เธอยิ้มเบาๆ และยกคางขึ้น เตือนเขาว่า: อย่างที่คุณออกัสกล่าว การแต่งงานครั้งนี้เป็นเพียงแค่ข้อตกลงกันก็เท่านั้น ได้ในสิ่งที่ต้องการเท่านั้น ในเมื่อฉันไม่มีสิทธิ์ถามเรื่องส่วนตัวของคุณออกัส ถ้างั้น คุณออกัส ย่อมไม่มีสิทธิ์มาถามเรื่องส่วนตัวของฉัน ไม่ใช่เหรอ?
ดวงตาค่อยๆหรี่ลง ออกัสจ้องมองเธออย่างเย็นชา สายตาเย็นชาสุดขีด แทบจะแช่แข็งให้คนตายได้
ทำไม คุณออกัสไม่คิดว่าสิ่งที่ฉันพูดไปมีเหตุผลบ้างเหรอ? เธอไม่ได้กลัวเขา เพียงแค่ถามกลับ
คุณหญิงเชอร์รีนโปรยเสน่ห์อยู่ข้างนอก ยังอยากจะให้ผมทำเป็นมองไม่เห็น คุณทำเหมือนกับว่า คุณออกัสตายแล้วงั้นเหรอ? น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำของเขาพรั่งพรูออกมาจากปากแล้ว
ได้ยินดังนั้น เชอร์รีนก็ค่อยๆพูด: คุณหญิงเชอร์รีนก็คือคนๆหนึ่ง ไม่ใช่สิ่งของวางโชว์ ไม่ใช่เหรอ?
ควันสีขาวพุ่งออกมา ควันตลบจนดวงตาของเขาหรี่ลง เสียงต่ำและนุ่มลึก พร้อมแฝงคำเตือนเล็กน้อย: คุณหญิงเชอร์รีน ถ้าอยากรักษาลูกในท้องเอาไว้ ก็อย่าพยายามยั่วยุข้ามเส้นขีดจำกัดของผมเลย……
กลิ่นควันบุหรี่นั้น สำลักจนเชอร์รีนน้ำตาไหลเล็กน้อย กำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว พูดเสียงต่ำ ยิ้มเยาะอย่างเย็นชา: ในเมื่อคุณกำลังข่มขู่ด้วยชิปต่อรอง ฉันจะไม่เข้าใจได้ยังไงล่ะ?
ดวงตาของเขาดุเดือดขึ้น หน้าตาเย็นชาขึ้นทันใด อาการวุ่นวายใจที่จู่โจมนั้นก็ฝังเขาให้จมลง สูดควันบุหรี่อย่างรุนแรง
เดิมทีก็ไม่อยากให้ทะเลาะกันจนบรรยากาศรู้สึกอึดอัดเช่นนี้ แต่กลับว่ายิ่งทำให้รู้สึกอึดอัดยิ่งขึ้น……
ก้มหน้าลง เธอมองไปที่นิ้วเท้าของเธอ ใจลอย
ทำไมต้องลองเชิงเขาอีกล่ะ?
เห็นได้ชัดว่า คนที่เขารักคือคุณป้า และเธอก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าสิ่งของที่เอาไว้แลกเปลี่ยน
แต่ทุกข้อตกลงล้วนก็มีจุดมุ่งหมายของมัน อย่างเช่น เป้าหมายของเธอก็คือปกป้องเด็กในท้อง แล้วเขาล่ะ?
รู้แล้วไม่ควรถาม เธอกลับเงยหน้าขึ้น และถามออกไปว่า: ข้อตกลงเช่นนี้ เบื้องหลังแล้วคุณต้องการอะไรกันแน่?หงุดหงิด ก็เลยหาผู้หญิงสักคนมาแต่งงาน ก็เท่านั้นเอง หรือว่าสนใจในตัวฉันเล็กน้อย ยิ่งไปกว่านั้นหรือว่า มีความหมายที่ลึกซึ้งอื่นๆ?
เขาเบิกตากว้าง ไม่พูดอะไร และหรี่ตา
หยุดไปครู่หนึ่ง มุมปากของเชอร์รีนก็เสแสร้งยิ้ม หัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง อืม รู้แล้ว ฉันล่วงล้ำเกินไป ต่อไปจะไม่ถามอีก
ยังจะต้องถามอีกเหรอ ทั้งที่รู้ว่าเขาตอบไม่ได้ และเธอก็ไม่ได้ผลลัพธ์อะไร จะต้องไปยั่วเขาอีก มีความหมายอะไร?
เขา ไม่ใช่คนที่เธอสามารถยั่วยุได้ ไม่ใช่เหรอ?
ฟังดังนั้น อารมณ์ก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น โยนก้นบุหรี่ที่จุดไฟลงบนพื้น ยกเท้าขึ้น กระทืบก้นบุหรี่ที่ยังคงวิบวับในตอนกลางคืน เขาเอ่ยปาก พูดออกมา 3 คำ: กลับ บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์
ลมกลางคืนพัดมา ผมของเชอร์รีนกระพือเบาๆในสายลม เธอเอ่ยออกมา 1 คำ: อืม
ยังไงอยู่บ้าน 4-5 วันอยู่แล้ว ผ่านไปอีก 2-3 วันก็จะถึงวันส่งท้ายปีเก่าแล้ว อยู่บ้านตลอด ที่จริงมันก็ไม่ค่อยโอเค กลับก็กลับเถอะ
บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ ยังไงก็ต้องกลับ เพียงแต่เป็นเรื่องของเวลาไม่ช้าก็เร็ว ไหน ๆ เขาก็มารับแล้ว เธอก็นั่งรถไปอีกสักครั้งเถอะ……
กลับถึงเที่ยงคืนแล้ว สุนันท์หลับไปแล้วแป๊บหนึ่ง กำลังดื่มน้ำอยู่ในครัว
ได้ยินเสียงฝีเท้า เธอเดินออกมา เห็นเชอร์รีนที่เดินเข้ามา สีหน้าไม่พอใจ: ทำไมกลับมาดึกขนาดนี้?
ไม่นึกเลยว่าสุนันท์จะยังไม่นอน หยุดก้าวเท้า เธอตะโกนเรียกแม่ก่อน จากนั้นค่อยเอ่ยปากอธิบาย: ไปร่วมงานเลี้ยงเพื่อนร่วมชั้น ก็เลยกลับมาดึกหน่อย
วางแก้วน้ำลง สุนันท์สีหน้าจริงจัง มีความกดดันแอบแฝงเล็กน้อย: ตอนนี้แกก็แต่งงานแล้ว แต่มักจะกลับบ้านมาตอนเที่ยงคืน ทำตัวฉาวโฉ่อะไรเนี่ย?
ตอนนี้ ออกัสจอดรถเสร็จก็เดินเข้ามา อ้อมแขนโอบไหล่เธอ ดึงริมฝีปากบาง คุยกับสุนันท์
แม่ ผมทำธุระด่วนนิดหน่อย ก็เลยเสียเวลา นี่ก็ดึกมากแล้ว ทำไมยังไม่นอนครับ?
เมื่อพูดคำนี้ออกมา สุนันท์เองก็พูดอะไรไม่ออก เห็นได้ชัดว่าความรับผิดชอบอยู่ที่ลูกชายของตัวเอง: หลับไปแล้วแป๊บหนึ่ง คอแห้งนิดหน่อย ก็เลยลุกมาดื่มน้ำ
แม่ หนูขอตัวขึ้นไปก่อนนะ เชอร์รีนทักทายอย่างมีมารยาท ออกจากอ้อมแขนของเขา เดินขึ้นไปเอง
เธอกลับมาที่ห้อง ออกัสไม่ได้ตามขึ้นมา เหมือนว่าจะยังคุยกับ สุนันท์อยู่ที่ห้องรับแขก
เดินมาถึงข้างเตียง เธอหยิบผ้าห่มขึ้นมาจากบนเตียง มืออีกข้างหนึ่งหยิบหมอนไปวางบนโซฟา จัดที่นอนให้ดี
ผลักประตูห้องออก ออกัสที่กำลังก้าวเข้ามา เห็นฉากนี้ ขมวดคิ้ว: ไปเดินเข้าไป เอื้อมมือออกไปคว้าแขนเธอ กล่าวเสียงนุ่มลึก: นอนบนเตียง……
ได้ยินดังนั้น จู่ ๆเชอร์รีนก็ยิ้มเล็กน้อย พูดเสียงเบาๆว่า: แม้แต่จะนอนตรงไหน คุณออกัสก็ต้องมาสนใจด้วยเหรอ?
เขาเลิกคิ้ว ริมฝีปากบางกดแน่น หรี่ตาจ้องมองเธอ
นอนบนเตียงก็นอนบนเตียง นอนบนเตียงสบายกว่าหน่อย ไม่มีอะไรไม่ดี
ขณะที่พูดอยู่ เธอหยิบผ้าห่มและหมอนที่จัดไว้แล้วกลับไปที่เตียง สีหน้าดูนิ่งมาตลอด ไม่มีอารมณ์ขึ้นๆลงๆแม้แต่น้อย
ระหว่างที่เธอกำลังจัดเตียงอยู่นั้น ออกัสก็ไปอาบน้ำ รอเธอจัดเตียงให้เรียบร้อย เขาก็กำลังอาบน้ำพอดี ผูกผ้าเช็ดตัวเดินออกมา
ไม่ได้พูดอะไร และก็ไม่ได้เงยหน้า เชอร์รีนและเขาก็เดินเฉียดกัน ปิดประตูห้องน้ำ
ร่างยังหุ่นเพรียวเหมือนเดิม แต่กลับแผ่รังสีความเหินห่างอย่างพูดไม่ถูก ออกัสกระสับกระส่ายใจ ดวงตาของเขาหรี่ลงอีกครั้ง
น้ำอุ่นไหลตามร่างกาย เธอรู้สึกสบาย อิสระ และผ่อนคลาย หลับตาลงเบาๆ
นอนแช่น้ำอยู่ในอ่างแบบนั้น เธอทิ้งความกังวลทั้งหมดไว้เบื้องหลัง ไม่คิด ไม่สนใจ ผ่อนคลายอย่างเต็มที่ นอนเงียบๆอยู่ข้างในนั้น
นอนครั้งนี้ นอนเป็นเวลา 30 นาที อีกนิดเดียวก็จะหลับไป
อาบน้ำเสร็จ เชอร์รีนเดินออกมา และผู้ชายยังไม่หลับ ร่างกายแข็งแรงพิงหัวเตียง ผ้าห่มคลุมเอว มือถือนิตยสารเล่มหนึ่ง พลิกหน้าตามอำเภอใจ
สายตากวาดมองเขา สีหน้าของเชอร์รีนสงบนั่งอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง เริ่มเช็ดหน้า
อากาศในฤดูหนาวค่อนข้างแห้งเกินไป ในช่วงสองสามวันนี้ ใบหน้าแห้งและลอกเล็กน้อย
ได้ยินเสียงฝีเท้า นิตยสารในมือของออกัส ลื่นตก สายตากวาดไปทั่วร่างและดูการกระทำของเธอราวกับไม่มีอะไร
หลังจากทาโทนเนอร์ เธอเอื้อมมือไปหยิบขวดโลชั่น แต่โลชั่นเหมือนจะใช้หมดแล้ว ใช้มือเคาะขวดอยู่พักหนึ่ง ก็ไม่สามารถบีบออกมาได้
ก็เลยยอมแพ้ เชอร์รีนวางขวดเปล่าไว้ข้างๆ จากนั้นเปิดผ้าห่ม นอนเข้าไป หลับตา และนอนหลับไป
กระบวนการทั้งหมด ตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอไม่แม้แต่จะมองเขาเลย ทำทุกอย่างเสร็จอย่างรวดเร็ว
คำว่าราตรีสวัสดิ์สองคนที่ไหลลื่นมาถึงริมฝีปากก็หยุดลงทันที ใบหน้าที่หล่อเหลาของออกัสดูแข็งทื่อและเก้ๆกังๆเล็กน้อย
วางนิตยสารไว้ข้างๆ เขาใช้มือใหญ่นวดคิ้วอย่างกระสับกระส่ายใจเล็กน้อย เอนตัวลง ปิดโคมไฟหัวเตียง ห้องก็ตกอยู่ในความมืดในทันใด
หลังจากได้ยินเสียงลมหายใจแผ่วเบาและสม่ำเสมอของหญิงสาวจากข้างกาย ออกัสถึงจะหลับตา
หลังจากผ่านไปนาน ดวงตาของเชอร์รีนก็ค่อยๆเปิดขึ้น หันหลังให้เขาเอนตัวไปทางขอบเตียงให้มากที่สุด
