อี๊ฟนั้นอยู่ข้างกายท่านดนัยมาเป็นเวลาไม่น้อยแล้ว แต่นี่ก็ถือเป็นครั้งแรกที่เห็นเขาโมโหเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้
ท่านดนัยในสายตาของเธอนั้นไม่ถือว่าเป็นคนนิสัยดีอะไรมากมาย แต่ปกติแล้วเขานั้นไม่ใช่คนที่อารมณ์แปรปรวน แต่สมมติว่าโกรธขึ้นมา ก็คงจะต้องมีคนที่ต้องตายอย่างน่าอนาถอยู่บ้าง
แต่ว่าแต่การโมโหเพราะผู้หญิงนี่…… อี๊ฟเพิ่งจะเห็นเป็นครั้งแรกจริงๆ
ดังนั้นก็เลยถูกทำให้รู้สึกกลัวอยู่บ้าง นอกจากทำตามคำสั่งแล้วยังจะสามารถทำอะไรได้อีกละ
เธอมองไปที่ร่างกายที่ขาวผ่องบอบบางของธิชา แก้มแดงเหมือนจะลวกได้ ในใจทำไมจะไม่ใช่ถูกบังคับอย่างไม่เป็นธรรม
ธิชาร้องไห้ออกมาทั้งอายทั้งโกรธจนอยากจะตาย
เธอทำไมจะไม่ใช่การได้รับความไม่เป็นธรรมยิ่งใหญ่ขนาดนี้……
ท่านดนัยไม่เคยสั่งให้เธอรับใช้ใครมาก่อน……
ยิ่งไปกว่านั้น นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง
อี๊ฟนั้นไม่กล้าละเมิดคำสั่งของดนัยกฤต มือทั้งสองที่อ่อนนุ่มไร้กระดูกเคลื่อนไปยังบนหน้าท้องของธิชา
ขณะที่มือกำลังค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นไป ธิชาเต้นตุบๆเหมือนปลากำลังจะตาย
อย่ามาแตะต้องฉัน คุณอย่ามาแตะต้องตัวฉัน!
อี๊ฟเอ่ยปากโน้มน้าวเธออย่างระมัดระวัง พยายามที่จะปลอบโยนความรู้สึกของเธอ
คุณธิชา คุณผ่อนคลายสักหน่อยเถอะ คำสั่งของท่านดนัย ไม่มีใครกล้าต่อต้านหรอก ฉันเพียงแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น…..คุณอดทนหน่อย ไม่นานก็ผ่านไปแล้ว……
ธิชาไม่เต็มใจที่จะประนีประนอม แต่ว่าอี๊ฟนั้นโน้มตัวลงมาบนร่างกายของเธอ เหมือนกับสุนัขที่เขาเลี้ยงไว้จนเชื่องแล้ว
เขาให้ทำอะไร เธอไม่กล้าที่จะต่อต้าน
เธอลูบไล้ร่างกายของธิชา แม้กระทั่งจูบเธอ……
รายละเอียดอื่นๆนั้น สำหรับธิชาแล้วไม่อยากจะจดจำทั้งหมดเลยแม้แต่น้อย
น่ากลัวเกินไป……
เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าดนัยกฤตทำไมถึงใช้ผู้หญิงคนหนึ่งมาสร้างความอับอายให้กับเธอ
หรือว่าความปรารถนาของเขาในอดีตเหล่านั้นเป็นเรื่องหลอกลวงอย่างนั้นหรือ
ทำไมเขาถึงทำกับเธอแบบผิดปกติ ทารุณเธอเองก็ด้วย
และยังให้ผู้หญิงคนหนึ่งมาทำแบบนี้กับเธออีก……
……
อี๊ฟพยายามอย่างเต็มความสามารถที่สุดแล้ว แต่ว่าตอนที่ถึงจุดหัวเลี้ยวหัวต่อสุดท้ายนั้น ขาทั้งสองข้างของธิชาก็หนีบชิดติดกันแน่น เธอไม่สามารถยินยอมการกระทำฝ่ายเดียวที่จะเข้าไปในกายเธอได้
คุณธิชา คุณอย่าทำแบบนี้ได้หรือเปล่า? คุณให้ความร่วมมือสักหน่อย พวกเราถึงจะได้รับความทุกข์น้อยลงหน่อย คุณเชื่อฟังหน่อย ฉันรู้ว่าคุณอับอาย แต่ใครใช้ให้คุณไปยั่วโมโหท่านดนัยกัน ท่านดนัยออกจะรักคุณมากขนาดนั้น ฉันไม่เคยเห็นเขาทุ่มเททั้งหัวใจให้กับผู้หญิงคนไหนแบบคุณมาก่อน……
คำพูดของอี๊ฟเหมือนจะทำให้เธอฟื้นคืนสติขึ้นมาเล็กน้อย
ธิชาร้องไห้จนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยน้ำตา เธออับอายและโศกเศร้า ร้องไห้สะอึกสะอื้นอ้อนวอนเขาด้วยความหวังอันริบหรี่ ดนัยกฤต ฉันผิดไปแล้ว เป็นฉันเองที่มองไม่เห็นความหวังดีของคนอื่น ฉันยอมรับความผิดของตัวเองแล้วได้ไหม? ต่อไปคุณอยู่ห่างจากฉัน อย่ามาแปดเปื้อนกับผู้หญิงเลวทรามแบบฉันอีกเลย ขอร้องละคุณปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันรับไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉันจะอาเจียนออกมาอยู่แล้ว……
ดนัยกฤตที่นั่งดูการแสดงนี้ตั้งแต่ต้นจนจบอยู่บนโซฟานั้น ท้ายที่สุดก็มีปฏิกิริยาตอบกลับออกมา
เขาดื่มเหล้านอกที่ตั้งอยู่บนโต๊ะลงไปครึ่งแก้ว ลุกขึ้นมาไม่เร็วไม่ช้าจนเกินไป ขาเรียวยาวเดินตรงเข้ามาถึงเก้าอี้ยาว
เขาใช้นิ้วอันเรียวยาวเชยคางของธิชาที่ร้องไห้น้ำตานองหน้าขึ้นมา จะอาเจียนออกมาแล้วใช่หรือเปล่า? อี๊ฟ ดูเหมือนว่าคุณจะปรนนิบัติได้แย่มากจนคุณธิชารู้สึกไม่สบายกายได้ขนาดนี้ คุณพูดมา ฉันควรจะจัดการกับคุณยังไงดี?
อี๊ฟหน้าซีดเหมือนกับผักต้ม
ธิชาน้ำตาไหลนองหน้าสะอึกสะอื้น เงยหน้าขึ้นมาอย่างยากลำบาก มองไปที่เขาอย่างอ้อนวอน ไม่ใช่ความผิดของเธอ อย่าไปดุด่าเธอเลย เป็นปัญหาของฉันเอง ทั้งหมดเป็นปัญหาของฉัน คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันไม่ชอบอะไรแบบนี้จริงๆ……
จากความรู้ที่ตื้นเขินของเธอ เธอคิดว่าเรื่องบนเตียงของธาวินก็ถือว่าวิปริตทุกกระเบียดนิ้วอยู่แล้ว
แต่ธาวินก็คงไม่วิปริตจนถึงขั้นให้เธอกับผู้หญิงคนอื่นมาปรนนิบัติรับใช้เขาในเวลาเดียวกันได้
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงให้ผู้หญิงหนึ่งคนกับเธอ……
อี๊ฟนั้นเหมือนนั่งอยู่บนกองไฟ
ธิชารู้สึกคลื่นไส้ แต่เธอนั้นทำไมถึงไม่ปฏิเสธ
ธิชาร้องไห้จวนจะขาดใจ แต่เธอกลับไม่ร้องไห้
เธอก็แค่คงจะไม่กล้าละมั้ง……
เธอมองสภาพการณ์ที่หาทางออกไม่ได้แบบนี้ แทบจะไม่สนใจด้วยซ้ำไปว่าจะถูกผู้ชายพาลโกรธเคืองไปลงกับคนอื่น
อี๊ฟพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ: ท่านดนัย ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าคุณธิชานั้นทำผิดอะไร แต่ว่าอย่างน้อยหลังจากนี้ เธอก็รู้ตัวว่าผิดแล้ว เธอรู้สึกผิดแล้วจริงๆ คุณก็ให้อภัยเธอครั้งนี้เถอะ คุณธิชา ในใจของท่านดนัยนั้นรักคุณมาก คุณรีบพูดจานุ่มนวลสักหน่อย บอกท่านดนัยไปว่าจากนี้ไปคุณไม่กล้าแล้ว ขอให้ท่านดนัยถอนคำพูดเถอะ……
ธิชานั้นไม่สามารถพูดคำเหล่านั้นออกมาได้
เธอรู้ดีว่าทำไมดนัยกฤตถึงพาลโกรธขนาดนี้
แต่ว่าคำพูดเหล่านั้นไม่สามารถเอากลับมาได้
เธอต้องกลับไป
ต้องดึงดันกลับไปอยู่ข้างกายไอ้สารเลวธาวินนั่น
เธอนั้นจะมีสิทธิ์พูดว่าไม่กล้าทำอะไรแบบนั้นอีกที่ไหนกัน
เธอทำได้เพียงหลั่งน้ำตาอย่างหมดรูป พูดซ้ำไปซ้ำมา: ฉันรับไม่ไหวแล้ว ฉันไม่ชอบจริงๆ…… รอยยิ้มที่มุมปากของดนัยกฤตมองทะลุให้เห็นถึงความโหดร้ายที่ไม่เคยเจอะเจอมาก่อน
เขาปลดเธอเข็มขัดที่รัดเธอเอาไว้ พลิกตัวของเธอและกอดไว้ในอ้อมกอดแน่น
ตอนที่ธิชาคาดหวังกับตัวเองว่าบางทีอาจจะได้รับการปลดปล่อย
เขาพันธนาการร่างกายท่อนบนเธอไว้ในอ้อมกอดของตัวเอง และใช้มือของตัวเองแยกขาทั้งสองข้างของเธอออก
สายตาของอี๊ฟตกตะลึงอย่างหาอะไรเปรียบไม่ได้
เขาชำเลืองมองดูเธอ ทำเป็นตะลึงโง่อะไรอยู่ได้ ไม่มีอนาคตเหมือนกับเธอหรือยังไง? ยังไม่รีบไปหยิบไอ้นั่นมาอีก ต้องการให้ฉันสอนว่าใช้ยังไงหรือเปล่า?!
อี๊ฟนั้นไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ใบหน้าเธอแดงไปจนถึงใบหูเม้มริมฝีปากแน่น
คิดสับสนอลหม่านไปหมด ไปเอาไอ้นั่นมา……
ท่านดนัยให้เธอเอาอะไรกันแน่
หรือว่า……
หรือว่าจะให้เธอรับเอาของแบบนั้น….สองหัวแบบนั้น……
หรือจะเป็นไวเบรเตอร์……
