วมาก
ธาวินเห็นเธอเข้าแล้วเลยเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงราบเรียบ: นั่งสิ
เขาหันศีรษะกลับไปสั่งคนรับใช้ นำมาให้คุณหนูอีกชาม
ธิชานั่งอย่างอึดอัดอยู่ฝั่งตรงข้ามของเขา กินเกี๊ยวเข้าไปสองชิ้น เพราะว่าจิตใจกระวนกระวาย เลยไม่รู้ว่ากินเกี๊ยวไส้อะไรเข้าไป
จนธาวินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย: พรุ่งนี้เลิกเรียนกี่โมง
ธิชาตกตะลึง พูดตามความจริง: พรุ่งนี้มีเรียนเช้า กลางวันก็เลิกเรียนแล้ว แต่ว่าฉันจะต้องไปโรงพยาบาลเยี่ยมแม่ของฉัน……
ธาวินตอบ อือ ออกมา คุณออกจากโรงพยาบาลมาหาฉันที่บริษัทด้วยตัวเองนะ ตอนเย็นมีงานเลี้ยง
ธิชาสับสนงงงวยมากขึ้น เมื่อก่อนธาวินแทบที่จะไม่เคยพาเธอออกงานสังคมใดๆเลย คงจะไม่ชอบให้เธอขายหน้า อยู่ดีๆจะมาเตรียมการแบบนี้ขึ้นมาได้ยังไงกัน?
เธอในใจเกิดความสงสัย ถามเสียงเบา: ไม่ไปได้หรือเปล่า……
ธาวินเขวี้ยงช้อนซุปลงมา เพล้ง ใบหน้าอันหล่อเหลาแสดงออกว่าทนไม่ได้อีกต่อไป เลี้ยงคุณจนโตขนาดนี้ ออกสังคมเป็นเพื่อนฉันมันไม่ใช่หน้าที่ของคุณอย่างนั้นเหรอ?
ธิชาถูกเขาดุจนไม่กล้าเปล่งเสียง
นานพักใหญ่จึงค่อยๆพูดออกมาอย่างอ่อนโยนใส่ใจ: ไปก็ไป คุณอย่ามารังเกียจที่ฉันสร้างปัญหาให้คุณเพิ่มก็แล้วกัน……
ธาวินก็กินเกี๊ยวของเขาต่อ กล้าสร้างปัญหาให้ฉันละก็จะหักขาคุณทิ้งซะ!
ท่าทางของเขาถึงแม้จะดูดุร้าย แต่ธิชารู้สึกว่าจากน้ำเสียงของเขานั้นไม่ได้แสดงออกถึงความโกรธเลย
เธอกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ
ดูจากนิสัยใจคอของธาวิน
เธอหนีจากเขาไปอย่างโจ่งแจ้ง แล่นไปหาศัตรูของเขาดนัยกฤต……
และยังก่อความวุ่นวายให้คนรอบข้างสับสนวุ่นวายกันไปหมด
ถึงธาวินจะไม่ถึงกับฆ่าเธอ แต่อย่างน้อยจะต้องถลกหนังเธอออกมาถึงจะคลายโมโหลงไปได้บ้าง
แต่ว่าเธอกลับมาได้สามวันแล้ว ธาวินไม่เพียงแต่ไม่ใช้เวลากับเธอ แม้แต่หลับนอนกับเธอก็ยังไม่ทำ……
ความจริงแล้วธิชานั้นรับไม่ได้กับความรู้สึกร้อนรุ่มหงุดหงิดใจแบบนี้
เธอกัดริมฝีปากล่างอย่างดุร้าย รีบตรงเข้าไปเอ่ยปากถามเขา คุณใจเย็นลงแล้วใช่ไหม หลายวันมานี้……เหมือนว่าคุณจะยุ่ง ไม่มีเวลามาสนใจฉัน……
ธาวินขมวดคิ้ว ใจเย็นอะไรกัน?
เธอกะพริบตา ก็……ก็หลายวันก่อน……
ธาวินมองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า ฉันไม่ได้พูดไปแล้วเหรอ? ถ้าคุณกลับมาอย่างว่าง่าย ฉันจะถือซะว่าเรื่องที่แล้วมาก็แล้วกันไป ทำไม หรือว่าคุณไม่ชอบวันนั้นที่ตรอกด้านหลังโรงเรียนของคุณเย็ดกันตื่นเต้นไม่พอ ยังอยากจะเล่นอะไรที่เร้าใจน่าสนุกมากกว่านี้?
ธิชาหน้าแดงก่ำขึ้นมา เธอเขินอายจนคอร้อนผ่าวขึ้นมา สายตาสอดส่องระแวดระวังมองไปทั่วทุกทิศทาง โชคยังดีที่ไม่มีคนรับใช้เดินไปเดินมาอยู่ใกล้ๆบริเวณห้องอาหาร
เธอเลิกคิ้ว ทนไม่ไหวจนต้องบิดนิ้วมือของตัวเอง
ผ่านไปสักพักใหญ่ถึงจะมีเสียงบ่นเล็กๆออกมา คุณไม่พูด ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าคุณหายโกรธแล้วหรือยัง
ธาวินเหล่ตามอง รอยยิ้มบนใบหน้าอันหล่อเหลาแปรเปลี่ยนเป็นความทะลึ่งลามกอยู่หลายส่วนขึ้นมาทันที หายแล้ว หลังจากวันนั้นทำเสร็จเรียบร้อย…..ก็อารมณ์ดีขึ้นมาหลายส่วน แถมคุณก็แน่นซะขนาดนั้น เค้นซะจนผมเคลิบเคลิ้มจนจำอะไรได้ไม่ชัดเจน ความเกลียดชังเก่าใหม่ก็เลยหายไปหมดเลย
ธิชาขุ่นเคืองจนแทบจะกระอักเลือด คุณ……คุณนี่มันหน้าไม่อายจริงๆ! สถุล!
